Werkgroep72

Gister ging ik naar de eerste vergadering van Werkgroep72. Deze stichting is opgezet in 1972 door een paar Nederlandse expat vrouwen die locale goede doelen steunen. De vergadering was voor aspirant leden om uit te leggen welke hulp er waar nodig was. Dus ik besloot naar de vergadering te gaan.

Door mijn yoga was ik al een beetje aan de late kant maar gelukkig, Jalan Melati 40b was heel dichtbij. Ik stuurde Lucas met behulp van google maps op mijn mobiel er regelrecht naar toe, maar toen we de straat inkwamen, bleek huisnummer 40b niet te bestaan.

Het eerste huisnummer aan de linker kant was 60. Het buurhuis had 35. Daarnaast kwam nummer 4. en toen 58, 56, en 23. Ja, het klinkt niet logisch maar zo gaat het hier. Het laatste huis aan de linkerkant was 15, dus draaiden we hoopvol om en zochten de nummers aan de rechterkant. Er kwamen allerlei nummers voorbij, en het laatste huis in de straat had nummer 42, (dat was recht tegenover 60) maar daar hield het bij op. We hadden echt goed gekeken en het was ook niet echt een straat waar een Nederlandse expat dame zou kunnen wonen.

Ik keek weer eens op google maps. Ja, er waren wel 6 straten in en rond Jakarta die Jalan Melati heette (ook zo handig) maar er was er maar 1 in district Cilandak en daar was ik nu.

Ik besloot het nog niet op te geven en een paar Nederlandse vrouwen te bellen in de hoop dat ze op die vergadering zouden zitten, maar ik had geen geluk. Eentje wist wel te vertellen dat het een zijstraat van Jalan Ampera moest zijn. Jalan Ampera kende ik, dat lag inderdaad ook in Cilandak, maar op google maps waren er wel 8 Jalan Ampera's in Cilandak dus ik besloot het maar op te geven. 

Op weg terug naar huis zocht ik toch een willekeurige Jalan Ampera op, en ja hoor, opeens zag ik een piepklein zijstraatje dat Jalan Melati heette. Het was niet ver weg en ik besloot het nog een kans te geven. (Tja. Zit je een keer niet vast in het verkeer heb je dit weer)

Een uur te laat stond ik inderdaad voor Jalan Melati 40b. Ik besloot toch maar even aan te bellen, en het bleek dat de dames nog helemaal niet begonnen waren met de vergadering. Ze hadden lekker zitten kleppen en gevuld speculaas zitten eten. Toen ik aanschoof besloten ze toch maar ter zaken te komen en het volgende uur was zeer informatief.

Via fondsen en sponsers heeft Werkgroep72 ongeveer E. 125.000 per jaar te besteden. Ze hebben wel 10 projecten, die elk beheerd worden door een projectleider. Het gaat onder andere om (financiele) hulp bij het verstrekken van Aids medicijnen, een blindeninstituut, een kinderziekenhuis en een tehuis voor ernstig geestelijk gehandicapten.

Er zijn 3 projecten waar ze altijd zitten te springen om vrijwilligers. Dit zijn;

1. Aandacht geven aan heel jonge weeskinderen of babies die afgestaan zijn voor adoptie. Deze kinderen wachtten allemaal op een adoptie door voornamelijk Indonesische ouders. Tot de adoptie verblijven de kinderen in het weeshuis, maar hier is alleen tijd voor de basis zorg zoals voeden, baden en schone luiers. De babies krijgen heel weinig aandacht en elke vrijdag ochtend gaat een groepje Nederlandse vrouwen spelen met deze babies.
2. De grootste vuilnisbelt van Azie ligt op nog geen uur rijden van mijn huis. Er werken 30.000 pemulungs (letterlijk vertaald; aaseters) die op deze kilometers lange dump 10 dollar per week verdienen (12 uur per dag, 6 dagen per week).
Ze wonen in kartonnen dozen en zijn een van de weinige in Jakarta die geen last van het verkeer hebben; ze wonen boven op hun werk.
Slechts 500 kinderen van de pemulungs worden door hun ouders (een dagdeel) naar de school op deze vuilnisbelt gestuurd. De rest werkt hard mee met de ouders om het loon wat aan te vullen.
1 keer per week gaan Nederlandse dames knutselen met deze kinderen. Omdat de school zo groot is, komen de kinderen maar een paar keer per jaar aan de beurt voor deze knutselklas. De materialen en het project worden door de vrijwilligers meegenomen.
3. Hand en spandiensten voor het opvanghuis van straatkinderen. De werknemers van het opvanghuis gaan regelmatig de straat op om straatkinderen proberen te overreden om met hen mee te gaan. Veel zijn er verslaafd aan lijmsnuiven. Anderen willen hun familie niet in de steek laten, als ze wat bij elkaar gebedeld hebben gaan ze even naar huis, waarna ze daarna weer op straat gezet worden.
Als een kind besluit mee te gaan, dan worden ze voor een maand in een opvanghuis buiten Jakarta geplaatst waar ze eerst weer een dag en nacht ritme aangeleerd krijgen en vervolgens wennen aan 3 maaltijden per dag, wassen, tanden poetsen, aankleden. Echt de meest basale vaardigheden. Daarna gaan de naar het opvanghuis in Jakarta. Hier gaan Nederlandse vrijwilligers helpen met kooklessen geven, tanden poetsen, gymles, en nog heel veel meer.

We waren nog midden in gesprek over de straatkinderen toen 1 moeder opeens op sprong. Het was vijf voor 12!! Van schrik stond iedereen op. Ik keek verbaasd toe. Wat was er om vijf voor 12???
Het bleek dat de Nederlandse school om 12 uur uitging dus iedereen ging er op een holletje vandoor. 

Maar ik had genoeg gehoord. Ik ga me eens dieper orienteren in werkgroep 72!