Liesbeth's blog: Kerstvakantie in Laos en Cambodja

Laos.

Laos is een langgerekt land in zuid-oost Azie, ingeklemd tussen Vietnam in het oosten, Cambodja in het zuiden, Thailand in het westen en Myanmar (Burma) en China in het noorden. Door de eeuwen heen heeft het ontelbare oorlogen gevoerd met deze buurlanden. De 17e eeuw was de 'gouden eeuw' van Laos, in de 18e eeuw hadden de Siamesen de touwtjes weer in handen, maar die werden al snel overgenomen door de Fransen. Na een korte bezetting in de 2e wereldoorlog door Japan, vertrokken ook de Fransen in 1953, en volgden een paar chaotische decennia, waarin de communistische partij steun kreeg van Rusland, China en Vietnam en de rechter vleugel steun zocht bij Amerika.

Toen Amerika zich in 1973 terug trok uit de regio, was het land bezaaid met landmijnen, die heden ten dagen de vooruitgang bemoeilijken.

De revolutie in 1975 maakte een einde aan het koninkrijk; de koninklijke familie werd in 'heropvoedingskampen' gestopt en hebben dat allemaal niet overleefd. De communisten kwamen aan de macht en stichtten de People's Democratic Republic. Zij hadden echter vrij snel door dat communisme de vooruitgang niet bevorderd en sinds 1980 worden de touwtjes wat gevierd en staat het land wat meer open voor privatisering en buitenlandse investeringen.

De bevolking is overwegend Buddhistisch. Het land is, zeker in vergelijking met de propvolle buurlanden, dun bevolkt en extreem rustig.

13 december vlogen we naar de hoofdstad Vientane. Een rechtstreekse vlucht vanuit Singapore zou de afstand binnen 2,5 uur kunnen overbruggen, maar die zijn er niet. Dus vlogen we eerst naar Ho Chi Minh (Vietnam), waar we 5 uur moesten wachten op de volgende vlucht naar Phnom Pehn (Cambodja). Daar hadden we een korte tussenstop, waarna we eindelijk landden in Vientane. Vientane is een zeer provinciaals aandoend stadje aan de Mekong rivier, die de grens vormt met Thailand. De Fransen hebben in de 19e eeuw de hoofdstad van Luang Prabang verplaatst naar Vientane. In de hele stad zijn er maar weinig gebouwen van 4 etages, laat staan hoger. Er zijn enkele 6 baans wegen, maar er is nauwelijks verkeer. Brommertjes en tuctucs rijden er nog het meest, maar ook die kunnen de straten nauwelijks vullen. Ons plan was een ruime week in het bergachtige noorden te blijven, waar het koele, droge seizoen zorgde voor een temperatuur van 23 graden overdag en rond de 15 's nachts. Heerlijk na de vochtige warmte van Singapore hoewel het zwemwater meestal wat te fris was en we ook overdag vaak een trui aan trokken.

14 december hebben we Vientane bekeken. We begonnen met de tempel Wat Si Saket, in 1818 gebouwd door Koning Anouvong. De tempel is een oase van rust en het meest opvallende zijn de duizenden boeddha beeldjes die in kleine nisjes in de muren te zien zijn;

In de tuin rond de tempel stonden een heleboel thats (stupa's). Een that is een klein stenen bouwwerkje, vroeger gebruikt om relikwieen van Buddha in te bewaren. Vervolgens werden ze ook gemaakt om as van een koning in te stoppen, en tegenwoordig wordt de crematie urn van iedereen die het zich kan veroorloven erin bewaard. Vaak staan ze op het terrein van de tempel.

Hierna gingen we naar de tempel van Haw Pha Kaeo;

Deze tempel is in 1565 gebouwd voor de Emerald Buddha; in 1779 is dit beeld gestolen en staat nu in Bangkok. De tempel is in 1828 vernietigd maar met Franse hulp opgebouwd en nu in gebruik als museum voor religieuze kunst.

Vervolgens reden we naar Pha That Luang. Dit is HET nationale monument van Laos. Volgens legendes is op de plaats van deze that in de 3e eeuw BC een stupa gemaakt om een stukje borstbeen van Buddha te bewaren.

De stupa die heden ten dagen te bekijken valt, is een nogal grof stenen bouwwerk, glanzend goud geverfd;

Omdat we in een vlot tempel door de tempels heen liepen, hadden we nog wat tijd over en we besloten naar Xieng Khuan, het Buddha park, te gaan. Het park is 50 jaar geleden ontworpen en gebouwd door een Shaman. Er zouden vele beeldhouwwerken van elk denkbare Hindu God staan, alsmede alle poses van Buddha. We konden ons er weinig bij voorstellen, maar het bleek voor ons een hoogtepunt van het bezoek in de hoofdstad. Het park lag heerlijk rustig aan de Mekong; je kon Thailand aan de overkant zien liggen. Het meest bizarre vonden we een enorme bovenaardse 'grot';

Als je door de open mond naar binnen liep, kon je via gangen in 2 etages naar boven klimmen. In de grot stonden ook vreemde beelden. Er waren zoveel gangen en kijkgaatjes dat de kinderen er uren verstoppertje hadden kunnen spelen.

Boven had je een prachtig uitzicht over het hele park, waarin het beeld van de liggende Buddha alle andere beelden overtrof;

uitkijkpunt vanaf de vreemde 'grot' (liggende Buddha nog uiterst links op de foto). Lilith voor de liggende Buddha op de rechter foto.

De middag brachten we door aan het zwembad van ons hotel, waar het heerlijk toeven was.

De volgende ochtend reden we met een klein busje naar Vang Vieng, het backpackers paradijs van Laos. Cultuur liefhebbers zullen er van gruwen; het dorp is een aaneenschakeling van reisbureautjes, soevenir winkels, internet cafe's en Aziatische eettentjes waar pizza, patat en pannenkoeken naast wat meer exotische happen op de menukaart staan. In bijna elk restaurant staan tv's die oneindige afleveringen 'Friends' de hele dag door afdraaien. Kortom; niet alleen een backpackers paradijs maar ook onze puber en bijna-puber leefden helemaal op.

Gelukkig maakte de omgeving alles ook voor mij goed; Vang Vieng lag aan de Nam Song rivier, die vol zat met kleine (en in het natte seizoen enorme) stroomversnellingen. Een ideale rivier om te raften (in het natte seizoen) en te kanoen en te dobberen op autobanden in de droge maanden. Ook lag het dorp midden in een prachtig landschap vol lijmstenen karstbergen;

16 december huurden we allemaal een fiets en via een smal bruggetje en zandweggetjes was het heerlijk fietsen in de prachtige omgeving;

Op een gegeven moment kwamen we op zo'n idyllisch plekje aan waar we de rest van de middag zijn blijven hangen - de kinderen letterlijk;

Ook zijn we voor we terug gingen nog een grot in geweest. Met lampen en erg spannend zonder gids.
Daarna het hele eind terug fietsen en 's avonds een pizza en de tigste aflevering 'friends'...

De volgende dag stond een dagje kanoen op het programma. We hadden gezien dat het dobberen op autobanden een wel heel erg relaxed tempo had, en het water was ook tamelijk fris aan de billen. Dus lieten we ons een kilometer of 10 ten noorden afzetten, en via kleine stroomversnellinkjes peddelden we in een kano terug. We hadden dit keer een locale gids (in eigen kano) bij ons, en dat was toch wel handig ivm de soms toch aardige stroomversnellingen (geen foto's van kunnen maken; geloof me; je hebt je aandacht -en je handen- dan ergens anders voor nodig. Dus een paar wat minder spectaculaire impressies;

Onderweg maakten we met de gids nog een grottentocht, met kaarsen en lampen, was erg leuk ook omdat je nu wat dieper een grot in kon.

Maar het allerleukste was dat we onderweg een cafeetje langs de oever tegen kwamen die een enorme glijbaan had gemaakt van hout, bekleed met badkamertegels. Je vloog een aardig eind door de lucht voor je in het water viel. Voor de echte durfals was er ook nog een enorm slingertouw, maar de kinderen waren te klein om erbij te kunnen. Ik kan me niet voorstellen dat er nooit ongelukken gebeuren want meestal werd er flink ingedronken voor ze zo gek waren het te proberen. Peter heeft het ook gedaan, zonder drank, en dat vonden we erg dapper want het was een flinke hoogte vanwaar je je dan de rivier in kon laten plonzen;

hier Jillis van de glijbaan en Peter aan de 'liaan'.

Ook hier hebben we ons een hele tijd vermaakt. Vooral met het bekijken van al die jonge backpackers die vroeg in de middag al aardig wat op hadden en druk bezig waren met indruk maken op de andere sexe. Pfff...

Daarna het laatste uurtje terug geroeid, de meeste backpackers gingen dobberend terug, en hoewel de kinderen het jammer vonden, genoten wij van onze kano (en droge warme billen).

Weer thuis hadden we allemaal een massage verdiend vonden we en daarna was het weer pizza, friends en internetcafes.

De volgende ochtend stond er een 320 km lange bergetappe tussen onze volgende bestemming; Phondavan in de provincie Xieng Khuang. Ondanks dat er zo weinig verkeer op de weg is in Laos, schoot het met al die haarspeldbochten niet echt op. Regelmatig zag je dorpen langs de weg, bestaande uit 10 tot 20 huizen. Kinderen en dieren speelden vlak langs de weg.

We waren allemaal blij dat we er waren en we vonden in het stadje een lekker restaurant.

Na het eten liepen we even over de plaatselijke markt en verbaasden ons over de dikke ratachtige dieren die in zijn geheel te koop waren;

Daarna liepen we naar 2 oorlogsmonumenten, ter herinnering aan gesneuvelde soldaten. Eentje voor locale, en eentje voor Vietnamese soldaten.

Hierna brachten we een bezoekje aan het kantoor van MAG (Mines Advisroy Group). De mensen die hier werken bekommeren zich om de talloze onontplofte granaten die hier en daar nog in Laos als tijdbommen verborgen liggen. Vooral de provincie Xieng Khuang ligt nog bezaaid met UXO's (unexploded ordnances) en de MAG, een Britse organisatie, helpt deze gevaarlijke dingen op te sporen en onschadelijk te maken. In het kantoor worden dagelijks films afgedraaid waar je hun werk kunt bekijken, je kon donaties schenken, en allerlei bommen en foto materiaal bekijken. Het hele stadje lag trouwens vol met opgegraven granaten in alle soorten en maten, die gebruikt worden als plantenbak, paraplu houders of tuin afscheiding.

Daarna aten we nog een keer in hetzelfde restaurant als die middag, en zochten we ons hotel op; een soort bungalow park midden op een berg, met uitzicht op de stad en met open haard. Ik weet niet precies hoe hoog Phonsavan ligt, maar die open haard was hard nodig. Douchen was ook al geen pretje, en we zijn gaan slapen met alle dekens en dekbedden die voorradig waren, en nog kreeg ik mezelf niet warm. Heb die nacht maar een paar uur geslapen, werd ook weer heel vroeg wakker en wilde niet gaan lezen uit angst voor bevroren vingers. Uiteindelijk won de verveling het maar ik was blij dat het licht werd.

Na het ontbijt (de tafel direct voor de open haard konden we nog net op tijd confisceren) gingen we een bezoekje brengen aan de reden voor ons bezoek aan Phonsavan; the Plain of Jars. Dit is een vallei vol mysterieuze granieten vazen. Men weet niet wat de functie is geweest van de vazen, men denkt dat ze gebruikt zijn als sarcophaag, of als wijn- of rijstvaten. Omdat men geen inhoud heeft kunnen traceren weet men ook niet hoe oud ze zijn; men schat rond de 2000 jaar.

Er zijn verschillende locaties waar honderden van deze vazen verspreid over het landschap liggen. Ze wegen tussen de 600 en 1000 kg, en slechts 3 gebieden zijn dermate uitgekamd door de MAG dat, mits je tussen de witte markeringen blijft, het veilig zou zijn ze te bezoeken.

Het maakte de wandeling wel spannend voor de kinderen, die braaf tussen de gemarkeerde stenen bleven lopen!

Via rijstvelden en gammele bruggetjes was uiteindelijk dit onze beloning;

De laatste foto is wat onduidelijk, maar het is een van de vele kraters die in het landschap verspreid liggen tgv explosies.
Vroeg in de middag pakten we onze spullen en reden naar de volgende bestemming; 260 km haarspeldbochten naar Luang Prabang. Ik heb mensen gesproken die met locale bussen de afstanden tussen Vang Vieng of Phonsavan en Luang Prabang hebben overbrugd. De meesten zijn zo misselijk geweest dat ze Luang Prabang alleen nog met een vliegtuig wilden verlaten!

Ons prive busje was (achteraf) dus nog aardig comfortabel, maar zelfs met dat busje dachten mijn reisgenoten dat ze zonder een bezoek aan de Plain of Jars ook een prima vakantie gehad zouden hebben.

Luang Prabang is de vroegere hoofdstad van Laos. De Fransen gebruikten Luang Prabang als residentie voor een (machteloze) koning, en maakte Vientane wegens de gunstige ligging de hoofdstad van Laos. Tijdens de 2e wereldoorlog namen de Jappen de macht korte tijd over, en aan het einde van de 2e wereldoorlog verklaarde Laos zich onafhankelijk. Lang duurde dit niet, want in 1954 vielen de Vietnamezen binnen. In 1975 maakte een revolutie een einde aan dit bewind, en omdat ze toch bezig waren bedachten ze dat ze zich maar gelijk van het koningshuis af konden maken. De familie werd verbannen naar een verre provincie, waar de hele familie stuk voor stuk bezweek aan ondervoeding tussen 1977 en 1881.

Na de val van de USSR in 1989, werd het bewind in Laos steeds wat losser, grenzen gingen open, toerisme kwam op gang en vele winkels en hotels gingen weer open.

De voormalige woning van de koninklijke familie is nu een museum. In dit sfeervolle paleis zijn de laatste bezittingen van de familie tentoon gesteld. Helaas was fotograveren binnen verboden. Er stonden veel prachtige meubels, kamers waren volledig ingericht, er hing kleding, en overal waren foto's te zien. Ik vroeg aan diverse suppoosten zo onschuldig mogelijk wat er nu toch met de koninklijke familie gebeurd was, maar dan bleken ze opeens geen Engels meer te verstaan. Jaja.

voormalig koninklijk paleis.

Na het paleis bezochten we een paar van de enorme hoeveelheid tempels die Luang Prabang rijk was en maakten we een boottochtje over de Mekong rivier. De meeste tempels zijn nog volop in gebruik en talloze monnikken wonen in huisjes op het tempel terrein. De meeste mannen in Laos zijn allemaal korte of lange tijd monnik geweest en worden door de bevolking op handen gedragen. Je kunt op elke leeftijd je kloostertijd laten ingaan, voor een verblijf van minimaal 2 weken.

Onze laatste dag in Luang Prabang bezochten we een paar minority villages en een waterval. Daar klommen we naar boven en konden door de aanvoerende rivier waden (rechter foto) om langs de andere kant weer naar beneden te lopen;

Onze laatste ochtend in Laos stond ik om 5 uur op, om de 'ceremony of the morning alms' mee te kunnen maken. Vlak voor zonsopgang verlaten de monniken hun tempels, en lopen op blote voeten door de straten. Elke orde heeft zijn eigen rij monniken, en vaak lopen ze op leeftijd; de oudste voorop, de kleinste (sommige nog geen 8 jaar) achteraan. Ze dragen grote bedelnappen en mensen langs de kant van de weg stoppen ze handjes rijst en mandarijntjes toe. Zo vergaren ze nederig hun eten voor die dag. Je moet nog opschieten met uitdelen ook, want ze blijven nergens staan en lopen gestaag door.