Het is vandaag precies een maand geleden dat we in Jakarta aankwamen.
Via de andere blogs hebben jullie al een beeld kunnen vormen van de eerste dagen hier.
Inmiddels zijn alle dozen uitgepakt, alle schilderijen hangen aan de muur, en de meeste dingen die we moesten aanschaffen en regelen na de verhuizing zijn gedaan.
Tja... en dan neemt het leven zijn normale loop. Jillis heeft het hier erg naar zijn zin. Hij vindt de mensen, zowel op school als in Jakarta, veel aardiger dan in Singapore. Hij wil zelfs niet eens met de herfstvakantie een paar dagen op vakantie. Nou zal dat ook te maken hebben met de vaste (?) verkering die hij hier heeft. In de eerste week kwam hij bij het uitgaan een meisje van de Duitse school tegen.
Ze is hier zondag wezen eten en het is een leuk meisje. Wel heel gek hoor... een zoon met verkering. De moeders van zijn vriendjes hier, met wie ik in een whatsapp groep zit (over zakgeld/curfew times/betrouwbare uitgaansgelegenheden/wie waar uithangt en met wie/etc etc - heeeel handig, maar heeeeel irritant voor de jongens) zijn gepast onder de indruk. Ook wel jaloers want het is hun ervaring dat de meeste jongens opknappen van verkering. Ik wacht met spanning af, haha.
Tja, en wat doe ik nou zo'n beetje de hele dag?
Vorige week was de week van de koffie ochtenden. Ja, echt, wat jullie je voorstellen van een expat vrouw klopt soms (al drink ik nog steeds geen koffie).
Normaal mijdt ik die bijeenkomsten als de pest, maar tja, Jakarta is zo groot en ik merk dat expats van mijn leeftijd niet erg dik gezaaid meer zijn. Dus... 4 koffie ochtenden afgelopen met als gevolg wat telefoon nummers en lunch afspraken. (ook iets wat ik altijd beperk maar je hoort nog eens wat en je komt nog eens ergens)
Deze week was mijn agenda met heel andere dingen gevuld.
Maandag is mijn yoga studio altijd gesloten en ik kreeg van een yoga docent uit Singapore de vraag of ik een andere yoga studio misschien kende. Zij is gevraagd daar een workshop te komen geven. Nou, ik heb dus nooit verder meer om me heen gekeken naar andere yoga mogelijkheden, maar ik ben natuurlijk nooit te beroerd om eens iets uit te proberen. (al weet ik al dat ik NOOIT meer overstap naar iets anders)
Dus ik maandag, na mijn les aan het zwembad, naar die andere studio, die ook nog eens bijna om de hoek zat. Nou, een hele volle bak, heel goedkoop maar helemaal niks voor mij. Het is meer een gymles van een drilsergeant. Maar het was heel populair en 4 keer zo druk als bij Nilesh. Ik kan niet verklaren waarom ze zo populair is, maar gelukkig smaken verschillen.
Ik vond het een hele leuke ervaring maar daar zien ze mij niet meer terug.
Daarna besloot ik een supermarkt uit te proberen waar ik op de koffie ochtenden goede verhalen over gehoord had.
Inmiddels had ik in hartje centrum ook een hele aardige supermarkt gevonden, maar om nou elke week daarheen te moeten rijden... mwah.
Nou, ik kwam er bijna huppelend uit. Ze hadden er zelfs appelmoes. (dat is het eerste Indonesische woord in mijn vocubulaire na Terimah kasih (dank je wel). Nou geen gezeur meer aan tafel, mijn puber kan zijn groente weer verstoppen onder een dikke laag appelmoes.
Behalve die appelmoes lag de groente er fris bij, zelfs de jonge kokosnoten, en ze verkochten er biologische kippen (al gelooft Peter niet dat er iets biologisch te koop is hier). Misschien heeft hij gelijk, maar ik doe mijn best en betaal liever te veel voor die niet biologische kip, dan minder voor een plofkip.
Daarna ook nog even tijd gehad om langs de winkel te gaan waar ze bijzettafeltjes hadden, die Peter had goedgekeurd.
Ik kwam precies tegelijk thuis met Jillis die samen met Lucas, de chauffeur, de tafeltjes naar binnen heeft gesleept.
Deze dag kon niet meer stuk.
Dinsdag weer een superles van Nilesh.
Daarna had ik verhalen gehoord over een hele leuke bazar die Pasar Mayestic heet. Nou, dat klonk veel belovend dus ik gaf Lucas de opdracht hier naar toe te rijden. Van te voren had ik de route al helemaal uitgezocht via mijn Iphone. Ik laat niks meer aan het toeval over. Tomtom hebben ze hier niet, maar wat ze wel hebben is een app waar je kunt zien hoe druk het op de wegen is die leiden naar je doel. Rood is opstopping, geel is traag maar wel beweging en groen is geen probleem. Ideaal. Als je dan in een rood gebied zit, kun je ook zien hoe lang het een rood gebied is.
Ik vroeg aan Lucas of hij wist waar de Pasar Mayestic was. Ja hoor, die wist hij wel. Nee, ik hoefde hem ECHT de weg niet te vertellen. Nou, dat begon er al mee dat hij de 'sluiproutes' ging nemen. Hij is dol op sluiproutes, net als al zijn collega's. Met als gevolg dat die binnenweggetjes nog verstopter zijn dan de doorgaande wegen. Ik vroeg hem om te keren en NOOIT meer die binnenwegen te nemen zonder overleg. Dan zegt hij ja op een manier die klinkt als inshallah.
Maar goed, ik noemde de namen van de straten die niet druk waren en ja hoor, die route zou hij nemen. Ik raakte inmiddels verdiept in een whats app gesprek met een vriendin, en toen zei hij dat we er waren. Ik keek op mijn mobiel en zag ik dat de bazar minstens 500 meter achter ons lag, en hij wees naar een of ander onooglijk winkeltje.
Dat was zeker de favoriete winkel van zijn vrouw, maar ik wilde naar de echte bazar dus omkeren en terug sukkelen. 500 meter terug lopen in de zon en met die uitlaatgassen is geen pretje. Als ik laat ben doe ik het wel eens, en dan zie ik al die andere vrouwen in hun auto's, en hun chauffeurs, stomverbaasd kijken dat ik ga lopen.
Nou, ik hem verteld waar die echte Pasar Mayestic nu was, en ben die straatjes gaan verkennen. De meeste winkels waren gespecialiseerd in stoffen. Prachtig kant, bonte lappen en vooral veel batik. Een paar winkels verkochten muiltjes met een hoop glimmertjes, en een en hier en daar een 'juwelier'. Maar vooral heel veel lappen.
Ik moet zeggen; ik had het gauw gezien.
Dus waren we weer snel thuis. Het was pas half 1, en ik was blij dat Jillis op dinsdag golft zodat Lucas Jillis van het golfveld moet opvissen. Hij vindt het vreselijk als ik 's middags niet meer op pad ga. Maar naar huis gaan vertikt hij. Stiekem verdenk ik hem ervan dat hij liever lekker met de andere chauffeurs zit te kletsen dan thuis zijn vrouw te helpen met hun baby. Maar ik kon me dus onbezwaard opsluiten in mijn huis met wat rot klusjes zoals doktersrekeningen uitzoeken.
Er kwam die middag nog een buurvrouw vragen of ik nog een chauffeur nodig had. Haar vriendin ging verhuizen en ze had een uitstekende, bekwame chauffeur die ook nog Engels sprak. Ik moet zeggen; ik kwam ernstig in de verleiding. Maar Lucas doet wel heel erg zijn best en omdat hij geen Engels spreekt hoef ik ook niet tegen hem te kletsen. Je zal zien dat hij over een paar weken besluit dat dit baantje toch niet is wat hij zoekt en op staande voet ontslag neemt. (dat is hier heel gewoon)
Maar dat heb ik toch liever als hem ontslaan, alleen maar omdat hij nog heel weinig ervaring heeft.
En als het er op aan komt heb ik liever een zelfstandige maid die dingen snapt als een bijdehante chauffeur... en die maid die ik heb, dat is er een uit duizenden.
Jullie zullen allemaal wel jullie hoofd schudden. Maar ik verzeker je; personeel klinkt luxer dan het is.
Woensdag stond de eerste bijeenkomst van de Heritage Society op het programma. Dus extra vroeg naar yoga gegaan om daar bij te kunnen zijn. De avond ervoor heb ik op de website opgezocht waar het nu precies was, en dat punt in mijn Iphone gezet. Na de yoga les als een speer er naar toe, ontbijtje in de auto, en precies op tijd waren we bij dat punt... maar geen Erasmushuis of Nederlandse ambassade, die er naast is, te bekennen. Rondjes rijden, rond vragen, en jaar hoor; in een paralel weg, bijna een kilometer verderop, was het Erasmushuis. Daar ben ik ook al achter; op de websites zit bijna altijd een kaartje waar je moet zijn, en vervolgens klopt dat niet. GRRR.
Gelukkig had ik de laatste vrije stoel, helemaal vooraan maar daar zit ik niet mee.
Er werd ons uitgelegd wat die vereniging precies doet. Het komt erop neer dat ze Indonesische cultuur onder de aandacht brengen van expats, dmv lezingen, (overdag en 's avonds), reisjes, en leuke uitstapjes van een dag in Jakarta. Er zijn diverse taal groepen, ze bieden Indonesische les aan, en organiseren kookworkshops en elke 5 jaar een gala (precies over een paar maanden; komt dat mooi uit!). Nou is mijn culturele interesse rudimentair ontwikkeld, maar het internationale karakter en vooral de uitstapjes op woensdag in Jakarta lijken me wel wat. Samen met Yvonne schreef ik me in voor een uitstapje 'om de week'. Je kan ook elke week en eens per maand. De groepjes zijn altijd hetzelfde zodat je de mensen in je groepje beter leert kennen. Ze hebben ook een eigen bibliotheek die nog vrijwilligers zocht, daar had ik wel oren naar!
Nadat ze uitgelegd hadden hoe de vereniging in elkaar stak, kwamen er 6 danseressen het toneel op die 2 dansen van 5 minuutjes uitvoerden. Precies lang genoeg.
Daarna was er ook nog een rijsttafel waar iedereen die lid was van mocht eten.
Ik raakte nog in gesprek met een paar andere dames, en vond nog een boek over uitstapjes in Jakarta. Dat leek me wel nuttig. Aanstaand weekend komen mijn eerste vriendinnen uit Singapore al over voor een weekend.
Tegen het middaguur was het afgelopen en ik liep nog even naar een andere etage van het Erasmushuis, waar de Nederlandse bibliotheek zit. In januari was ik daar al eens langs geweest. Ik had blijkbaar indruk gemaakt want de dames herkenden mij nog. Voor de volle E 4,- per jaar ben ik lid geworden, en ze verontschuldigden zich nog dat locals veel minder betalen. Nou, over de collectie kan ik kort zijn; als die aangeboden zou worden aan de Hollandse club komt 80% bij het oud papier terecht.
Maar ik zag een paar boeken die ik wel wilde lezen en ik nam er gelijk maar eentje mee.
Toen ik weer buiten stond werd mijn aandacht getrokken door dit uithangbord;
Ik de winkel in, vol visioenen over worsten en kaas en pepernoten en drop.
Nou; het bleek een cafetaria. En dan ook nog zonder zuurkool en kroketten.
Omdat ik dichtbij in het centrum van Jakarta was, besloot ik nog even langs een grote shopping mall te rijden om te kijken of de bestelde lakens al gearriveerd waren. Ja hoor! Het zat me wel mee deze dag, en toen ik ook nog een winkel vond waar ze iets van karton verkochten (in beperkte kleuren en eigenlijk niet dik genoeg) kon mijn dag niet meer stuk.
Vandaag zou ik na de yoga naar een centrum gaan waar je rijbewijzen kunt kopen. Ik hoop nooit zelf te moeten rijden in deze chaos, maar in geval van nood kan ik dan in elk geval de auto pakken.
Peter had een mannetje geregeld die Lucas en mij daar zou opwachten en dan regelt dat je uberhaupt aan de beurt komt. De afspraak was om 10 uur en toen we daar waren was dat mannetje er nog niet. Gelukkig ontmoette ik een Japanse dame die ik kende van school en die vertelde dat ze de vorige dag de halve ochtend op haar mannetje heeft zitten wachten en nu dus met een nieuw mannetje een volgende poging ging doen. Na 20 minuten kletsen vertelde Lucas opeens dat we naar binnen konden. Langs allerlei wachtende mensen, als de rijen niet zo lang waren geweest had ik het gewoon genant gevonden, en we konden meteen door voor een foto en een vingerafdruk. Ik moest mijn paspoort laten zien en een handtekening zetten en toen moesten we naar een volgend loket waar Lucas te horen kreeg dat we een uur moesten wachten tot het rijbewijs klaar zou zijn. Ik pakte mijn boek, maar voor ik het kon openen werd mijn naam afgeroepen en kreeg Lucas mijn rijbewijs...
5 minuten later stonden we weer buiten. Het mannetje nooit gezien maar hij heeft zijn werk wel gedaan. De Japanse had wel haar nieuwe mannetje gevonden maar daar zat nog geen enkele schot in de zaak. Ik vroeg wantrouwig hoeveel zij betaald had (was benieuwd of Peter veel te veel heeft moeten betalen voor deze supersnelle service) maar het was dezelfde prijs.
Toen ik weer buiten stond realiseerde ik me iets heel vreemds. ER IS NOOIT GEVRAAGD OM MIJN NEDERLANDSE RIJBEWIJS TE LATEN ZIEN!!
Omdat we zo vroeg waren besloot ik naar de bibliotheek te gaan van de Heritage Society, waar ze dringend vrijwilligers voor zochten.
De bibliotheek zat in een prachtig gebouw met uitzicht op golfvelden. Nieuwsgierig nam ik een kijkje in de selectie. Ik had al gehoord dat er niet veel Nederlandse boeken waren, maar dat was nog overdreven. Er stond een zielig rijtje boeken over de Nederlandse invloeden in Indonesie door de eeuwen heen. Ongebonden, witte kaft, geen plaatjes... ik denk niet dat ik ooit in de verleiding kom die te gaan lenen.
Dus naar de Engelse sectie. Die was bijna net zo groot als de Japanse en Koreaanse. Maar behalve een paar Lonely Planet reisgidsen gingen alle boeken wel heel erg over cultuur en natuur en politiek en geschiedenis...
Ben ik even blij dat ik eerst de collectie eens heb bekeken voor ik me hier heb aangemeld.
Nou toch maar eens terug naar dat oud papier in het Erasmushuis...
.
Via de andere blogs hebben jullie al een beeld kunnen vormen van de eerste dagen hier.
Inmiddels zijn alle dozen uitgepakt, alle schilderijen hangen aan de muur, en de meeste dingen die we moesten aanschaffen en regelen na de verhuizing zijn gedaan.
Tja... en dan neemt het leven zijn normale loop. Jillis heeft het hier erg naar zijn zin. Hij vindt de mensen, zowel op school als in Jakarta, veel aardiger dan in Singapore. Hij wil zelfs niet eens met de herfstvakantie een paar dagen op vakantie. Nou zal dat ook te maken hebben met de vaste (?) verkering die hij hier heeft. In de eerste week kwam hij bij het uitgaan een meisje van de Duitse school tegen.
Ze is hier zondag wezen eten en het is een leuk meisje. Wel heel gek hoor... een zoon met verkering. De moeders van zijn vriendjes hier, met wie ik in een whatsapp groep zit (over zakgeld/curfew times/betrouwbare uitgaansgelegenheden/wie waar uithangt en met wie/etc etc - heeeel handig, maar heeeeel irritant voor de jongens) zijn gepast onder de indruk. Ook wel jaloers want het is hun ervaring dat de meeste jongens opknappen van verkering. Ik wacht met spanning af, haha.
Tja, en wat doe ik nou zo'n beetje de hele dag?
Vorige week was de week van de koffie ochtenden. Ja, echt, wat jullie je voorstellen van een expat vrouw klopt soms (al drink ik nog steeds geen koffie).
Normaal mijdt ik die bijeenkomsten als de pest, maar tja, Jakarta is zo groot en ik merk dat expats van mijn leeftijd niet erg dik gezaaid meer zijn. Dus... 4 koffie ochtenden afgelopen met als gevolg wat telefoon nummers en lunch afspraken. (ook iets wat ik altijd beperk maar je hoort nog eens wat en je komt nog eens ergens)
Deze week was mijn agenda met heel andere dingen gevuld.
Maandag is mijn yoga studio altijd gesloten en ik kreeg van een yoga docent uit Singapore de vraag of ik een andere yoga studio misschien kende. Zij is gevraagd daar een workshop te komen geven. Nou, ik heb dus nooit verder meer om me heen gekeken naar andere yoga mogelijkheden, maar ik ben natuurlijk nooit te beroerd om eens iets uit te proberen. (al weet ik al dat ik NOOIT meer overstap naar iets anders)
Dus ik maandag, na mijn les aan het zwembad, naar die andere studio, die ook nog eens bijna om de hoek zat. Nou, een hele volle bak, heel goedkoop maar helemaal niks voor mij. Het is meer een gymles van een drilsergeant. Maar het was heel populair en 4 keer zo druk als bij Nilesh. Ik kan niet verklaren waarom ze zo populair is, maar gelukkig smaken verschillen.
Ik vond het een hele leuke ervaring maar daar zien ze mij niet meer terug.
Daarna besloot ik een supermarkt uit te proberen waar ik op de koffie ochtenden goede verhalen over gehoord had.
Inmiddels had ik in hartje centrum ook een hele aardige supermarkt gevonden, maar om nou elke week daarheen te moeten rijden... mwah.
Nou, ik kwam er bijna huppelend uit. Ze hadden er zelfs appelmoes. (dat is het eerste Indonesische woord in mijn vocubulaire na Terimah kasih (dank je wel). Nou geen gezeur meer aan tafel, mijn puber kan zijn groente weer verstoppen onder een dikke laag appelmoes.
Behalve die appelmoes lag de groente er fris bij, zelfs de jonge kokosnoten, en ze verkochten er biologische kippen (al gelooft Peter niet dat er iets biologisch te koop is hier). Misschien heeft hij gelijk, maar ik doe mijn best en betaal liever te veel voor die niet biologische kip, dan minder voor een plofkip.
Daarna ook nog even tijd gehad om langs de winkel te gaan waar ze bijzettafeltjes hadden, die Peter had goedgekeurd.
Ik kwam precies tegelijk thuis met Jillis die samen met Lucas, de chauffeur, de tafeltjes naar binnen heeft gesleept.
Deze dag kon niet meer stuk.
Dinsdag weer een superles van Nilesh.
Daarna had ik verhalen gehoord over een hele leuke bazar die Pasar Mayestic heet. Nou, dat klonk veel belovend dus ik gaf Lucas de opdracht hier naar toe te rijden. Van te voren had ik de route al helemaal uitgezocht via mijn Iphone. Ik laat niks meer aan het toeval over. Tomtom hebben ze hier niet, maar wat ze wel hebben is een app waar je kunt zien hoe druk het op de wegen is die leiden naar je doel. Rood is opstopping, geel is traag maar wel beweging en groen is geen probleem. Ideaal. Als je dan in een rood gebied zit, kun je ook zien hoe lang het een rood gebied is.
Ik vroeg aan Lucas of hij wist waar de Pasar Mayestic was. Ja hoor, die wist hij wel. Nee, ik hoefde hem ECHT de weg niet te vertellen. Nou, dat begon er al mee dat hij de 'sluiproutes' ging nemen. Hij is dol op sluiproutes, net als al zijn collega's. Met als gevolg dat die binnenweggetjes nog verstopter zijn dan de doorgaande wegen. Ik vroeg hem om te keren en NOOIT meer die binnenwegen te nemen zonder overleg. Dan zegt hij ja op een manier die klinkt als inshallah.
Maar goed, ik noemde de namen van de straten die niet druk waren en ja hoor, die route zou hij nemen. Ik raakte inmiddels verdiept in een whats app gesprek met een vriendin, en toen zei hij dat we er waren. Ik keek op mijn mobiel en zag ik dat de bazar minstens 500 meter achter ons lag, en hij wees naar een of ander onooglijk winkeltje.
Dat was zeker de favoriete winkel van zijn vrouw, maar ik wilde naar de echte bazar dus omkeren en terug sukkelen. 500 meter terug lopen in de zon en met die uitlaatgassen is geen pretje. Als ik laat ben doe ik het wel eens, en dan zie ik al die andere vrouwen in hun auto's, en hun chauffeurs, stomverbaasd kijken dat ik ga lopen.
Nou, ik hem verteld waar die echte Pasar Mayestic nu was, en ben die straatjes gaan verkennen. De meeste winkels waren gespecialiseerd in stoffen. Prachtig kant, bonte lappen en vooral veel batik. Een paar winkels verkochten muiltjes met een hoop glimmertjes, en een en hier en daar een 'juwelier'. Maar vooral heel veel lappen.
Ik moet zeggen; ik had het gauw gezien.
Dus waren we weer snel thuis. Het was pas half 1, en ik was blij dat Jillis op dinsdag golft zodat Lucas Jillis van het golfveld moet opvissen. Hij vindt het vreselijk als ik 's middags niet meer op pad ga. Maar naar huis gaan vertikt hij. Stiekem verdenk ik hem ervan dat hij liever lekker met de andere chauffeurs zit te kletsen dan thuis zijn vrouw te helpen met hun baby. Maar ik kon me dus onbezwaard opsluiten in mijn huis met wat rot klusjes zoals doktersrekeningen uitzoeken.
Er kwam die middag nog een buurvrouw vragen of ik nog een chauffeur nodig had. Haar vriendin ging verhuizen en ze had een uitstekende, bekwame chauffeur die ook nog Engels sprak. Ik moet zeggen; ik kwam ernstig in de verleiding. Maar Lucas doet wel heel erg zijn best en omdat hij geen Engels spreekt hoef ik ook niet tegen hem te kletsen. Je zal zien dat hij over een paar weken besluit dat dit baantje toch niet is wat hij zoekt en op staande voet ontslag neemt. (dat is hier heel gewoon)
Maar dat heb ik toch liever als hem ontslaan, alleen maar omdat hij nog heel weinig ervaring heeft.
En als het er op aan komt heb ik liever een zelfstandige maid die dingen snapt als een bijdehante chauffeur... en die maid die ik heb, dat is er een uit duizenden.
Jullie zullen allemaal wel jullie hoofd schudden. Maar ik verzeker je; personeel klinkt luxer dan het is.
Woensdag stond de eerste bijeenkomst van de Heritage Society op het programma. Dus extra vroeg naar yoga gegaan om daar bij te kunnen zijn. De avond ervoor heb ik op de website opgezocht waar het nu precies was, en dat punt in mijn Iphone gezet. Na de yoga les als een speer er naar toe, ontbijtje in de auto, en precies op tijd waren we bij dat punt... maar geen Erasmushuis of Nederlandse ambassade, die er naast is, te bekennen. Rondjes rijden, rond vragen, en jaar hoor; in een paralel weg, bijna een kilometer verderop, was het Erasmushuis. Daar ben ik ook al achter; op de websites zit bijna altijd een kaartje waar je moet zijn, en vervolgens klopt dat niet. GRRR.
Gelukkig had ik de laatste vrije stoel, helemaal vooraan maar daar zit ik niet mee.
Er werd ons uitgelegd wat die vereniging precies doet. Het komt erop neer dat ze Indonesische cultuur onder de aandacht brengen van expats, dmv lezingen, (overdag en 's avonds), reisjes, en leuke uitstapjes van een dag in Jakarta. Er zijn diverse taal groepen, ze bieden Indonesische les aan, en organiseren kookworkshops en elke 5 jaar een gala (precies over een paar maanden; komt dat mooi uit!). Nou is mijn culturele interesse rudimentair ontwikkeld, maar het internationale karakter en vooral de uitstapjes op woensdag in Jakarta lijken me wel wat. Samen met Yvonne schreef ik me in voor een uitstapje 'om de week'. Je kan ook elke week en eens per maand. De groepjes zijn altijd hetzelfde zodat je de mensen in je groepje beter leert kennen. Ze hebben ook een eigen bibliotheek die nog vrijwilligers zocht, daar had ik wel oren naar!
Nadat ze uitgelegd hadden hoe de vereniging in elkaar stak, kwamen er 6 danseressen het toneel op die 2 dansen van 5 minuutjes uitvoerden. Precies lang genoeg.
Daarna was er ook nog een rijsttafel waar iedereen die lid was van mocht eten.
Ik raakte nog in gesprek met een paar andere dames, en vond nog een boek over uitstapjes in Jakarta. Dat leek me wel nuttig. Aanstaand weekend komen mijn eerste vriendinnen uit Singapore al over voor een weekend.
Tegen het middaguur was het afgelopen en ik liep nog even naar een andere etage van het Erasmushuis, waar de Nederlandse bibliotheek zit. In januari was ik daar al eens langs geweest. Ik had blijkbaar indruk gemaakt want de dames herkenden mij nog. Voor de volle E 4,- per jaar ben ik lid geworden, en ze verontschuldigden zich nog dat locals veel minder betalen. Nou, over de collectie kan ik kort zijn; als die aangeboden zou worden aan de Hollandse club komt 80% bij het oud papier terecht.
Maar ik zag een paar boeken die ik wel wilde lezen en ik nam er gelijk maar eentje mee.
Toen ik weer buiten stond werd mijn aandacht getrokken door dit uithangbord;
Nou; het bleek een cafetaria. En dan ook nog zonder zuurkool en kroketten.
Omdat ik dichtbij in het centrum van Jakarta was, besloot ik nog even langs een grote shopping mall te rijden om te kijken of de bestelde lakens al gearriveerd waren. Ja hoor! Het zat me wel mee deze dag, en toen ik ook nog een winkel vond waar ze iets van karton verkochten (in beperkte kleuren en eigenlijk niet dik genoeg) kon mijn dag niet meer stuk.
Vandaag zou ik na de yoga naar een centrum gaan waar je rijbewijzen kunt kopen. Ik hoop nooit zelf te moeten rijden in deze chaos, maar in geval van nood kan ik dan in elk geval de auto pakken.
Peter had een mannetje geregeld die Lucas en mij daar zou opwachten en dan regelt dat je uberhaupt aan de beurt komt. De afspraak was om 10 uur en toen we daar waren was dat mannetje er nog niet. Gelukkig ontmoette ik een Japanse dame die ik kende van school en die vertelde dat ze de vorige dag de halve ochtend op haar mannetje heeft zitten wachten en nu dus met een nieuw mannetje een volgende poging ging doen. Na 20 minuten kletsen vertelde Lucas opeens dat we naar binnen konden. Langs allerlei wachtende mensen, als de rijen niet zo lang waren geweest had ik het gewoon genant gevonden, en we konden meteen door voor een foto en een vingerafdruk. Ik moest mijn paspoort laten zien en een handtekening zetten en toen moesten we naar een volgend loket waar Lucas te horen kreeg dat we een uur moesten wachten tot het rijbewijs klaar zou zijn. Ik pakte mijn boek, maar voor ik het kon openen werd mijn naam afgeroepen en kreeg Lucas mijn rijbewijs...
5 minuten later stonden we weer buiten. Het mannetje nooit gezien maar hij heeft zijn werk wel gedaan. De Japanse had wel haar nieuwe mannetje gevonden maar daar zat nog geen enkele schot in de zaak. Ik vroeg wantrouwig hoeveel zij betaald had (was benieuwd of Peter veel te veel heeft moeten betalen voor deze supersnelle service) maar het was dezelfde prijs.
Toen ik weer buiten stond realiseerde ik me iets heel vreemds. ER IS NOOIT GEVRAAGD OM MIJN NEDERLANDSE RIJBEWIJS TE LATEN ZIEN!!
Omdat we zo vroeg waren besloot ik naar de bibliotheek te gaan van de Heritage Society, waar ze dringend vrijwilligers voor zochten.
De bibliotheek zat in een prachtig gebouw met uitzicht op golfvelden. Nieuwsgierig nam ik een kijkje in de selectie. Ik had al gehoord dat er niet veel Nederlandse boeken waren, maar dat was nog overdreven. Er stond een zielig rijtje boeken over de Nederlandse invloeden in Indonesie door de eeuwen heen. Ongebonden, witte kaft, geen plaatjes... ik denk niet dat ik ooit in de verleiding kom die te gaan lenen.
Dus naar de Engelse sectie. Die was bijna net zo groot als de Japanse en Koreaanse. Maar behalve een paar Lonely Planet reisgidsen gingen alle boeken wel heel erg over cultuur en natuur en politiek en geschiedenis...
Ben ik even blij dat ik eerst de collectie eens heb bekeken voor ik me hier heb aangemeld.
Nou toch maar eens terug naar dat oud papier in het Erasmushuis...
.
No comments:
Post a Comment