01-03-21. Bandung.

Toen we vanmorgen wakker werden, stond de tafel al gedekt... met een complete rijsttafel. Als ontbijt.

Ik besloot eerst maar wat beweging te krijgen voor ik na dat enorme visdiner van gisteravond weer aan zou schuiven. Ik kwam hierdoor wel wat laat aan het ontbijt maar het blijkt dat in dit huishouden gewoon iedereen eet als hij tijd of honger heeft. En als je aan tafel zit en de rest moet nog komen ga je gewoon lekker eten. Ik hield het maar bij een bakje papaya dat ook nog ergens op tafel stond.

Na het ontbijt moest ik weer eens aanschuiven voor een PCR test. De KLM vereist een PCR test die niet ouder is dan 72 uur. De secretaresse van Peter had al uitgezocht waar we moesten wezen dus keurig om 10 uur waren we in een viezig kliniekje. We zaten daar een klein half uurtje te wachten op onze beurt (we hadden eerst ook niet door dat we een soort nummertje moesten pakken) toen Cheri er achter kwam dat ze niet konden garanderen dat de uitslag er op tijd voor vertrek zou zijn. We belden snel naar Siska in Jakarta en die bleek nog een kliniek achter de hand te hebben. Zij belden hen en het bleek dat als we er voor 11 uur zouden wezen, dat we dan wel de uitslag binnen 36 uur zouden hebben - wat nog precies op tijd was voor mijn terugvlucht.
We waren om kwart voor 11 bij de andere kliniek. Hier zaten de mensen buiten onder een tentje te wachten op hun beurt. We kregen het voor elkaar om in elk geval voor 11 uur ingeschreven te zijn in het systeem wat ook nog op tijd bleek voor de deadline. Om 11.15 mocht ik de tent in en na het gebruikelijke gepor in mijn neusgat was het weer gebeurd. Maar we waren pas om 12 uur weer terug dus besloten we de activiteit van deze dag - de vulkaan Tangkuban Parahu - maar voor na de lunch te bewaren. 

Na een heerlijke gado-gado lunch gingen we op pad. De middelste zoon van Dimas en Sita wilde ook graag mee, de andere 2 zonen bleven thuis.

Na een uurtje rijden waren we er. Tangkuban Parabu is 2084 meter hoog en ligt bij Lembang, ten noorden van Bandung. Lembang heeft door zijn ligging op 1200 meter een koel klimaat en hier wordt veel groente en fruit verbouwd en dit is één van de weinige plaatsen in Indonesië waar Friese melkkoeien kunnen aarden.

We stapten uit de auto en hadden al binnen een paar meter lopen een prachtig uitzicht op de vulkaan, die 2 weken geleden nog flink tekeer was gegaan. 

We zagen een pad omhoog lopen, en we wilden dat graag doen maar het 5 jarige jongetje had bedacht dat hij niet wilde lopen. Dus oma Ibu Rini bleef bij hem in de auto en we verdachten haar er van dat ze dat nog niet eens erg vond.
Helaas hield het pad omhoog na een paar honderd meter al op. We zagen dat het pad waarschijnlijk om de hele kraterwand rond liep maar het was afgesloten.
Dimas wist nog wel een aardig pad naar een ander stukje van de vulkaan, dus reden we even later weer een stukje naar beneden en daarna huurden ze een gids. Waar die gids precies voor nodig was, was mij niet helemaal duidelijk want er was maar 1 pad. 

 

Het is in Indonesië verplicht om overal buiten je eigen huis een mondkapje te dragen. Ook als je alleen in de auto zit. Ik moet bekennen dat tijdens het omhooglopen het mondkapje omlaag ging. Veel te benauwd!

 

 

We volgde het pad door een prachtige jungle en kwamen uit op een rokerige, naar rotte eieren stinkende vlakte. Hier was de Domas krater, een van de 9 kraters van Tangkuban Perahu;

Je kon er ook flesjes met modder kopen, of een volledige modderpacking nemen;

We namen wat foto’s en daarna was het weer dezelfde weg terug, maar dit keer omhoog.

We waren precies op tijd thuis voor het avondeten, dus iedereen nam snel even een douche en daarna bakte Dimas hele dikke biefstukken op een bbq aan het zwembad. 

Helaas zat Pak Suharianto, de echtgenoot van Ibu RIni, vast in de files van Jakarta. Hij kwam pas toen wij al weer naar bed waren gegaan. ‘s Avonds kwam ook de uitslag van de test; nog steeds negatief.

Ondanks dat Peter Ibu Rini erg goed kent en ze goede vrienden zijn geworden, zal hij hen hun hele leven met Ibu en Pak blijven aanspreken omdat zij respectievelijk 5 en 10 jaar ouder zijn dan Peter. Als Peters moeder hier zou zijn, zou Ibu Rini haar met Ibu Gerda aanspreken en mijn schoonmoeder haar gewoon Rini noemen, ondanks dat zij Ibu Rini dus nauwelijks zou kennen.

.