14 januari stapte ik om 12 uur het vliegtuig in naar Santiago. De terugreis duurt slechts 4 uur (een uur korter dan de heenweg) en ik landde plaatselijke tijd om 18 uur. Ik kwam op het idee om een transvip kaartje te kopen; dat is meer dan 200% goedkoper dan een taxi. Met een busje worden 6 a 7 mensen dan om beurten thuis gebracht. In de spits duurt een taxirit misschien 3 kwartier; maar ik hoefde nergens heen en had een grote quinoa salade bij me (met komkommer, tomaat, palmhart en avocado - het komt nog net mijn neus niet uit maar er is niet veel anders te koop) die ik als lunch en avondeten had meegenomen. Het bleek een uitstekende keus want het vliegtuigeten bestond uit droge spagetti met een flintertje ui en een beetje tomatensaus.
Voor die 10 US$ die ik met de transvip uitspaarde, heb ik ook nog heel Santiago van voor naar achter gezien. Dus eigenlijk een koopje.
Om 20.30 stond ik voor mijn airbnb waar ik door Solange, de huishoudster, als het verloren schaap werd onthaald. Zo hartelijk, dat ik me afvroeg hoe ze die 3.5 dag zonder mij heeft weten door te komen.
15 januari.
Voor het eerst sinds ik ziek was geweest besloot ik vanmorgen mijn yogamatje maar eens uit te rollen op het overdekte dakterras. Het viel niet eens tegen en had publiek in de vorm van het schurftige hondje van Solange, een verwend nest dat goed door heeft dat hij geen stap in mijn kamer hoeft te zetten. Ik moest wel lachen dat hij op de bank het volle uur vol belangstelling mijn capriolen heeft liggen volgen.
Daarna vroeg ik aan Solange of ik wat kleren kon wassen. Ze bood aan dat voor mij te doen als ik haar het zakje gaf. Wat een engel. Ik vroeg haar ook of de supermarkt al open was. Ja hoor, maar er was 3 straten verderop markt vandaag. Of ik daar interesse in had.
Ik dus naar de markt. Toen ik terug kwam keek ze verheugd naar de 3 plastic tasjes die ik bij me had, maar er lagen er nog 3 buiten, het slot is een beetje lastig dus kon niet alles in 1 keer mee naar binnen nemen, en in mijn rugzak had ik nog 3 zakjes. Waaronder een grote zak kersen en ik weet dat zij daar ook van houdt dus die maakten we samen soldaat.
Ze blijft zich over mij verbazen. Ze vertelde dat al haar gasten 2 keer per dag bij de buren eten; patat en kip voor $ 1.50. En ‘s morgens verstrekt zij ontbijt in de vorm van verse witte broodjes met jam, thee en fruit, maar dat fruit eet niemand; het is ook moeilijk schillen met die botte messen. Maar ik heb mijn eigen aardappelschilmesje en dunschiller bij me. Moest ze ook al om lachen. Het is dat ik dat mesje nog hard nodig heb, anders had ik hem achter gelaten. Mijn dunschiller gaat al sinds Bahrein mee en de hele familie pakt thuis dat ding voor van alles. Thuisfront; bij deze kun je dus stoppen met zoeken naar die witte fijne dunschiller ;-)
Behalve kersen heb ik ook een papaya, 2 mango’s, bananen en appels gekocht. En voor het eten voor vandaag en morgen mais, ui, tauge, tomaat, komkommer, champignons en doperwten. Geen slechte vangst.
Na de kersen en de papaya ging ik alvast maar de doperwten doppen aan de keukentafel, en de nieuwe Chinese gasten schoven aan. Een jong stel die de moeder van de jongen op sleeptouw heeft. Het jonge stel sprak verrassend goed Engels. De moeder geen woord. Ze waren met z’n drieen 3 maanden op reis in Brazilie, Chili en Peru. Terwijl zij smakkend en slurpend het brood aten en de thee op dronken (tja, blijven Chinezen), vroeg ik hoe het met de 1 kind politiek zat in China. Nee, die is gestopt. De vergrijzing is zo erg dat het niet meer op te brengen is; die 1 kind politiek.
Ik hoop dat het het leven van meisjes-babies ook ten goede is gekomen...
Hierna was het al weer bijna lunch tijd.
De middag heb ik gebruikt voor de voorbereiding voor de komende week in noord Chili.
Ik had al een vliegticket gekocht. Morgen om 8.20 uur vlieg ik naar Calama. Dat hoop ik tenminste; bij de maatschappij die naar Paaseiland vliegt kreeg ik steeds berichtjes en moest ik een dag tevoren mijn boardingpass regelen. Sky-airlines blijft verdacht stil...
Toen het om 17 uur weer iets koeler was ben ik op noten-jacht gegaan. Ik ga ook nog een 3 daagse toer maken door de zoutvlaktes van Bolivia en ik stel me niet te veel voor van de maaltijden... dus noten moest ik hebben. Maar ze verkopen hier alleen pinda’s. Wel 50 merken en bij elke buurtwinkel.
Gelukkig wist Solange een andere markt waar mogelijk noten te koop waren. Ze wees me grofweg de richting, en op een gegeven moment dacht ik; nog 1 zijstraat en dan geef ik het op... en ja hoor... bingo.
Solange spreekt nog minder Engels dan ik Spaans en we communiceren via google translate. Dat werkt echt uitstekend.
Ga nog even mijn koffer inpakken en mijn lunch voor morgen in elkaar flansen en dan is het bedtijd.
Oja, weet iemand hoe ik leestekens op een iPad tekst kan krijgen? Bv puntjes en accenten op de letter e...? (En nee... gewoon de letter e ingedrukt houden zoals bij Iphone werkt niet. En het moet wel met gebruik van een toetsenbord die aan Ipad vastgeklikt zit. Zonder toetsenbord gaat het inderdaad wel maar wordt mijn werkveld veel te klein.
.
No comments:
Post a Comment