26 januari. Bij Blanca in Santa Cruz.

We waren gisteravond alledrie gewoon bekaf en allemaal sliepen we als rozen! Ik was wakker om half 7 maar zeer tegen mijn gewoonte nog absoluut geen zin eruit te komen en de rest van het huis was ook nog doodstil.

Om 8 uur besloot ik toch maar even mijn yogamat te gaan uitrollen, anders zou Het er vast nooit van gaan komen. Ik besloot het buiten te proberen. Helaas was het terras al in volle zon, maar op de enorm tegels was nog genoeg schaduw.

Echter, na een kwartiertje voelde ik de eerste mug bijten en ging ik maar naar binnen want ook hier heerst dengue.

Binnen was het prima maar ik moest echt aan mezelf sleuren. Gelukkig kwamen om half 9 Blanca en Mauricio in yogakleren en met matten naar beneden. In Jakarta heb ik ze allebei les gegeven, maar sinds die tijd was hun mat opgerold gebleven. Maar... ze wilden allebei heel graag les, dus ik nam deze kans met 2 handen aan om mijn lijdensweg te beëindigen. 

We rolden hun matten naast de mijne uit in de woonkamer en omdat ze ook brakkig waren, besloot ik het heel rustig op te bouwen om ze niet gelijk af te schrikken. Ik beloofde ze een ‘klein half uurtje’ maar het bleek achteraf 50 minuten. Hadden we alledrie niet door. Ze waren heeeel erg blij met de les.

Hierna gingen we alledrie douchen en daarna lekker ontbijten.

Na het ontbijt, meer een brunch, wilde Mauricio met ons naar de zandduinen. Schijnt mooi te zijn hier, maar het was buiten al 35 graden en het was pas half 12. Blanca siste mij toe om te proberen Mauricio van dat onzinnige idee af te krijgen.

Ik zei zo tactisch mogelijk (niet mijn sterkste punt) dat het toch wel heel erg heet was, en als hij wilde dat ik dan graag mee zou gaan maar dat hij het niet voor mij overhoop hoefde te halen. Toen viel Blanca mij ook bij en ging Mauricio iets anders verzinnen;

LUNCHEN!

Lunchen... we hadden toch net gebruncht? Maar dit was in elk geval niet zo heet, en José kwam net z’n bed uit... dus oké; lunchen dan maar.

Het was alleen al een hel om naar de auto te lopen (39 graden inmiddels) die 20 meter van de voordeur stond. In de auto was het ook niet fijn, en Mauricio moest toegeven dat de zandduinen vandaag ‘minder geschikt zouden zijn geweest’.

De 150 meter van de parkeerplek naar het winkelcentrum kwamen zij 3 keer een bekende tegen; zoenen, (mij een hand), praatje, weer zoenen (mij nu ook), en dat 3 keer in inmiddels wel 40 graden. Het enige voordeel is dat ze 1 zoen geven, dat is veel beter dan die 3 achterlijke zoenen in Nederland.

Tegen de tijd dat we in de saladebar met vlees zaten, had ik zowaar het gevoel dat ik wel weer iets naar binnen zou kunnen krijgen. In het winkelcentrum kwamen ook steeds bekende langs, zoen, praatje, zoen, en het eten werd koud.

José, keurig opgevoed, zoent gewoon mee.

Er wonen 1.5 miljoen inwoners in Santa Cruz; ze kennen ze allemaal.

Daarna had Mauricio bedacht dat hij mij Santa Cruz wel eens wilde laten zien. Vanuit de auto, dus iedereen had zoiets; hij moet wat dus dit is nog het beste. Mauricio is echt een ontzettend attente man.

Bij gebrek aan echte attracties om langs te gaan, liet hij mij alle ringen zien. De eerste ring is het centrum, en de andere 4 ringen zijn buitenwijken. Zij wonen in de 4e ring. Die is inmiddels ook vol, dus er is een 2-baans brug gebouwd over de rivier en de 5e ring is in aanbouw.

In de rivier heeft Blanca vroeger gezwommen; toen stond hij vol water in de regentijd (januari). Maar Mauricio, die 5 jaar ouder is dan Blanca, zei dat hij nooit in de rivier gezwommen heeft want toen was hij ook als zoals nu. We laten de waarheid maar in het midden.

De brug is inmiddels volledig verstopt en er wordt een 2e brug gemaakt maar niemand weet wanneer. In de 5e ring stonden allemaal villa’s, sommige nog in aanbouw.

We reden terug over de brug (zondag was dat te doen) en in elke ring had hij wel een bezienswaardigheid; zijn eigen bedrijf, het huis van zijn ouders, het Amerikaanse taleninstituut dat zijn schoonvader heeft opgezet, het huis van vrienden van José en als hoogtepunt; Plaza 24 de Septiembre (niks aan te zien).

Toen even naar huis en ik gebruikte de tijd om een vliegticket online te boeken. Het bleek dat alle vluchten om 4.45 uur ‘s morgens vliegen; het is een internationale vlucht dus 3 uur van te voren inchecken, een uur rijden... dus dat wordt een nachtelijk klusje. Ik wilde eigenlijk dinsdag weg, maar dat kon ECHT NIET want maandagavond zouden de ouders van Blanca komen eten en dan kon ik niet ‘s nachts weggaan...??? Maar goed. De vlucht van woensdag duurde 19 uur dus dat was geen optie. Dus dan donderdag maar. Wat ik al had gedacht; ze wilden het liefst dat ik nog minstens een weekend zou blijven. Want zo’n makkelijke gast als ik hadden ze nog nooit gehad. Tja... en weet je... ik geloof ze nog ook, haha.

Daarna gingen we naar hun club. Daar moesten de empanada’s echt heeeeel bijzonder lekker zijn, en de ouders van Mauricio zouden daar ook heen komen. Nou... elke club die ik tot nu toe heb gezien, verbleekt bij deze. Eigen golfvelden, 3 zwembaden, tennisbanen, voetbalveld, ruimtes voor binnensporten (niet gezien), en een restaurant met inderdaad de meest geweldige empanada’s. De ouders van Mauricio waren er al. Ik heb zijn moeder 2 keer ontmoet in Jakarta, bij de lunch van de healthy food club (had ik daar opgezet) en ze omhelsde me alsof ik haar verloren gewaande dochter was die ze 10 jaar niet gezien had. (Alleen helaas was ze een beetje zweterig; de airco deed het niet). Het was ook een beetje jammer dat ze alleen maar Spaans spraken, maar Blanca en Mauricio vertaalden alles onvermoeibaar.

De moeder van Mauricio met Blanca; de emapanadas op de voorgrond.

De empanadas waren een beetje vreemd; luchtig deeg, gebakken in olie, met kaas erin en poedersuiker erop. Maar ze waren inderdaad ontzettend lekker!

Hierna moesten we ons opeens haasten want Mauricio en Blanca gaan altijd zondagavond naar de kerk. José moet altijd mee maar omdat hij mee was gaan lunchen, rondtoeren en naar de club mee was gegaan, had hij nog huiswerk dus hij hoefde niet mee. (En ik heb ook bedankt voor de mogelijkheid).

Ze kwamen pas om half 10 thuis, helemaal bezweet want geen airco in de kerk. Ze aten nog wat fruit en noten en we gingen allemaal naar bed. Ze wilden de dag weer met yoga beginnen en 6.15 uur was de enige optie omdat Mauricio moest werken en Blanca 5 taarten in bestelling had.

.