13 januari. Paaseiland.

We hadden alle prachtige hoogtepunten gister gezien. Er waren nog heel veel kleine bijzonderheden, maar zowel Nina als ik hoefden niet elke steen te bewonderen. Dus was voor vandaag onze mogelijkheid; een stranddag, gaan duiken, een fiets huren of onze wandelschoenen aan. We zijn allebei geen strandliggers, ik heb al een paar keer gedoken en hoef niet meer zo nodig, Nina wilde ook niet duiken noch snorkelen, maar ze houdt erg van fietsen en lopen. De huurfietsen hier zijn weinig aanlokkelijk en de wegen slecht. Dus we waren het er snel over eens om te gaan lopen. De oostkust boven Hanga Roa kun je eigenlijk alleen te voet bereiken, en we besloten om 9 uur op pad te gaan en onderweg wel kijken hoever we zouden komen.

Allereerst passeerden we een haventje, waar een bordje hing dat er regelmatig schildpadden tussen de bootjes zwommen. We hebben een hele tijd staan turen; we zagen wel heel veel mooie vissen maar geen schildpad.

Toen we bij het eind van Hanga Roa kwamen, zagen we de begraafplaats Cementario de Isla de Pascua; een katholieke begraafplaats. Het valt op dat de gemiddelde leeftijd van overlijden rond de 60 jaar ligt. Ook opvallend veel baby/peuter graven en vrouwen van rond de 30. De medische zorg zal hier wel niet geweldig zijn. Er is ook geen begrafenisondernemer; de mensen begraven hun familie zelf. De begraafplaats ligt dicht bij de oceaan en alle overledenen liggen met het hoofd richting de oceaan. De graven zijn rijkelijk versierd met beelden, foto’s, kruizen, bloemen en stenen.

We vervolgden het pad langs de kust en kwamen langs een paar vreemde beelden. We denken niet dat ze oud zijn want deze kon je gewoon aanraken;

Na weer een poosje lopen kwamen we bij een groep Moai, een groep van 5 en 2 losse. Allemaal met hun rug naar zee, en eentje had ogen en een hoed;

                

Hierna kwamen we nog langs een eenzaam restaurant. Het was 11 uur en nog een beetje te vroeg voor lunch, maar het zou wel eens het laatste restaurant kunnen zijn voor de komende uren. Helaas ging het restaurant pas om 12 uur open, dus we liepen maar verder. Na nog ruim een uur lopen kwamen we bij een stel rotsen; hier zou ook nog een 50 meter lange tunnel moeten zijn maar die zagen we niet en we vonden het allebei niet echt noodzakelijk om er naar te zoeken; het waaide hard en de rotsen waren puntig en steil;

Nina bij Ana Kakenga.

Ik had voor nood het ontbijt meegenomen wat mijn guesthouse elke ochtend vertrekte; ronde witte broodjes met kaas en worst. We vonden een plekje in de schaduw en aten elk een broodje op. Het was inmiddels al onaangenaam warm geworden en op de kaart te zien zouden er niet veel bijzonderheden meer komen. We konden de kust nog wat volgen maar we hadden al 3 uur gelopen en we vonden het eigenlijk wel genoeg. Nina heeft een beetje last van haar achillespees en ze wil in zuid Chili nog meer gaan lopen dus die wilde ook niet verder. Mijn longen gaan wel steeds beter maar ik wil ook nog niet tot het uiterste gaan, zeker als er niet veel meer bijzonders komt.

We smeerden ons allebei nog maar een keer in; in 2 dagen tijd ben ik al aardig bruin geworden maar die arme Nina die nog 2 keer zo hard smeerde als ik met dubbel zo hoge factor werd steeds roder.

Vreemd genoeg deden we maar 2 uur over de terugweg. We hadden nu wind mee en hoefden ook niks meer op de foto te zetten, maar toch verbaasde het ons hoe snel we terugliepen. Het restaurant was inmiddels open maar dat ene witte broodje lag als een baksteen in onze maag.

Toen we weer bij Hanga Roa kwamen, liepen we eerst langs het postkantoor. Ik had ergens gelezen dat hier allerlei post zou hangen van kinderen die de brieven sturen aan de paashaas, maar er hing geen enkele brief meer. Ze verkochten ook geen kaarten dus liepen we eerst maar verder het stadje in. 

We kwamen langs het toeristenkantoor en we liepen naar binnen om ideeen te verzamelen voor de 4 dagen die Nina hier nog door ging brengen. Er waren nog 2 stukken waar we niet geweest waren maar die zijn alleen toegankelijk met gids. Ik had het weer eens uitstekend ingeschat hoeveel tijd voor mij goed zou zijn op dit eiland. We kregen allebei een vrijwillige stempel in ons paspoort van Paaseiland aangeboden. Ik ben nooit vies van een extra stempel dus nam die graag aan.

Daarna gingen we op zoek naar kaarten, een koelkastmagneet en een stoffen sticker voor op de rugzak van Nina. Ik had net een nieuwe dag-rugzak gekocht voor deze vakantie en ze waren zo leuk dat ik bedacht dat ik ook wel een stoffen sticker wilde hebben. Ik kocht ook een koelkastmagneet van Paaseiland in de vorm van 3 maoi, en een paar ansichtkaarten. Aan de overkant was een aantrekkelijk restaurant, en hier gingen we zitten om de kaarten te schrijven, een groot glas vers sap te drinken en een empanada te delen. Die empanada’s zijn hier enorm uit de kluiten gewassen deeghompen, gevuld met groente, kaas, vlees, vis of een combinatie hiervan. Ze worden gefrituurd in olie en we besloten dat we er eerst maar eens eentje gingen delen. Nou - prima ingeschat; een vette kaashap met een sliert ui, een korrel mais en een flintertje courgette. Maar; erg lekker!

Nina aan de halve emapanada en ananassap.

We schreven onze kaarten, vingen een vlaag Wifi op, en liepen het heuveltje op terug naar het postkantoor. Hierna nog even langs het supermarktje en daarna liep Nina met mij naar huis, omdat op haar camping geen Wifi is en bij mij in de ontvangstruimte vaak uitstekende ontvangst.

Het liep inmiddels tegen 19 uur, we waren allebei moe, toe aan een douche, een kleine salade en ons bed. We namen hartelijk afscheid van elkaar.

Morgen vlieg ik terug naar Santiago.

de hoofdstraat van het enige dorp Hanga Roa.

.