Ik werd vrij vroeg wakker en ‘s nachts waren al mijn foto’s opeens opgeladen op mijn Ipad, dus ik maakte mijn eerste dag - Uyuni - blog af.
Daarna besloot ik een korte yoga sessie te doen; mijn kamer was groot genoeg, het was redelijk warm en ik zou de hele dag in de bus zitten. Bovendien wordt die yogamat toch wel een heel gesjouw zo langzamerhand, dus moet ik er ook maar af en toe gebruik van maken. Maar ik heb een oudje bij me dus als het moet laat ik hem ergens achter...
Om 7 uur verliet ik het hostel en ik zag dat de straten een stuk droger waren dus besloot te gaan lopen. Je moest een half uur tevoren op het busstation zijn, ik was ruim op tijd en de bus die een uur eerder zou vertrekken was ook nog niet weg maar daar kon ik niet mee want ik had een ticket gekocht voor een ‘semi lie-flat’ stoel en dit was een gewone bus. Dus ik ging ergens op een krukje zitten wachten tot dat luxe exemplaar van mij zou arriveren.
Prompt zag ik hem nog bijna over het hoofd want het was een roestbak zonder enige beweeglijkheid in de rugleuningen want alle knopjes waren afgebroken. Maar het grote lichtpunt was dat toen ik nauwelijks in de bus zat er een Duits stel binnenkwam die de stoelen tegenover het gangpad hadden en we raakten al snel aan de praat. Zij hadden ook gister de zoutvlaktes gedaan, en waren ook op weg naar Sucre, net als ik.
Sucre moet zo’n beetje de mooiste stad van het land zijn. Zij waren al 2 maanden op pad en nog 3 of 4 te gaan dus gesprekstof genoeg. Ze hadden heel veel busreizen achter de rug en kwamen met slaapzakken binnen want in Chili, Argentinie en Uruguay vries je half dood in de bus. Gelukkig besparen ze hier op airco en raampjes konden naar believen open.
De bus vertrok op tijd maar elk half uur stopte hij voor passagiers die uit of in wilden stappen, en omdat hij toch even stil stond kwamen er ook nog verkoopsters binnen met manden vol onaantrekkelijk snoep en een baby op de rug en vaak een peuter aan de hand. Het was dus redelijk druk in het gangpad tijdens de stops.
We deden alledrie nog een dutje en na 4 uur kwamen we volgens schema aan in Potosi. Potosi is een district hoofdstad. De straten waren er iets beter aan toe dan in
Uyuni maar verder een armoedige bende, veel plastic op straat en veel nieuwbouw die nooit werd afgemaakt.
In Potosi hadden we een stop van 2 uur en we moesten naar een ander busstation. We namen samen een taxi, aten in de terminal ons meegebrachte eten op (goede beslissing want er was zelfs buiten de terminal alleen snoep en koekjes en cola te koop).
Daarna nog 3 uur in de bus naar Sucre. Maar hij vertrok een half uur te laat - en kwam ook 1 uur later aan - zucht. Dit was een gewone bus waar de stoelleuningen echter wel naar achter gingen.
Ik zat voorin bij het raam en dat maakte de rit wat draaglijk. Potosi ligt boven de 4000 meter, we reden over een pas van denk ik 5000 meter, en vervolgens daalden we tot 2700 meter. Alles met haarspelt bochten. Een wonder dat er niemand uit het raam kotste, zeker met al dat snoep wat ze constant naar binnen werkten.
Het was saai en door die bochten kon ik ook niet lezen dus keek ik maar naar buiten. Genoeg te zien;
Best mooi maar na 2 keer 4 uur had ik het wel zo’n beetje gezien.
Om 18 uur waren we eindelijk in Sucre. Omdat het airbnb van de Duitsers vlak bij de mijne bleek te liggen, werden we door de taxi-chauffeurs in 1 taxi gezet. Het was maar 2 km en we hadden het sneller te voet gedaan, maar niemand had zin om te sjouwen, en dat voor 75 cent.
In het airbnb propte ik snel de koffer naar binnen en liep toen naar de markt. Ja hoor; ze waren er weer; TUINBONEN!
Weer van die hele dikkers en ik kreeg zo veel voor een paar muntjes dat ik ze maar lekker dubbel gedopt heb.
En ik ontdekte nog een andere delicatesse; VERSE VIJGEN! Ik kocht er 6 van; 3 als voorafje en 3 voor morgenochtend. Maar het werden er 6 als voorafje.
Het bed was het lekkerste sinds mijn eigen bed en na nog wat blog-werk heb ik heerlijk geslapen.
.
No comments:
Post a Comment