28-02-'21. Naar Bandung.

's Morgens sportten we allebei nog even en Peter deed nog wat aan zijn Indonesische huiswerk. Toen hij vorig jaar februari te horen kreeg dat hij terug mocht naar Jakarta heeft hij direct zijn online-Indonesische lessen weer opgepakt. Sindsdien heeft hij een staat van dienst in het lesprogramma dat hij nu al een vol jaar elke dag minstens 1 les heeft gemaakt. Een les duurt tussen de 5 en 10 minuten. Hij zegt dat hij gemiddeld 3 uur per week aan de lessen spendeert en zit inmiddels in de hoogste ranking van de opleiding. Omdat hij dit weekend niet kon golfen, had hij besloten dat hij een aanval wilde inzetten op de koploper van zijn groep. Het lukte hem zaterdagmiddag de man voorbij te gaan en gebruikte de zondagochtend om de voorsprong nog wat uit te breiden. Hij wist niet in welke tijdzone zijn grootste concurrent zat, dus het zou nog spannend blijven of hij zijn voorsprong zou weten te behouden dit weekend.

Na de lunch stapten we in de auto. Peter heeft 2 auto's in Jakarta. 5 jaar geleden was het gebruikelijk dat je bepaalde drukke stadsdelen niet in mocht als je niet minstens met 3 personen in de auto zat. Dat werd een levendige mensenhandel; iedereen verhuurde zich rond die zones als 'extra passagier'; ze stapten dan in voor de zone en stapten een paar rupiah rijker na de zone weer uit. Er waren zelfs moeders met baby's die zich op deze manier verhuurden; baby's tellen ook. Aan het eind van de zone namen deze mensen een bus terug naar het begin en begonnen ze opnieuw met hun zaakjes. Kortom; het doel werd absoluut niet gehaald, integendeel; het werd door deze mensen alleen maar drukker in de bussen.

Dus bedacht de regering iets nieuws; afhankelijk van je nummerbord mag je alleen op even of op oneven dagen in die zones rijden. Om dit weer te omzeilen hebben veel mensen nu 2 auto's.

We werden opgehaald door Cheri in de grootste auto; die heeft 2 zeer comfortabele stoelen op een plek waar normaal 2 rijen achterbanken passen. Maar echt overbodige luxe is dit niet; Peter besteedt nog steeds veel tijd in het verkeer en nu kan hij dus prima werken in de auto.

Het was ongeveer 2.5 uur rijden naar Bandung. Ik was daar 30 jaar geleden al eens geweest en toen ik 5 jaar geleden in Jakarta woonde ging ik met vriendinnen regelmatig naar Bogor om daar te wandelen in wat frissere lucht. Ik kon me weinig van Bandung herinneren. 

Bandung ligt op een hoogvlakte, op 770 meter boven zeeniveau en heeft daarom een aangenaam klimaat. De stad is rond 1810 gesticht door gouverneur-generaal Herman Daendels na het bouwen van een brug. In 1850 woonden er naar schatting 11.000 mensen. Tussen 1920 en 1940 is de stad met grote groene lanen en parken ingericht. Van de tuinstad is inmiddels weinig over gebleven; er wonen nu naar schatting 5 tot 7 miljoen mensen. Oké, er staan veel meer bomen, en het klimaat is er inderdaad een stuk koeler, maar sommige stadsdelen doen wel heel erg denken aan Jakarta. De stad heeft ruim 250 hotels met meer dan 11.000 bedden; zij worden vooral in het weekend bezet door mensen die Jakarta willen ontvluchten.En voor het Covid-tijdperk waren hier ook veel toeristen.

Het weekend-huis van Ibu Rini is 5 jaar geleden door haar en haar zoons ontworpen en gebouwd. Het staat aan het eind van een kleine doodlopende straat in een rustige buitenwijk, bereikbaar via hobbelige smalle straatjes die stijl omhoog en omlaag gaan. Het zijn eigenlijk 2 huizen naast elkaar, zodat diverse families samen kunnen wonen. Ibu Rini heeft 3 volwassen zonen; allemaal getrouwd en ze heeft 5 kleinkinderen. De jongste is een half jaar en een meisje. De oudste zoon zou met zijn hele gezin ook komen en in het buurhuis slapen. Wij kregen van ibu Rini de prachtige gastenkamer op de 1e etage. Op huiskamer niveau zijn 2 slaapkamers en aan het terras is nog een prachtige kamer met uitzicht op het zwembad. Er is standaard 5 man personeel aanwezig. Ze verhuurd het via air bnb als ze er zelf geen gebruik van wil maken en ze zegt dat het altijd bezet is. Ik kan me er iets bij voorstellen, want het is prachtig;

 

De tuin eindigt achter het zwembad maar het uitzicht op de jungle is prachtig. 

Aan onze slaapkamer zit ook nog een klein woonkamertje en een eigen balkon. 

 

Dimas, de oudste zoon, en zijn vrouw Siti houden van koken en hebben ons avondeten gemaakt; krab en grote garnalen en een heerlijke salade. Hun kinderen mochten voor de tv eten en die hebben we de hele avond niet gezien.

Ibu Rini, Dimas, Siti en Peter.

Het eten was ontzettend lekker en pas rond half 10 ging iedereen naar zijn eigen kamer.

De echtgenoot van Ibu Rini komt morgen pas. Er is een pensioenfonds failliet gegaan en daarom wordt het pensioen van elke Indonesiër met 67% gekort, met onmiddellijke ingang. Pak Suhariano is met pensioen maar gelukkig heeft deze familie geld genoeg. Maar hij besloot wel een dag langer in Jakarta te blijven om te kijken of er nog iets te redden viel; niet voor zijn eigen pensioen maar voor die arme mensen die toch al nauwelijks rond kunnen komen hier.

.