Vandaag zou ik alsnog naar het eiland Bartelomé gaan, wat me vorige week niet gelukt was. Het meisje van het reisbureau had een bijzonder aanlokkelijk aanbod. Voor slechts 10$ meer dan de vorige keer, zou ik dit keer op een superdeluxe jacht mee varen. Ik wantrouw alle boten op de Galapagos, maar dit Duitse meisje, daar had ik nog een beetje vertrouwen in en ik besloot het er maar op te wagen (dat het echt een superdeluxe jacht was voor dat tientje meer.)
Om 6 uur stond ik klaar op de afgesproken plek en een busje pikte mij op. Er bleken slechts 5 andere medereizigers te zijn; 2 Amerikanen en 3 Chinezen, allen ouder dan ik.
Tja... de prijs was pas gisteravond dramatisch gezakt en dus had ik dit kunnen weten.
Iedereen zat te suffen tijdens het half uurtje naar de jachthaven. De Amerikaanse dame, die precies de kop van een schildpad had, vroeg om de a/c. De a/c... om 6 uur ‘s morgens!
Het werd ijzig koud, zelfs als ik de airco boven mijn hoofd dicht zette, en ik moest mij bedwingen het raam niet wijd open te zetten.
Maar we waren er al snel en het was nog erg stil op de jachthaven. De meeste toertjes vertrekken pas na 8 uur maar Bartelomé ligt op 2.5 uur varen, vandaar het vroege tijdstip.
Ik maakte een praatje met Schildpad, die erg aardig was. Haar man had 2 oorbellen in de vorm van een schildpad. Ik vroeg waar ze vandaan kwamen, en toen wees ze op de oorbellen van haar man; uit Texas. Ik kon de link niet leggen tussen schildpadden en Texas, maar het bleek dat de oorbellen niet de vorm van een schildpad hadden maar van Texas.
De 3 Chinezen bestonden uit een echtpaar en een man. De man bleek de particuliere gids van het stel te zijn, omdat ze geen Spaans spraken en nog minder Engels dan ik Chinees. (Ik kan tot 3 tellen, goedendag en dankjewel zeggen; overgehouden van 3 maanden rondreizen in China in de vorige eeuw).
Hun gids sprak vloeiend Spaans en een beetje Engels. Het echtpaar kwam uit Shanghai. Zij had een regenboog aan kleuren aan, en haar man, die overkwam als een zakenman, had een kort rood strandpakje aan met palmbomen.
Ze waren ook niet onaardig maar alles via hun gids te moeten laten lopen is vrij vermoeiend.
De gids van dit toertje, Filipe, sprak Spenglish. Engels met een Spaans accent en hij praatte zo snel dat ik er niks van verstond. Ik vroeg aan Schildpad of zij het wel verstond, maar ook zij verstond nog geen 10%.
Met een dinghy gingen we naar het jacht. Bij het instappen viel Schildpad, en Shanghai moest er ook in gehesen worden. De mannen gingen iets vlotter. Felipe raadde aan lekker boven te gaan zitten, en ik klom als een aap de ladder op omhoog... maar niemand kwam achter me aan.
Nou, dan had ik het bovendek voor mij alleen met de aardige kapitein.
Toen de boot de haven uit was, wilde hij persé dat ik ook eens stuurde. Nou... vooruit dan maar. Op die open zee kan het weinig kwaad. Maar toen wilde hij ook nog een foto van mij maken, en die is niet eens onaardig geworden;
We kregen ook nog ontbijt, binnen in de kajuit. Daar stond de a/c heel koud, dus ik at snel een banaan en een roerei en toen maakte ik weer dat ik naar boven kwam.
Na anderhalf uur varen moest ik naar de toilet, dus ik weer naar beneden, kon ik gelijk kijken wat ik miste in de kajuit. Nou, niet veel;
Van links naar rechts; Schildpad, Oorbel, Shanghai en Bonte Specht (Tolk lag om het hoekje - buiten beeld).
We voeren eerst op een vulkaanachtige rots af;
Toen we er bijna waren, zag ik dat er ontzettend veel dieren om de rots zaten. Vooral Nazca genten, die allemaal een jong hadden. Omdat de boot voer, was het ontzettend moeilijk met het tegenlicht in mijn camera ze op de foto te krijgen, dit is de beste;
Er zaten ook nog zeeleeuwen, zwaluwstaartmeeuwen, paar blauwvoet genten, veel grote fregatvogels in de lucht, krabben en vast ook leguanen maar die kon je door hun schutkleur niet zien.
Tolk en Oorbel kwamen ook even naar boven voor een paar foto’s, maar toen we de rots weer achter ons lieten, gingen ze snel naar beneden.
Na ongeveer 2.5 uur varen, kwamen we aan bij Santorini.
Dit is het op 3 na grootste eiland, maar volledig onbewoond. Er groeide ook helemaal niks, maar we legden aan bij een wit zandstrandje om te snorkelen. Wat ik van Felipe kon verstaan, zijn alle witte stranden van organisch materiaal (schelpen, geraamtes). Door het hoge calcium gehalte absorbeert het zand de zonnestralen niet dus is het te doen op je blote voeten hierover heen te lopen.
De oude lava stenen vormen een grillig patroon. De stenen wegen niks en zijn zeer poreus.
Filiipe vertelde dat Santorini ongeveer 3 miljoen jaar oud is en Bartelomé 1 miljoen.
Op het strand deden we eerst onze flippers aan en zetten de snorkelmaskers op. Shanghai had een zwemmuts op en een zwembril. Tolk zei dat hij niet kon ademhalen door een snorkel. Nou - ademen met een zwembrilletje is veel lastiger volgens mij. Hij begon naar alle kanten te rekken en te strekken. Dus ik verwachtte een olympische zwemkampioen in ons midden. Echter, toen hij eindelijk het water in ging, ging hij niet verder dan zijn knieën!
Bonte Specht kwam iets verder, Schildpad liep te tobben met haar flippers; vooruit het water inlopen met flippers is ook lastig, haha. Oorbel ging redelijk, maar langzaam, en ik zag de kapitein al halverwege zwemmen en zwaaien dus ging maar achter hem aan; Felipe bleef bij de groep.
Er was veel te zien onderwater. We zagen een mantarog (een kleintje van een halve meter), en heel erg veel grote bonte vissen (en ook veel kleintjes).
Ik vroeg nog even of die eagleray van gister, die met die lange staart, nog gevaarlijk was. Alleen de stingray kan dodelijk zijn; de eagleray kan je wel lelijk verwonden met zijn staart als hij van je schrikt.
Opeens zag ik een roofvogel zitten op rotsen aan de kust. De kapitein was enthousiast; dit was een Galapagos buizerd en die zie je niet zo vaak (nog ongeveer 500 exemplaren aanwezig). Ze zijn 45-55 cm lang en hebben een spanwijdte van 1.20-1.40 m. Omdat we aan het zwemmen waren, hadden we geen fototoestel bij ons, en later zijn we in de dinghy nog op zoek gegaan naar haar (ze was vrij groot dus de kapitein denkt dat het een vrouwtje is), maar ze was al weg. Dus dan maar een foto van internet;
We zwommen nog een stukje verder en zagen toen een groepje Galapagos pinguïns. Deze soort pinguïn is 53 cm lang, hoort ook tot de bedreigde diersoorten (naar schatting nog 800 volwassen dieren) en omdat de evenaar door de Galapagos eilanden loopt, is dit de enige pinguïn die op het noordelijk halfrond voor komt.
Er doken een paar pinguïns het water in en echt; zwemmende pinguïns die onder je door duiken is een fantastisch gezicht.
Toen we later met de dinghy langs voeren, stonden er nog 2 aan wal en zwom er een groepje aan het wateroppervlak;
Nadat we genoeg gesnorkeld hadden, moesten we nog even wachten op de dinghy en Oorbel vond deze zanddollar;
Ik had nog nooit van een zanddollar gehoord! Het zijn skeletten van zeeëgels, en zijn iets anders aan de boven- en onderkant.
Ik kon het ook niet laten nog een grabus grabus krab op de foto te zetten;
Toen de dinghy kwam zijn we dus nog via de plek waar we de buizerd en de pinguïns gezien hadden, terug naar de boot gevaren.
Daarna zijn we naar het eiland Bartelomé gevaren, dat dicht bij de kust van Santorini ligt. Bartelomé is een piepklein eiland, maar beroemd vanwege diverse films die hier (gedeeltelijk) zijn opgenomen.
Er loopt een houten trap naar de top om het prachtige uitzicht te kunnen bewonderen.
Als je aan komt varen, kun je niet geloven dat hier zo’n mooi landschap verborgen ligt;
Het rode puntje links van het midden is de top waar we naar toe gelopen hebben (foto boven).
Deze vreemde rotspunt heet ‘the pinnacle’. Het is een afgebroken stuk volkanisch gesteente. In de 2e wereld oorlog sloten de Amerikanen een overeenkomst met Ecuador; ze mochten 10 jaar van de toen nog onbewoonbare eilanden gebruik maken op voorwaarde dat ze na die 10 jaar alle spullen achter zouden laten.
Ze kozen de Galapagos omdat ze het Panamakanaal wilden beschermen via deze locatie.
Omdat ze schietoefeningen deden, brak the pinnacle los en staat nog steeds zo vreemd overeind.
En na die 10 jaar? Ze hielden woord; ze lieten alles achter. Echter, in het contract had niet gestaan dat het ‘ongeschonden’ achtergelaten moest worden, dus hebben ze alles kapot gemaakt. Vliegtuigen, jeeps en dergelijke hebben ze de zee in gereden. Aardige jongens, die Amerikanen!
Alleen hun landingsbaan wordt nog steeds gebruikt.
Dit is een klein strandje van Bartelomé; je zag er allemaal sporen van schildpadden, die deze maand ‘s avonds hun eieren hier komen leggen;
Ongeveer halverwege de houten trap naar de top; op de voorgrond een soort cactus (rechts van het midden), op de achtergrond Santorini (foto onder);
Ik moet zeggen; het viel nog niet mee die klim naar boven in die gloeiende hitte. De Amerikanen zijn halverwege omgekeerd.
Maar het uitzicht was heel erg mooi;
Op de terugweg naar de boot zagen we nog een lava reiger (ook wel Galapagos reiger), die alleen hier voor komt;
Tijdens het broedseizoen wordt zijn snavel zwart en zijn poten feloranje.
Terug op de boot kregen we lunch. Verse witte vis, de lekkerste vis die ik tot nu toe hier gegeten heb, met komkommersalade, spercieboontjes, worteltjes en gele rijst. En ananas toe.
Hierna was het bijna 3 uur varen naar huis. We voeren met een lekker gangetje, totaal niet misselijk makend, en ik zat prinsheerlijk bovenop het dek, lekker in de wind. Ik zag nog een paar roggen, en heel veel vogels die aan het vissen waren. De blauwpootgent - duiktechnieken hebben geen geheimen meer voor mij.
En als toetje zag de kapitein een tijgerhaai, een flinke grote, vlak voor we de haven invoeren. Die zijn levensgevaarlijk.
Het was weer een top dag!!
.
No comments:
Post a Comment