25-4-21. Laatste keer... door de polders tussen Lisse en Sassenheim. 13 km.

In mijn boekje 'wandelen in Rijnland' had ik nog steeds een route niet gelopen, dus vandaag nog maar een keer naar Lisse. Tonia ging mee; zij is weer goed opgeknapt en we hadden er weer zin in. 

Lisse is gebouwd op een 3000 jaar oude strandwal, en er is een document gevonden uit 1198 waarin voor het eerst sprake is van de nederzetting 'Lis'. 

De Haarlemmermeer kennen we tegenwoordig als een grote gemeente met Hoofddorp als hoofdplaats en Schiphol ligt hier ook binnen. De Haarlemmermeer was ooit letterlijk een heel groot meer, oostelijk van Haarlem. rond 1850 is het meer drooggemalen, waardoor de steden veilig werden en er vruchtbaar landbouwgebied ontstond. De Ringvaart ligt om het hele meer heen en zorgt voor de afwatering en is een belangrijke vaarweg voor beroeps- en pleziervaart.

De wandeling ging vooral over de dijkjes van de polders tussen Lisse en Sassenheim, over grotendeels onverhard paden met weidse uitzichten en grotendeels langs de Ringvaart en af en toe een bloembol. 

 

In de 16e eeuw introduceerde de botanicus Carolus Clusius de tulpenbol in Nederland. In 1634 werd in deze streek voor het eerst tulpenvelden aangelegd door de 'tulpenmanie' (1634-1637). Maar pas rond 1850 kwam de bloembollenteelt echt grootschalig op gang en is inmiddels een internationale attractie. Vorige zondag was het prachtig weer en was er geen doorkomen aan; vandaag was het fris en slecht een matig zonnetje dus toen wij om 8.30 uur aan de wandeling begonnen, was er nauwelijks een kip te zien.

We kwamen ook langs 'pestbosjes'; hier waren in het verleden kadavers van aan de pest gestorven koeien begraven. Zo'n plek werd omringd door een sloot, zodat het andere vee er niet mee in aanraking kon komen. En als een stuk grond niet meer wordt begraasd of bewerkt, dan groeien er hier op den duur vanzelf bomen (of ze werden niet omsloot en met bomen beplant zodat het zou worden overgeslagen met het bemaaien). Voor dit pestbosje ontdekten we onze eerste ganzenbaby van dit jaar;

Pestbosjes moeten niet verward worden met 'geriefbosjes'; die werden aangeplant om boeren van hout te voorzien. 

Al snel liepen we inderdaad over de kruin van een dijk, en die konden we bijna 4 km lang volgen. Een heerlijk wandelpad, door klaphekjes, over opstapjes en af en toe een weg overstekend. We moesten zelfs via een trekpondje om een sloot over te steken;

Tonia is geboren in Italië en opgegroeid in Duitsland. Zij woont al 40+ jaar in Nederland maar kent Nederland net zo slecht als ik. Ze was erg verrast dat er nog trekpondjes bestonden.

De wandeling volgde voor een groot deel het 'ommetje Poelpolder' en af en toe liepen we dwars door een kudde koeien heen;

 

De dames lagen er relaxt bij maar we werden met argusogen in de gaten gehouden.

Het was een onverwachts leuke wandeling en we liepen hem zonder pauzes (daar was het te koud voor) binnen 3 uur uit. We waren allebei aangenaam verrast dat we er al waren; we hadden het gevoel dat we het dubbele aan hadden gekund vandaag.

.
 

22-4-21. 45 km fietsen en hoe je 2 uur kan wandelen in Lisse zonder een tulpenbol te zien.

Tja, zolang het bollenseizoen is nog maar een keertje profiteren van de bollenstreek. Via KLUP had ik contact met John, die wel een uurtje of 2 wilde wandelen in Lisse. Ik had nog een route door Lisse uit een wandelgids, maar die tocht was 13 km en John wist wel de weg dus een keertje lekker mee lopen is ook wel relaxed. 

Dacht ik.

Nou, hoe hij het voor elkaar kreeg weet ik het niet. Maar we kwamen noch langs bollenvelden, noch langs de prachtige wandelroute van afgelopen zondag. Dat is toch ook wel een prestatie. 😞

Hij negeerde route pijlen en laarzenpaden en koos een onduidelijke weg dwars door het bos, dat midden in een weiland eindigde. We liepen te strompelen door dat stomme weiland, een hoop verontwaardigde, broedende ganzen verstorend, en John maar mompelen dat de route wel heel slecht was aangegeven. Uiteindelijk konden we niet verder door een sloot en konden het het hele stomme stuk door het weiland weer terug. 

Hierna koos hij ervoor het stukje bos niet terug te lopen richting het Laarzenpad maar WEER een naastgelegen weiland door te ploeteren. Ik was er inmiddels helemaal klaar mee maar ik besloot mijn kop te houden en wel te zien waar we uit kwamen. Dit keer hadden we meer geluk; we kwamen uit bij de Lageveensemolen waar we het wandelpad konden oppikken. 

Weer een stukje bos en daarna stelde hij voor om nog een ommetje te maken langs de sportvelden van Lisse. 

Ik was inmiddels helemaal klaar met zijn verhalen over zijn scheiding en zijn stomme routes. En gelukkig waren we al bijna 2 uur aan het wandelen dus stelde ik voor maar naar zijn huis en mijn fiets te lopen. 

Ach ja, soms zit het mee. Soms zit het tegen. Wel een lekkere frisse neus gehaald maar John krijgt een zwart kruis achter zijn naam.

18-4-21. Trage tocht Lisse met William. 45 km fietsen en 10 km wandelen.

En toen ontdekte ik KLUP. Een organisatie voor 50+ ers (pas ik ruimschoots in) die vooral wandeluitjes organiseren. Met z'n tweeën of met (kleine) groepjes die netjes 2-aan-2 wandelen. Het lidmaatschap is tot juni gratis en ik dacht; ik probeer het gewoon en als ik zin heb om te wandelen, kan ik makkelijk een maatje vinden. En ik loop nu eenmaal graag met iemand anders. 

De eerste met wie ik in contact kwam was William, een getrouwde man met kinderen en niemand in zijn gezin hield van wandelen. We besloten nogal last-minute naar Lisse te gaan om daar een trage tocht met Wandelzapp te lopen. Ik ontmoette hem op he voormalige station van Lisse; een 57 jarige IT-er. Omdat de tocht maar 10 km ging ik er op de fiets heen; ik was precies op tijd, William ook maar het kostte een beetje moeite een parkeerplekje te vinden. Maar dat ging ook wel soepel en even later gingen we op pad. 

We kwamen eerst op het Laarzenpad van Kasteel Keukenhof. Het was voor mij een beetje moeizaam EN kletsen EN op de route letten maar het lukte prima. We liepen langs de rand van het Broekbos en het pad was op erg drassige stukken met knuppelhout verstevigd. We kwamen uiteindelijk weer op de weg uit en staken die over naar Landgoed Keukenhof. We kwamen eerst langs het kasteel dat nu voor feesten en partijen te huren is. Dit is een foto van een zijaanzicht; de voorkant stikte van de dagjesmensen;

Aardig doorkijkje op de achterkant van het kasteel.

De route slingerde een beetje door het Landgoed en we kwamen langs de hofboerderij, een hooimijt en het koetshuis. Hierna dwaalde we een beetje door het bos, liepen een stukje verkeerd en liepen terug om de route weer op te pakken.

Het bos was nog echt kaal. April is koud dit jaar.

Het was relatief rustig hier; er waren ontzettend veel toeristen op fiets, met de auto en vooral op motoren en het was een verademing om niet langs de weg te hoeven lopen. Dan maar wat minder bollenvelden, maar we kwamen er toch een paar tegen;

Na het Landgoed Keukenhof kwamen we op Landgoed Wassergeest met een leuk laarzenpad langs een sloot. Via diverse klaphekjes, houten bruggetjes, overstapjes en onverharde paden liepen we hele stukken langs weilanden. 

We liepen pal langs de Lageveensemolen, een prachtige wipmolen die lustig draaide. Hierna nog door een klein stukje bos en daarna kwamen we al op ons beginpunt aan.

We namen hartelijk afscheid en ik had terug lekker de wind in de rug. Zelfs met een elektrische fiets trapt dat een stuk relaxter!

.

17-4-21 Retourtje Bunschoten-Spakenburg naar Eemnes met Wijmie. (20 km)

Wijmie had ik al enige jaren niet gezien maar zoals dat gaat met goede vriendinnen; je kan gewoon de draad weer oppakken waar je gebleven was.

Lopen naar Eemnes over dijken is een takkeneind maar we hadden genoeg gespreksstof en in Eemnes aten we onze lunch op een bankje op. We ontdekten al snel dat er niet echt veel te beleven is in Eemnes; een bioboerderij was pas volgend weekend op en de aspergeboerderij was vrij ver. Dus daarna liepen we het hele takkeneind weer terug en het was opvallend dat in Bunschoten-Spakenburg er overal hele straten versierd waren met rood-wit-blauwe vlaggetjes;

De verklaring van deze feestelijke versiering is...

Koningsdag! Al over 10 dagen. Je kan er maar klaar voor zijn.

Nou, dat zijn ze in Bunschoten-Spakenburg!

Daarna hebben we lekker thee gedronken in de prachtige Japanse achtertuin van Wijmie;

 

De echtgenoot van Wijmie is visboer en hij heeft ontzettend veel koikarpers in de vijver zwemmen. Ze groeien als kool en planten zich naar hartelust voort. Er zijn ook nog 3 flinke steurs aanwezig. Wat een beesten!

En aan het begin van de tuin heeft ze een nieuw boeddha beeld. Vind ik wel heel erg mooi;

Het was een gezellige dag! En toen ik naar huis ging kreeg ik ook nog 4 haringen... de lekkerste van Nederland. 

14-4-21. Groene Wissel Hillegom (14 km) met Patricia.

Patricia en ik reden naar station Hillegom, waar je gratis kunt parkeren en waar deze wandeltocht van start ging. We hadden er weer zin in en waren benieuwd of de bollenvelden er al goed bijlagen. 

Al snel hadden we onze eerste veldjes voor de lens;

Vooral de hyacinten geurden sterk, en verder waren er veel narcissen en de meeste tulpen velden moesten toch nog komen. Het was natuurlijk op een enkele dag na nog niet echt warm geweest dit voorjaar.

We kwamen langs een (uitgestorven) ingang van de Keukenhof. Komend weekend gaat hij als proef 3 dagen open voor een select aantal geteste mensen. We kwamen ook langs kasteel Keukenhof, een park dat wel open was maar niet op onze route lag;

Hierna gingen we via een klaphekje het Landgoed Keukenhof in. Dat kwam goed uit want we moesten allebei nodig plassen. De eerste boom was voor ons.

Het landgoed is een prachtig moerasbos, met een heuse kaboutertuin. Als je je tuinkabouter zat bent kun je die hier droppen. Gelukkig lagen er op de ergste stukken boomstammetjes op strategische plekken. Het bleek ook het enige stuk onverhard pad te zijn; de rest van de route ging over asfalt en langs wegen, die gelukkig vrij stil waren op deze doordeweekse dag. Bij het voormalig station Lisse kwamen we het Landgoed weer uit en kwamen we nog langs diverse velden;

Ondanks dat het een vrij recht-toe-recht-aan route was slaagden we er toch in (druk aan het kletsen) een afslag te missen maar even later konden we gelukkig de route oppikken. 

Er waren veel stalletjes met bloemen te koop langs de weg, maar die waren wel heel erg op toeristen gericht en we vonden de prijzen veel te hoog voor een bosje tulpen. Dat was wel een beetje jammer maar nu hoefden we er ook niet mee te sjouwen.

.

12 april 21. Een illegaal feestje op je 89e verjaardag.

Vandaag werd mijn moeder 89;

Mijn moeder is de oudste; ze heeft 7 zussen en 2 broers. Helaas zijn er 2 zussen en 1 broer al overleden. 

vlnr; Nely, Liesbeth, Len, Dick, Maria, Clara, Tony, Henk, Joke en Hannie (mijn moeder) in (ongeveer) 1957.

Maar in het kader van de boeken over de Zeven zusters kwam het goed uit dat er nu nog 6 zussen over waren; de 6 boeken die al uit zijn gaan over zes zussen. Alle zussen hebben de boeken gelezen en ze houden allemaal van kaarten en bijna allemaal van puzzelen.

Een paar jaar geleden is een nicht begonnen met uitjes voor de zussen te organiseren. Van lieverlee deden er steeds meer neven en nichten mee om de dames een leuke (mid)dag te geven. De uitjes draaiden om kaarten en hadden de meest uiteenlopende thema's; van elf steden tochten tot carnaval en olympische spelen.

Maar geen van mijn neven en nichten had aan die boeken als thema gedacht. Net vóór vorig jaar Corona uitbrak, kwam ik op dat idee, maar moest het laten gaan door alle restricties. De zussen namen het in het begin zelfs zo nauw dat de kaartavondjes (4-7 keer per week; afhankelijk van het weer en het aanbod op de televisie) werden afgelast. Maar al gauw besloten de 5 zussen die in Wassenaar woonden, de meesten waren inmiddels alleenstaand, dat ze toch eigenlijk één gezin waren en langzaam werden de kaartpartijtjes weer opgestart.

Toen de verjaardag van mijn moeder in zicht kwam EN het uitkomen van het zevende deel van de boekenserie naderde, besloot ik eens te polsen of ze al weer een uitje aandurfden. Op de jongste na, die is 73, waren ze inmiddels ook gevaccineerd. 

Ze kregen allemaal een schriftelijke uitnodiging met één van de zeven-zussen namen. Er stond in dat op 12 april hun oudste zus, Maia, jarig was en dat ze verwacht werden in Villa Atlantis (tja, wel in Voorschoten en niet aan het meer van Genève) om 2 uur 's middags. Tot mijn grote verrassing waren ze er allemaal voor te vinden! Ook de enige zus die in Nijkerk woont. Ik had in de brief ook aangeboden om het uit te stellen als iemand er toch bedenkingen bij had. Maar niemand dus!

Ze reden met 2 auto's en hoopten dat ze niet werden aangehouden door de politie. Mijn moeder blufte dat zij de bekeuring wel zou betalen!

Volgens mij had ze voor het eerst van haar leven zin in haar verjaardag (sinds haar kindertijd dan). Toen mijn vader overleed heeft ze besloten nooit meer haar verjaardag te vieren en daar houdt ze zich strak aan. Mijn vader hield erg van verjaardagen dus tijdens zijn leven heeft ze nooit onder het vieren van haar verjaardag uit kunnen komen. Maar ze had 's morgens tegen mijn schoonzus gezegd dat ze ontzettend veel zin had in haar 'partijtje'. (Tijdens het ophangen van de slingers had ik ook al het 'partijtjes'-gevoel gehad. Dacht ik er eindelijk vanaf te zijn nu mijn kinderen volwassen waren - ging het circus opnieuw beginnen voor mijn moeder!)

Precies om 2 uur stonden ze voor de deur en de taart stond al klaar; het lievelingsgebak van mijn moeder; Maison Kelder hazelnoottaart;

tante Len, tante Maria, tante Clara, mama, tante Liesbeth en tante Tony

Tijdens het taart eten konden de zussen elkaar vertellen welke rol ze hadden en werd er een poging gedaan om zich nog wat van hun verhaal te herinneren.

Ik hielp ze maar een beetje want de meesten waren eigenlijk toe aan het gewoon helemaal opnieuw lezen van de serie. Mama zegt vaak; 'Vergeten gaat steeds beter.'

Na het voorstelrondje bracht ik gelijk de eerste opdracht ter sprake; 

Vanaf nu was het de bedoeling de zussen te noemen bij hun boekennaam. Ik zou een lijst bijhouden met strafpunten voor degene die de mist in zouden gaan. Tante Tony zei een beetje verontwaardigd; 'Ja zeg, ik ga mijn eigen zussen niet verlinken!'...

Nog geen 5 minuten later was zij zeer fanatiek aan het turven bij elke verspreking.

Ze hadden er de grootste lol om en ik ook. 

Hierna kwamen de kaarten te voorschijn voor de eerste ronde 'Samba Canasta', het kaartspel dat zowel met 3, 4 en 6 personen gespeeld kan worden. Volgens mij zijn de spelregels een beetje aangepast door de dames, maar een kniesoor die daar op let.

Ik dook de keuken in en ze vermaakten zich uitstekend. Het bleek al snel dat Ally (tante Clara) en Star (tante Tony) wel heel vaak de fout in gingen. Mijn moeder is soms een beetje stil want er gaat wel eens wat aan haar voorbij de laatste tijd omdat ze toch slechter gaat horen ondanks 2 gehoorapparaatjes. Maar daardoor liep ze wel nauwelijks strafpunten op, tot ergernis van Star die haar uiterste best deed om Maia op een fout te betrappen.

'De stapel' (de weggegooide kaarten waar iedereen op aast) en de 'nieuwe kaarten' zitten in een rood bakje, waar mijn broer kleine wieltjes onder heeft gemaakt en dat dus heel handig van links naar rechts over de tafel beweegt;

Na een paar potjes was het tijd voor de eerste quizronde. Om het een beetje makkelijker te maken had ik het in een multiple choice vorm gedaan; 25 vragen met elk 3 mogelijke antwoorden waar ze uit mochten kiezen (gokken). Mama gaf het al naar een paar vragen op en vulde overal om beurten a - b - c in als antwoord. Zij had geen goede hand van gokken en eindigde als laatste. Electra (tante Maria, de jongste zus) had 19 vragen goed en was met deze ronde de duidelijke winnaar.

Hierna kwam er een ronde hapjes op tafel - niet al te veel want de meeste dames hebben steeds kleinere magen.

Hierna werd de eerste kaartronde afgemaakt en Ally, Cece (tante Liesbeth) en Tiggy versloegen uiteindelijk in het laatste potje Maia, Star en Electra.

Toen was het tijd voor de volgende quizronde. Dit keer kwamen er 10 open vragen. De vragen gingen over het zevende deel dat volgende maand uit komt. Waar is de 7e zus? Wie vindt haar? In welk werelddeel duikt ze op? Leeft Pa Salt nog? Zo ja, waarom heeft hij zijn dood in scène gezet? Wie is hier mede van op de hoogte? Dit soort vragen. 

Daarna liep het tegen 6 uur en was het tijd voor het diner. Ik had oom Henk voor het diner uitgenodigd - hij is een fanatiek bridger en kaart daarom nooit mee met zijn zussen. Maar oom Henk bedankte voor de uitnodiging - dit soort feestjes is natuurlijk nog steeds verboden. Wel jammer, het had me wel leuk gevonden als om 6 uur de deurbel was gegaan en ik tegen de zussen had kunnen zeggen; 'Kijk eens wie er is? Pa Salt!!'  

Maar hij had natuurlijk wel gelijk.

Ik dekte de tafel en serveerde het voorgerecht; zoet/zuur/licht-pikante tomaten soep. Ze vonden het allemaal lekker. 

Hierna speelden ze nog een klein potje zodat ik de laatste hand kon leggen aan het hoofdgerecht; asperges, hamrolletjes, zalmsnippers, geraspte kaas, ei, gesmolten boter en gebakken en gekookte aardappels. 

En zelfs het toetje ging er nog in; rauwmelkse kefir-hangop met gepureerde bosvruchten.

Na dat alles opgegeten en opgeruimd was, was het inmiddels bijna 8 uur en tijd voor de 'prijsuitreiking'.

Er waren 3 rondes die ik kon mee tellen; de 'strafpunten', de 1e quiz ronde en het kaartspel.

Tiggy had zo weinig punten dat ze nooit meer zou kunnen winnen en kreeg de poedelprijs; een puzzel van 'Het meisje met de parel' met minuscule puzzelstukjes. Tante Len is echter de beste puzzelaarster dus was zij ook de beste kandidaat voor deze moeilijke prijs.

En ja... de hoofdprijs. Ik legde uit dat het natuurlijk nog afhing van de uitslag van de 4e quizronde. En dat die pas beoordeelt kan worden als het 7e boek over een paar weken uit zou komen. Nicht Karin had alle 6 de boeken gekocht en hierna aan alle tantes en mij uitgeleend. Dus ik stelde voor dat ik het boek zou kopen, dat Karin het boek het eerste mag lezen, dat zij dan de laatste ronde gaat beoordelen en dat iedereen op volgorde van de uitslag hierna het boek mag gaan lezen. Ik als laatste. En daarna mag Karin het boek houden want zij heeft de hele serie al. Hier ging iedereen mee akkoord en na een kopje koffie en een chocolaatje ging iedereen weer naar huis. Ruim voor de avondklok. Hebben we ons toch nog 'ergens' aan gehouden, haha.

En behalve dit partijtje heeft mama NOG een heel bijzonder verjaardagskado gekregen. Het weekend voor ze jarig werd, kwam haar oudste kleinzoon, Roy, de zoon van mijn broer Jan, vertellen dat zijn vrouw Marianne in verwachting is en in oktober een baby verwacht! Ze is nu de 3e tiktak-oma van de zussen! (Hun moeder was Duitse en een Duitse overgrootmoeder heet Uhr-GroBmutter).  

Nou - een goede reden voor haar om nog door te gaan naar de 90!

.

 

9-4-21. De wraak van Solleveld. (13++ km)

Omdat het veel kouder was dan vorige week, besloten Patricia en ik een wandeling dicht bij huis te doen en niet te gek lang. Het werd de Trage Tocht in Loosduinen. We begonnen halverwege de rondwandeling want ik had ontdekt dat je gratis kan parkeren op de Machiel Vrijenhoeklaan. Daar was een groot, leeg parkeerterrein onder het Hemels Gewelf dus daar begonnen we de wandeling met een klimmetje naar het kunstwerk.

Het Hemels Gewelf. Ik had er nog nooit van gehoord. Het is een enorm kunstwerk, eigenlijk een belevenis, gemaakt door de Amerikaanse kunstenaar James Turrell; een plek om naar de lucht te kijken. Er staat een bank, waarop 2 personen achteroverliggend kunnen plaatsnemen en dan lijkt de hemel zich voor te doen als een gewelf dat op de rand van de ellipsvormige kom rust. Een stukje verder staat een zelfde bank op een bergje en dan kun je dezelfde hemelkoepel zien, maar dan van horizon tot horizon;

We kwamen eerst op het bergje maar dat lokte niet om op die stenen bank te liggen. Daarna liepen we naar de koepel, die we in konden via een tunnel. Er stond een zelfde stenen bank die er veel schoner uit zag;

 

En daar lagen we dan;

Achterover liggend op de bank moet de hemel zich voor doen als een gewelf dat op de rand van de ellipsvormige kom rust. Het kunstwerk is een hulpstuk om naar licht en kleur te kijken;

Hou je vast voor het spectaculaire uitzicht;

Maar je kunt er wat flauw over doen, maar toch vond ik het een apart kunstwerk!

Via een trapje naast de tunnel liepen we naar boven en kon je ook nog over de hele rand lopen;

Iets links van het midden zie je in de verte hetzelfde bankje op de heuveltop;

Hierna liepen we verder en kwamen langs het 'Monument van Puin'. Tijdens de 2e Wereldoorlop zijn er nabij Kijkduin puinbergen ontstaan uit het verzamelde puin van afgebroken bebouwing langs de kust ten behoeve van de aanleg van de Atlantikwall in Scheveningen. Deze 'Puinbal' uit 1971 bestaat uit steenpuin afkomstig van de afgebroken huizen;

Hierna kwamen we langs de prachtige golfbaan Ockenburgh op landgoed Ockenburgh. Dit is gesticht in 1651 en het grote witte huis dat er nog staat wordt als brasserie gebruikt. Het is een fraai stadspark van flink formaat. 

Aansluitend ligt het Hyacinthenbos, dat in april in bloei staat maar nu was het nog iets te vroeg. 

Hierna kwamen we bij de ingang van Solleveld, een natuurmonument tussen Kijkduin en Monster. Er stond dat we een kaartje moesten kopen bij het landgoed, dat echter een flink eind terug stond en een afgestorven indruk had gemaakt. Er was ook niemand te zien en Patricia had ook weinig overreding nodig om door het poortje te lopen. Eerst kwamen we door een smal gebied wat aan weerszijden begrenst was door een hek;

Het was een apart duingebied met hei en grillig gevormde bomen;

Solleveld bestaat voor het grootste deel uit 'oude duinen' die in hoge mate ontkalkt zijn. De heideterreintjes herinneren aan het historische, agrarische gebruik. Verder zijn en duinbossen, graslanden, struwelen, ruigten en plassen.

 

Er zijn veel vogels, kikkers, zandhagedissen, vleermuizen en paddenstoelen. In 2004 is een grafveld uit de 6e-7e eeuw gevonden.

De route was goed aangegeven, maar op een gegeven moment merkten we dat we toch fout gelopen waren. We gingen helemaal terug naar het punt waar het nog wel goed ging en we merkten toen dat de routebeschrijving een fout bevatte en dat het dit keer niet aan ons lag. Maar het had ons een flink stuk omlopen gekost. Tja... dat krijg je er van als je geen kaartje koopt...

Maar toen we weer op de goede weg waren hadden we toch geen spijt dat we terug gelopen waren want het was echt een fantastisch gebied. We zagen ook regelmatig de watertoren opduiken;

 

En Patricia maakte een paar aardige foto's van aalschovers;

We passeerden diverse veeroosters maar geen paard of koe gezien. Wel een boswachter maar die werd aan de praat gehouden door andere wandelaars dus liepen we snel door!

Toen we het duingebied van Solleveld weer verlieten, vonden we een bankje en we hielden een stop in het waterige zonnetje. Hierna liepen we via diverse bruggen het park Ockenburgh uit en kwamen we een stukje door de bewoonde wereld. Maar niet lang want al snel kwamen we bij het park Meer en Bos. Dit landgoed dateert uit de 17e eeuw en de Laan van Meerdervoort gaat er dwars door heen. Bij grote Segmeer waren erg veel vogels;

 

Als je goed kijkt zie je behalve de 2 ganzen ook nog een aalscholver en een reiger...

Hierna staken we een weg over en even later liepen we in het Westduinpark. Hoewel we bijna de hele wandeling op onverharde paden hadden gelopen, werd het nu echt klunen door het mulle zand. 

We raakten ook weer de weg kwijt - toegeven; nu door ons geklets - en hadden geen zin meer om weer naar het begin terug te lopen. 

Dus we pakten de grove routekaart er bij en liepen richting strand. Voor we het strand op liepen zagen we een heel aardig, verhard wandelpad en omdat het ook flink waaide kozen we ervoor dit pad te volgen ipv een stukje langs het strand.

We kwamen langs een uitkijktoren en daar liepen we ook nog even op voor een paar foto's;

.

We zagen ook de strandtenten van Kijkduin liggen;

En pikten toen de route weer op. We waren bijna bij de auto en we sneden een piepklein stukje af. Het was meer dan genoeg voor vandaag!

Een verrassend leuke wandeling, bijna in onze eigen achtertuin en we waren hier allebei nog nooit geweest!

.