Vandaag had ik een tourtje naar el Valle del Arcoiris geboekt. Deze vallei ligt 90 km buiten San Pedro. Ik ben absoluut niet van de tourtjes, maar als je geen fortuin wilt uitgeven aan privé chauffeurs dan heb je geen andere keus.
Ik werd om 8 uur opgehaald bij mijn airbnb en er zaten al 12 Chilenen in de bus. Volgens de chauffeur was ik de enige die geen Spaans sprak. Ik dacht; ‘Mmm... kan dan wel eens een hele lange dag worden...’ Chilenen spreken erg weinig Engels en als ze het willen spreken is het een kwestie van veel geduld hebben.
De gids vertelde ontzettend veel, in het Spaans, en ik begon net lekker weg te dommelen toen hij mijn naam zei en in het Engels het hele verhaal nog een keer af stak. Aardig bedoeld maar hij was wel erg lang van stof.
Alleen toen we de eerste lama’s passeerden werd zijn verhaal interessanter. (Wie het niet interessant vindt; scroll dan maar door tot onder de lama foto’s).
In de Atacama woestijn leven lama’s, guanaco’s en vicuna’s. Ze stammen allemaal af van de kameel en er lopen wilde- en gedomesticeerde beesten rond. Grofweg onderscheiden ze zich van elkaar door grootte (vicuna is de kleinste) en de kwaliteit van hun wol (vicuna veruit de beste wol).
Door de Spanjaarden is de vicuna bijna uitgestorven maar sinds 1835 is het de eerste beschermde diersoort in zuid Amerika.
Een lama weegt ruim 120 kilo, kan 56 km/uur hollen, wordt rond de 23 jaar en kan 25-60 kg last dragen.
Ze leven in harems van 1 hengst en een paar merries. Er worden evenveel jongens als meisjes geboren, dus er is een vrouwen-tekort. Als de jongen 1 jaar is, wordt hij uit de harem verstoten. Hij gaat als hij genoeg moed en levenservaring heeft op zoek naar een eigen harem. Dat kan door een vrouwtje te verleiden (merries mogen de harem vrij verlaten) of het gevecht met de hengst van een harem aan te gaan. Dat gaat er hevig aan toe met schoppen, bijten en spugen. Vaak bijt de winnaar de ballen van de verliezer er af; dan heeft hij van dat mannetje nooit meer iets te duchten.
Een grote groep bevat diverse harems en dat gaat wel goed.
Bij de 1e stop kwam er een vrouw van mijn leeftijd op me af, en vroeg in het Engels waar ik vandaan kwam. Toen ik antwoordde ‘uit Nederland’ begon ze gelijk in bijna vlekkeloos Nederlands terug te praten! Vivian is met een Nederlander getrouwd, woont in Rotterdam en was op pad met haar 2 dochters van 21 en 27, en haar zus. De dochters spraken natuurlijk ook perfect Nederlands. Dus had ik genoeg aanspraak. Echtgenoot was thuis gebleven; de dochters waren 12 jaar geleden voor het eerst en laatst in Chili geweest dus wilden heel graag weer eens terug. Vivian gaat iets vaker naar haar familie. Ze wierp zich op als vertaler van de gids, die dat allang best vond - en ik ook; Vivian vertelt zijn hele verhaal na in 1 zin; prima.
De eerste stop was bij rotstekeningen van Yerbas Buenas die ongeveer 600 jaar oud zijn. Een beetje primitief maar wel aardig;
Een aap; waarschijnlijk door een reizende indiaan gemaakt want hier wonen geen apen.
Een hond. Ze weten zeker dat dit een hond is want hij heeft een halsband - als je goed kijkt zie je die een stukje omhoog lopen voor de kop langs.
Een lama.
Het gebied rond de enorme rots met de rotstekeningen zag er zo uit (foto boven).
Hierna was er een ontbijt. Chilenen ontbijten laat, lunchen laat en dineren laat.
Na het ontbijt reden we nog een kwartiertje en kwamen toen bij de regenboog vallei aan. Deze vallei dankt zijn naam aan de prachtige variatie van kleuren; aarde-bruin, rood, beige, groen, wit en geel. De kleuren zijn te danken aan een rijke variatie van klei, zout en mineralen.
We liepen ruim een uur door de vallei; helaas hield de gids duidelijk meer van praten dan van lopen. Maar Chilenen zijn ook bang van een beetje zweet dus iedereen was blij. Toch zagen we een hele hoop, en om elke bocht zagen de formaties er weer anders uit. Het was een prachtig wandelingetje en maar een fractie van het aantal toeristen van gister. Toch vond ik de formaties zeker net zo mooi.
Een impressie (moeilijk kiezen tussen al mijn foto’s);
De groene bodem komt door een bepaald mineraal en elk steentje is echt erg mooi. Het groene bosje in het midden, kun je gebruiken tegen hoogteziekte. (Deze vallei ligt op 3400 meter hoogte). Ik heb nog steeds nergens last van. In San Pedro kun je in diverse stalletjes cocabladeren en allerlei mengsels kopen. Ik heb maar besloten heel veel te blijven drinken en geen gekke kruiden uit te proberen.
Aan het begin van de middag gingen we allemaal weer in de bus terug naar San Pedro. Onderweg kwamen we nog een enorme kudde lama’s tegen. Sommige hebben strikjes of lintjes in hun vacht, hun oren en hun staart. Dat wordt al eeuwen door de indianen gedaan om de dieren te danken voor hun wol, mest, huid, vlees en sjouwwerk.
In de middag waren we weer terug in San Pedro.
Ik liep naar mijn airbnb en bracht de middag door met het boeken van een busreis in Bolivia, een overnachting in Sucre, het uitzoeken van foto’s en het schrijven van dit blog.
Het was er prima weer voor want er brak een zandstorm los en erna ging het ook regenen. Ik had besloten om uit eten te gaan, en liep het centrum weer in en in een druk restaurant at ik falafel. Prima gelukt en vooral de 4 sausjes met salsa waren erg lekker.
Thuis praatte ik nog even de dag door met Sarah en we gingen allebei vroeg naar bed; mijn wekker loopt om 4 uur af voor een geyser tour.
Ik had nog best graag naar een sterrenkijk-avond willen gaan maar dat is van 23 tot 1.30 uur en dat is niet geschikt voor mij. Je schijnt hier een prachtige sterrenhemel te hebben doordat er nauwelijks licht vervuiling is. Er staan enorme telescopen en met speciale fototoestellen maken ze een foto van jou onder een prachtige sterrenhemel.
In mijn volgende leven dan maar.
.
No comments:
Post a Comment