Vandaag zouden we pas laat in de middag gaan vertrekken, zodat we deze dat tot 16 uur in Buenos Aires konden doorbrengen. Ik was 18 jaar geleden al eens in Buenos Aires geweest, dus de noodzaak om heel vroeg op te staan en alles uit deze dag te halen was er niet. Peter vindt het al snel genoeg, dus we besloten rustig op te starten. Nou was ik om 5 uur al wakker en Peter bleef maar door ronken, dus op een gegeven moment ben ik gaan douchen en rommelen en daarna was het 7 uur en vond ik dat het lang genoeg geduurd had. Hij ook toen ik hem vroeg hoe lang hij nog wilde slapen, dus hij stond op, douchen en scheren en daarna samen ontbeten.
Om 8.15 liepen we van boord en om half 9 stonden we aan wal.
Het blijft bizar dat je tijdens een cruise ongehinderd langs een douane kunt lopen, en dat er zelfs geen stempels in je paspoort worden gezet. (Je tas gaat wel bij terugkomst aan boord door een scanner).
We hadden geen voorgekauwde toer geboekt. Inmiddels is onze ervaring dat je in korte tijd wel alles kan zien maar het is heel veel duurder en een groep kan leuk zijn maar ook heel irritant.
Omdat het nog vroeg was en relatief koel besloten we de eerste attracties maar per benenwagen te bezoeken. Ook omdat de meesten toch niet zo vroeg open gaan.
Eerst liepen we langs het Palacios SAN Martin, waar tegenwoordig het ministerie van buitenlandse zaken in zit. Aardig optrekje, paar foto’s gemaakt en weer doorgelopen;
Hierna liepen we naar de Recoleta begraafplaats. Hier ligt Evita Peron begraven. Het graf stond niet echt op Peter’s bucket list, maar het had destijds wel indruk op mij gemaakt en ik vond het prima om er nog een keer heen te gaan. Het is een apart kerkhof. In best hoge, marmeren ‘huisjes’ liggen de doden begraven. Soms is de houten kist of de urn zichtbaar maar vaker liggen ze in diepe ruimtes onder de grond, nog steeds te bezoeken.
We volgden min of meer kuddes toeristen met hun gids, en we kwamen vanzelf in de ‘straat’ waar Evita lag. Ik hoorde een gids vertellen dat de kist met het gebalsemde lijk ongeveer 8 meter diep ligt, en niet onder het huisje maar meer onder de straattegels waar wij op liepen.
We volgden min of meer kuddes toeristen met hun gids, en we kwamen vanzelf in de ‘straat’ waar Evita lag. Ik hoorde een gids vertellen dat de kist met het gebalsemde lijk ongeveer 8 meter diep ligt, en niet onder het huisje maar meer onder de straattegels waar wij op liepen.
Hierna was het nog 40 minuten lopen naar het museum van Evita. Daar wilde ik graag heen, omdat het de vorige keer dat ik er was, nog niet bestond. Het bleek een heel aardig museum, waar veel van haar leven verteld werd met behulp van foto’s, kleding, en filmfragmenten.
Evita is in 1952 op 33 jarige leeftijd overleden aan baarmoederhalskanker. Ze is rond haar 15e naar Buenos Aires verhuisd, omdat ze actrice/zangeres wilde worden. Dat is haar gelukt. Op een gegeven moment heeft ze Juan Peron ontmoet, en is met hem in 1945 getrouwd. Kort hierna is hij president geworden van Argentinië. Of hij nou echt zo’n dictator was geloof ik echt niet. Hij liet toch maar toe dat Evita zich ontzettend inzette voor de armen. Het grote huis dat nu een museum is, was 1 van de huizen die ze bestemde voor moeders en kinderen die aan de afgrond zaten.
Ook heeft zij vrouwenstemrecht voor elkaar gekregen, en heeft zij een verpleegstersschool opgericht. Ze wilde heel graag vice-president onder haar man worden maar dat is haar niet gelukt.
Toen ze overleed duurde het 14 dagen voor ze begraven werd. Er waren elke dag zoveel mensen die afscheid van haar kwamen nemen. ‘S Avonds waren er optochten met brandende fakkels.
Ze is gebalsemd en in de loop van de tijd is er heel erg gesold met haar lijk door de tegenstanders van haar man. Haar lichaam is zelfs enige tijd het land uit gesmokkeld en in Spanje verstopt geweest, waar Peron in ballingschap zat.
Ik vind het bijzonder hoe populair ze in slechts 7 jaar geworden is, en hoeveel ze in die korte tijd voor elkaar heeft gekregen.
Toen we weer buiten stonden besloten we dat we genoeg gewandeld hadden en namen we een taxi naar de wijk ‘La Boca’.
Evita is in 1952 op 33 jarige leeftijd overleden aan baarmoederhalskanker. Ze is rond haar 15e naar Buenos Aires verhuisd, omdat ze actrice/zangeres wilde worden. Dat is haar gelukt. Op een gegeven moment heeft ze Juan Peron ontmoet, en is met hem in 1945 getrouwd. Kort hierna is hij president geworden van Argentinië. Of hij nou echt zo’n dictator was geloof ik echt niet. Hij liet toch maar toe dat Evita zich ontzettend inzette voor de armen. Het grote huis dat nu een museum is, was 1 van de huizen die ze bestemde voor moeders en kinderen die aan de afgrond zaten.
Ook heeft zij vrouwenstemrecht voor elkaar gekregen, en heeft zij een verpleegstersschool opgericht. Ze wilde heel graag vice-president onder haar man worden maar dat is haar niet gelukt.
Toen ze overleed duurde het 14 dagen voor ze begraven werd. Er waren elke dag zoveel mensen die afscheid van haar kwamen nemen. ‘S Avonds waren er optochten met brandende fakkels.
Ze is gebalsemd en in de loop van de tijd is er heel erg gesold met haar lijk door de tegenstanders van haar man. Haar lichaam is zelfs enige tijd het land uit gesmokkeld en in Spanje verstopt geweest, waar Peron in ballingschap zat.
Ik vind het bijzonder hoe populair ze in slechts 7 jaar geworden is, en hoeveel ze in die korte tijd voor elkaar heeft gekregen.
Toen we weer buiten stonden besloten we dat we genoeg gewandeld hadden en namen we een taxi naar de wijk ‘La Boca’.
Oorspronkelijk een Italiaanse buurt die hun huizen een gezellig kleurtje gaven. Het is uitgelopen tot een zeer bonte verzameling van enkele huizenblokken, veel groter dan 18 jaar geleden. Vaak ook bonte muurschilderingen en levensgrote poppen op het balkon;
Hier loop je de meeste kans op een tango uitvoering op straat en elk huis is OF een restaurant OF een souvenirwinkel met heel veel koelkastmagneten.
We kozen een restaurant met tango voorstelling
en Peter at een zeer taaie maar grote T-bone steak en friet en ik een salade met witte rijst. Was allebei geen hoogtepunt maar goed. Na al dat gewandel zaten we wel even lekker rustig.
We liepen hierna nog een beetje door de straten van La Boca en daarna besloten we allebei dat we genoeg gezien hadden van Buenos Aires. We reden met een taxi nog via het plein waar 18 jaar geleden nog elke week de dwaze moeders demonstreerden omdat ze wilden weten wat er met hun kinderen gebeurd was, maar het plein werd nu verbouwd en ik kon niet meer op internet vinden of ze nog steeds rond liepen. Ik vrees dat ze het hebben opgegeven...
Ook het roze presidentiële paleis (Casa Rosada) aan het plein hoefde niet meer voor gestopt te worden van Peter; hij blijft toch een cultuurbarbaar. Dus waren we rond half 3 weer terug bij de boot; een uur voor de verplichte inschepingstijd. Maar beter een uur te vroeg dan 1 minuut te laat. De boot vertrekt en dan kun je het uitzoeken hoe je naar de volgende haven komt.
Om 5 uur was de verplichte dril bij de reddingsboten. Vorige keer was het een langdurig grapje op het midden van de dag. Maar toen waren 2 passagiers niet komen opdagen en dus was het voor de andere 1398 passagiers wachten in de hitte. Nu was het binnen een kwartier gebeurd dus dat viel alles mee.
Hierna ging Peter nog even hardlopen. Eind januari heeft Peter een 10 km loop in Dubai en hij wil die onder de 45 minuten lopen. Dat is hem vorig jaar gelukt maar dat gaat niet vanzelf.
Toen hij eindelijk klaar was moest hij nog een half uur uitzweten en daarna douchen. Hierna was hij eigenlijk nog steeds niet uitgelekt maar het was inmiddels al bijna half 8 en ik had HONGER.
We aten aan een tafel in de eetzaal. Peter wil geen tafel delen dus moesten we nog wachten op een 2 persoonstafel. Ik had inmiddels zo’n honger dat als ik aan had moeten schuiven bij 1400 medepassagiers dan had ik dat nog geen probleem gevonden. We hebben als passagier op de 7e etage (net zo’n hut als de vorige keer op de 3e maar nu met klein balkonnetje) recht op een 2-persoonstafel. Maar het bleek dat we dan wel moesten kiezen tussen 17.30 of 19.45 uur.
Toen we de eetzaal verlieten liepen we nog tegen onze Nederlandse buren op. Die waren de hele dag met een toerbus op pad geweest. Heerlijk gegeten bij een professionele tango show maar geen stap meer gelopen dan uiterst noodzakelijk natuurlijk. En niet naar het museum van Evita geweest. Dus wij waren zeer tevreden met onze indeling van de dag.
Hier loop je de meeste kans op een tango uitvoering op straat en elk huis is OF een restaurant OF een souvenirwinkel met heel veel koelkastmagneten.
We kozen een restaurant met tango voorstelling
en Peter at een zeer taaie maar grote T-bone steak en friet en ik een salade met witte rijst. Was allebei geen hoogtepunt maar goed. Na al dat gewandel zaten we wel even lekker rustig.
We liepen hierna nog een beetje door de straten van La Boca en daarna besloten we allebei dat we genoeg gezien hadden van Buenos Aires. We reden met een taxi nog via het plein waar 18 jaar geleden nog elke week de dwaze moeders demonstreerden omdat ze wilden weten wat er met hun kinderen gebeurd was, maar het plein werd nu verbouwd en ik kon niet meer op internet vinden of ze nog steeds rond liepen. Ik vrees dat ze het hebben opgegeven...
Ook het roze presidentiële paleis (Casa Rosada) aan het plein hoefde niet meer voor gestopt te worden van Peter; hij blijft toch een cultuurbarbaar. Dus waren we rond half 3 weer terug bij de boot; een uur voor de verplichte inschepingstijd. Maar beter een uur te vroeg dan 1 minuut te laat. De boot vertrekt en dan kun je het uitzoeken hoe je naar de volgende haven komt.
Om 5 uur was de verplichte dril bij de reddingsboten. Vorige keer was het een langdurig grapje op het midden van de dag. Maar toen waren 2 passagiers niet komen opdagen en dus was het voor de andere 1398 passagiers wachten in de hitte. Nu was het binnen een kwartier gebeurd dus dat viel alles mee.
Hierna ging Peter nog even hardlopen. Eind januari heeft Peter een 10 km loop in Dubai en hij wil die onder de 45 minuten lopen. Dat is hem vorig jaar gelukt maar dat gaat niet vanzelf.
Toen hij eindelijk klaar was moest hij nog een half uur uitzweten en daarna douchen. Hierna was hij eigenlijk nog steeds niet uitgelekt maar het was inmiddels al bijna half 8 en ik had HONGER.
We aten aan een tafel in de eetzaal. Peter wil geen tafel delen dus moesten we nog wachten op een 2 persoonstafel. Ik had inmiddels zo’n honger dat als ik aan had moeten schuiven bij 1400 medepassagiers dan had ik dat nog geen probleem gevonden. We hebben als passagier op de 7e etage (net zo’n hut als de vorige keer op de 3e maar nu met klein balkonnetje) recht op een 2-persoonstafel. Maar het bleek dat we dan wel moesten kiezen tussen 17.30 of 19.45 uur.
Toen we de eetzaal verlieten liepen we nog tegen onze Nederlandse buren op. Die waren de hele dag met een toerbus op pad geweest. Heerlijk gegeten bij een professionele tango show maar geen stap meer gelopen dan uiterst noodzakelijk natuurlijk. En niet naar het museum van Evita geweest. Dus wij waren zeer tevreden met onze indeling van de dag.
.
1 comment:
Mooi verhaal en een leuk dagprogramma idd. De dwaze moeders heb ik eind nov 2017 nog zien demonstreren op het plein. Dat deden ze nog elke donderdag rond 16:00 u. Ik weet niet wanneer het plein op de schop us gegaan maar tot die tijd hebben ze er nog wekelijks gelopen.
Groetjes
Post a Comment