Bezoek en vis blijven 3 dagen fris.

Inmiddels is het eerste bezoek ook al weer gekomen en gegaan; Cora en Erika uit Singapore kwamen een weekendje langs.

Het was ontzettend gezellig met veel meiden gelach maar ook een enkele traan.

Helaas kreeg ik ze niet zo gek dat ze voor mijn zaterdagochtend yoga les heel vroeg hun bed uitkwamen, maar toen ik terug kwam trof ik Cora in mijn kikkerbadje op het balkon aan;

Ze was de bodem van ons prive 'zwembad' aan het bezemen. Dat mens kan ook echt niet stil zitten. Het is nooit in mijn kop opgekomen dat zand van de bodem te gaan verplaatsen. Maar bij haar dus wel. Gevolg; de hele dag een troebel zwembad maar zij vond het duidelijk opgeknapt. Ok. Bedankt Cora!

Na het ontbijt besloten we Kemang te gaan verkennen. Kemang is de stadswijk in Zuid Jakarta waar de meeste expats wonen. We lieten ons door Lucas ergens afzetten in de 'winkelstraat' en stuurden hem naar het restaurant waar we uiteindelijk wilden lunchen.

Hij snapte er niks van. Dat was een heel eind (nog geen kilometer) en dat gingen we LOPEN?!!

Ja, we wilden wat winkels in en uit en hij had ons dus graag elke 5 meter laten in- en uitstappen.

We gingen eerst een Italiaans restaurant bekijken waar ik goede dingen over gehoord had. Het zag er inderdaad goed uit en we maakten een reservering voor de avond.

Daarna gingen we dus winkelen. Er zijn vooral heel veel meubelwinkels in dit gedeelte van Kemang.

Zo hebben we onder andere even de nieuwe stoelen voor de volgende prinsjesdag gekeurd.

Daarna hebben we alle winkels bekeken die er leuk uitzagen en toen we eindelijk bij het restaurant kwamen hadden we flinke honger.

Na de lunch kwam Lucas opgewekt naar ons toe. Zo. Waar mocht hij ons heen brengen? Nou... eh... nergens. We wilden nog een rondje winkelen. We liepen vrolijk weg en Cora (die veel gaat duiken in Indonesie) riep hem in haar beste Indonesisch toe dat we er flink de pas in gingen zetten. Hij verstond echter dat hij naar de supermarkt moest rijden en daar op ons moest wachten...

Dus toen we uitgewinkeld waren en weer terug kwamen bij het restaurant was Lucas nergens te vinden... ik hem gebeld. Toen bleek dus dat hij naar de supermarkt was gegaan... waarom was toen niet duidelijk maar ik vroeg hem ons te komen ophalen.

Na 15 minuten was hij er nog niet. Ik nog een keer bellen. Ja, hij was nog steeds bij de supermarkt. Hij zou daar op ons wachten. ARRGGHHHHH.

Ik ontplofte maar vroeg zo vriendelijk als ik kon opbrengen om ons NU te komen halen. (die supermarkt was mij te ver weg en ik begon plannen te maken om hem toch de laan uit te sturen. Lucas is erg aardig en behulpzaam maar dit soort ergernissen kwamen mij te vaak voor.)

De volgende dag zijn we naar mijn favoriete restaurant gegaan. Op de kaart staan simpele varianten van een rijsttafel maar het gaat vooral om de ambiance. Je eet in een prachtige tuin vol beelden, je hoort geen verkeer, en heeft een leuk zwembad waar kinderen na het eten lekker kunnen spetteren. Je waant je (bijna) in Bali;

Na de lunch zijn we via de compound van de buren (lang zo mooi niet eheh) naar huis gelopen waar Cora en Erika in onze 'infinity pool' baantjes hebben getrokken;

en ik in de keuken mezelf heb staan uitsloven. Met als gevolg;

  

uitbuiken op de bank

De volgende dag vertrok mijn zeer gezellige bezoek weer. Naar het vliegveld gebracht door Lucas, die ik toch maar besloten had te houden. Elke chauffeur heeft een gebruiksaanwijzing en ik ben zelf te lui om Indonesisch te leren...




                                                                              .