Ken je Ikea op een koopzondag in december?

Nou dat feest keer 3 en dat kun je hier elk weekend meemaken.

Maar ja, met Peter en de kinderen moet het wel in het weekend. Om 10 uur 's morgens is het wel te doen, maar zaterdagochtend moet Peter volgens contract werken. (dat is echt vooroorlogs met al die uren die ze hier al maken. Maar geen man die protesteert - alleen de vrouwen - dus zal dit nog wel in stand gehouden worden, zeker tot vlak voor zijn pensioen zo tegen z'n 70ste).

Jillis is begonnen met rugby op zondag ochtend, dus dat ik ook al geen optie. (even tussendoor; kan zo vreselijk afdwalen, ik weet het, maar wil toch een foto toevoegen die ik gemaakt hebt toen Jillis deze zondag terug kwam van de rugby training (die weten van geen op houden; het uurtje loopt steeds minstens 45 minuten uit en dan zijn die gasten echt gesloopt)

'hoezo kan ik niet naar binnen, mijn schoenen zijn toch uit?!'

Maar goed, wij wilden zaterdagmiddag gaan fietsen met de kinderen. Daar liepen ze al niet helemaal warm voor. Lilith heeft zowiezo al bij alles wat je voorstelt het tegenvoorstel om haar thuis te laten (en vervolgens de hele middag achter you tube of u tube of hoe heet dat, afgewisseld met tv en WI). Ik zal blij zijn als ze de leeftijd heeft dat ze nergens meer mee naar toe gaat, want dit kost een energie. Grrrr. Maar toen kwam er voor de zoveelste keer die dag een tropische stortbui naar beneden waarin zelfs Peter en ik onze meerdere moesten erkennen.
Dus dan maar naar Ikea want niemand wil wachten tot ik alle woonboulevards van Singapore ben afgeweest.
Eerst nog maar langs een tip van Peter's collega (zulke dingen moet je volgens mij ook niet aan mannen vragen) maar die meubel mall was helemaal niets. Dus rond half 4 in de file voor de parkeergarage bij Ikea. We hadden tijdens ons 1e weekend -om 10 uur 's morgens- bij Ikea wel wat gezien, maar waren nog niet echt enthousiast. Nou, de 2e keer nog steeds niet echt. Om 6 uur waren we zo gaar dat we het restaurant in zijn gedoken. Ahhh. Zelfs bij de meest onooglijke hawkerstal (lokaal eettentje, vaak op straat) is het eten hier in Singapore misschien niet helemaal zonder extra beestjes, maar in elk geval verrukkelijk. Ikea houdt zich bij het Zweedse gehaktballetjes genre... yak. Maar met iets in de buik hebben we toch maar knopen doorgehakt, vervolgens nog een half uurtje kassa en 45 minuten bij het afspraken bureau over de afleverdatum en toen was de zaterdagavond ook gevuld.

Ook de terugreis had nog een extra spannende attractie. Peter reed al 40 km met knipperend benzine lampje en we moesten nog 20 km naar huis over een snelweg waar geen benzine pompen zijn. Peter is zo'n echte man die nooit de weg wil vragen dus zonder airco op weg naar huis waar we 4 km voor huis pruttelend een benzinestation inreden.

Door het oog van de naald.

19 augustus reed ik, nadat de kinderen door de schoolbus waren opgehaald, mee met Peter naar kantoor. Hij zou later die dag naar Indonesie vliegen, zodat ik een paar dagen zijn auto zou kunnen gebruiken.
We reden op een 6 baans weg, niet al te hard en in een fractie van een seconde zien we een enorm vrachtwagen wiel met hog snelheid, door de lucht, over de middenberm onze kant opkomen. Een seconde later landde dat enorme gevaarte al midden op de neus van Peter's lease auto (gelukkig een stevige Saab). Het was de 1e keer (en ik hoop de laatste) dat ik echt heb gevoeld hoe veilig een autogordel is. We keken elkaar aan en het eerste wat Peter zei, was; 'Jeetje, wat hebben wij een enorme mazzel gehad!'

Mijn eerste gedachte was dat ik nu wel kon fluiten naar die auto de komende dagen dus in die allereerste minuut zag ik die mazzel niet echt zo in.

We stapten uit (een 2e wonder dat de auto die achter ons reed ook niet boven op ons was geknald) en zagen het enorme wiel inmiddels op de vluchtstrook liggen. Daarna zagen we pas waar dat wiel vandaan gekomen was; van een tegenligger! Aan de overkant van de weg, 75 meter voor ons, stond een vrachtwagen stil die een van zijn vele wielen miste. Hij moet zeker 150 meter voor ons dat wiel al hebben verloren, dat met enorme snelheid voorwaarts door de lucht op onze motorkap was beland (nooit geweten dat als je een wiel verliest, die voor je uit 'afgeschoten' wordt).

Toen pas realiseerde ook ik me wat een enorme mazzel we hadden gehad.
Je moet er toch niet aan denken dat hij op de voorruit was beland!
De hele neus van de Saab zat totaal in elkaar en terwijl Peter bleef wachten op de politie ben ik maar met een taxi naar huis gereden.

Omdat we er allebei helemaal niets aan over hadden gehouden, ben ik maar mijn gewone programma van die dag gaan 'afwerken'. In tegenstelling tot Bahrein kom je hier al snel om in de vele mogelijkheden. Ik was die dag uitgenodigd voor een koffie ochtendje met een nieuw groepje Nederlanders, maar had al eerder een afspraak met de buurvrouw om mee te gaan naar de open dag van de AWA (American Women Ass.). Ik was daar in Bahrein ook lid van geweest, en ik was nieuwsgierig wat de AWA hier op poten had gezet. Ik ben gelijk lid geworden, want ze organiseren enorm veel leuke activiteiten, vooral op creatief gebied, dus daar ga ik zeker een paar van uit proberen.

Daarna belde Peter op; ik mocht de auto van zijn baas, die tijdelijk in Nederland zat, wel op komen halen, omdat Peter die tijdelijk ook zou gaan gebruiken. Wat een geluk.
Ik de auto opgehaald (en in de auto van de baas mijn eerste ritjes door Singapore gereden... links... brrr. Hoe heb ik dat vroeger gedaan zonder TomTom?) en daarna wat meubelzaken bezocht. Iedereen heeft nieuwe bedden nodig, want onze enorme Bahreinse bedden, die we gekocht hadden om die ruimtes daar een beetje gevuld te krijgen, hebben we allemaal achter gelaten.

Tussendoor even een paar sushies gescoord. Ik was helemaal vergeten dat je die hier overal kan kopen, vers gemaakt. Heerlijk! Jillis en ik zijn echt sushi fans.

Daarna naar huis om op tijd thuis te zijn voor de kinderen.
Jillis ging met een buurjongen spelen, die heeft zijn eerste vriendjes al gevonden, en Lilith en ik waren uitgenodigd door een buurvrouw om mee te gaan naar de polo club. De buurvrouw heeft een dochter van 15 die ook graag paard rijdt. Er zijn hier 3 grote maneges. Behalve de polo club is er eentje aan de andere kant van het eiland en een manege 3 km van ons huis. De polo club hadden we vanwege het prijskaartje (en het feit dat Lilith toch zeker weet nooit geen polo te willen spelen) al uit ons hoofd gezet, maar een uitnodiging daar eens een kijkje te kunnen nemen moet je altijd aannemen natuurlijk!

We keken onze ogen uit. De paarden staan nog net niet in gouden kooien. Elke tuig. zadel, bandage en deken zag eruit alsof het net uit de winkel kwam. De paarden zelf glommen, staarten en manen strak ingebonden (of je daar nu gelukkig van wordt?). Er was een enorme overdekte bak voor lessen, er was zelfs een zwembad, en het allermooiste; een terras dat uitkeek op een enorm grasveld, omgeven door tropische plantage, waar een paar polospelers wat aan het oefenen waren;


met een paar buurvrouwen op het terras van de prestigieuze polo club, met uitzicht op het polo veld (dat veld gaat rechts van de foto nog 2 keer zo ver door)

Het prijskaartje van deze club liegt er niet om. Een lidmaatschap (let op; dan ben je alleen lid, kun je op het terras zitten maar heb je nog geen paard aangeraakt) ligt rond de E. 50.000,-. Dit schijn je te moeten zien als een investering; als je je lidmaatschap op zegt, kun je (een gedeelte) van dat lidmaatschap aan een volgend lid doorverkopen; is de vraag groot, met mogelijk winst, zit je net met een dip in de economie, dan moet je OF lid blijven, OF met verlies verkopen.

Ik moet zeggen; de drankjes en het uitzicht waren geweldig, maar Lilith en ik kijken nog even verder ;-)

150 dozen door aan het worstelen...

Omdat de container toch een weekje langer onderweg zou zijn dan wij hadden gehoopt, zijn we na aankomst op 7 augustus eerst in een service appartement in hartje centrum gaan zitten.
Daarna de eerste dagen noodgedwongen andere dingen gedaan dan uitpakken; behalve de introductie dag op school hebben we een bezoek aan Ikea gebracht (voornamelijk voor bedden; alle king size bedden hadden we in Bahrein achtergelaten, die passen hier toch niet), telefoon abonnementen geregeld, op auto jacht geweest en een beetje acclimatiseren.

Maandag, 11 augustus was het zo ver; de verhuisdozen zouden vrij gegeven zijn door de douane en afgeleverd worden in ons nieuwe huis.
Het was de 1e schooldag van Lilith; Jillis had nog een dag langer vakantie en ging dus mee 'helpen uitpakken'; lees; zoeken naar zijn nieuwe WI spelcomputer die hij van vrienden in Bahrein had gekregen.

De pakweg 150 dozen werden door 6 mannetjes in rap tempo over de kamers in ons huis verdeeld. Daarna begonnen ze tafels en kasten in elkaar te schroeven, en hielpen ze mee wat dozen uitpakken. Zelf begon ik maar met de keuken. Wat een werk. Ik vergeet toch elke keer hoeveel. Aan de andere kant is de ene verhuizing ook de andere niet; we begonnen ooit in Australie met 3 koffers en een doos of 10 in een gemeubileerd huis. En onze laatste verhuizing naar Bahrein was ook zeer beperkt omdat we daar een bijna compleet nieuwe inboedel aangeschaft hebben - die op de bedden na nu hier uitgepakt moest worden.

Peter is aan de drukte ontvlucht door een paar dagen naar Papoea New Guinea te gaan. Tot grote ergernis van Jillis, die op de 2e dag eindelijk de WI doos gevonden had. Gelukkig was de televisie wel aangesloten, en ja hoor; de kleine aap kreeg zelf de WI aan de praat. (heeft hij duidelijk niet van mij!)

Vandaag, de 4e dag, hoop ik ons service appartement te kunnen verruilen voor ons nieuwe huis. Pfff...

Dag 2. Auto onder mijn kont.

Sinds Peter hier woont, is hij er al van overtuigd dat er een 2e auto moet komen voor mij. 8 jaar geleden kon ik een paar dagen per week zijn auto gebruiken (en dat zal nu nog steeds onregelmatig het geval zijn omdat hij toch bijna elke week wel een 'uitstapje' in Azie heeft) en de rest deed ik op de fiets met Jillis voor- en Lilith achterop.
Zelf had ik stille hoop dat ik nog steeds het meeste per fiets kan doen (ze gaan elke dag met de schoolbus en alle sportclubjes liggen een paar km om ons huis), maar ik moet toch wel toegeven dat het niet veilig is met 1 of 2 kinderen die achter mij aan moeten fietsen. Taxies zijn er volop, behalve als het regent, bussen komen niet overal, en de autobelasting is 75% lager dan vroeger. (en evenredig meer files)

Peter had dus al uitgebreid vooronderzoek gedaan, maar ik wilde er nog niet echt aan. Echter zondag kwam de regen met bakken uit de hemel, en nadat we ons verplichte nummer (Ikea) afgewerkt hadden, besloten we toch maar even langs een autohandelaar te gaan.
De enige auto waar ik echt warm voor loop is een Landrover Defender, maar Peter had zijn huiswerk al gedaan en voorgerekend dat die 2 keer zo duur zijn als een handig Japannertje.

Dus ons eerst maar even gestort op de handige Japannertjes. Hij kwam nog met het voorstel om een groter model te nemen, met 7 stoelen, maar voor dat geld heb je (bijna) een 3 jaar oud Defendertje, dus daar zag ik niets in. Er was een model dat me wel een beetje aansprak (vraag me niet hoe of wat), was zelfs 'goedkoop' omdat er een nieuw model aan kwam en ze er nog een paar in dit oude model hadden.

Nog een middag nodig gehad om mentaal afscheid te nemen van mijn fiets en Defender, en toen 's avonds dat ding toch maar gaan bestellen.
Peter helemaal blij, hij zag niets in mijn alternatieven. Zo erg niets, dat hij zelfs een Defender zou hebben gekocht. Hij liet mij de keus (Peter, ik hou van je!) maar het was een redelijk veilige keus want hij weet dat ik eigenlijk geen geld over heb voor auto's.

Kortom; wie er vanaf begin september op bezoek komt, heeft niet alleen een logeerkamer maar ook nog vervoer.

1e dag in Singapore.

Woensdag, 6 augustus arriveerden de kinderen en ik na een prima vlucht op het vliegveld van Singapore. Peter stond ons keurig op te wachten, en wist met enige moeite alle bagage in zijn auto te persen. (hij hoefde nog net niet op de kofferbak te gaan liggen)
Zelfs onze handbagages stonden strak gespannen van alle extra dingen die we van de strenge stewardess bij het inchecken uit de koffers hadden moeten halen. Meestal let ik precies op het gewicht wat ik mee kan nemen maar ik had nu zo iets van; alles moet mee en ik zie wel hoe. Nou. In de handbagage dus. Kinderen hielpen braaf mee sjouwen, want die hadden ook allerlei enorme snoepzakken her en der weten in te slaan, en wilden ook de pakken Funstones en Brinta niet achter laten.

Helaas had de inboedel, die we een maand geleden in Bahrein in containers hadden opgestuurd, wat vertraging opgelopen, zodat we niet in ons eigen huis konden slapen. Peter had een keurig service appartement geregeld, hartje centrum, en na een korte inspectie van ons huis en een snelle hap op de Hollandse club, doken we heerlijk onze schone bedden in.

Allemaal prima geslapen, maar we moesten er nogal vroeg uit. Peter had een drukke werkdag voor de boeg en Lilith werd op haar nieuwe school, de Engelse sectie van de German European Singapore School, verwacht voor een toets. Toen we 2,5 jaar geleden naar Bahrein gingen, is zij een klas 'blijven zitten'. We hadden daar diverse redenen voor; de grote taalomslag, toendertijd geen plaats in het jaar waar zij hoorde, en het feit dat ze als eind-augustus-kind toch altijd wat moeite had zich als jongste te handhaven in een groep. Inmiddels is ze dit jaar weer over gegaan met een stralend rapport met geweldige cijfers voor Engels.
Toen zij in mei mee ging op huizenjacht in Singapore had ze ook een dagje meegelopen op haar nieuwe school en ze vond het niveau echt heel makkelijk. Dat bracht mij op het idee te vragen om een toelatings toets, zodat de school kon bepalen of ze misschien inmiddels toch weer op haar oude niveau mee kon draaien.
Die toets kreeg ze direct op haar 1e ochtend voor haar kiezen.
Terwijl zij zat te zwoegen op de toets, doken Jillis en ik de schoolwinkel in voor uniformen en schoolspullen.

Na anderhalf uur kwam Lilith naar buiten met de mededeling dat het niet al te moeilijk geweest was, maar dat ze toch zeker 3 vragen helemaal fout had gemaakt (van de 40).
Zij maakte zich daar zorgen om, ik vond het erg positief klinken. Van de Engelse toets had ze sommige vragen waarschijnlijk niet goed omdat ze de betekenis van de woorden niet kende, maar ze vond de toest niet echt moeilijk.

Ik sprak af met het hoofd van de senior school dat we om 3 uur de uitslag zouden horen (om half 4 begon de open middag voor de senior studenten).

Daarna haar schooluniformen gekocht en het kopen van haar schoolboeken maar even uitgesteld tot na de uitslag van de toets.

Na een snelle lunch pauze op naar de open middag voor de junior school van Jillis. Die is sinds dit jaar niet meer in hetzelfde gebouw als de senior school, maar in een nieuwe school een paar km verderop. De nieuwe school bleken gebouwen van een overgenomen bestaand schoolgebouw. Zag er redelijk uit.
Hierna volgde een weinig informatief doch uitgebreid welkomswoordje, in de volle zon op een grasveld, met een slechte geluidsinstallatie. Eerst in het Duits, vervolgens het zelfde verhaal in het Engels. De gloednieuwe directeur kwam ook aan het woord, die ontzettend knullig overkwam en het voornamelijk had over het feit dat hij net zo zenuwachtig was als de nieuwe studenten.

In Jillis' klas kwamen 4 nieuwe jongens. Met een van de moeders had ik gelijk een leuk contact. Ze had ook nog dochters in de leeftijd van Lilith.
Over de leraar van Jillis, een Australier van een jaar of 30, heb ik een goed gevoel. Ook vind ik het leuk voor Jillis dat hij weer een man voor de klas heeft.

Daarna terug naar de senior school.
Eerst maar weer naar het hoofd senior school voor de uitslag van de test. Hij was er heel duidelijk over; Lilith hoorde in de hogere groep (heet hier grade 8). Ter verduidelijking; In Nederland had ze nu naar de 2e van de middelbare school gegaan; in Bahrein naar de 1e. Grade 8 is de Nederlandse 2e klas.
Hij sprak geen enkele twijfel over dit testresultaat uit. Hij waarschuwde wel dat we niet mochten verwachten dat haar cijfers erg hoog zouden zijn dit jaar. En hij zei ook dat als het aan het eind van het jaar toch duidelijk was dat ze de stof niet aan kon, ze het jaar over zou moeten doen. Dit vond ik wel reeel.

Vervolgens hebben we wederom het enorm langdradige welkomspraatje in het Duits en Engels aan gehoord, letterlijk hetzelfde, inclusief het gestuntel van het nieuwe directeur.
Daarna kregen we een rondleiding door de school van de muziekleraar, die tevens de klassendocent van Lilith zou worden.
Bij het indelen van de leerlingen viel me nog een ontzettend knullig Indiaas typje op. Ik dacht gelijk; wat doet dat mens hier. Stootte Lilith me aan. Kijk mam, dat is de domme wiskunde lerares waar ik in mei een uur les van gekregen heb en die zoveel onzin vertelde. (met name op basis van de verhalen over die wiskunde klas en de simpele les volgens Lilith was ik op het idee gekomen haar te laten testen)
Zodra ik Lilith's lesrooster kreeg heb ik gekeken wie ze voor wiskunde kreeg, en dat bleek gelukkig een man te zijn.
Op datzelfde lesrooster bleek dat ze maar liefst 5 lesuren per week Duits zou krijgen. Ik wist dat Duits een verplicht vak zou zijn op deze school, maar 5 lesuren Duits op een Engels talige school lijkt me toch lichtelijk te veel van het goede.
(ze krijgt ook 5 lesuren Engels en wiskunde)
Nou ja, ze gaat maandag maar beginnen en dan hoor ik snel genoeg hoe of wat.
Ze komt in een klas met 16 kinderen met aan de namen te zien 2 Nederlandse meisjes. De 6 nieuwelingen waren 4 jongens; uit Finland (op school gezeten in China), uit Zuid Afrika (op school gezeten in Duitsland), uit Engeland en uit zuid Korea (woonde al 2 jaar in Singapore)
Het enige andere nieuwe meisje had een Peruaanse moeder (vlot typje), een Oostenrijkse vader en had in Mexico op school gezeten. Ze sprak goed Engels, Spaans en Italiaans maar geen woord Duits en Frans. De rest van de klas ziet ze maandag.

Mijn voornaamste gevoel van deze school is dat het me veel te Duits is. Misschien moet ik niet zo kritisch zijn en gewoon even afwachten, maar mijn bezorgde moederhart maakt weer overuren. Ook het feit dat Lilith gewoon een klas kan overslaan, zegt mij meer over het niveau van de school dan de intelligentie van Lilith.

Wordt vervolgd zullen we maar zeggen…

Inmiddels is Lilith 2 dagen naar school geweest. Helemaal enthousiast. Erg aardige meisjes, ook buiten haar klas al wat contacten, dus voor haar een fijn begin.

Oja; 3 keer raden met wie wij 'onder 1 kap wonen'.... de knullige directeur van de GESS himself. zucht.