12 januari. Paaseiland

Nina en ik hadden gister afgesproken om vandaag een auto te huren. Er was zeker voor de ochtend regen voorspeld en toertjes waren 4 keer zo duur. En we zijn allebei niet zo van de toertjes.

Het was een wrakkige Suzuki, maar wel 4x4. Had je hier ook wel nodig; de wegen die er zijn zitten vol gaten en er zijn ook veel onverharde wegen met nog meer gaten.

Opgewekt gingen we om 9.30 uur op pad. Eerder had niet zo veel zin want veel gaat pas om 9 uur open.

We hadden nog wel naar een zonsopgang boven een rij moai kunnen gaan kijken, maar om nu in het stikkedonker op dit soort wegen een waarschijnlijk regenachtig en dus bewolkte zonsopgang te gaan kijken zagen we allebei minder zitten.

De meeste wegen zijn aan de zuid/oost/noord kant van het eiland. Elke paar km. Kwamen we een of andere opgraving tegen. Ze hebben allemaal onuitsprekelijke namen. 

De eerste waar we langer dan 10 minuten voor zijn uitgestapt was een reconstructie van vroegere woningen;

Er waren ook enkele grotten te bekijken waar ze vroeger waarschijnlijk ook in hebben gewoond. Bij een grote grot kwamen we de eerste moai tegen die omgevallen waren. Om onbekende redenen zijn er de afgelopen eeuwen tijden geweest dat er heel veel moai omgegooid werden.

De meesten zijn allemaal inmiddels overeind gezet maar deze lagen nog met hun neus in het gras;

Op een gegeven moment kwamen we bij de oude vulkaan Rano Raraku. Je kon helaas niet meer tot de kraterrand lopen (paar ongelukjes gebeurd) maar hier was ook de plek waar de meeste moai’s gemaakt zijn. Heleboel Moai’s staan tot hun kin in de heuvels voor de groeve;

Ik heb artikelen gelezen waarin staat dat de moai’s slechts voor een kwart boven de aarde staan, en sommige artikelen spreken dit weer tegen. Omdat de foto’s van de omgegooide beelden de theorie van ‘het grootste gedeelte ligt onder de grond’ tegen spreken, geloofde ik niet dat dit waar was. Tot ik een paar keer in een boek deze foto tegen kwam;

Dus er zit wel degelijk nog halve lijven onder. Ik denk voornamelijk bij de beelden die tot hun kin ingegraven zijn in de heuvels rond de groeven.

De langste moai is 20 meter.

Hier liggen 2 beelden die nog niet af zijn en in de steengroeve liggen. 

Dit is het enige beeld dat op z’n knieen zit; Tukuturi, voorzien van baard.

Tongariki gezien vanuit de vulkaar Rano Raraku

Toen we het gebied rond de vulkaan en steengroeve bekeken hadden konden we de volgende attractie al zien liggen; Tongariki, de beroemde groep van 15 Moai’s. (Foto boven).

We reden er met de auto wat dichter naar toe en dit vond ik echt de mooiste beeldengroep. Hij is 220 meter lang.

Het 2e beeld van rechts heeft een hoed op;

Nina en ik.

Dit is de groep van achter. Je kunt soms nog zien dat er tekens op hun rug staan. 

Er is ooit 1 moai naar Engeland meegenomen; dit beeld heeft de meeste tekens op zijn rug. 

Toen we uitgebreid foto’s hadden genomen en erom heen hadden gelopen, reden we naar het enige strand van Paaseiland;

Ovahe (strand)

Het is prachtig wit koraalzand. Bij laatste stuk strand staat ook nog een beeldengroep, achter de enige palmbomen die we op Paaseiland gezien hebben;

Anakena

Ze lijken wel borsten te hebben en de 4 linker moai hebben allemaal een rode hoed op (door tegenlicht is dat niet te zien). De hoeden werden gemaakt in een andere groeve bij Puna Pau, vlakbij Hanga Roa. Hier is het vulkanische gesteente rood.

Bij het strand was een restaurant waar je heerlijk uit de zon en in de wind kon zitten. We hadden weinig vertrouwen in het eten, maar tot onze verrassing was het ontzettend lekker! Patat, wat vis en groente in een heerlijke curry, en groentechips erover heen. Het was erg veel maar we hadden erge honger en aten bijna alles op.

Hierna vroegen we of er een wc was; die was een stukje verderop. We moesten $ 1,- betalen om te plassen terwijl we eigenlijk nog niet dringend hoefden. We zijn allebei even gierig en we dachten; we stellen het nog even uit. 

We gingen weer verder en we kwamen overal wilde paarden tegen;

Op een gegeven moment zaten we achter een kudde van minstens 50 paarden die over de weg renden. Wij hadden geen haast en we bleven er maar een beetje achter, maar locals hadden geen scrupules, haalden eerst ons in en joegen met hun auto de paarden op. Die vertikten het om het gras in te hollen. Gelukkig gebeurden er geen ongelukken. 

Op een gegeven moment kwamen we bij de vulkaan Terevaka. 

We liepen eerst 20 minuten in gloeiende hitte naar een plek met grotten en bomen. We vroegen aan andere toeristen die een gids bij zich hadden, wat hier te zien was, maar ze konden ons dat niet goed duidelijk maken. We geloofden die grotten wel, en liepen terug naar het begin, waar deze beeldengroep stond;

Ahu Akivi

Het is de enige beeldengroep die niet aan de oceaan staan en deze staan ook met het gezicht richting de oceaan. Ze worden oneerbiedig ‘Los siete monos’ genoemd (de 7 apen).

Hier begon een trail naar de 500 meter hoge vulkaankrater. Het was een beetje saai wandelpad, we hadden geen idee hoe ver het lopen was (we schatten het 5 km) en het was al tegen 17 uur. Het was nog steeds erg warm en na 200 meter keken we elkaar aan en we besloten terug te gaan. Vanavond, als we internet hebben, zouden we dit eens goed uitzoeken of het de moeite waard zou zijn in die hitte.

Het bleek een wandeltocht te zijn van heen 1.5 uur en 1 uur terug. En dit was het uitzicht;

Maunga Terevaka

(Deze informatie en foto van de kratermond vonden we dus ‘s avonds op internet; wat waren we blij dat we niet doorgelopen waren met onze warme, vermoeide lijven!!)

Tegen half 6 waren we weer terug in Hanga Roa. We wilden de volgende dag de wandeling naar de Rano Kau krater maken. We hadden onze buik nog steeds meer dan vol middageten, en ik stelde voor eens met de auto, nu we die nog hadden, naar het begin van de trail naar de Rano Kau krater te rijden. Hadden we enig idee wat ons morgen te wachten stond.

We waren allebei verbaasd dat het geen trail was maar gewoon een stomme weg naar de top van Rano Kau. Nu we toch boven waren, besloten we maar gelijk te gaan rondkijken hier; om morgen hier te gaan wandelen was echt niet leuk met al die auto’s die naar boven reden. 

Het was geweldig mooi:

Rano Kau krater

Rano Kau heeft een indrukwekkend zoet-water meer (zie boven). Je kunt er een stukje omheen lopen maar niet helemaal rond.

Achter de krater ligt Orongo, waar 53 ceremoniele stenen woningen staan. Een groot aantal is grondig gerestaureerd. Orongo werd vroeger gebruikt voor de vogelman wedstrijd; wie het eerste manutara ei vond en er een eind mee kon zwemmen (het ei op het voorhoofd vastgebonden) was Vogelman voor 1 jaar. Het was een riskante onderneming door de steile kliffen en de stromingen.

Tegen de tijd dat we alles gezien hadden was het half 8. We hadden de auto tot half 8 gehuurd dus wel alles uit de auto huur gehaald.

We hadden allebei nog steeds geen honger, en we aten een paar appels en een komkommer en gingen vroeg slapen.

Ik heb 8 uur in coma gelegen!