Na het inrichten van het huis, het settelen van de kinderen, het verdriet van het overlijden van mijn vader, ben ik voorzichtig begonnen met het zoeken van mijn weg hier.
Mijn eerste vaste activiteit heb ik al gevonden; een wandelclub. (ach ja, je wordt wat ouder)
Elke donderdag maken we een flinke tocht ergens over het eiland. De club bestaat al een aantal jaar, en gaat ook door tijdens hitte en stortbuien. Ik verbaasde me hoeveel verschillende wandelingen de groep al gemaakt heeft, en hoeveel er nog niet gedaan zijn. Stukjes rond het eiland, dwars door Chinese of Indiase volkswijken, door parken en jungles.
Het aantal dames dat mee loopt varieert tussen de 5 en 15, en elke keer zie ik weer nieuwe gezichten, er zijn wel 50 leden, wat het extra leuk maakt.
Soms lunchen we na afloop, soms drinken we alleen iets gezamelijk, en soms komen we niets tegen en lopen we door tot het eindpunt.
Helaas is er weinig belangstelling onder mijn gezinsleden om een 'gemiste' wandeling eens met hen te gaan lopen. Maar mijn eerste bezoek, mijn vriendin Saskia, was er wel voor te porren en we besloten het nabij gelegen Bukit Timah Nature Reserve eens te bezoeken, vooral omdat het dwars door een stuk redelijk ongerept regenwoud loopt stikvol apen.
Voor Singapore een Britse colonie werd, rond 1820, bestond het hele eiland uit oerwoud. In 1882 was hier nog maar 10% van over, en nu kun je slechts 2000 ha vinden in 2 natuur reservaten.
Vol goede moed bestudeerden we de bordjes en ontdekten onze eerste aap;
(je kunt op alle foto's klikken voor een groter formaat)¬
Al snel waren we omringt door apen. We hadden ons lunchpakketje in onze handen, en ik voelde genoeg nattigheid om het brood snel in mijn broekzak weg te stoppen. Direct werd Saskia het middelpunt van hun belangstelling.
Terwijl ze een flinke aap in de gaten hield, nam een klein aapje een supersprong langs haar heen en graaide in de lucht haar pakketje brood uit haar handen.
Hij maakte direct dat hij een boom in kwam en ging daar pontificaal voor onze neus haar boterhammen op zitten eten;
¬
Later vonden we overal bordjes in het park dat het streng verboden is de apen te voederen. Nou, die zorgen wel voor zichzelf!
Omdat Saskia glutenvrij brood heeft, kon ik mijn brood niet delen, en reden we maar even terug naar een supermarkt om wat sushi te kopen.
Vervolgens begonnen we dan eindelijk aan de tocht.
We misten ondanks de bordjes nog een afslag, maar kwamen daardoor toevallig langs een flinke uitzichttoren met prachtig uitzicht over het regenwoud en verder gelegen meren;
¬
¬
Het was een prachtige wandeling en als extra attractie liepen we ook nog over een 250 meter lange hangbrug. Deze hangt 25 meter hoog boven de bodem, en verbindt de 2 hoogste punten van het reservaat;
¬
Het enige minpuntje was dat het op de hangbrug begon te miezeren, daarna begon het te plenzen en vervolgens begon het te stortregenen zoals het alleen in de tropen maar kan regenen. We waren al snel doorweekt. We hebben nog even geschuild in een hutje, maar de lucht was zo egaal grijs dat ik inmiddels wel uit ervaring wist dat het de eerste uren nog niet over zou gaan. Omdat we toch al nat waren, liepen we maar door en soms was het bospad meer een ondiep stromend beekje dan een wandelpad.
We hebben hier helaas geen foto's van als bewijs, omdat we bang waren dat de camera binnen een paar tellen voorgoed onbruikbaar zou zijn.
Maar onze schoenen hebben 3 dagen nodig gehad om op te drogen.
¬
No comments:
Post a Comment