Na ruim 2 weken in Jakarta begin ik langzaam door te krijgen hoe het hier 'werkt'.
Een taxi die je aan hebt gehouden en gevraagd hebt of hij het opgegeven adres kent, gaat vrolijk op pad en gaat vervolgens aan omstanders de weg vragen. Jaja, dat had ik binnen 2 dagen al door dat dat niet werkt. En omdat ik ook nog geen flauw idee had waar ik nou woonde (nadeel van een chauffeur) dacht ik op een gegeven moment echt; hoe kom ik thuis? Peter zat in het vliegtuig, die kon ik het ook niet vragen. Opeens bedacht ik me Lucas, mijn chauffeur, te bellen. Die was Jillis naar voetbal aan het brengen, maar in Jakarta, heel handig, hoef je helemaal niet handsfree te bellen dus hij nam al snel op en kon de taxichauffeur uitleggen waar ik wilde zijn.
Ik moet zeggen, het went snel, een eigen chauffeur. Het is heerlijk om je niet druk te hoeven maken om het andere verkeer en als ik zelf niet rij erger ik me nooit.
Maar er zijn dingen waar je niet bij stil staat als je een chauffeur in dienst hebt.
1. Lucas is helemaal niet blij om om 2 uur al naar huis gestuurd te worden omdat ik gewoon thuis wil blijven. Hij blijft gewoon in mijn garage wachten tot 5 of 6 uur. Ik heb de leder-poets al weer uit de auto gehaald want hij bleef poetsen.
2. Lucas is ook niet blij als ik zeg dat hij de volgende dag mag uitslapen omdat ik eerst zelf op de compound les geef en dan pas naar yoga ga. Hij blijft toch ook op die dagen zich gewoon om 6.30 uur melden (terwijl ik sowieso nooit voor 7 uur de deur uit ga).
3. Ik vraag of hij de weg weet naar de grootste mall van Jakarta. Ja, die kent hij. Dan wil ik bij de East gate afgezet worden. Als we die eindelijk gevonden hebben, blijken we in een hele andere mall te zitten.
4. Ik vraag of hij weet waar ik een sleutel van mijn huis kan laten namaken. Ja hoor, dat weet hij wel. We gaan op weg. Na een half uur vraag ik of we er al bijna zijn. Nee, het is nog een uur rijden!! Ik laat hem maar omkeren. 3 uur rijden om een sleutel na te laten maken is me te gortig. Ik zoek zelf wel een sleutelmaker in de buurt en met behulp van google of boor het netwerk van 'moeders van year 12' aan (klas van Jillis).
5. Ik ben heel handig geworden met google maps. Tomtom heeft hier nog geen marktaandeel maar met die google maps op mijn mobiel hou ik nu elke chauffeur in de peiling.
6. Ik vergis me nog steeds hoe weinig Lucas mijn Engels verstaat. Hij lacht en knikt en doet vervolgens maar wat.
Verder zitten we duidelijk in een land in ontwikkeling. Een dag geen warm water - ok. Een hele dag geen internet - irritanter. En dan is het regenseizoen nog niet eens begonnen. Dat schijnt dramatisch te zijn. Er schijnt dan echt geen doorkomen meer aan te zijn op het toch al overbelaste wegennet.
De meeste maids van deze compound slapen op de kampong hiernaast. De buufjes vertelden me laatst dat tijdens de vorige regentijd de maids nog langzamer werkten dan anders. En maar geeuwen. Bleek dat ze thuis om beurten op de eettafel konden slapen; de enige droge plek in huis. Toen hebben ze hoge ledikanten laten timmeren en daarna ging het weer beter. De dames klagen trouwens steen en been over de maids. Ze zijn sloom, lui, zeggen ja en doen nee, en als ze ergens anders een cent meer kunnen verdienen komen ze zonder vooraankondiging opeens helemaal niet meer opdagen. Ik heb heel erg veel geluk gehad. Nur, mijn maid, woont heel dicht in de buurt, werkt parttime bij andere families en verdient bij mij in 3 ochtendjes hetzelfde als bij iemand anders fulltime. (dat is 6 dagen per week meer dan 10 uur per dag)
En dat kost me dan E. 75,- per maand. Ik ben misschien de markt aan het verpesten (die E. 75,- is een redelijk maandsalaris voor fulltimers) maar ik gun het haar en ik gun het mezelf ook dat ik niet elke 2 maanden iemand hoef te gaan zoeken en in te moeten werken.
3 ochtenden per week is ook wat veel, zeker omdat ze niet 3 keer alle badkamers mag poetsen van mij. Maar die marmeren vloeren zijn wel aan een dweil toe om de dag en ze heeft bedacht dat ze lekker alle lakens gaat strijken. Ik heb aangeboden die van Jillis te laten zitten en lekker eerder naar huis te gaan maar dat wil ze niet. (Peters overhemden daar moet ze van af blijven want die doe ik graag zelf als ik mijn moeder een paar keer per week bel)
Ik hoorde ook dat veel Indonesische vrouwen liever een kantoor of winkelbaantje hebben waar ze minder dan de helft verdienen dan maid worden. (nou kan ik me al 3 gezinnen op deze compound bedenken waar ik ze geen ongelijk kan geven). Het is niet dat ze het werk niet leuk vinden maar ze willen graag met een tasje en lippenstick op in de bus zitten. Nou - dan doe je dat toch ook als je naar je gezin gaat om als maid te werken? Maar zo wordt er niet gedacht.
En dan die verborgen werkeloosheid hier. 4 mannetjes bij het hek van onze compound. (eentje zou het met zijn vinger in zijn neus al af kunnen). 3 poolmannen voor het niet al te grote zwembad. De etenskarretjes aan de weg met meer verkopers dan klanten. De chauffeurs die zich de hele dag toch suf moeten vervelen. (Ik ken de weg nog niet goed genoeg maar ik verdenk Lucas er wel van af en toe lekker om te rijden zodat hij 'bezig' is. Ik bedoel maar. Hoeveel wegen zijn er om naar de yoga shala te rijden?? En we rijden zelden dezelfde route)
Het toppunt vind ik de grote dure winkelcentra hier. In de warenhuizen zijn er echt meer verkopers dan klanten! (bij de ingang is bewaking en Indonesische mensen die er niet steenrijk uitzien, komen die ingang niet binnen).
Ik moest nieuw beddengoed gaan kopen. Een enorme afdeling met lakens in de meest afzichtelijke patronen en kleuren. Ik zocht gewoon effe wit, een streepje mag ook. Ik een meisje vragen wat ze voor keus had uit wit. Komt ze met 2 soorten, worden op het gemak helemaal uitgepakt om te laten zien - blij dat ze eindelijk een klant heeft en ze heeft dus alle tijd. Vraag ik of ze nog meer heeft in wit. Nee, dit is het. Ik geloof haar niet en loop 10 meter verder en jawel... nog veel meer keus in wit. Dan blijkt dat die 5 vierkante meter onder een andere winkeldame valt, die ook blij is met een klant en ook de tijd neemt om alles uit te stallen. Als ik met een sloopje terug loop naar de eerste dame om het te vergelijken, dan blijkt alles al weer stijf ingepakt te zijn; maar geen enkel probleem hoor; het gaat weer met dezelfde slakkengang uit de verpakking.
Inmiddels ben ik de bezienswaardigheid van de afdeling. Alle meisjes verlaten hun 5 m2 en gaan adviezen geven en hulp. Ze vinden mij duidelijk raar maar wel grappig. Ze kijken vol verwondering met hun grote bruine ogen, dik onder een dikke laag helder blauwe oogschaduw, aan wat ik nu weer ga verzinnen. En wat ik voor rare maten nodig heb. Waarom wil ik geen groot dekbed op mijn bed? Ik leg uit dat ik 3 dekens meer nodig heb dan mijn man. Aha. Er gaat iemand een lichtje op en rad wordt het vertaald. Nog meer gegiechel. Ik ben duidelijk de topattractie van hun saaie werkdag.
Als ik tot hun teleurstelling alles heb uitgezocht gaan we naar de kassa. Iedereen mee. En werkelijk waar... hoe lang duurt het om een rekening te maken? Nou, heel lang. BIjna een uur. Ik verdenk ze ervan dat ze het erom doen.
Een taxi die je aan hebt gehouden en gevraagd hebt of hij het opgegeven adres kent, gaat vrolijk op pad en gaat vervolgens aan omstanders de weg vragen. Jaja, dat had ik binnen 2 dagen al door dat dat niet werkt. En omdat ik ook nog geen flauw idee had waar ik nou woonde (nadeel van een chauffeur) dacht ik op een gegeven moment echt; hoe kom ik thuis? Peter zat in het vliegtuig, die kon ik het ook niet vragen. Opeens bedacht ik me Lucas, mijn chauffeur, te bellen. Die was Jillis naar voetbal aan het brengen, maar in Jakarta, heel handig, hoef je helemaal niet handsfree te bellen dus hij nam al snel op en kon de taxichauffeur uitleggen waar ik wilde zijn.
Ik moet zeggen, het went snel, een eigen chauffeur. Het is heerlijk om je niet druk te hoeven maken om het andere verkeer en als ik zelf niet rij erger ik me nooit.
Maar er zijn dingen waar je niet bij stil staat als je een chauffeur in dienst hebt.
1. Lucas is helemaal niet blij om om 2 uur al naar huis gestuurd te worden omdat ik gewoon thuis wil blijven. Hij blijft gewoon in mijn garage wachten tot 5 of 6 uur. Ik heb de leder-poets al weer uit de auto gehaald want hij bleef poetsen.
2. Lucas is ook niet blij als ik zeg dat hij de volgende dag mag uitslapen omdat ik eerst zelf op de compound les geef en dan pas naar yoga ga. Hij blijft toch ook op die dagen zich gewoon om 6.30 uur melden (terwijl ik sowieso nooit voor 7 uur de deur uit ga).
3. Ik vraag of hij de weg weet naar de grootste mall van Jakarta. Ja, die kent hij. Dan wil ik bij de East gate afgezet worden. Als we die eindelijk gevonden hebben, blijken we in een hele andere mall te zitten.
4. Ik vraag of hij weet waar ik een sleutel van mijn huis kan laten namaken. Ja hoor, dat weet hij wel. We gaan op weg. Na een half uur vraag ik of we er al bijna zijn. Nee, het is nog een uur rijden!! Ik laat hem maar omkeren. 3 uur rijden om een sleutel na te laten maken is me te gortig. Ik zoek zelf wel een sleutelmaker in de buurt en met behulp van google of boor het netwerk van 'moeders van year 12' aan (klas van Jillis).
5. Ik ben heel handig geworden met google maps. Tomtom heeft hier nog geen marktaandeel maar met die google maps op mijn mobiel hou ik nu elke chauffeur in de peiling.
6. Ik vergis me nog steeds hoe weinig Lucas mijn Engels verstaat. Hij lacht en knikt en doet vervolgens maar wat.
Verder zitten we duidelijk in een land in ontwikkeling. Een dag geen warm water - ok. Een hele dag geen internet - irritanter. En dan is het regenseizoen nog niet eens begonnen. Dat schijnt dramatisch te zijn. Er schijnt dan echt geen doorkomen meer aan te zijn op het toch al overbelaste wegennet.
De meeste maids van deze compound slapen op de kampong hiernaast. De buufjes vertelden me laatst dat tijdens de vorige regentijd de maids nog langzamer werkten dan anders. En maar geeuwen. Bleek dat ze thuis om beurten op de eettafel konden slapen; de enige droge plek in huis. Toen hebben ze hoge ledikanten laten timmeren en daarna ging het weer beter. De dames klagen trouwens steen en been over de maids. Ze zijn sloom, lui, zeggen ja en doen nee, en als ze ergens anders een cent meer kunnen verdienen komen ze zonder vooraankondiging opeens helemaal niet meer opdagen. Ik heb heel erg veel geluk gehad. Nur, mijn maid, woont heel dicht in de buurt, werkt parttime bij andere families en verdient bij mij in 3 ochtendjes hetzelfde als bij iemand anders fulltime. (dat is 6 dagen per week meer dan 10 uur per dag)
En dat kost me dan E. 75,- per maand. Ik ben misschien de markt aan het verpesten (die E. 75,- is een redelijk maandsalaris voor fulltimers) maar ik gun het haar en ik gun het mezelf ook dat ik niet elke 2 maanden iemand hoef te gaan zoeken en in te moeten werken.
3 ochtenden per week is ook wat veel, zeker omdat ze niet 3 keer alle badkamers mag poetsen van mij. Maar die marmeren vloeren zijn wel aan een dweil toe om de dag en ze heeft bedacht dat ze lekker alle lakens gaat strijken. Ik heb aangeboden die van Jillis te laten zitten en lekker eerder naar huis te gaan maar dat wil ze niet. (Peters overhemden daar moet ze van af blijven want die doe ik graag zelf als ik mijn moeder een paar keer per week bel)
Ik hoorde ook dat veel Indonesische vrouwen liever een kantoor of winkelbaantje hebben waar ze minder dan de helft verdienen dan maid worden. (nou kan ik me al 3 gezinnen op deze compound bedenken waar ik ze geen ongelijk kan geven). Het is niet dat ze het werk niet leuk vinden maar ze willen graag met een tasje en lippenstick op in de bus zitten. Nou - dan doe je dat toch ook als je naar je gezin gaat om als maid te werken? Maar zo wordt er niet gedacht.
En dan die verborgen werkeloosheid hier. 4 mannetjes bij het hek van onze compound. (eentje zou het met zijn vinger in zijn neus al af kunnen). 3 poolmannen voor het niet al te grote zwembad. De etenskarretjes aan de weg met meer verkopers dan klanten. De chauffeurs die zich de hele dag toch suf moeten vervelen. (Ik ken de weg nog niet goed genoeg maar ik verdenk Lucas er wel van af en toe lekker om te rijden zodat hij 'bezig' is. Ik bedoel maar. Hoeveel wegen zijn er om naar de yoga shala te rijden?? En we rijden zelden dezelfde route)
Het toppunt vind ik de grote dure winkelcentra hier. In de warenhuizen zijn er echt meer verkopers dan klanten! (bij de ingang is bewaking en Indonesische mensen die er niet steenrijk uitzien, komen die ingang niet binnen).
Ik moest nieuw beddengoed gaan kopen. Een enorme afdeling met lakens in de meest afzichtelijke patronen en kleuren. Ik zocht gewoon effe wit, een streepje mag ook. Ik een meisje vragen wat ze voor keus had uit wit. Komt ze met 2 soorten, worden op het gemak helemaal uitgepakt om te laten zien - blij dat ze eindelijk een klant heeft en ze heeft dus alle tijd. Vraag ik of ze nog meer heeft in wit. Nee, dit is het. Ik geloof haar niet en loop 10 meter verder en jawel... nog veel meer keus in wit. Dan blijkt dat die 5 vierkante meter onder een andere winkeldame valt, die ook blij is met een klant en ook de tijd neemt om alles uit te stallen. Als ik met een sloopje terug loop naar de eerste dame om het te vergelijken, dan blijkt alles al weer stijf ingepakt te zijn; maar geen enkel probleem hoor; het gaat weer met dezelfde slakkengang uit de verpakking.
Inmiddels ben ik de bezienswaardigheid van de afdeling. Alle meisjes verlaten hun 5 m2 en gaan adviezen geven en hulp. Ze vinden mij duidelijk raar maar wel grappig. Ze kijken vol verwondering met hun grote bruine ogen, dik onder een dikke laag helder blauwe oogschaduw, aan wat ik nu weer ga verzinnen. En wat ik voor rare maten nodig heb. Waarom wil ik geen groot dekbed op mijn bed? Ik leg uit dat ik 3 dekens meer nodig heb dan mijn man. Aha. Er gaat iemand een lichtje op en rad wordt het vertaald. Nog meer gegiechel. Ik ben duidelijk de topattractie van hun saaie werkdag.
Als ik tot hun teleurstelling alles heb uitgezocht gaan we naar de kassa. Iedereen mee. En werkelijk waar... hoe lang duurt het om een rekening te maken? Nou, heel lang. BIjna een uur. Ik verdenk ze ervan dat ze het erom doen.
No comments:
Post a Comment