Yayasan Sayeb Ibu

Yayasan Sayeb Ibu (vrij vertaald 'onder moeders vleugels') is een staatsweeshuis in Jakarta. Stichting werkgroep72 helpt dit weeshuis doordat (Nederlandse) vrijwilligers een dagdeel per week gaan spelen met de kinderen. Omdat er vandaag maar 2 vrijwilligers zich hadden opgegeven, besloot ik eens te kijken of dit iets is waar ik iets voor kan betekenen. (Ik ben van plan de komende maand bij een paar projecten mee te lopen en er dan eentje uit te kiezen welke bij mij past).

Het weeshuis huisvest vooral babies en peuters, en bijna alle kinderen komen voor adoptie in aanmerking. De meeste kinderen worden door de moeder gebracht omdat ze er niet voor kan zorgen; deze kinderen zijn 1 dag tot een paar maanden oud. Maar er zijn ook kinderen die gewoon te vondeling gelegd zijn en kinderen die tijdelijk door de ouders gebracht worden en waar het de bedoeling is dat als het wat beter gaat met de thuissituatie dat ze dan het kind weer komen ophalen (dit zijn dus de kinderen die niet voor adoptie in aanmerking komen).

De meeste adoptie ouders zijn Indonesisch. Ze gaan door een heel proces, want in het verleden kwam het voor dat de kinderen werden opgehaald om als goedkope arbeidskracht ingezet te worden.

Het is ook mogelijk voor buitenlanders om de kinderen te adopteren, maar de eisen zijn bijna onmogelijk. Zo moeten ze een bepaalde leeftijd hebben, 5 jaar getrouwd zijn, kunnen bewijzen dat ze geen eigen kinderen kunnen krijgen en 2 jaar in Indonesie wonen met een geldige werkvergunning.

Het is natuurlijk goed dat er regels zijn, maar ik vind het frustrerend dat het gemiddelde kind pas geadopteerd wordt als ze 11 maanden zijn. Er is een Nederlandse vrijwilligster die dit al 2 jaar doet en ze is er nooit achter gekomen waarom dit zo is. Je zou toch zeggen; het is veel beter voor moeder en kind om het kind zo jong mogelijk bij elkaar te brengen.

Kinderen ouder dan 4 jaar wonen hier ook, maar hebben bijna allemaal lichamelijke mankementen waardoor het moeilijk/onmogelijk is een adoptie ouder voor hen te vinden. Degene met een hele ernstige lichamelijke en/of geestelijke afwijking gaan naar een speciaal tehuis waar ze de rest van hun leven blijven.

Vanaf ongeveer 3 jaar krijgen de peuters overdag therapie of gaan naar school.

De kleine kinderen worden allemaal goed verzorgd, maar er is weinig tijd om eens met ze te spelen of te knuffelen. Hier voorzien vrijwilligers van stichting72 in die behoefte.

Toen ik op vrijdagochtend aan kwam, viel me als eerste op hoe netjes en schoon het eruit zag. Er was zelfs een open binnenplaats met speelgoed, al schijnt hier niet vaak gebruik van gemaakt te worden;

Om de speelplaats liggen diverse slaapzalen van de kinderen.

Er waren totaal 2 andere Nederlandse vrijwilligers, Aisling en Marion, en ze namen mij mee naar de baby kamer. Het was er vandaag vrij rustig. Er lagen ongeveer 9 babies op de grond op een schuimrubber kussen. Aisling zei; 'Nou, kies er maar eentje uit zou ik zeggen.' Er lag een totaal kale baby die een beetje lag te jengelen dus ik koos deze; het bleek een jongen, Terry, van 4 maanden oud. 

Er waren nog 2 verzorgsters die vooral bezig waren met luiers verschonen, opruimen en administratie. Luiers verschonen hoort bij de dagelijkse verzorging en wordt niet door vrijwilligers gedaan. Ook omdat kinderen moeten 'binden' met een vaste medewerker - zover mogelijk.

De kamer had vrolijke muurschilderingen en er was zelfs een airco.

De grootste baby was 11 maanden en die begon al te lopen. Zodra een baby zelfstandig kan lopen gaan ze naar de peuter afdeling.

Terry besloot dat hij mij wel leuk vond want telkens als ik naar een ander kind keek nam het gejengel weer toe. Op een gegeven moment was hij moe en nam het gejengel toe, maar slapen wilde hij natuurlijk niet.

Ik besloot hem eens te verwennen en legde hem in een wipstoeltje. 2 minuten wippen en Terry in dromenland. Hij werd door een verzorgster zonder pardon uit het wipstoeltje gepakt en in zijn bed gelegd.

Daarna lag er een meisje te jengelen in haar bed. Het enige was ik hoefde te doen was over haar buikje aaien en al snel sliep die ook. Ik zal ze wel vreselijk verpesten, maar ach, een keertje in slaap geaaid en gewipt worden mag toch ook wel een keertje...

Toen iedereen in hun bed lag, verhuisden we naar de peuterzaal. Hier waren de kinderen echt ontzettend blij Aisling en Marion te zien. Zij hebben ook altijd een eigen tas bij zich vol speelgoed. In principe is er voldoende speelgoed aanwezig, maar de verzorgsters laten het altijd in de kast liggen. Marion denkt dat ze gewoon niet goed weten wat ze ermee aan moeten. Ze zullen zelf ook niet veel speelgoed gehad hebben. Marion vertelde dat ze een keer kleurplaten had meegenomen en vervolgens hebben de verzorgsters uren zitten kleuren...

Het speelgoed van het weeshuis bestaat voornamelijk uit donaties. Het weeshuis schijnt ontzettend veel speelgoed, kleding, voedsel en luiers te ontvangen van particulieren.

Er liepen 4 jongetjes rond, die direct gingen spelen. Je hoeft niet eens veel te doen. Ik ben met 1 jongetje naar de kast gelopen, hij heeft er iets uitgekozen en is toen in een hoekje een heel uur gaan zitten spelen in zijn eentje.

Er was een jongen van bijna 2. Hij is geboren in een hele rijke familie, maar zijn moeder was 13 en de familie wilde hem niet. Hij is direct ter adoptie aangeboden aan het weeshuis, Marion kent hem al zijn hele leven en ze snapt niet waarom hij nog niet geadopteerd is. Hij heeft een uur lang een doosje blokken omgegooid om daarna de blokjes weer in het doosje te doen.

Na een poosje kwamen er nog 3 kinderen bij, die naar therapie zijn geweest. Die mankeren allemaal wat en zij zullen die weeshuis waarschijnlijk niet uitkomen. 

Om half 12 gingen we terug naar de baby kamer om te helpen met de flesjes. (waarom we wel flesjes mogen geven en geen luiers mogen verschonen is een van de mysteries van het huis. Maar we gaan geen slapende honden wakker maken (veel te leuk; flesjes geven); we pakten een flesje en zochten de bijbehorende baby. De meeste lagen nog te slapen. Nou, wakker maken, flesje geven en daarna moeten ze weer verder slapen??? Ik heb mijn eigen kinderen nog nooit wakker gemaakt om te voeden. Maar met een weeshuis is er waarschijnlijk geen beginnen aan om een fles te geven wanneer de baby wakker is...

Om 12 uur moesten we weg. De regels van het weeshuis zijn dat er van 12 tot 4 niemand langs mag komen. Absolute rust.

Nou, weer een ervaring rijker reed ik naar huis. Ik ga zeker nog een keer. Ook als een ander baantje NOG beter bevalt. Je kan hier altijd gewoon langs komen om te spelen met de kinderen. Maar het is wel gezellig als er nog 1 of 2 Nederlandse dames zijn. Ik heb geen idee of hoe nuttig het is. Maar wel erg leuk!

                                                                                .