Washington-Seattle; 25 dagen, 8900 km door 15 staten om Lilith te installeren in haar nieuwe universiteit.

Donderdag, 18 augustus 2016.

Vandaag begon het grote avontuur van mijn dochter en ik. Lilith had een plekje op de University of Washington in Seattle bemachtigd voor een uitwisseling en ik had aangeboden om haar te brengen. Peter en Jillis zagen allebei niks in een road trip dus werd het een moeder/dochter event, waar Lilith halverwege de reis nog 21 zou worden ook. Hoe bijzonder is dat??

Het was slechts een uur of 6 vliegen en niet al te brak kwamen we rond 16 uur in Washington aan. 

We hadden wel gehoord van de lange rijen voor de douane in Amerika, maar dat het werkelijk 2 uur zou duren, hadden we niet verwacht. 
Toen we eindelijk op straat stonden, besloten we met de metro te gaan zodat we het spitsuur zouden omzeilen. Het duurde bijna een uur maar was goed te doen. Toen nog een kwartier sjouwen met onze koffers en daarna waren we er; ons eerste air bnb adres in hartje centrum. 

Het was een prachtig pand met een heerlijke comfortabele slaapkamer en badkamer. We pakten een beetje uit, sprongen onder de douche en daarna heerlijk naar bed!


Vrijdag, 19 augustus.

We sliepen redelijk en ondanks onze jetlag waren we er vroeg uit en stonden te popelen om aan de dag te beginnen. 
Er was zoveel te zien in Washington! En alles is gratis toegankelijk! 
We namen de metro naar 'the National Mall' (geen winkel maar een kilometers lang park vol musea en historische gebouwen) en eerst liepen we naar het Capitol. Het is een enorm wit bouwwerk, waarvan George Washington nog de eerste steen heeft gelegd in 1792. Hier zetelen de Amerikaanse Senaat en het Congres. De diameter van de koepel is meer dan 30 meter, en aan de binnenkant versiert met fresco's. 

We liepen naar binnen voor een rondleiding. Maar de detectie poortjes ontdekten mijn zakmes en die moest ik weggooien of ik kon niet naar binnen. Ik liep naar buiten om hem ergens te verstoppen maar dat mocht ook niet. Dus... gooide ik hem maar weg.

Er waren een paar prachtige kamers. Onder de koepel was de 'Old Hall' en hier stonden heel veel standbeelden van belangrijke historische figuren, in brons of marmer. We mochten ook een kijkje nemen in de 'Chamber of the House of Representives' en de mooiste kamer vond ik 'the Senate Chamber';

Hierna liepen we naar buiten en we kregen een eerste indruk hoe gigantisch "the Mall' was.

We liepen langs het National Air and Space museum. Ik kon me nog herinneren hoe indrukwekkend ik zulke musea in Florida en Moskou had gevonden en hoewel Lilith er niets in zag, liepen we naar binnen. Direct werd ook zij gegrepen door de geschiedenis van de luchtvaart. We zagen bijna elk historisch vliegend object uit de Amerikaanse geschiedenis en je kon zelfs een steen van de maan aanraken;

We bleven ongeveer een half uurtje in dit museum en toen we weer wat afgekoeld waren trotseerden we de hitte buiten weer. 

We staken het grasveld over en liepen naar de National Archives waar we oa de originele Onafhankelijksheidsverklaring en de Constitutie konden bekijken. 

Hierna wierpen we een blik in het Museum of American History. De meeste indruk maakte hier de 200 jaar oude 10 meter lange Amerikaanse vlag. Er was een afdeling vol oude vervoersmiddelen (veel enorme treinen). De collectie jurken van bijna alle first ladies vonden we erg leuk om te bekijken. Er was zo ontzettend veel te zien over zo ontzettend veel onderwerpen. Zelfs de hoed van Lincoln die hij ophad toen hij werd neergeschoten was tentoongesteld.

Hierna kwamen we langs het Washington Monument. Helaas was het wegens renovatie niet mogelijk om naar de top te gaan. De vlaggen om dit monument hingen halfstok; het bleek dat een beroemde brandweerman overleden was.

De obelisk is 169 meter hoog en de hoogste obelisk in de wereld. Hij werd opgericht voor de eerste Amerikaanse president (George Washington) en gebouwd tussen 1848 en 1884. De Amerikaanse burgeroorlog veroorzaakte vertragingen en daardoor is monument ook halverwege met een andere marmersoort afgemaakt;

Hier maakten we ook de eerste selfie van de vakantie. Lilith kwam met het voorstel elke dag een selfie van ons tweetjes te maken. (naast de 1000+++ die ze nog van zichzelf maakte).

Vanaf het Washington monument hadden we ook een goed uitzicht op het Lincoln Memorial (witte gebouw op de achtergrond) en het WW2 monument. Dat laatste is een enorm monument vol fonteinen en pilaren;

We kwamen op weg naar het Lincoln monument eerst nog langs het Holocaust museum. Daarin was o.a. een getto nagebouwd.

Hierna liepen we langs het Korean War Veterans Memorial (linker foto) het Vietnam Veterans Memorial (een indrukwekkende muur met alle namen van de 58.000 gesneuvelde Amerikaanse soldaten) en het bronzen standbeeld van 3 Vietnam soldaten (rechter foto);

Daarna kwamen we eindelijk bij het Lincoln Memorial waarin het gigantische standbeeld van hem te bewonderen is;

Onderweg naar ons restaurant kwamen we nog langs het witte huis. Zowel de beroemde achterkant als de voorkant kon je heel goed zien;

We waren erg blij dat het restaurant waar we wilden eten ontzettend lekker (vegetarisch) eten serveerde. Het was ontzettend populair en we genoten van ons eten en vooral van 'even zitten'.
Hierna met de metro terug naar onze slaapplek waar we redelijk moe maar zeer voldaan, na ruim 12 uur door de stad gelopen te hebben, ons bedje opzochten. Het was af en toe wel een beetje sleuren geweest aan Lilith, die minder 'toeristisch uithoudingsvermogen' heeft dan ik. Maar allebei waren we bijzonder onder de indruk van deze ongelofelijk mooie en schone stad en we waren blij dat we nog 1 hele dag hier konden doorbrengen.


Zaterdag 20 augustus.

Het was mij niet gelukt om een rondleiding in het Witte Huis te boeken (de Amerikaanse ambassade in Nederland verwees mij naar de Nederlandse ambassade in Amerika en die verwees mij... naar de Amerikaanse ambassade in Nederland) maar er was wel een Visitor Center van het beroemde gebouw. Dus daar begonnen we de dag mee. Een goede film, veel informatie, foto's en quotes, (Mrs. Hayes may have no influence with Congres but she has great influence with me. President R. Hayes - 1877). Veel servies, meubelstukken, en informatie over de familie, huisdieren en vreemde gewoontes van diverse presidenten. Het was hoewel niet het 'echte' werk toch een heel aardige 'troostprijs'.

Hierna bleek toevallig dat het Ford's Theater op de weg lag naar de metro, dus we besloten hier ook even te kijken. Dit theater is bekend om de moordaanslag op Lincoln, die tijdens een opvoering in 1865 werd neergeschoten. (Hij overleed de volgende ochtend in het tegenovergelegen  Petersen huis).
Naast ontzettend veel informatie over deze president kon je de crime scene (die nooit meer veranderd is sinds de aanslag) bekijken. Zelfs het behang is nog origineel - maar de bloedvlekken zijn er niet meer.

het geweer in het glazen kastje

Hierna namen we de metro naar de beroemde Arlington begraafplaats. Deze militaire begraafplaats (624 hectare) is ontstaan tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog (1861-1865). 

Naast de vele militaire slachtoffers en veteranen ligt hier ook het graf van John F. Kennedy en zijn gezin;

Het was zeer indrukwekkend maar ook ontzettend warm en Lilith had zoveel last van de hitte dat we niet meer naar het graf van de onbekende soldaat zijn gegaan. We kwamen op weg naar de uitgang nog wel langs het huis van Lee en daarna gingen met de heerlijk koele metro terug naar het centrum.

We lunchten in het museum van Native Americans en gelukkig knapte Lilith weer op.

We liepen weer een heel eind naar de Jefferson Memorial.

Op de achtergrond van de selfie 'van de dag' is het gebouw te zien. Hierin staat een zwart standbeeld van de 3e president van de VS. Hij schreef in 1776 de 'Declaration of Independence' en stimuleerde de Amerikaanse kolonisten om een nieuwe natie, los van het moederland, te stichten.

Het Jefferson memorial ligt aan het Tidal bassin, net als dat van Rooseveld en Martin Luther King;

Het viel ons op dat alle memorials zo heel verschillend zijn. Maar ze zijn allemaal echt prachtig.

Daarna was ons verlanglijstje leeg en zijn we heel rustig (het was nog steeds rond de 35 graden) naar het restaurant van de vorige dag gelopen. Helaas was er geen metro die we konden nemen want het was een klere eind weg, maar wederom heerlijk gegeten. 
We namen thuis nog even de 2 dagen Washington door. Er zijn hier zoveel prachtige dingen en musea te zien, en allemaal gratis, en dan bekijk ik liever in 5 musea 5 topstukken dan 1 musea helemaal. Het viel mij op dat Lilith die instelling ook heeft. Toen ik dat zei, antwoordde ze; 'Ja maar mama, dat doe je altijd. Ik ben zo opgevoed!'
Nooit gerealiseerd.

Een ook deze dag was een superdag.


Zondag, 21 augustus.

Vandaag konden we al vroeg de huurauto ophalen. Ik had ook met Lilith afgesproken, dat we elke ochtend zeer bijtijds in de auto zouden zitten, omdat zij nog geen rijbewijs heeft en ik dus alles moet rijden. Omdat ik een extreem ochtendmens ben, hield dat dus in dat vooral op de dagen dat er kilometers gemaakt gaan worden, we zeer op tijd beginnen.
De huurauto bleek een zwarte Nissan (ik had als enige voorwaarde een GPS en cruise control gesteld) en het bleek een prima auto, die er leuk uit zag en een zeer ruime kofferbak had, dus vol goede moed het adres van onze volgende slaapplaats ingetoetst (ik had voor de hele vakantie air bnb's gereserveerd) en al snel waren we op weg naar Philadelphia (300 km). 
Het avontuur zou nu echt beginnen!
Ik had stiekem een beetje opgezien tegen de huurauto; de laatste 30 jaar deed Peter bijna al het autowerk. Maar ik had me voor niets zorgen gemaakt; Amerikanen zijn zeer relaxte en galante rijders en de wegen rustig en breed.
Na 2 dagen tropische hitte was het gaan regenen en dus een prima dag in de auto;

We bezochten onze eerste supermarkt en kochten wat voorraad voor ons avondeten en ontbijt.
Om 3 uur waren we in onze air bnb; een sfeervol huis van een surfer/biker met een even leuke stoere broer;

Om 4 uur besloten we nog even de stad te gaan verkennen maar zodra we wilden uitstappen begon het weer te gieten dus reden een rondje, zochten uit waar we de volgende dag wilden beginnen en gingen terug naar ons 'huis'. We kookten, zochten een beetje uit wat we precies wilden zien de volgende dag, keken een aflevering Suits en vielen al snel in slaap.

Maandag, 22 augustus.

Tot onze verrassing was na de regenachtige dag van gister de zon volledig terug en met de metro gingen we naar de binnenstad. 

We begonnen onze dag bij de Independence Hall, een historisch gebouw uit 1750 waar op 4 juli 1776 de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring werd aangenomen.

Van 1775 tot 1783 werd er in het gebouw vergaderd door het 2e Continental Congress, dat de regering van Amerika vormde ten tijde van de Onafhankelijksheidsoorlog. George Washington (zwart standbeeld in het midden van de foto) werd er gekozen tot bevelvoerder van het Amerikaanse leger in 1775. In het gebouw werd in 1777 tevens het ontwerp voor de Amerikaanse vlag gekozen, werden in 1781 de Articles of Confederation aangenomen (waardoor de 13 staten van Amerika samen een confederatie vormden) en werd de Amerikaanse Grondwet in 1787 opgesteld.

Supreme Court Chamber

Assembly room waar de historische gebeurtenissen plaats vonden.

Na de rondleiding in de Indepence Hall keken we nog even rond in de tuinen. We vonden de fundamenten van het huis van George Washington, bewonderden diverse historische huizen, het graf van de onbekende soldaat en kwamen langs de beroemde Liberty bell van Philadelphia. De bel was gemaakt in 1751 ter ere van de 50e verjaardag van de grondwet van Pennsylvania en hing tot 1846 in de klokkentoren van de Independence Hall. De barst die al snel ontstond was in 1846 niet meer te repareren; de bel werd vervangen maar het origineel is nog steeds te bewonderen;

Hierna liepen we naar het beroemde straatje 'Elfreths's Alley'. Deze oude straat is al sinds 1720 bewoond en bestaat uit 32 woonhuizen en 1 museum, dat helaas dicht was;

We bezochten een beroemde markt en verbaasden ons over een simpele donut kraam met lange rijen klanten. Ook kwamen we langs het graf van Franklin;

Hierna gingen we weer op huis aan. 

Het samen reizen verloopt tot dusver zeer soepel en zeer gezellig. 

We hebben de taken eerlijk verdeeld.

Ik rij.

Ik zoek de weg (ok; samen met de TomTom).

Ik zoek contact met onze gastheer van de volgende dag over geschatte aankomsttijd.

Ik zoek uit wat we elke dag gaan doen en in welke volgorde we dat gaan aanpakken.

Ik maak het ontbijt en vaak de lunch voor onderweg en kook als we niet uit eten gaan.

Ik maak de foto's

en Lilith maakt de selfies;

Dinsdag, 23 augustus.

In 6,5 uur reden we van Philadelphia naar Pittsburg. We hadden hier maar een nacht dus waren bijtijds vertrokken om nog even de stad in te kunnen gaan. We besloten naar de 'Inclines' van Mount Washington te gaan. Eind 18e eeuwse treintjes die stijl de berg omhoog nemen. We hadden ons een beetje vergist in de route erheen, en we liepen nogal wat om.
Er zijn 2 treintjes, en we namen de eerste omhoog. Tja... zelfs als je niet net zoals ik jaren in het treintje van de Parsenn (Davos) omhoog ben gegaan is het nog tamelijk onspectaculair. Maar eenmaal boven (bleek dat we 5 minuten lopen van ons air bnb uit waren gekomen) was het een prachtig uitzicht over Pittsburg;

We liepen heel langzaam (30++ graden, zelfs in de namiddag) langs een panorama weg naar het andere treintje en daarna weer terug.

Er waren een paar kleine winkeltjes en we hadden keus uit 2 restaurants maar we hadden allebei geen zin om naar het centrum te gaan aan de overkant van de rivier. Dus kozen we het restaurant met de meeste schaduw en bleven daar een beetje plakken tot het avond was en de zon was verdwenen.

Thuis in onze kamer ontdekten we dat de stoelen op onze kamer wel een heel comfortabel standje hadden. Bovendien stond de airco ijskoud (was de enige stand) en kropen we heerlijk onder een dekentje, zodat we eindelijk afkoelden;

Woensdag, 24 augustus.

De volgende ochtend verlieten we Pittsburg op tijd en reden naar Amish Country. Ik had er veel over gelezen en gehoord, maar de werkelijkheid overtrof de verwachtingen. Inderdaad; ze rijden nog echt allemaal in koetsjes en getrouwde mannen laten inderdaad hun baard staan de rest van hun leven (maar scheren hun bovenlip en wangen) en vrouwen dragen nog mutsjes en lange jurken en ze hebben grote gezinnen;

We bezochten eerst een veemarkt en keken onze ogen uit;

Ja... daar komen de geiten!

Daarna gingen we naar de beroemde kaaswinkel. Het was een enorme winkel waar je voornamelijk door de Amish gemaakte kazen kon kopen, maar vooral ook proeven. Tja... het liep tegen lunchtijd en er was ZO VEEL te proeven... we hoefden eigenlijk niet meer te eten toen we weer naar buiten liepen...

We kwamen langs een kerstwinkel, de allergrootste die ik ooit gezien heb. Ik ben dol op kerstwinkels en Lilith ging braaf ergens met haar telefoon zitten en ik was een vol uur heel erg zoet. Ernaast was een kado winkeltje helemaal in Halloween stijl. Ook helemaal bekeken.

Hierna gingen we naar een Amish museum. Onderweg kwamen we volop paard en wagens tegen en ook zagen we Amish het land bewerken;

In het museum  zagen we een schilderij over allerlei wereld gebeurtenissen vermengd met de geschiedenis van de Amish. Het was geschilderd met felle kleuren en het was indrukwekkend. 

Hierna liet de gids nog een schuur zien vol Amish gereedschap. Hij vertelde hoe er huizen gebouwd werden (het hele dorp helpt 1 dag met het houten huis te bouwen) en liet ons huifkarren zien uit de tijd dat gezinnen vanuit de oostkust het binnenland in trokken (foto rechts).

Ook mochten we eens in een koets zitten en het zat verrassend comfortabel met uitstekende vering;

Tot slot zagen we een schoolgebouw, nu niet meer in gebruik, maar ik betwijfel of de huidige scholen er veel moderner uit zullen zien;

Hierna was de dag een beetje ten einde en reden we naar ons air bnb die iets buiten Amish country lag. We hadden een volledig ingerichte blokhut voor ons alleen. Het was echt een super ruimte en fantastisch ingericht;

Donderdag, 25 augustus.

We gingen even langs Barbara, de eigenaresse van de fantastische blokhut, die een paar kilometer verderop woonde. Haar man houdt als hobby longhorns. Ze hadden 1 stier en 8 dames die bijna allemaal een kalf hadden. Zelfs de spanwijdte van de hoorns van de dames zijn minstens anderhalve meter. We kregen koeienkoekjes die we mochten voeren;

Barbara had een paar zeer goede tips voor de daginvulling. Het klikte zo tussen ons, dat ze het jammer vond dat ze niet met ons mee kon; het kind van haar zus lag 300 km (!!) verderop in het ziekenhuis en ze had beloofd mee te rijden.

Maar we volgden haar advies en gingen lekker winkelen. Er was een enorme Amish-winkel-van-Sinkel ('Lehman's) waar we wel een halve dag hadden willen neuzen. We hebben ons beperkt tot anderhalf uur en ieder 1 aankoop. (zegt meer over de maat van onze koffer dan oer onze hebzucht die even geen grenzen kent daar).

Daarna vonden we de 2e hands winkel en verbaasden ons over het Amish antiek. Ook waren er volop 2e hands hoedjes maar Lilith was er niet van overtuigd dat ze ze die ook thuis zou dragen;

Weer buiten zagen we opeens een hele groep Amish dames met hun aankopen naar hun paard en wagens lopen. Ze hadden duidelijk goede zin en waren tevreden met hun aankopen;

Toen naar een winkel waar je typisch Amerikaanse teksten op hout kan laten zetten, en dito fotolijsten. Kwijlen! Waarom hadden we geen lege hutkoffer meegenomen??

Buiten de winkel gepicknickt en toen door naar Middleburg, met een historisch centrum en ook weer aanlokkelijke winkels, maar geen parkeerplek en het was 35 graden dus alles maar vanaf de auto bekeken.

Hierna bezochten we een boerenbedrijf van de Amish en Lilith voerde en aaide de dieren;

Tot slot bezochten we een tot museum omgebouwd Amish woonhuis (wit) en de stal (rood);

Hier kregen we een uitgebreide rondleiding en werd er veel verteld over de Amish. Ze gaan tot hun 15e naar een Amish school, die vaak in dezelfde straat staat als hun huis. Alle leeftijden hebben les in hetzelfde lokaal. Rond hun 18e worden ze gedoopt (vrijwillig) en de meesten trouwen rond hun 20e. Na de trouwdag laten de mannen de rest van hun leven hun baart staan; een snor wordt wel afgeschoren want soldaten hebben vaak een snor en ze weigeren wapens op te nemen en willen niet op soldaten lijken. (ons inziens weinig kans daarop).

Het gemiddelde gezin krijgt 5 kinderen. 

Ze hebben geen elektriciteit, maar de meesten maken wel gebruik van batterijen en gasfornuizen. Sommige Amish hebben een auto, maar de meeste paard en wagen.

2 keer per maand komen ze samen voor een kerkdienst van 3 uur. De andere zondag wordt besteed aan familie bezoek.

De gemeenschap is zeer hecht; ze hebben geen verzekering dus als er iets gebeurd betaald de hele gemeenschap. (ze maken wel gebruik van ziekenhuizen).

De meesten leven als boer.

Daarna zat helaas de dag er al weer op. We reden weer naar onze blokhut, en onderweg genoten we nog van het landschap;

We aten thuis en na het eten doken we even de hot tub in in de achtertuin. In ons blootje want buren zijn er niet!


Vrijdag, 26 augustus.

We gingen om 8.30 uur op weg naar Chicago; na mijn yoga -ruimte zat in de blokhut- en Lilith kon dus een uurtje uitslapen. (hoewel zij andere tijden in haar hoofd heeft betreffende 'uitslapen')
We kwamen pas om 17 uur in Chicago aan maar hadden lekker op ons gemak gereden. We passeerden voornamelijk maisvelden, uren lang. Om een indruk te krijgen; in 45 minuten kwamen we niks anders tegen. Geen parkeerterrein, geen tankstation, zelfs geen Mc Donald. En ik moest PLASSEN!!
Net toen ik me voornam het eerste het beste maisveld in te duiken, was er een tankstation. PFFF. Net op tijd.

De hele dag kwamen we ook geen andere eetmogelijkheden tegen dan fastfood restaurants. En dat na het gezonde Amish boerenleven! Gelukkig hadden we een heerlijke lunch bij ons. En na de lunch deed ik een tukje en Lilith deed solidair mee. Alleen word ik na 20 minuten verfrist wakker en ga weer verder rijden en zij slaapt nog een uurtje door.

Toen we Chicago naderden kregen we ook te maken met de eerste (en laatste) file van de vakantie. Een uurtje afwisselend doorrijden en stoppen. Het was wel goed te doen, zeker na Jakarta en ook in Nederland zijn de meeste files een stuk irritanter. En we kregen het verloren uur ook terug want we reden door de eerste tijdzone en de klok ging een uur achteruit.

Ons air bnb leek precies een haunted house. Zelfs de eetkamer ziet er creepy uit op klaarlichte dag. Maar het bed was heerlijk en er kraakte niks dus lekker geslapen!

Wij sliepen in de torenkamer

gang naar diverse kamers

entree

Zaterdag, 27 augustus

Vandaag hadden we een hele dag in Chicago. De stad heeft een goede naam maar het heeft mij nooit getrokken.
We gingen met de metro de stad in, en als eerste stond de Willis Tower op ons lijstje, Deze wolkenkrabber is met 110 verdiepingen het hoogste gebouw in noord Amerika. Het heeft een skydeck dat gedeeltelijk van glas is waar je op kunt staan; deze enge ervaring kost $20,- en Lilith wilde er graag op. Maar toen we eraan kwamen, hing de toren grotendeels in de mist;

Dus; $40,- bespaard en op naar de volgende attractie; het Millennium Park. Het is een park vol moderne kunst die wij zeer konden waarderen. 

Het meest bijzondere vonden we allebei de 'Cloud Gate'. Hij is 20 meter lang, 10 meter hoog en gevormd door naadloze, gepolijste platen van staal. Dit elliptische kunststuk reflecteert de omliggende skyline en de wolken er boven. Ook onze lichamen werden van een verschillende perspectieven (vervormd) gereflecteerd;

je kon er ook onder staan en als je omhoog keek zag je dit (met onze afbeelding)

links achter Lilith zie je haar achterkant op de bol gereflecteerd

Een ander opvallend kunstwerk is 'Crown Fountain'. Twee 15 meter hoge glazen blokken staan tegenover elkaar met een waterpartij ertussen. De blokken projecteren video opnames van inwoners op LED beeldschermen, en soms spuit er water uit hun mond;

Hierna liepen we langs de rivier (en Trump tower) naar een pier.

De pier was een teleurstellende verzameling van waardeloze eettenten, rondvaartboten en kermis attracties. We liepen het hele kreng op en af (1.5 km!) maar het mooiste was het zicht op de Great Lakes die tussen Amerika en Canada liggen. Gelukkig kon Lilith op haar mobiel een onwaarschijnlijke hoeveelheid Pokemons vangen dus dat maakte iets goed...
Daarna nog wat door de stad gedwaald, ergens sushi gegeten en terug naar het hotel gegaan. Omdat de middag nog niet om was zijn we met de auto naar Whole Foods, een organische supermarkt, gereden. Nou, deze mag ook naar Nederland komen! We hebben thuis heerlijk gekookt en daarna vroeg naar bed want de volgende dag stond er weer een monsterrit naar Minneapolis op het programma.


Zondag, 28 augustus

De rit naar Minneapolis verliep soepeltjes. Inmiddels hebben we al meer dan 2000 km erop zitten door 8 staten (Maryland, Pensylvania, West Virginia, Ohio, Indiana, Illinois, Wisconsin en Minnesota). 
Het rijden in Amerika is me zo mee gevallen. Ruimte. Niet druk. En vooral; ze snappen als je nogal acuut van baan moet wisselen. Ik had alleen gedacht dat Amerikanen zich erg aan de maximum snelheid zouden houden. Nou, behalve in Ohio rijdt iedereen minimaal 15 km te hard. Zelfs de enorme roadtrucks. We stoppen vaak elke anderhalf uur voor een plasje, tukje of hapje eten.
Lilith heeft er een taak bijgekregen in haar pakket; zij verzorgd de muziek in de auto. De selfie van de dag was een korte video waarin we beide keihard 'mambo number five' mee bleren. Helaas lukt het me niet dat filmpje in dit blog te zetten.

Omdat we al om half 3 in de buurt van Minneapolis waren, hebben we een bezoek gebracht aan het oudste fort van Amerika; Fort Snelling. Er was een museum met (Indianen) verhalen over de geschiedenis, en je kreeg een rondleiding door het hele fort waarin in elk gebouw te zien was waar het voor diende en voerde een gids een toneelstukje op waarin hij/zij (verkleed) iets vertelde over de ruimte;

Uitzicht over het fort vanaf de toren op de bovenste foto.

Het huis in het midden aan de overkant was van de commandant. Alle gebouwen hadden een functie; zoals keuken, ziekenboeg, slaapvertrekken van de soldaten, voedsel en drank voorraad kamers, wasruimtes etc.

bunk bedden

wijnvoorraad

soldaat

hospik

Het was warm, wel interessant maar duurde net even te lang (anderhalf uur).
Maar was een goede invulling van een paar extra uurtjes.


Maandag, 29 augustus

Vandaag werd Lilith 21 jaar. (deze vakantie is haar verjaardagskado). Ze mocht uitslapen - zover dat mogelijk is met een erg wakkere moeder. Ik had al gedoucht  en had het ontbijt al klaar staan om half 8 en toen deed ze gelukkig haar ogen open. Ze kreeg nog een paar pakjes en we belden even met Peter en oma en daarna gingen we op pad.

In het centrum van Minneapolis is een 'Endless Bridge'. Nou - het is niet eens een brug maar een gebouw met een vreemd uitsteeksel;

Maar vanuit de laatste 'kamer' had je een mooi uitzicht op de Mississippi, op een dam en op een watervalletje;

Je kon hier nog een 3 km lange wandeling maken langs historische punten over 2 bruggen, of een gratis rondleiding met uitleg over de dam. Lilith zag in beide opties niks dus reden we met de auto naar St-Paul, de twin city van Minneapolis, 10 km verderop.

Hier bekeken we de St Paul, die een evenbeeld van de St Pieter in Rome moest zijn. Wel... een aardig kerkje en de kans dat Amerikanen de echte kerk ooit zullen zien is vrij klein (de meesten komen niet verder dan de aangrenzende staat)dus we laten ze maar in hun waan;

Daarna koos Lilith voor een bezoek aan de op 1 na grootste mall van Amerika. Het was haar verjaardag dus vooruit dan maar. Er was een complete kermis in de mall, inclusief 2 achtbanen. (zie boven)

Ook waren alle bekende Amerikaanse kledingzaken aanwezig, en Lilith kon niet loskomen uit Victoria Secret, Sephora en Aber Crombie.

We aten in een heerlijk vegetarisch restaurant. Glas wijn erbij voor Lilith; gelukkig vroeg de serveerster om haar ID dus konden we even kwijt dat ze vandaag 21 werd. Het chocolade taartje kregen we toen gratis!

Met volle buik tevreden naar huis en vroeg naar bed; voor de volgende dag stond de langste rit op het programma; ruim 750 km.



Dinsdag, 30 augustus

Om 6.45 zaten we al in de auto.
Na een paar uur gingen we elkaar vragen stellen zoals; 'wat zou je kiezen; bungy jumpen of parachute springen.'
Ik vroeg Lilith of zij het er voor over zou hebben als we 100 km om moesten rijden maar dan wel een staat extra aan ons lijstje zouden kunnen toevoegen. (We tellen inmiddels allebei fanatiek dat staten; ik had vooraf alleen naar de plekken gekeken die ik wilde zien en niet het aantal staten geteld waar we doorheen zouden gaan.)
Lilith zei direct; 'JA!'
En 200 km omrijden? 
'OOK!'
Bij 300 km lag voor ons allebei de grens. 
Ze pakte opeens haar mobieltje er eens bij en zei na een paar minuten; 'Mam, als we binnen 5 km naar het zuiden afbuigen en dan naar het noordwesten, dan pakken we er 2 staten bij met minder dan 200 km!'
Ik stopte aan de kant van de weg. Ja hoor; ze had gelijk. We konden op deze manier Iowa en Nebraska ook afvinken. Volgens de Tomtom in 2.5 uur te doen. (Bij de 8 uur die we vandaag al voor de boeg hadden). Maar we twijfelden allebei geen moment. Doe ons nog een een paar extra km maisvelden door 2 staten. (tja, ieder z'n meug)

Het gevolg was dat we pas om 3 uur 's middags bij het 'Cornpalace' waren ipv om 12 uur. Het Cornpalace lag op 3/5 van de dagroute, en is een heel gek gebouw; aan de buitenkant volledig versierd met maiskolven. Elk jaar wordt er een nieuw thema bedacht en met verse maiskolven de buitenkant versierd. Dit kost $ 120.000,- per jaar.
Maar de enige bezichtiging in de wijde omgeving dus het trekt aardig wat toeristen.
Je kon er ook nog in; er was een basketbalveld met tribune en in sommige ruimtes nog wat over de geschiedenis van het Cornpalace.
Het is dat we er langs kwamen; want je mist er niks aan als je dit nooit gaat zien;

Rond 4 uur passeerde we de Missouri en gelijk werd het landschap erg mooi. Glooiend. Veel koeien en prairie en nauwelijks nog maisvelden. We genoten er ontzettend van en op een gegeven moment passeerden we "Town of 1880'.

We waren toe aan een stapje en stapten uit. Het bleek een soort museum te zijn van een compleet dorp uit 1880.

Wel 30 gebouwen stonden er, allemaal volledig ingericht en je mocht overal in en aankomen;

Wel 30 gebouwen stonden in een straat opgesteld; sloom, kerk, brandweer kazerne, school, winkels, gevangenis, fotozaak, schuur met oude rijtuigen, station met treinen, etc etc. 

Het was geweldig leuk!

Vooral de saloon was erg leuk en Lucky Luck kwam helemaal te leven;

Ook een paar aparte gebouwen met filmprops uit 'Dancing with wolves', inclusief tipi, rijtuigen, dode bizons en de wolf. (helaas geen Kevin Costner!)

We hadden hier makkelijk een hele middag kunnen doorbrengen maar het werd al laat dus we reden na anderhalf uur maar weer verder. Gelukkig ging de klok een uur achteruit. Om 19.30 uur (dus eigenlijk was het al 20.30 uur) bereikten we ons nieuwe air bnb; een hut op de prairie met een fantastisch uitzicht;

kippenschuur naast onze hut

uitzicht vanaf ons terras

Lilith laadde de auto uit, ik flanste ons eten in elkaar en we gingen hierna direct naar bed.



Woensdag, 31 augustus

We later tot onze grote verrassing slechts een paar kilometer van de ingang van Badlands National Park. We besloten ons eerst eens te oriënteren in het visitor center, waarna we kozen om te starten met een wandeling van een kleine 2 uur; een uitdagende tocht met klimwerk en afgronden.
Nou, het klimwerk bestond uit een stevige ladder van ronde balken;

En de afgronden waren te overzien en boden prachtige uitzichten;

De wandeling was erg leuk maar binnen 45 minuten waren we terug bij af!!



Ik wilde er nog wel eentje doen maar Lilith vond het al warm worden en ging liever op zoek naar wildlife (vanuit de auto) op een fantastische weg dwars door de Badlands met veel uitzichtpunten. Vooruit dan maar; het liep inmiddels al tegen de 30 graden en was pas half 10, en omdat we de meest spectaculaire al gedaan hadden kon ik me er mee verzoenen.
We kwamen een soort hertachtigen tegen, en een paar flinke roofvogels. De kudde krulhoornschapen waar andere toeristen over vertelden hebben we gemist, maar wel waren er volop leuke prairie dogs. We gingen langs de kant van de weg zitten om deze beestjes op ons gemak te bekijken en te fotograferen. Ze lijken de hele dag bezig te zijn met eten;

Ook kwamen we onze eerste buffels tegen; een kleine kudde van 100-200 dieren. 150 jaar geleden graasden hier nog 60 miljoen bizons; nu zijn er nog maar 200.000 (en in 1890 nog slechts 500!!).

met een prairie dog op de voorgrond

 Een deel van de weg bestond uit gravel. We hoorden dat die weg 3 dagen geleden nog afgesloten was wegens regen dus we hadden echt geboft.

We picknickten ergens in de schaduw en toen gingen we op weg naar het massagraf van Wounded Knee. In 1893 is hier de laatste massaslachting van Indianen geweest; ruim 250 mannen, vrouwen en kinderen zijn vermoord en in een massagraf begraven. Het graf ligt op een heuvel met een gedenksteen, en sinds die tijd worden er nog regelmatig nieuwe graven bij gezet. Veel graven zijn versierd met neobloemen en kitscherige prullaria;

monument op het massagraf van Wounded Knee

Het viel op dat er sinds 1960 heel veel graven waren van jonge mannen (tussen de 30 en de 40 jaar).

Op de begraafplaats ontmoetten we een 50 jarige Indiaan. Hij wilde heel graag vragen beantwoorden. Hij vertelde o.a. dat er geen enkele Indiaan meer leeft als 'Indiaan' in Amerika. Ze zijn de armste bevolkingsgroep, die vaak van staatssteun leven en alleen koolhydraatrijk, vet en zout voedsel kunnen kopen.

Werkloosheid leidt tot drankmisbruik en erger. Hierdoor sterven veel mensen jong.

Ik vroeg of ze niks anders konden verzinnen dan die souvenirs maken waar eigenlijk niemand op zit te wachten. Ik dacht bv toeristen het 'echte' Indianenleven laten ervaren. Maar hij zei dat er onderling ook veel problemen zijn. Als een Indianen familie wat te succesvol dreigt te worden dan gaan alle konten tegen die krib; roddel, haat en nijd... kortom; het zijn ook mensen. Maar wel met enorme problemen.

Ik heb met ze te doen. Negers en Mexicanen zijn beter uit.

Het was zeer interessant om met deze man te praten.

Daarna weer terug gereden naar Badlands. Ik wilde nog een wandeling maken nu het wat ging afkoelen, maar Wounded Knee lag toch verder dan ik had verwacht en Lilith wilde niks maar dus die moest ik eerst thuis afzetten en toen was het al bijna etenstijd.

Dus thuis maar gaan koken, en de dag van morgen voorbereiden.

Donderdag, 1 september

We hadden een vol programma voor de boeg dus we begonnen lekker vroeg. Allereerst reden we in anderhalf uur naar Mount Rushmore, welke bekend is van de 4 uitgehakte hoofden van president Washington, Roosevelt, Jefferson en Lincoln;

Het project duurde van 1927 tot 1941, en is 18 m hoog.

We vonden het veel indrukwekkender dan we verwacht hadden. Je kon er nog redelijk dichtbij komen (tot ongeveer 400 meter eronder).

Er was een museum waar uitgelegd werd hoe het gemaakt is. Het originele ontwerp staat er ook nog. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat het 'borstbeelden' zouden worden maar daar is vanaf gezien wegens de enorme kosten.

Voor het eerst in lange tijd hadden we weer een trui nodig want het monument ligt op 1600 m en het was nogal frisjes. We waren er ook heel vroeg en het was nog lekker rustig.

Er stond bij de ingang een bus waar je bloed kon doneren. Ik vond het een goede actie en wij liepen er in. Het bleek dat ze geen Europees bloed wilden ivm gekke koeien ziekte!! Nou - ok; we hadden onze goede wil getoond.

Daarna besloten we ook naar het beeld van Crazy Horse te gaan. Toen Mt Rushmore af was, besloot een Pool ook een beeld te maken van een Indianen opperhoofd. Hij besloot het zonder overheidssteun te gaan maken.

Hij koos een enorme rots, overlegde met de Indianen wat ze wilden, en begon in 1948 in z'n eentje te hakken.

De eerste jaren is hij bezig geweest om 1/4 deel van de rots weg te blazen. Toen hij in 1983 overleed, had hij inmiddels 10 kinderen die zijn levenswerk voortzetten.

Het hoofd is inmiddels af; en ze zijn nu aan de uitgestrekte arm bezig. 

Het zal nog jaren duren voor het paard ook zichtbaar is. De foto onder van het witte beeld dat het voorbeeld is, met het origineel op de achtergrond;

Het beeld wordt meer dan 2 keer zo groot als dat van de 4 presidenten samen. 

Er was ook ook nog een Indianen museum bij. Ik was er bijzonder van onder de indruk. Momenteel zijn er elke dag 12 tot 15 beeldhouwers mee bezig, en de kosten worden betaald door de entree gelden. Maar het is ook een controversieel project; niet alle Indianen zijn het ermee eens.

Hierna kwamen we langs een helicopter bedrijfje dat vanaf $ 50,- vluchten aan bood boven het gebied. We wilden dolgraag in een helicopter maar er bleek sterke turbulentie te zijn; ongevaarlijk maar ik herinner me nog steeds hoe misselijk ik was toen ik met Peter vloog boven Karratha dus helaas zagen we er maar vanaf.

Hierna stonden de Needles highway, de Wildlife loop en Iron Mountain op het programma. Dat zijn 3 wegen die in elkaar over gaan en ongeveer een totale lengte hebben van 50 km.
We zijn hier de hele middag mee zoet geweest; wat een fantastische rots formaties. Nog geen 100 km van Badlands en totaal anders;

Op een gegeven moment was Lilith toe aan een dutje en heb ik rond een meer gelopen die omringd was met deze vreemde rotsen. Erg mooi;

Op de Wildlife Loop geen beest gezien. Ik had m'n handen vol aan het sturen en Lilith keek strak voor zich uit, die was een beetje wagenziek.
Maar op Iron Mountain stond er opeens een vette bizon op de weg. Hij vertikte het aan de kant te gaan; vonden we helemaal niet erg en we vermaakten ons prima met het fotograferen van zijn harem, nageslacht, neefjes, nichtjes, aunties and grannies.
Zo dichtbij!! En lekker veilig in de auto;

Op weg naar Rapid city, waar we vannacht slapen, kwamen we nog een kerstwinkel tegen en ik mocht van Lilith 30 minuten rondneuzen (kon zij lekker even op haar iPhone)
Het was wederom een gigantische zaak maar het lukte me niks te kopen, maar met moeite.
Daarna langs de supermarkt en naar het air bnb logeeradres. Wederom een geweldige locatie; in een oud huis een prachtige kamer, badkamer en zitkamer voor ons zelf met gebruik van keuken en tuin.

Vrijdag, 2 september

Vandaag was de eerste dag dat ik me een beetje vergist heb in de planning.

Het stadje Deadwood stond op het programma. Omdat Lilith moe was van het vroege opstaan de afgelopen dagen, hadden we al besloten dat zij mocht 'uitslapen', en ik zou mijn yoga doen, ontbijt en lunch maken en toen was zij ook wakker.

Het was een uurtje rijden naar Deadwood en tonele er waren gingen we eerst naar het graf van Calamity Jane en Billy the kid. (fans van Lucky Luck zullen weten wie dat waren).

Daarna langs het visitor center om te horen wat er in het stadje te doen was. (stond als toeristische trekpleister aangeschreven)

Zo'n 140 jaar geleden was dit een plek waar grote goudvondsten gedaan werden en dat bracht ook het gokwerk naar deze plaats. Toen het goud op was, werd Deadwood geen ghost town maar bleef populair onder de gokkers en de laatste decennia kwam hier de toeristenindustrie nog bij. Er waren in het stadje diverse saloons die elk uur een voorstelling gaven rond het thema van het wilde westen. 

We gingen de eerste saloon in en het was al erg druk. Maar de voorstelling was dermate tenenkrommend dat het gelijk onze laatste was.

We liepen door de hoofdstraat, die vol stond met saloons met theater voorstellingen, goktenten en trieste souvenir winkels. 

We gingen nog even kijken in het wilde westen museum maar dat leek ook al niet de moeite en je kon nog ergens een les krijgen in goudzoeken maar dat hadden we al eens gedaan.

We zijn nog even bij de mijn gaan kijken; het was een enorme krater die al heel lang buiten gebruik was;

Kortom; we waren er eigenlijk al binnen een uur helemaal klaar mee.

Gelukkig was er tussen Deadwood en Spearfish, waar ons volgende air bnb was, nog een prachtige route van 30 km en die hebben we toen maar gereden en nog ergens naar een waterval gaan wandelen.

Daarna uit eten in Spearfish en naar het logeeradres.

Hier troffen we ontzettend gastvrije mensen aan. Ze hielpen ons met het plannen van de volgende etappe en kregen ontzettend veel groente uit hun moestuin. Toen Brad doorhad dat we bijna veganisten waren bleef hij maar dingen uit de tuin aanslepen. O.a. kleine paarse druiven; die de allerlekkerste waren die ik ooit gegeten had!

Zaterdag, 3 september

We gingen bij tijds op weg en volgde het advies van Brad op om de binnenwegen te nemen waardoor we door 2 prachtige natuurparken zouden rijden. Niet veel om maar qua tijd 2 uur langer.

We namen afscheid met pijn in ons hart; hier hadden we nog wel een paar nachten willen blijven!

Binnen een uur kwamen we langs Devil's tower;

Het was een enorm rotsblok dat kaarsrecht in het landschap staat. Je kon er in een rondje van 5 km omheen lopen. Er zou veel wild zitten; vossen, stekelvarkens en vogels. Maar we zagen alleen prairie dogs, longhorns en bizons.
Maar de tocht was prachtig en de rots indrukwekkend. Je kunt het niet op de foto zien maar er waren ook klimmers bezig met touwen enzo.

 

Hierna de auto weer in en plankgas naar de Bighorn Mountains. Helaas geen schapen gezien maar het was er prachtig! Nog aan een meer onze picknick opgegeten (heel onhandig op een paar stenen en flink in de wind) en daarna erom heen gelopen. Nog geen 5 minuten na de waardeloze lunchplek kwamen we de meest fantastische picknick tafels tegen. Tja. Gelukkig was de lunch wel erg lekker geweest.
De wind waarde flink en het was af en toe aardig soppig, maar toch een heerlijke tocht.

Hierna was het nog een uurtje rijden naar Powell. We hadden een heel basement voor ons alleen. Perfect.
De aardige eigenaar, Jeffrey, legde uit waar we de komende 3 dagen het beste konden gaan lopen in het Yellowstone National Park, en hij gaf ons ook ieder een bus pepperspray tegen beren. 
Hierna bekeken we nog even het nest huskies. 8 babies waren er geboren!
Super leuk!

 

Zondag, 4 september

De weersverwachting zag er niet al te best uit voor de komende 2 dagen in het Yellowstone National Park. Maar door de geboekte air bnb's en de startdatum van Liliths college jaar konden we niets aan ons reisschema veranderen en dus zaten we vanmorgen toch om 7 uur in de auto op weg naar de Noord-Oost ingang.
Het was nog anderhalf uur rijden en het zou een prachtige rit moeten zijn met veel uitzichten, maar hoe hoger we klommen hoe dichter de mist werd en het werd ook steeds natter en kouder. De hele vakantie schommelde de thermometer tussen de 25 en 34 graden; nu gaf hij soms 4 graden aan!
Toen we echter de ingang bereikten werd het droog, de mist trok op en een waterig zonnetje brak door dus vol goede moed gingen we verder.
Er stond een 3 uur durende hike op het programma maar omdat het weer zo onbetrouwbaar was hadden we daar maar van af gezien en gekozen voor een vlakke, 1.5 uur durende wandeling tussen een paar watervallen en een canyon.
We stopten regelmatig om een foto te maken; het was geweldig mooi, maar we bleven niet lang staan want we wilden gaan lopen.
Wel gingen we nog even langs het visitor centrum voor de laatste weerberichten (in het park is geen 3G bereik). De dame wierp een blik naar buiten en gaf toe dat de regenkans vrij groot was 'maar dat de weersvoorspelling er 50% naast zat elke dag'. Nou, daar hadden we niet veel aan. Maar ze gaf ons groot gelijk dat we de kortere wandeling gingen doen. Tijdens het ontbijt hadden we nog aan Jeffrey gevraagd of we een paar paraplu's mochten lenen, maar die had hij niet! 'Paraplu's zijn voor softies, en die ene keer per jaar dat het regende bleef hij gewoon thuis'.

Dus vol goede moed begonnen we aan de wandeling. Na 5 minuten kwam de eerste waterval (en de Yellowstone river) al inzicht;


























en we liepen op weg naar de canyon, toen het al begon te druppelen.
En toen regenen.
En toen plenzen.
En toen kwam er hagel naar beneden! HAGEL!! Begin september. En dat bleef nog liggen ook.
We zetten het op een rennen en binnen 5 minuten zaten we weer droog in de auto. Te balen. 

Toen maar met de auto over witte wegen naar het uitzichtpunt 'Artist point'; een verwijzing naar het kleurenpalet van de canyon.

Bij het uitzichtpunt begon het weer te hagelen en snel een paar foto's gemaakt want we verkleumden van de kou.

We besloten dat we de canyon wandeling maar opgaven en in stromende regen reden we dieper het park in.

15 minuten later kwamen we bij de eerste modderige hotsprings.

En... het werd weer droog dus maakten we een paar korte wandelingen (de luchten zagen er nog steeds zeer duister uit) rond deze vreemde, borrelende, dampende modderpoelen.

Het was behoorlijk spectaculair. Bellen blubber, zwaveldampen, groenige waterstromen, wittig zand, borrelende meertjes en grommende zandputjes.

SCHITTEREND!!!

 We reden weer verder en kwamen door een gebied dat in 2014 verbrand was. Alle kale witte stammen stonden nog en op de bodem kwamen er nieuwe sparren. Er was ook een gebied met kale stammen en 2.5 meter hoge nieuwe bomen; dat was van een brand in de 80-er jaren. En deze week was er een stuk aan de westgrens aan het fikken.

We zagen best veel dieren. Bisons, elks (hertachtigen), konijnen, vogels. Op een gegeven moment stonden er ergens heel veel auto's in de berm. mensen met enorme verrekijkers en dito fototoestellen. We stopten en vroegen wat er te zien was. 
Er zat, heeeeel ver weg, een zwarte beer in een boom!! Dat was de enige beer die we vandaag tegen kwamen, en de berenspray van Jeffrey konden we dus dicht laten.

Rond 4 uur gingen we op weg terug. Het was nog een uurtje door het park naar de oostingang en daarvandaan nog een uurtje naar Jeffrey's huis. We kwamen langs de rodeo van Cody. In juli en augustus worden er elke avond spectaculaire shows gehouden, maar die hebben we dus op 3 dagen na gemist. Zelfs het drukke Labor Day weekend was geen reden voor een extra show. Heel jammer!!

Bij Jeffrey roerbakten we de groente uit de moestuin van Brad. Jeffrey kwam thuis (zijn vrouw was dit weekend bij haar moeder) en omdat we zo ontzettend veel hadden boden we aan dat hij wel mee kon eten. Hij had nog nooit quinoa gegeten maar vond het heel lekker. We hadden nog gekruide kaas van de Amish en pompoenpitten en hij vond het zo lekker dat hij zelfs nog een 2e portie nam. 

Hij vertelde over zijn werk (bioloog) en zijn hobbies; naast het kweken van puppies is hij broodbakker en hij maakt heel bijzonder brood van gekiemde zaden en zuurdesem. Dat ruilt hij met buren voor eieren of geitenkaas of groente en hij verkoopt het ook. Is hij nog best druk mee want hij kneedt het deeg met de hand. Dat is volgens hem beter want het moet vaak gevouwen worden en dan weer rusten.

Met volle buiken naar bed en we verheugden ons op dat speciale ontbijt!

Maandag, 5 september

De dag begon geweldig met vers fruit en het overheerlijke verse brood van Jeffrey;

Om 7 uur gingen we op pad, naar weer een ander stuk van Yellowstone NP. Het had vannacht gesneeuwd en dat bleef nog liggen ook. Het park ligt grotendeels op 2000-2500 boven zeespiegel, en dan heb je nog alle hoge bergtoppen. De temperatuur was net boven het vriespunt. We hadden elk een t shirt, 2 truien en een regenjas aan.

De dag begon zonder dreigende wolken maar een egaal grijze lucht waar bijna continu regen uit viel. Maar we moesten toch nog minstens 2 uur rijden dus we maakten ons er maar niet druk om. 

We zaten nog ruim voor de ingang van Yellowstone toen we heel veel auto's langs de kant van de weg zagen. Wij ook stoppen en uitstappen; en ja hoor; een grizzly beer op 200 m afstand, veilig in een ravijn.

Hij voelde met zijn tenen de watertemperatuur en ja hoor; hij zwom de stroom over. Je kon zelfs goed zien hoe hij zich uitschudde;

Nu nog op zoek naar een bruine beer, een wolf en een eland...

Onderweg kwamen we ontzettend veel herten en antilopen tegen, en de vergezichten waren prachtig.

Uiteindelijk bereikten we het gebied met de geysers. 'Old Faithful' is degene die ongeveer om de anderhalf uur spuit. Toen we er aan kwamen was de voorspelling 12.36 uur, plus of min 10 minuten. We stonden er dus 12.20 pm, omdat we niet het risico wilden nemen dat we hem zouden missen. Maar hij liet dit keer echt onverwachts lang op zich wachten; om 12.48 pm begon hij eindelijk. Hij spuit 2 tot 5 minuten; 

Ondanks de grijze lucht was hield het vanaf het moment dat we stonden te wachten wel droog. Na het indrukwekkende spuitwerk wilde ik heel graag nog in het geyser gebied rond lopen. Lilith wilde niet want het was nog ijzig koud en we hadden al een half uur staan bibberen. Ik gaf haar toen maar de autosleutel, maar opeens besloot ze toch mee te lopen, en dicht tegen elkaar aan en flink de pas erin was het wel goed te doen, hoewel ze steeds vroeg hoe ver ik nog wilde; het blijft toch je kind, haha.

We kwamen langs nog 2 geysers die spontaan begonnen toen we langs kwamen. Gewoon mazzel. En toen brak de zon ook nog door, maar het bleef steenkoud.

Na een uur wilde ze echt niet meer en toen liepen we terug naar de auto. We zaten nog geen 5 minuten... of het begon te plenzen! Hoe slecht onze timing van gister was; vandaag zat echt alles mee.

We maakten nog een korte stop bij een paar paar prachtige hot springs. Je werd overal gewaarschuwd vooral op de paden te blijven en geen lichaamsdelen in het water te steken; de grond was verradelijk en het water kokend heet. We zagen wel een stom hert tussen alle dampen zitten;

Het was overal even prachtig;

We verlieten het Yellowstone via de zuid ingang, waar het overging in het Teton NP.  
We daalden flink en de zon ging ook schijnen. Teton is een park van rivieren, meren, hoge bergen en prachtige bomen. Hier zagen we onze eerste rendieren;

Heel tevreden kwamen we om 6 uur in Driggs aan, een gehucht met de meest fantastische supermarkt die ik ooit gezien heb!
Dus lekker eten ingeslagen, en naar ons air bnb gereden. Dit was een enorm houten huis, dat wel deelden met een paar andere reizigers.
We hadden erge honger, dus ik ging direct koken en na het eten in onze eigen jacuzzi en daarna op tijd naar bed; een enorm houten exemplaar met dikke dekens!


Dinsdag, 6 september

Vandaag weer vroeg op pad terug richting Teton NP. (Ons air bnb lag net buiten de grenzen).
Toen ik het ontbijt stond te maken kwam  er een andere gast vragen of ik soms een ruitenkrabber had.   ???
Het bleek dat al de ramen van de auto's buiten vol ijs zaten.
Ha. Daar wist ik wel een oplossing voor. Motor aanzetten en 15 minuten wachten. 
Hij keek me aan of ik briljante geest had (hij kwam uit Kenia en had blijkbaar nog nooit hoeven dealen met ijs.)
Ik ging gelijk mijn motor ook aanzetten. haha.

Het was een stralend zonnige dag maar wel -1 C.
Teton NP haalt het in onze ogen niet bij Yellowstone NP. Dus we bezochten nog even wat uitzichtpunten;

En daarna ging we via de noord grens van Teton de zuidgrens van Yellowstone weer in.
We hadden 2 gebieden op het oog voor een wandeling. De ene had een indrukwekkende verzameling geysers (ze zijn allemaal anders en ze vervelen nog steeds niet);

en de andere had een soort thermale terrassen;

Het bleef schitterend weer en we maakten heerlijke wandelingen.
En natuurlijk onze dagelijkse selfie;

Om 16 uur bedachten we een plan om nog wat langer van Yellowstone te kunnen genieten. De hele noordkant van Yellowstone wordt sinds een paar jaar weer bevolkt door wolven, die waren uitgestorven en opnieuw uitgezet. Er was een kans dat je ze in een bepaald stuk kon zien tegen zonsondergang. Toevallig hadden we nog ruim voldoende eten in de auto om iets in elkaar te flansen, dus we besloten richting de noordkust te rijden, heen en weer tussen 16 en 20 uur.
Om 18 uur gingen we op een wolven-lookout-point zitten, maakten ons eten (tot verbazing van de omstanders die allemaal druk met verrekijkers en mega-fotolenzen in de weer waren. Wij dachten; als zij nu opletten, kunnen wij rustig eten.
Nou, dat plannetje werkte maar de wolven werkten niet mee.
Maar; we hadden inmiddels wel berggeiten gezien via een aangeboden verrekijker, een etterfamilie met 3 kinderen, een buffalo en heel veel antilopen.
Dus ondanks dat onze wolvenjacht mislukt was, waren we zeer onder de indruk van de dieren die we wel gezien hadden. 

Om half 9 kwamen we aan bij ons air bnb, vlak aan de noordgrens, dus ik stelde Lilith voor om om 5 uur op te staan om een herhaalde wolvenjacht te ondernemen. Zij dacht echter aan de komende dagen in het Glacier NP, waar we de volgende avond zouden aankomen, en wilde liever een uurtje langer slapen na 3 lange dagen Yellowstone.
Ze vond het een naar idee als ik alleen op wolvenjacht ging dus zette ik de wolven maar uit mijn hoofd...


Woensdag, 7 september

Vandaag hadden we een rit van 6 uur voor de boeg van de grens van Yellowstone naar de grens van Glacier NP.
We zaten om 7.45 am in de auto en waren er om 4 pm. We deden het rustig aan en maakten onderweg nog een paar stops. Het regende ook bijna de hele dag. Hadden we geen last van in de auto, ha! Maar waar we wel last van hadden, waren al die gemaaide tarwe velden waar we op een gegeven moment langs reden toen we nodig moesten plassen. Niks te schuilen. En zelfs geen Mc Donald in de buurt!
Op een gegeven moment moest Lilith zo nodig dat ik toch maar de auto aan de kant zette. Ongeveer elke minuut passeerde er een auto dus het was een kwestie van opschieten. Toen bedacht ik dat als we 2 autodeuren aan 1 kant open zetten, ze daar mooi onzichtbaar tussen kon zitten. En het werkte nog ook!

Deze truc houden we erin.

Verder was de tocht erg mooi. Behalve die kale korenvelden, kwamen we door naaldbossen, langs enorme meren en glooiende heuvels.

Aangekomen in Kalispell, aan de grens van Glacier NP, reden we eerst langs een warenhuis om te investeren wat er tegen bedbugs te doen is. Lilith had alarmerende berichten ontvangen over haar nieuwe kamer!

HELP!!

Het apartement, dat ze gaat delen met 2 meisjes, is al 2 keer professioneel gereinigd maar dat geeft geen garantie. We kochten maar een matras cover in de hoop dat als er nog eentje alle chemicaliën zou overleven, dan tenminste 'under cover' zou blijven...

Hierna gingen we naar ons air bnb. Een prachtig huis waar trouwpartijen in de tuin worden gehouden. De eigenaars waren bijzonder gastvrij en aardig. Ze gaven ons uitstekende tips voor het Glacier NP. 

Ze hadden 2 prachtige honden, met wie ze ook fokken. Lilith had gelijk weer vriendjes;

Donderdag, 8 september

De weersvoorspelling was redelijk vandaag; beetje zon, wolken en geen regen. Dus wij hadden een uitdagende wandeling uitgezocht, over een pas met prachtige vergezichten. 
Om 6 uur op; om 6.45 uur op weg.
IN STROMENDE REGEN!!

Kalispell ligt 10 km van de ingang van het Glacier NP af, maar we moesten nog een eind rijden voor we bij het punt waren waar de wandeling zou beginnen. Dus we maakten ons nog niet al te veel zorgen.


Lilith ging nog een beetje slaap inhalen en om 9 uur waren we er. 
We zagen nauwelijks een hand voor ogen door de mist en miezerregen. We keken nog eens op de kaart, pakten ons dagrugzakje in, en toen we uit de auto stapten was het zowaar droog.
We liepen naar een ranger om nog een keer de laatste weersvoorspellingen te horen, en toen hij hoorde welke trail we van plan waren, raadde hij het ons ernstig af. De hele dag werden er zware buien verwacht, harde wind, en op de pas zou het ijskoud zijn. Hij raadde ons aan een boottochtje te maken over het meer, en als we echt wilden lopen, dan een wandeling rond het meer; dan zouden we nog wat beschutting van de bomen hebben.
We besloten voor de wandeling te gaan. 13 km. 
Het eerste uur was goed te doen. Wel koud, maar droog, hoewel onze broek en schoenen al kletsnat werden van de begroeing. 

We waren op ongeveer 1/3 toen het begon te miezeren. 

En toen regenen.

En toen hagelen.

We liepen door. Teruggaan had toch geen zin.

Onze jassen waren waterdicht.

Onze buiken waren warm en droog.

Maar dat was het wel zo'n beetje.

We ploegden door.

Ivm beren kletsten we constant en toen de onderwerpen op waren begonnen we aan 'een potje met vet'. We zijn tot het 40e couplet gekomen, toen hield de nattigheid op en brak er een waterig zonnetje door.

Ik wurmde mijn handen onder mijn kleren, op mijn blote buik, en toen kwam er weer wat gevoel in mijn vingers. We aten een paar noten en dronken koud water. 

We hadden zelfs geen zin in onze zachtgekookte eieren.

Na bijna 3 uur waren we het meer rond. Onze broeken waren al bijna droog. We hadden allebei droge kleren in de auto maar we trokken alleen andere schoenen aan. De autoverwarming vol aan en daarna aten we onze lunch. Je kon nergens warme thee kopen maar we knapten al snel op van het eten en de verwarming.

We besloten via een omweg naar huis te rijden. Over de prachtige weg midden door het park die 'Highway to the Sun' heette.

Het was heel vreemd. Op de meeste plekken was er links nauwelijks uitzicht van de mist en de regen en rechts scheen de zon. Maar droog is het niet meer geworden en de prachtige uitzichten waren daardoor een beetje teleurstellend;

Vrijdag, 9 september

Vandaag begon nog erg mistig en bewolkt maar het was in elk geval droog. We waren weer voor 7 uur vertrokken. Halverwege moest ik nog tanken en ik kwam heel blij het tankstation uit. 2 paar wollen handschoenen voor $3,- ! En ze 'deden' het fantastisch.

We hoopten dat de lucht nog zou opentrekken. Maar we moesten toch nog een eind rijden naar het begin van de trail die we hadden uitgekozen; een 19 km lange wandeling heen en weer naar de Grinnell gletsjer. Met een hoogteverschil van ruim 500 m.
Toen we weer op de 'Highway to the Sun' reden, was het nog steeds mistig.

Echter; over de pas scheen opeens de zon en de lucht werd steeds blauwer. We stopten af en toe voor een foto. De weg is erg mooi.

Bij het beginpunt van de wandeling parkeerden we onze auto en begonnen we te lopen. De eerste 3 km is vlak langs het Swiftcurrentlake en lake Josephine. Maar daarna gaat het pad snel stijgen en even later heb je een prachtig uitzicht op het Grinnell lake, met een emerald blauwe kleur. Dit komt doordat de gletsjers stenen vermalen tot poeder wat de kleur van het water veroorzaakt;

Het was een hele klim. Ik was een beetje vergeten hoeveel 500 m stijging was. 

Maar het ging erg goed en na 2.5 uur lopen waren we aan de voet van de de Grinnell Glacier en de Salamander Glacier, die in het Upper Grinnell lake uitkomen;

Het water van het meer was nog veel mooier blauw dan op de foto. Het was haast een plaatje zoals ik me een poollandschap voor stel. Helaas komt het niet zo over op de foto. Maar we vonden het allebei het mooiste van de hele vakantie.

Het was er wel koud en het waaide flink, maar de zon maakte het draaglijk.

Het kostte nog 2 uur om terug naar de auto te lopen. Maar dat kwam ook doordat we onderweg een zwarte beer zagen; hij liep op 150 meter afstand, boven ons, door het gras.

Je kon hem echt heel goed zien.

We mochten een verrekijker van een Amerikaan lenen en ik kon het vocht op zijn neus en zijn prachtige vacht goed zien. 

Ook zagen we nog 2 marters. Heel dichtbij. Het leek alsof ze een nest gingen bouwen;

Heel hoog op de rotsen, te ver voor dat miezerige cameraatje van mij, zagen we ook nog een spierwitte mountain goat.

Het was een top dag!!

We kwamen pas om half 8 thuis. Gelukkig hadden we nog boodschappen in huis. Het zijn lange dagen en we komen tijd te kort. Hier kun je ook rustig een week blijven. Je kunt er zulke mooie wandelingen maken.

Zaterdag, 10 september

Vanochtend mocht Lilith uitslapen en deed ik yoga.
We zaten om 10 uur in de auto op weg naar Spokane, na een hartelijk afscheid van onze gastheren. Er zou vandaag een bruiloft in hun tuin zijn en ze waren druk alles klaar te zetten voor de ceremonie en de feestruimte in te richten voor de feestavond;

 In ruim 4 uur bereikten we Spokane. De klok ging voor de 3e keer een uur terug. We reden eerst maar eens door het centrum. Het was een flinke stad, en we merkten allebei dat we dat niet meer gewend waren. Spokane viel erg tegen. Als we het air bnb niet geboekt hadden waren we door gereden naar Seattle. Maar we gingen lekker naar de grootste supermarkt in de stad en bleven ons verbazen over de enorme sortering. Ik bedoel maar; op hoeveel soorten pasta zit een mens te wachten?? 
En wat moet je met 3 hele lange rijen Halloween snoep?


Zondag, 11 september

Vandaag kwam Lilith voor het eerst vrijwillig voor 6 uur haar bed uit en we reden om 6.30 uur weg.
ZE HAD HAAST!!
Ze kon niet meer wachten om Seattle, haar kamer en de universiteit te zien.
Om 11 uur reden we Seattle binnen. Onze eerste indruk; wat een enorme stad!

Gebouwd langs de Atlantische Oceaan met veel kustoppervlak door de vele schiereilanden. 
We reden eerst naar haar toekomstige appartement. De oude kamerbewoonster stond al klaar met de sleutel. Madori kende Lilith van april toen zij een paar maanden in Rotterdam had gestudeerd. 
De buitenkant van het appartementen complex zag er al leuk uit;

En binnen was het heel leuk;

Een hele ruime, lichte kamer, met kleine huiskamer, prima keuken en badkamer die ze deelt met nog 2 meisjes die ook een slaapkamer hadden in het appartement. Er had maar 1 kamer last gehad van bedbugs, en in Lilith haar kamer zijn ze nooit geweest. Het hele appartement is professioneel gereinigd (alle meisjes waren eruit gegaan) en de volgende dag zou het nog een keer worden gedaan. We hoopten er maar het beste van...

Daarna gingen we kijken op de universiteit, 5 minuten lopen van het appartement. 

Het was een gigantisch complex, met brede lanen, grasvelden, fontein, een enorm plein, en ongeveer 10 grote gebouwen die meer op kastelen en kathedralen lijken.

Indrukwekkend!

Daarna gingen we naar ons air bnb, dropten alle koffers, en daarna gingen we langs een 2e hands winkel (er zijn er minstens 10 van; erg handig voor als je maar 1 term komt studeren) en wat we niet vonden hebben we in een soort enorme 'Blokker' gekocht.

Maandag, 12 september

Voor het eerst in onze vakantie hadden we een pat stelling. Ik wilde heel graag een hike maken in de bergketen rond Seattle. En Lilith wilde midden in de stad naar een uitzichtstoren en een kunstmuseum. En het was prachtig weer! Ik begon de dag maar met yoga om 6 uur en toen bedacht ik dat het het beste was als we eerst al onze bagage (her0 inpakten, ontbeten en dan het gezellige winkelcentrum rond de uni te verkennen.

Hier was Lilith natuurlijk gelijk voor te vinden en rond 11 uur gingen we op weg. We parkeerden buiten de parkeerzones zodat ik toch nog wat beweging in de buitenlucht zou krijgen.

We hadden een hele leuke (laatste) dag samen. University village was een mall maar dan met winkels buiten en niet overdekt. We snuffelden in een poster winkel voor haar prikbord. Lilith wilde graag samen een poster uitzoeken maar we hebben - net als met kleding - zo'n andere smaak. Ze denkt er nog een dagje over na maar het wordt ws een Beatles poster. (ik zou gekozen hebben voor de boys van Suits)

Er hangt al een wereldkaart op het prikbord en we kochten prikpennetjes (zij koos ook een andere kleur als ik zou hebben gedaan) zodat ze de 38 landen (en 15 Amerikaanse staten) die op haar tellertje staan kon aanprikken.

Daarna nog langs een grote supermarkt zodat ze een voorraadje in haar (koel)kast krijgt.

En toen was het tijd om langs Illona te gaan. Illona is een Nederlandse vriendin, die net als ik (bijna) elke dag naar yoga ging toen we samen in Singapore woonden, en nu in Seattle woont. Ze heeft een prachtig huis, in een buitenwijk, en ik snap nu dat ze in Singapore heimwee had naar Amerika. Ik zou hier ook heel goed kunnen wonen!

Ze had een heerlijke maaltijd op de bbq - wilde zalm en gegrilde groente en een salade en het was een leuke laatste avond van onze vakantie!

Dinsdag, 13 september

Vanmorgen er om 6 uur uit (ik moest de auto om 9.30 uur inleveren). Om 7 uur reden we met alle spullen van Lilith naar het appartement. We pakten alles uit (en als eerste het matras in de hoes).

De stoel met de elastieken zitting is erg leuk;

Lilith prikte de punaises op de wereldkaart;

en ik vulde haar (koel)kast.

En daarna was het tijd voor het afscheid.

Ik had er veel meer last van als 2 jaar geleden toen ik haar in Nederland moest achterlaten en wij naar Jakarta gingen verhuizen. Dit had ik nooit verwacht!!

Om 8.30 uur reed ik weg en was om 9.25 uur bij het inleverpunt.

In 23 dagen (de eerste 3 dagen in Washington had ik geen auto) hadden we 8900 km gereden door 15 staten. En geen krasje op de auto (werd bijna met een loep nagekeken); wel een hoop vliegen, stof en vuil.

Naar het Greyhounds busstation gelopen (een uurtje) maar ik had toch tijd over. 
En toen reed ik het laatste stukje van mijn vakantie voor het eerst (en waarschijnlijk ook voor het laatst) in een Greyhounds bus. Voor $ 16,- enkele reis naar Vancouver.
Om 19 uur kwamen we aan, en het huisje van air bnb was heel dichtbij.
Spullen gedropt en even wandeling in de buurt gemaakt - naar een supermarkt want mocht niets meenemen over de grens.


Woensdag 14 september

Omdat ik vroeg op was ben ik naar de stad gewandeld, naar het verzamelpunt voor de orka trip die ik geboekt had.
Ik moest dwars door een straat waar ontzettend veel zwervers zitten. Het viel me op dat merendeel bank en jong was. Sommige verkopen wat spulletjes op een deken; hun meeste klandizie waren ook zwervers. Het is een groot probleem in Vancouver. De overheid zorgt voor 3 maaltijden per dag. Dus het geld wat ze bij elkaar scharrelen stoppen ze in hun verslaving. Veel zwervers zijn ook mentaal niet in orde. Ze komen uit heel Canada omdat in Vancouver - vergeleken met de rest van Canada - de winters mild zijn. 

Met een busje werden we opgepikt en in 45 minuten reden we naar Richmond waar de boot al klaar lag. Het was een overdekte boot met een hoop ramen die allemaal open konden. Ik koos een plek op het achterdek.
De boot zette er flink de vaart in.
Maandag hadden ze geen enkele orka gezien. Maar vandaag waren ze al gespot in Amerikaanse wateren, dus weer de 'grens' over. We voeren in een zeestraat tussen Vancouver Island en de kust van Canada en Amerika. Prachtige uitzichten.

Na 1.5 uur varen waren we er pas. Bijna 2 uur dobberden we tussen de orka's. Er zit hier een groep van 80 exemplaren, inclusief babies. Het was moeilijk ze op de foto te krijgen met met toestelletje. 

Verder zagen we nog veel zeehonden; 






























porpoises (grijze walvissen die op een dolfijn lijken) en een bald eagle;

Een geslaagd, (maar koud!) uitstapje. Pas om 5 uur waren we terug in het centrum. 
Daar nog even rondgelopen. Ben toto nu toe nog niet onder de indruk van de winkels en de gebouwen in Canada, maar het is wel veel ruimer en minder druk dan Seattle.

Ik besloot ook maar weer terug naar huis te lopen (een uurtje) want had de hele dag al op de boot gezeten. Daar gekookt en de dag van morgen voorbereid.


Donderdag, 15 september

Vandaag de laatste dag in Vancouver. Ik moest kiezen tussen fietsen in Stanley Park (ligt op het uiterste puntje op een soort schiereiland) en een suspension bridge. Die brug kostte $39,- en had al van toeristen op de boot gehoord dat het heel erg toeristisch was.
Mijn hostess vertelde dat in dezelfde area, 6 km verderop, nog een iets kleinere hangbrug was, gratis, met fantastische uitzichten die de locals vaak bezoeken. Omdat ik haar fiets de hele dag mocht lenen, besloot ik eerst op weg naar Stanley Park te gaan en wel te zien hoever ik zou komen.

Ik had mooie uitzichten op de kust van Stanley Park op de skyline van Vancouver;

Ik kwam ook langs een hele verzameling totempalen;

Daarna over een enorme hangbrug naar Noord Vancouver en toen in 90 minuten bergje op naar de hangbrug in Lynn Canyon Park gefietst. Was een hele klim op het oude, te kleine fietsje met weinig versnellingen.

In het park nog een uurtje gelopen. Er was inderdaad een prachtige brug met uitzichten over meertjes en watervallen. Het lag midden in een bos met enorme dunne, hoge bomen. 

 

 



Toen in een kwartiertje naar beneden en daarna weer omhoog over de grote hangbrug tussen Noord Vancouver en Stanley park, en daar de rest van het park doorgefietst. 

En via de stad weer terug naar huis.
Ben 7 uur aan het fietsen geweest en 1 uur aan het lopen. Zadelpijn maar zeer tevreden over de laatste dag. 

Vrijdag, 16 september

Met de bus naar het vliegveld en daarna teruggevlogen naar Amsterdam, waar ik zaterdagochtend aankwam.
Veilig thuis na een super indrukwekkende vakantie!