20 januari. 1e dag van Uyuni - salt - flat tour.

Ik was vannacht om 2 uur wakker en kon niet meer inslapen. Ik heb dat wel eens meer en vreemd genoeg voel ik me ‘s morgens niet eens brak.

Ik stond om half 6 maar op en ging mijn voorlopig laatste warme douche nemen. Ik maakte ontbijt en van restjes van gister nog een kleine salade voor onderweg.

Ik herpakte mijn koffer, mijn dagrugzak en trok zo’n beetje alle warme kleren aan die ik bij me had, in laagjes over elkaar.

Vandaag zou het 4-wheel drive avontuur beginnen; in 3 dagen door niemandsland naar Uyuni in Bolivia.

Ik heb veel onderzoek gedaan naar deze tour. Het moet ontzettend mooi zijn maar als je pech hebt nog een graadje meer afzien dan het al is. Op internet schrikverhalen gelezen over dronken chauffeurs, die geen woord Engels spreken, sommige attracties onderweg overslaan, slecht eten maken en vooral; met 6 toeristen ingeklemd zitten in een jeep. Grote bagage op het dak, maar de 6 liter water en je dagrugzak ergens tussen je benen moeten bewaren.

Ik was ongeveer 4 reisbureautjes afgelopen en gevraagd wat hun tour inhoudt. Het komt allemaal op hetzelfde neer en is dus puur een kwestie van geluk hebben of flinke pech. Het enige waar je invloed op kunt hebben is proberen een tour te vinden met een chauffeur die Engels spreekt. Ik had online een reisbureau gevonden waar de recensies vrij goed waren, en toen ik daar langs ging kreeg ik ook een redelijk goede indruk. In elk geval zou op maandag, de dag dat ik mijn tour wilde aanvangen, toevallig een groep starten met een chauffeur die Engels sprak en waar de dame van het reisbureau zeer over te spreken was. Ik had een beetje ‘Russisch roulette’ gevoel en ik besloot maar met deze tour in zee te gaan. Hoeveel toeristen er zouden aansluiten kon ze niet zeggen; maar de tour zou wel door gaan want er waren al 2 Brazilianen die zich ingeschreven hadden.

Stipt om 7 uur werd ik opgehaald. De dame van het reisbureau zou met een gewoon busje tot de grens meerijden waar de tour die vandaag afgelopen was (en was begonnen in Uyuni) in haar busje zou overstappen richting San Pedro en onze groep in de Boliviaanse jeep zou plaats nemen. De uitwisseling en grensformaliteiten namen nogal wat tijd in beslag. 

Grens Chili-Bolivia

Uiteindelijk zaten we rond 11 uur in de jeep. Maar in Bolivia is een uur tijdsverschil dus was het pas 10 uur.

Er bleken slechts 4 toeristen in onze groep te zitten. Wat een mazzel!!

Het Braziliaanse stel, Fillipi en Gabriella, een Chileens/Zwitsers meisje Helena, en ik. Ze waren tussen de 24 en 27 jaar. De Brazilianen spraken goed Engels en geen Spaans. De moedertaal van het meisje was Duits, (haar moeder was Zwitserse) en verder sprak ze redelijk Spaans en goed Engels. Ze woonde sinds haar 7e, na scheiding van haar ouders, in Zwitserland maar ging om het jaar haar Chileense familie opzoeken. Ze waren alleen alledrie niet vooruit te branden maar ik mocht voorin zitten en ik vond toen alles best. Ik bood regelmatig aan om te wisselen maar ze hadden alle ruimte, hun rugleuning kon bijna plat en op de stoelen achter hen konden onze flessen water en de rugzakken. 

De chauffeur, Angel, was ook een aangename verrassing. Hij sprak uitstekend Engels, legde af en toe wat uit, maar niet op het overdreven af, reed keurig, dronk niet en vroeg bij elke bezienswaardigheid of we wilden stoppen of doorrijden. Daarbij kon hij prima koken en hield ook nog rekening met de vegetarische Fillipi en dat ik geen gluten wilde. Hij had quinoa voor mij gekocht en de rest kreeg wit brood en witte rijst of spagetti bij elke maaltijd. Maar heel veel groente. En een beetje vlees.

Hij was dol op Boliviaanse muziek en we werden de hele dag getracteerd op fluit- en trommel muziek die naarmate de dag voorderde harder gezet werd tot zelfs de achterbank er gek van werd.

Ook propte hij de hele dag coca blaadjes in zijn wang. Een hamster was er niets bij. Hij bood ons ook aan en de achterbank ging volop mee. Ik proefde 1 blaadje; erg bitter en ik spuugde het al snel uit. Ook spoorde hij bij elke maaldtijd iedereen aan cola te drinken; zou ook helpen bij hoogteziekte. Daar waren de anderen ook voor te vinden, maar ik hield het bij veel water en ik was de enige die geen last van hoofdpijn had en ik was ook niet kortademig. Mijn longen zijn echt op tijd hersteld. Het enige waar ik last van heb is extreem droge handen en lippen.

We zwierven de hele dag tussen de 4000 en 5000 meter hoogte op onverharde wegen;

Als eerste kwamen we bij de witte lagoon. Een prachtige wit meer, waar door het hoge zoutgehalte geen vis leefde maar flamingo’s stonden wel allerlei kleine waterdiertjes te verorberen;

Daarna kwamen we langs de groene lagoon, aan de basis van de Licancabur vulkaan,  die door de regenval van de laatste dagen niet groen maar donker was van omgewoelde modder;

Vervolgens kwamen we door de rotswoestijn die Salvador Dali heette;

De twintigers in de groep maakten constant foto’s van elkaar en snapte niet dat ik meer geinteresseerd ben in foto’s zonder mensen. Ieder z’n meug.

Ze maakten vooral foto’s met armen open. Ik denk dat dat de nieuwe variatie is op al die V-tekens die je altijd zag. Ik liet ze een paar yoga poses zien en daarna waren ze bijna een uur zoet elkaar in diverse yoga poses te fotograferen. Alleen ging er niemand op z’n hoofd staan. Al moet ik zeggen dat m’n benen minder lichtjes omhoog gaan met die zware wandelschoenen aan.

In de verte, op het lichte zand achter mijn lichaam, zag je een paar grote stenen liggen. Angel vroeg ons hoe lang we dachten nodig te hebben naar die stenen te lopen. We dachten allemaal tussen de 20 en 30 minuten. Hij zei dat hij er in 4 uur heen kon lopen en wij zouden er zeker 8 uur over doen. Ze lagen 20 km verderop. We konden het nauwelijks geloven maar niemand had de behoefte het uit te gaan proberen. 

Hierna kwamen we bij de Polques hot springs. 

Via dit ‘riviertje’ wordt de hot spring constant van vers, warm water voorzien

We mochten er allemaal in springen maar niemand had er behoefte aan. We liepen een stukje om het water heen en daarna had Angel onze lunch klaar. Aardappelpuree, gestoomde groente, rauwkost en stukjes kip. Het was erg lekker.

Hierna gingen we naar het gebied met geisers. Dit gebied lag op 5000 m. en de groep had geen praatjes meer. De grootste geiser heette ‘Sun of tomorrow’. Als je door de stoom liep dan zag je geen hand voor ogen en je liep gewoon op het geluid van de groep af. 

Je loopt dus langs de stenen markering om de geiser heen en door de wolk, die daar al duidelijk dunner is, zag je geen hand voor ogen.

 Ook hier waarschuwde Angel voor het gevaar van de geisers. Als je er in valt ben je in 15 seconde dood.

De grillige gaten rond dit gebied waren blauwig en rood-achtig van kleur. Het was erg mooi;

Bij de geisers waren geen toiletten maar toen we in de auto zaten zei Angel dat we binnen een half uur weer zouden stoppen. Het bleek een Boliviaans half uurtje te zijn dat bijna anderhalf uur duurde. En langs de weg stoppen was ook weinig aanlokkelijk in die open vlakte hier. Toen we eindelijk bij de toiletten waren, bleken die op een uitzichtspunt te zijn gebouwd; 300 meter omhoog lopen en het regende nog ook. Toen ik eindelijk bij de toiletten kwam, bleken het er maar 2 stuks te zijn, waarvan er 1 verstopt was en een vrij lange rij voor de ander. Ik bleek vrij wanhopig over te komen want 3 mensen gaven mij voorrang. WAT EEN OPLUCHTING gewoon te kunnen plassen!!

Daarna had ik pas oog voor de omgeving; we waren bij de rode lagoon waar maar liefst 3 soorten flamingo’s rond liepen; de Andes- de Chileense- en de James flamingo. Maar het regende nog steeds, je waaide uit je 4 lagen truien en regenjas en ik had in de haast mijn mobiel in de auto laten liggen. Mijn Ipad zat wel in mijn rugzak dus maakte 1 foto en was in record tempo terug bij de auto. Wat een snert weer.

Hierna was het nog ruim 2 uur rijden door wel erg hobbelig terrein. We waren om 20 uur Boliviaanse tijd in het hostel in Baico Villamar. (Dus 14 uur onderweg geweest). Er is hier niet veel keus en we waren al gewaarschuwd dat het heel erg basic zou zijn met slaapzalen. Maar misschien omdat we zo laat kwamen aankakken, waren alle slaapzalen al opgevuld en kregen Fillipi en Gabriela samen een kamer en Helena en ik ook. Dus we waren heel erg blij.

Het dorpje zelf was ook heel armoedig. Op het lelijke af in deze prachtige omgeving. Het gehucht lag op 3500 meter hoogte dus dat was beter als boven de 4000 m.

We pakten uit, fristen ons zo goed en zo kwaad als het ging op (ik had fijne natte doekjes bij me, daar zag ik meer in dan in die steenkoude vieze douche). Om 21 uur was het eten klaar; bouillon met aardappel en stukjes groente, spagetti (en quinoa voor mij) en heerlijke verse tomaten/uiensaus en geraspte kaas. 

We lagen er om 21.30 uur in en we waren allebei moe en gingen maar gelijk slapen.

.