Deze wandeling startte in Ouddorp, een badplaats op de kop van het eiland Goeree-Overflakkee; het onderste eiland van Zuid Holland. Ouddorp is op Middelharnis na het grootste dorp van dit eiland met ongeveer 6200 inwoners.
In Ouddorp is een uniek landschap ontstaan doordat zandwallen sinds de middeleeuwen als erfafscheiding worden gebruikt; schurvelingenlandschap. De schurvelingen boden bescherming tegen de zoute zeewind en het stuivende zand. Ouddorp is mogelijk al in in het jaar 900 ontstaan.
In 1909 werd de tramlijn van Middelharnis naar Ouddorp aangelegd. Hierdoor kwam het toerisme, vooral na de 2e wereld oorlog, op gang. Ouddorp is een badplaats met het grootste strand in Nederland; maar liefst 18 km. Er zijn veel campings en recreatiewoningen.
Ouddorp staat bekend als een van de meest kerkelijke gemeenschappen van Nederland. De zondagsrust wordt sterk in acht genomen en met name de protestantse kerken worden druk bezocht. Kerkenpaden, onverharde paden in het schurvelingenlandschap, worden nog steeds op zondag gebruikt ten behoeve van de kerkgang.
De laatste jaren trekt de jeugd massaal weg, doordat er weinig huizenaanbod is en buitenstaanders woningen opkopen.
Wij parkeerden de auto in Ouddorp aan het begin van de wandelroute.
Niks geen blauwe parkeerkaart of parkeergeld. Erg relaxed. We liepen door het centrum van Ouddorp en bij de bakker stonden de mensen braaf buiten te wachten, met mondkapje.
Een stukje verder kwamen we langs het indrukwekkende stadhuis van Ouddorp;
Het raadhuis is gebouwd in 1904 en tot Ouddorp bij gemeente Goedereed werd ingedeeld fungeerde het gebouw als gemeentehuis. Tegenwoordig is het 'Museum Ouddorps Raad- en Polderhuis, er worden huwelijken voltrokken en er is een bibliotheek in gevestigd.
Hierna liepen we langs de gereformeerde kerk uit 1892. De kerk is zwaar beschadigd in de 2e wereldoorlog en tijdens de watersnoodramp maar steeds weer hersteld.
Voor de kerk staat het kunstwerk 'de uitmijnende man';
Omdat het gebied rond Ouddorp erg droog was, ging men het gebied uitmijnen. Men haalde over een strook van ongeveer een meter breed de bovenste toplaag van het maaiveld af en met kruiwagens verplaatste men de aarde naar de andere zijde van het perceel. Het onderliggende zand werd vervolgens afgegraven en over de schurveling (=zandwal) geplaatst, waarna de toplaag van de volgende meter afgegraven werd en onderin de ontstane laagte werd gegooid. Zo ontstond een humusrijke teelgrond dichter bij het grondwater. En zo groeven ze het hele perceel af; de eerste toplaag werd in de laatste uitgemijnde grond gegooid.
Vervolgens kwamen we in het natuurgebied Kleistee, een 9 ha groot oud duingrasland dat in de middeleeuwen in cultuur werd gebracht. Er zijn daardoor nu prachtige bloemenweides met vlinders en graafwespen te vinden.
Het afgegraven zand werd op de oude wallen gegooid en worden hoagten genoemd en hier groeien korstmos, bundgras en eikvarens op.
Vervolgens kwamen we in de Preekhilpolder, waar dijken, water en rietlanden afgewisseld worden door weilanden, akkers en struelen. De preekhilpolder dankt zijn naam aan een kapel die op een duin ten zuiden van de Westduinen heeft gestaan. De invloed van het zoute water uit de Grevelingen zorgt voor grote verschillen in de zoutconcentratie van het grondwater. Deze variatie zorgt voor veel zeldzame planten en dieren.
We liepen een stuk langs de Grevelingen en hadden uitzicht op het eiland Hompelvoet;
Hierna staken we het Goeree over en na een flinke wandeling kregen we de vuurtoren in zicht (links achter de rietkragen);
De Vuurtoren Westhoofd is in 1947 gebouwd en is 56 meter hoog. De vuurtoren is sinds 2007 een Rijksmonument, is bemand en niet geopend voor publiek dus we zijn er niet helemaal naar toe gelopen.
Het liep inmiddels al aardig tegen lunchtijd maar we zagen nergens een bankje in de zon en uit de wind, dus we liepen maar het brede strand op;
Een garnalenvissersboot (denken we) in vol bedrijf;
Ik verheugde me op het stuk over het strand; we hadden wind in de rug en het strand was uitgestorven. Maar helaas was het zand, zelfs aan de kustlijn, te zacht om lekker te lopen en we zakten onplezierig diep weg bij elke stap. Ook kregen we steeds meer honger en voortijdig liepen we omhoog de duinen in, waar een perfect bankje stond. Dankbaar aten we daar onze lunch
en opgeknapt liepen we verder, door de duinen, paralel aan de kustlijn.
Via sluiproute paadjes kwamen we vervolgens weer uit bij ons startpunt in Ouddorp.
No comments:
Post a Comment