Vorige week had ik een controle bij de neuroloog. Hij was blij te horen dat alles nog voorspoedig ging. Hij zei dat als ik geen insulten krijg, ik niet meer naar hem terug hoef. Voor alle zekerheid vroeg ik of ik inderdaad 16 januari weer auto mocht rijden. Hij kon zich niet herinneren dat hij die datum had genoemd, en kon dit ook niet in mijn dossier terug vinden. De regel is een jaar niet auto rijden in mijn geval, dus pas op 16 juli (en dan moet ik ook nog insult-vrij blijven) mag ik pas weer auto rijden.
Nou, ik ontplofte bijna!!!
Ik wist heel zeker dat hij een half jaar had gezegd. (Ik kon het zelfs terug vinden in het blog). Maar goed, het zijn zijn regels niet. En nu staat het natuurlijk heel duidelijk in mijn dossier.
Woedend fietste ik de 17 km weer naar huis. Eerst bedacht ik dat ik gewoon toch zou gaan rijden; alleen het allernoodzakelijkste. Maar al gauw besefte ik dat ik dat toch niet moet doen.
Thuis luchtte ik mijn hart eerst bij Jillis. Hij zei troostend dat het toch echt niet zo erg was. Hij deed al jaren ALLES met het OV. Hij kwam overal waar hij wilde. Ik brieste dat dat fijne OV 2 keer zo duur en zo traag was als mijn auto. Zijn antwoord was duidelijk; ‘nou, mama, als er IEMAND alle tijd heeft ben jij het wel.’
Daar heb je wat aan. Zo’n zoon.
Dezelfde avond bedacht ik mijn ‘ontsnapping’ van 3 natte, koude wintermaanden fietsen.
OP REIS!
Volgende week vertrekken Peter en ik voor bijna 4 weken naar Zuid-Amerika voor onze Antarctica cruise. We beginnen in Buenos Aires en we hebben op 9 januari een terug ticket vanaf Santiago. Als ik nou dat ticket eens makkelijk om zou kunnen zetten, zou ik best een paar maandjes mezelf daar kunnen vermaken.
Hierna belde ik Lilith. Haar reactie op mijn ‘tegenslag’ en de reisplannen was; ‘Jezus, mama, wat is dit nu weer voor midlifecrisis crisis!’
De volgende dag belde ik KLM; en ja, mijn ticket kon zonder kosten worden overgezet naar een andere datum en een andere luchthaven.
Een dag later boekte ik al voor de eerste week wat airbnb’s en een retourticket naar Paaseiland!
Wie weet ga ik dr R. nog eens heel dankbaar zijn!!
Chili, Bolivia (als het daar niet weer onrustig wordt tenminste), Ecuador en de Galapagos eilanden, misschien nog Suriname en Guyana, en wat Caribische eilanden... zo iets. Peru en Colombia ben ik al geweest en Venezuela is onbereisbaar.
Ik denk rond 8 maart terug te vliegen vanuit Curaçao, maar als ik medische problemen krijg, of mijn moeder gaat niet zo lekker, nou, dan kom ik gewoon eerder terug.
Op het moment is mijn moeder zeer stabiel na een longontsteking en 4 blaasontstekingen dit najaar (en dus 5 antibiotica kuren). Ze voelt zich zelfs goed genoeg om haar geplande vakantie naar mijn broer in Frankrijk door te laten gaan. Ze vliegt samen met de schoonouders van mijn broer, die zijn een handvol jaartjes jonger. (Mama is 87). Ze hebben alle drie vlucht begeleiding en zodra hun neus in de vertrekhal steekt, klampen ze het eerste de beste uniform aan, laten ze zich alle drie in een rolstoel ploffen, geven alles uit handen om vlak voor de gate miraculeus uit de rolstoelen op te veren en zelf naar binnen lopen. Die is minstens 3 weken daar onder de pannen en daarna plannen haar zussen wel een paar weken wat extra kaartavondjes in. Wie weet organiseert een super-nicht wel weer een kaart-marathon, een kaart-Elfstedentocht of ‘Welke zus is de MOl’. (Mijn moeder is de oudste van 10 kinderen, waarvan 8 zussen).
Afgelopen weekend heb ik het eindexamen hormoonopleiding gedaan en hoewel ik al weer een studie op het oog had vanaf februari kan die ook wel tot september wachten. Hoe langer ik er over nadacht, hoe perfecter het idee me toe ging lachen.
Maar het kan ook zo zijn dat ik het niet leuk ga vinden in mijn uppie. Dan kom ik gewoon eerder terug.
Zowel Lilith als een vriendin zijn echter al aan het overwegen om me een stukje te vergezellen.
En als er nog meer belangstelling is...
GA GEZELLIG (EEN STUKJE) MEE!!
.
.
No comments:
Post a Comment