We reden op een 6 baans weg, niet al te hard en in een fractie van een seconde zien we een enorm vrachtwagen wiel met hog snelheid, door de lucht, over de middenberm onze kant opkomen. Een seconde later landde dat enorme gevaarte al midden op de neus van Peter's lease auto (gelukkig een stevige Saab). Het was de 1e keer (en ik hoop de laatste) dat ik echt heb gevoeld hoe veilig een autogordel is. We keken elkaar aan en het eerste wat Peter zei, was; 'Jeetje, wat hebben wij een enorme mazzel gehad!'
Mijn eerste gedachte was dat ik nu wel kon fluiten naar die auto de komende dagen dus in die allereerste minuut zag ik die mazzel niet echt zo in.
We stapten uit (een 2e wonder dat de auto die achter ons reed ook niet boven op ons was geknald) en zagen het enorme wiel inmiddels op de vluchtstrook liggen. Daarna zagen we pas waar dat wiel vandaan gekomen was; van een tegenligger! Aan de overkant van de weg, 75 meter voor ons, stond een vrachtwagen stil die een van zijn vele wielen miste. Hij moet zeker 150 meter voor ons dat wiel al hebben verloren, dat met enorme snelheid voorwaarts door de lucht op onze motorkap was beland (nooit geweten dat als je een wiel verliest, die voor je uit 'afgeschoten' wordt).
Toen pas realiseerde ook ik me wat een enorme mazzel we hadden gehad.
Je moet er toch niet aan denken dat hij op de voorruit was beland!
De hele neus van de Saab zat totaal in elkaar en terwijl Peter bleef wachten op de politie ben ik maar met een taxi naar huis gereden.
Omdat we er allebei helemaal niets aan over hadden gehouden, ben ik maar mijn gewone programma van die dag gaan 'afwerken'. In tegenstelling tot Bahrein kom je hier al snel om in de vele mogelijkheden. Ik was die dag uitgenodigd voor een koffie ochtendje met een nieuw groepje Nederlanders, maar had al eerder een afspraak met de buurvrouw om mee te gaan naar de open dag van de AWA (American Women Ass.). Ik was daar in Bahrein ook lid van geweest, en ik was nieuwsgierig wat de AWA hier op poten had gezet. Ik ben gelijk lid geworden, want ze organiseren enorm veel leuke activiteiten, vooral op creatief gebied, dus daar ga ik zeker een paar van uit proberen.
Daarna belde Peter op; ik mocht de auto van zijn baas, die tijdelijk in Nederland zat, wel op komen halen, omdat Peter die tijdelijk ook zou gaan gebruiken. Wat een geluk.
Ik de auto opgehaald (en in de auto van de baas mijn eerste ritjes door Singapore gereden... links... brrr. Hoe heb ik dat vroeger gedaan zonder TomTom?) en daarna wat meubelzaken bezocht. Iedereen heeft nieuwe bedden nodig, want onze enorme Bahreinse bedden, die we gekocht hadden om die ruimtes daar een beetje gevuld te krijgen, hebben we allemaal achter gelaten.
Tussendoor even een paar sushies gescoord. Ik was helemaal vergeten dat je die hier overal kan kopen, vers gemaakt. Heerlijk! Jillis en ik zijn echt sushi fans.
Daarna naar huis om op tijd thuis te zijn voor de kinderen.
Jillis ging met een buurjongen spelen, die heeft zijn eerste vriendjes al gevonden, en Lilith en ik waren uitgenodigd door een buurvrouw om mee te gaan naar de polo club. De buurvrouw heeft een dochter van 15 die ook graag paard rijdt. Er zijn hier 3 grote maneges. Behalve de polo club is er eentje aan de andere kant van het eiland en een manege 3 km van ons huis. De polo club hadden we vanwege het prijskaartje (en het feit dat Lilith toch zeker weet nooit geen polo te willen spelen) al uit ons hoofd gezet, maar een uitnodiging daar eens een kijkje te kunnen nemen moet je altijd aannemen natuurlijk!
We keken onze ogen uit. De paarden staan nog net niet in gouden kooien. Elke tuig. zadel, bandage en deken zag eruit alsof het net uit de winkel kwam. De paarden zelf glommen, staarten en manen strak ingebonden (of je daar nu gelukkig van wordt?). Er was een enorme overdekte bak voor lessen, er was zelfs een zwembad, en het allermooiste; een terras dat uitkeek op een enorm grasveld, omgeven door tropische plantage, waar een paar polospelers wat aan het oefenen waren;
met een paar buurvrouwen op het terras van de prestigieuze polo club, met uitzicht op het polo veld (dat veld gaat rechts van de foto nog 2 keer zo ver door)Het prijskaartje van deze club liegt er niet om. Een lidmaatschap (let op; dan ben je alleen lid, kun je op het terras zitten maar heb je nog geen paard aangeraakt) ligt rond de E. 50.000,-. Dit schijn je te moeten zien als een investering; als je je lidmaatschap op zegt, kun je (een gedeelte) van dat lidmaatschap aan een volgend lid doorverkopen; is de vraag groot, met mogelijk winst, zit je net met een dip in de economie, dan moet je OF lid blijven, OF met verlies verkopen.
Ik moet zeggen; de drankjes en het uitzicht waren geweldig, maar Lilith en ik kijken nog even verder ;-)
No comments:
Post a Comment