Omdat Peter niet naar Nederland durfde te komen met kerst, omdat hij bang was dat hij Indonesië niet meer in zou mogen, hadden we besloten dat ik na de kerst naar Jakarta zou gaan. Dus we veranderden het ticket van 2 januari (zou ik met hem terug vliegen) naar 30 december zodat ik oud en nieuw in Jakarta zou zijn.
Toen besloot de overheid in Indonesië opeens dat alle visumhouders (en je wilt niet weten wat voor moeite het kost om zo'n visum te krijgen - van Oord is daar aardig zoet mee geweest) in quarantaine moesten na aankomst. 5 dagen in een hotel, door de overheid aangewezen en strikte opsluiting zonder bezoek. Nou - oud en nieuw in quarantaine en mijn moeder die bij mij aan het herstellen was na een heupoperatie en ik eigenlijk nog niet naar huis wilde laten gaan - waren goede redenen om de vlucht 2 weken op te schuiven.
Moeders 8 januari naar huis gebracht... dat ging prima... dus was ik er klaar voor. GING INDONESIË OPEENS COMPLEET OP SLOT VOOR NIET INWONENDEN. En dat was ik dus nog niet. De vlucht maar weer 2 weken opgeschoven. Niet helemaal handig want eind januari zou mijn nieuwe opleiding beginnen.
Eind januari was de complete lock down nog niet opgeheven dus vlucht maar weer verplaatst naar 14 februari. En ja hoor: 12 februari ging Indonesië open voor visumhouders (ze hadden de visumregulaties nog verder aangescherpt zodat die aanvraag bijna onmogelijk was maar mijn visum van november was nog geldig) dus ik besloot maar te gaan. Ik had Peter inmiddels al 6.5 maanden niet gezien. Die 5 dagen quarantaine moest ik maar voor lief nemen voor ze die net als Groot Brittanië op 10 dagen zouden zetten of op 14 dagen zoals Singapore. Omdat mijn opleiding nog steeds online was, besloten we de vlucht nogmaals te veranderen naar 16 februari zodat er in elk geval al 2 online lesdagen in de quarantaine zouden vallen.
15 februari moest ik een PCR test laten doen; werd er 's morgens bekend gemaakt dat dankzij code rood wegens gladheid in bijna heel Nederland alle testlocaties dicht zouden blijven tot nader order. En ik moest de test vóór 12 uur laten doen omdat anders de uitslag niet op tijd zou zijn en sneltesten werden niet geaccepteerd. Gelukkig was Zuid-Holland code geel dus als de testlocatie in Rotterdam (geregeld door van Oord) wel open zou zijn kon ik in elk geval daar wel met mijn auto heen rijden. Om half 9 gelijk gebeld; ja hoor!! De travel kliniek was geen overheidsinstantie en gewoon open! (Peter had al gekeken naar een alternatieve vlucht maar die was eigenlijk alleen op zaterdag waardoor ik problemen zou krijgen met de opleiding die in weekenden is).
Dus ik naar de PCR test locatie in Rotterdam. Mijn eerste Covid test. Ik verheugde me er niet op door alle horror verhalen. Nou... ik moet zeggen... die keel voelde ik niet eens en die neus is wel onprettig maar echt goed te doen. Alleen had ik wel nog 4 uur lang een gevoelig neusgat maar dat was niet erg. De volgende ochtend kreeg ik de uitslag. Negatief. Ik printte de uitslag uit en verder met een flinke stapel andere copies gingen ze in de overvolle koffer. Natuurlijk moet mijn yogamat mee, maar ook een zak golfballen voor Peter, een flinke stapel boeken, huiswerk, en ja... ik zal het maar bekennen; ook 2 kilo wortels en 1 kilo zuurkool. Je weet nooit wat er in zo'n hotel aan eten uitgedeeld wordt...
De hele dag kreeg ik 'goede reis' appjes. Het was ongelofelijk. Dat iedereen kon onthouden dat ik vandaag ging vliegen en dat ze ook nog de moeite namen me een goede reis te wensen!
Om 16 uur reed ik richting Lilith, die mij vervolgens naar Schiphol zou brengen en mijn auto zou gebruiken om de volgende dag naar mijn huis te rijden, waar ze met haar vriend Ryan een paar dagen zou overnachten.
We reden naar de vertrekhal, en tot onze stomme verbazing troffen we die zo aan;
Voor alle duidelijkheid; dit is het dus waar ze altijd 4 rijen dik overal geparkeerd staan met strenge parkeerwachters die je weg sturen als je het waagt om daar langer dan 5 minuten te staan! Het was bizar!
Toen ik de koffers op een trolley had waren er nog 2 auto's aangekomen, en Lilith maakte nog een foto;
Ja... ik weet het... een koffer van 30 kilo en 2 flinke stuks handbagages klinkt wat overdreven voor 2 weken naar een tropische bestemming waar je ook nog beschikt over een wasmachine, maar echt... op de één of andere manier kan ik niet licht reizen.
Vertrekhal 1 was ook uitgestorven. Er waren 2 rijen balies open en daar zaten ze zich ook nog allemaal te vervelen. Ik checkte de grote koffer in en vroeg of er winkels achter de douane open zouden zijn. Peter wilde persé kaas van achter de douane omdat die mooie grote stukken verkopen die goed geseald zijn. Ze vertelde me dat alle winkels achter de douane gesloten waren op wat koffieshops na.
Dus liep ik terug via vertrekhal 2 naar de winkels voor de treinen. Vertrek hal 2 was compleet uitgestorven;
Zelfs de koffieshops!
Toen ik bij de winkelgalerij aan kwam voor het treinstation, was daar ook alles dicht. Heel gek; de winkels zijn al 2 maanden overal dicht maar hier... had ik het om de één of andere manier niet verwacht. Gelukkig was de Albert Heijn wel open -en een hamburgertent; essentiële winkels- dus ik hoopvol naar de kaas. Er waren precies 4 miezerige stukjes oude Amsterdam. Dus die opgekocht en daarna terug naar de douane.
Achter de douane waren inderdaad alle winkels dicht. Behalve de drank/chocola winkel. Ik vind dat Nederland toch een verwrongen idee heeft over essentiële levensmiddelen. Op weg naar de lounge kwam ik wel een klein drogistje tegen en liet die nu precies Peters aftershave verkopen! Dus 3 pakjes -volgens opdracht- gekocht; ik weet niet eens wat hij liever had willen hebben; golfballen, kaas of aftershave. Ik denk toch de kaas.
De lounge was zowaar wel open maar ook daar was het uitgestorven. Wel zoals altijd volop sterke drank in alle soorten en maten voorradig maar wat fatsoenlijks te eten dat niet droop van goedkope olie, plofkip en vezelloze koolhydraten was niet te krijgen.
Het inchecken ging zeer soepel; aan het begin van de pier moest ik mijn negatieve PCR test laten zien en werd mijn temperatuur gemeten en moest ik nog wat vragen beantwoorden, 3 stempels erop en ik mocht aan boord.
Ik deelde mijn stuk van het vliegtuig met 6 (!!) andere passagiers. We moesten de hele reis een mondkapje dragen (die elke 3 uur weggegooid moest worden). De andere passagiers zaten verder dan 10 meter van mij vandaan...
Ik heb maar zo lang mogelijk gedaan over het eten. Stil zitten met een mondkapje vind ik veel moeilijker dan wandelen met zo'n onding. Het filmaanbod was ook matig (en volgens mijn vriendin - stewardess - al 6 maanden niet veranderd). Daarna heb ik mijn deken over mijn gezicht getrokken, het mondkapje laten zakken en heb 5 uur zitten draaien. In Bangkok hadden we een tussenlanding en het leek alsof iedereen het vliegtuig verliet. Ik was transit-passagier dus moest blijven zitten. Na een uur gingen we weer verder, met verse bemanning en geen enkele passagier in mijn stuk vliegtuig. Ik slaagde erin nog een kwartier mijn ogen dicht te doen en verder een beetje landerig naar wat films gekeken. Ik was blij dat ik er was!
Op het vliegveld zou er een meneer mij door de douane helpen, maar toen ik in de rij stond vond die meneer mij. Ik was zijn bordje straal voorbij gelopen. Hoewel ik nog nooit zulke korte rijen bij de douane had gezien, leidde hij me naar loket waar niemand stond, wat geld wisselde van eigenaar en ik had mijn inreis-stempel.
Mijn koffer kwam al snel en 2 tassen spullen selecteerde ik voor Peter. De Peynenburg ontbijtkoeken die ik voor mijn vriendin Carin had meegenomen deed ik voor de zekerheid ook maar in zijn tassen. Ik weet bijna wel zeker dat ontbijtkoek het laatste is waar ik me aan te buiten ga, maar beter safe than sorry, haha! Het is vreemd wat expats het meest missen in het buitenland. Toen we in Bahrein woonden heeft Peter een paar keer ingevroren haring meegenomen voor mij. In Australië was het denk ik drop. In Singapore speciale cakebloem voor mijn taartenbusiness (wat WAS ik boos op Peter die dat niet wilde invoeren omdat hij bang was dat douane dat voor drugs aan zouden zien) en in Jakarta was dat currypoeder uit Singapore. Na de douane stond Cheri, Peters chauffeur, klaar om Peters tassen aan te nemen. Peter had ook nog mee willen komen maar zelfs in goede dagen is het 1.5 uur rijden naar het vliegveld en dat wilde ik hem niet aan doen om even gedag te zeggen. Hij bedacht toen dat hij inderdaad beter naar het Shangri-La hotel zou kunnen gaan en toen ik met de chauffeur van het Shangri-La daar aan kwam (ik mocht niet met Cheri naar het Shangri-La rijden), stond inderdaad Peter daar!! We keken elkaar schaapachtig aan vanachter onze mondmaskers en ik kneep maar even in zijn arm; we durfden niets te riskeren uit angst voor verdubbeling van de quarantaine, of erger!
Na het inchecken gaf ik mijn paspoort aan Peter zodat de aanvraag voor verblijfsvergunning al vast in gang gezet zou kunnen worden, en moest ik naar boven. Peter gaf me nog een flinke stapel bankbiljetten voor fooitjes. Op de hotelkamer was echt niets op aan te merken;
de hoteldeur sloeg dicht voor mijn neus...
en de keycard en mijn masker lagen binnen!
Er zat niets anders op dan ongemaskerd (streng verboden!) naar beneden te gaan (ook al streng verboden). En dat binnen 2 minuten na aankomst. De meneer achter de balie kon er gelukkig om lachen (en ook het rijtje gasten die stonden te wachten en natuurlijk alles hoorden). Ik kreeg een nieuwe keycard, hij beloofde het fooitje aan de juiste piccolo te geven en ik maakte snel dat ik weg kwam!
Het liep inmiddels al tegen 8 uur 's avonds en behalve de lunch in het vliegtuig had ik nog niets gegeten de hele dag. Ik belde de roomservice of ik nog iets te eten kon bestellen. Geen enkel probleem! Ik legde uit dat ik geen witte rijst, brood en noedels at en of ik wat vlees, vis of groente kon krijgen. Dat was geen enkel probleem en na een half uur werd er een doos op de stoel buiten mijn hoteldeur neergezet; 3 broccoli roosjes, 4 reepjes wortel, hele erge droge (plof?)kipfilet, een beetje talapia vis verstopt onder een dikke plak zoet-zure saus, en vooral; een half bord vol gebakken aardappelen. Met ketchup. Maar ook een banaan en een blikje frisdrank. Ik viste de vis uit de saus, at de groente en de banaan en dacht dankbaar aan mijn noodrantsoen!
Daarna keek ik nog een aflevering Suits (net toen ik in Nederland aan de 9e serie wilde beginnen hadden ze die van de Netflix-collectie verwijderd - maar hier was hij nog wel!). En daarna slapen. Mijn eerste quarantaine dag was al voorbij - ze tellen hier vooral de nachten.
No comments:
Post a Comment