24 januari. Naar Blanca in Santa Cruz.

Mijn vliegtuig naar Santa Cruz vertrok pas om half 3 dus ik had een hele ochtend tijd om wat van Sucre te zien.
Sucre wordt ook wel ‘La Ciudad Blanca’ genoemd vanwege alle witte gebouwen en is de best bewaarde Spaanse koloniale stad in Zuid-Amerika. 
Ik liep om 7.15 uur de deur uit. Eerst liep ik naar de Plaza 25 de Mayo. In het midden staat een standbeeld van bevrijdingsheld en eerste president van Bolivia; Antonio José de Sucre;

Om het plein vind je de kathedraal van Sucre, Casa de la Libertad, winkeltjes, restaurants en banken.

Het huis van de vrijheid is een belangrijk gebouw in Bolivia. In dit gebouw werd in 1825 de onafhankelijkheidsverklaring getekend; Bolivia was het laatste land in Zuid-Amerika dat werd bevrijd van de Spanjaarden.

In het gebouw kun je schilderijen van presidenten bekijken en een groot, houten beeld van Simon Boliviar, een Zuid-Amerikaanse vrijheidsstrijder met de bijnaam ‘El Libertador’ (de bevrijder).

Casa de la Libertad

Ik liep verder de straat omhoog naar het bekende uitzichtpunt Racletta. Je zag duidelijk het centrum met witte huizen en rode daken;

In de suburbs waren de huizen en daken gewoon steenkleur. 

Er waren hier ook een klooster en een kerk; je kon die bezichtigen maar ook niet op dit tijdstip; maar dat vond ik niet erg.

Blanca had me aangeraden naar het kasteel van Galieta te gaan. Dat lag 6 km verderop. Het was gebouwd in 1895 en er moeten een echte prins en prinses in hebben gewoond... Ik berekende dat ik daar dan precies om 9 uur zou zijn. Volgens 2 internet sites zou het om 9 uur open zijn; een ander had het over 10 uur. 

Ik besloot er maar op goed geluk heen te lopen; als het dicht was kon ik een foto van de buitenkant maken, volgens een recensie viel de binnenkant toch tegen. Ik liep nog een beetje verkeerd maar ik stond om 9.15 voor ... een gesloten poort. 

De openingstijd was inderdaad 10 uur. Ik had geen zin om erop te wachten en keerde terug naar de stad. Een taxi bood me aan voor € 4.50 te brengen maar ik wist dat dit een afzettersprijs was en ik liep nog even verder. Even later kwam er een bus; ik hield hem aan midden op straat; en hij stopte nog ook en aan ging naar het centrum voor 20 cent. Ik stapte in en toen we inderdaad bij het centrum kwamen stapte ik weer uit toen hij ergens voor een stoplicht stil stond. Ideaal. Ik liep nog even naar de markt en kocht 10 vijgen en een doosje aardbeien. Na 10 km wandelen had ik dat wel verdiend. Peter heeft vandaag ook 10 km gelopen in Dubai, binnen zijn voorgenomen tijd van 45 minuten. Ik had voor dezelfde afstand 2 uur nodig.

Terug in mijn airbnb at ik het fruit op, pakte de reistas in en met een taxi ging ik naar de bushalte en vervolgens met de bus naar het vliegveld die nog flink buiten de stad lag. 

Het enige spijtige van mijn bliksembezoek aan Sucre vind ik dat ik geen tijd had om naar het Parque Cretácio te gaan. Het park lag 20 minuten buiten Sucre en is het grootste stuk grondgebied ter wereld met voetafdrukken van dinosaurussen. Er staan ook heel aardige beelden op ware grootte. 

Het valt me op dat Bolivianen erg attent zijn. Eerst was ik er een beetje wantrouwig over, maar ik denk dat ze gewoon graag helpen. Ik zeg steeds dat ik mijn eigen reistas kan dragen, maar ze staan er op om mij te helpen. Vervolgens verbleken ze een beetje van het gewicht maar geven niet op, haha. 

Santa Cruz is met ruim 1.5 miljoen inwoners de grootste stad van Bolivia. Het was vroeger een welvarende stad die katoen, rijst, suiker en fruit leverde aan de Spaanse kolonies. In de 19e eeuw kon men via nieuwe handelsroutes goedkopere producten uit Peru importeren. In de jaren 50 werd Santa Cruz beter bereikbaar door aanleg van geasfalteerde wegen, en bloeide de landbouw weer op. Tegenwoordig is Santa Cruz de modernste stad van Bolivia. Toeristen laten deze stad vaak links liggen wegens de prijs, de verre ligging en weinig spectaculaire attracties.

De vlucht van Sucre naar Santa Cruz bespaarde me een busreis van minstens 9 uur. Blanca had het ticket voor een prikkie geregeld. Ik had alleen 2 kilo overgewicht (volgens mij eerder 3 kg) en dat kostte me 1 euro. Nou, voor dat geld ga zelfs ik niet lopen sjouwen!

Blanca stond er ook op om me van het vliegveld op te halen. Zij was een dierbare Boliviaanse buurvrouw op de compound in Jakarta. Ze is pas 45 jaar, heeft kinderen in dezelfde leeftijd als ik en in Jakarta kon ik het heel goed met haar vinden. Ik was het contact een beetje kwijt omdat ik een paar jaar geleden gestopt ben met facebook door een virus. Maar tijdens de cruise bedacht ik dat Peter via zijn facebook wel kon proberen om contact met haar te zoeken. 

Ze reageerde direct en ik was van harte welkom in haar woonplaats Santa Cruz. Ik heb geen idee hoe lang ik hier ga blijven; via haar reisagentschap gaat ze ook een ticket naar Quito in Ecuador regelen. Maar ik reken op maximaal 3 dagen,  want; bezoek en vis blijven 2 dagen fris. (Maar haar kennende zal het nog een hele kluif worden binnen 3 dagen mijn koffer weer te pakken).

Mauricio, haar echtgenoot, is een vreselijk aardige man. Hij had zelfs een dag vrij genomen om mij om 17 uur van het vliegveld op te kunnen halen samen met Blanca. Ik had 3 keer gezegd dat ik makkelijk een taxi kon nemen maar daar wilden ze niets van horen.
Het was nog een aardig stukje rijden naar hun prachtige huis, op een compound in één van de buitenwijken van Santa Cruz. Ik sprong snel onder de douche, maar zelfs met de föhn van Blanca zien mijn haren er niet meer uit. We gaan samen naar de kapper maandag; zij klaagde over haar uitgroei (niks van te zien).
Hierna gingen we met hun 16 jarige zoon naar het beste restaurant van Santa Cruz.  (Ze heeft nog 2 dochters maar eentje werkt in Vancouver en de ander studeert in Florida). Eerst moesten we nog langs een klant van Blanca. (Zij is na Jakarta een taartenbedrijfje aan huis begonnen.) Een klant had geklaagd dat er te weinig versiering op de taart was (die ze via de website notabene zelf had gekozen) dus moesten we er nog langs voor een paar extra macarons en een paar verse bloemen, waarmee ze haar taarten versierd. De klant was hierna uiterst tevreden maar Blanca en ik vonden het resultaat nu veel minder mooi.
Het was ruim 21 uur voor we in het restaurant waren. Gelukkig had ik ook laat en veel gelunched. En bovendien was het zinderend heet in Santa Cruz, dat zo’n beetje op de laagste plek in Bolivia ligt (400 meter hoogte). Dat helpt ook goed tegen honger.
Er stond zoveel op de kaart dat we besloten Mauricio maar te laten kiezen en dan zouden we alles wel delen. José wilde eend, wij kregen eerst miso soep, daarna de beste sushi die ik ooit gegeten heb, en daarna stukjes malse biefstuk en frietjes van tapioca.

We waren om 23 uur thuis en iedereen ging snel naar bed want Mauricio had grote plannen voor zaterdag; we moesten om 7.15 uur aan het ontbijt zitten..

.