21 januari. 2e dag Uyuni - salt - flat tour.

We zouden om half 7 wakker gemaakt worden maar ik was na een prima nacht om half 6 wakker en Helena om 6 uur.

We kregen om 7 uur ontbijt. Ik had nog wat appels bij me, en er waren pannenkoekjes, broodjes en roerei.

Voor we wegreden was het toch bijna 9 uur. Fillipi vroeg ons of we het goed vonden dat we vandaag zijn muziek draaiden. We vonden het allemaal prima - slechter kon het niet dachten we maar Braziliaanse muziek ben je ook vrij snel zat moet ik zeggen.

Eerst gingen we langs een gebied waar prachtige rotsformaties waren. Je kon heel goed bovenop de rotsen klimmen (maar naar beneden zag ik dat er een hele boel veel moeite hadden). Boulderaars zouden helemaal uit hun dak kunnen gaan hier. 

Je kon in elke rots wel iets zien. Het was fantastisch mooi.

Ik zag ook 2 biscacia’s. Dat zijn flink opgeblazen konijnen met een lange staart;

We bezochten 3 van dit soort plekken en het was heerlijk om doorheen te wandelen. Eén plek heette lost Italy. Angel legde uit dat chauffeurs hun toeristen nooit bij naam noemen (geen onthouden aan en sommige namen zijn gewoon moeilijk voor hen) maar ze noemen ze naar het land waar ze vandaan komen. Op een dag was een chauffeur 2 van zijn toeristen kwijt. Hij heeft wel een uur ‘Italy, where are you!?’ lopen roepen en iedereen ging hem helpen. Na een uur kwamen de Italianen boven water en sindsdien heet deze plek ‘Lost Italy’.

Ik zie hier een zeilschip in

En een gebroken hart...

Hierna reden we naar de Mysterious lagoon. 

Angel ging ons voor hiernaar toe, via een prachtige wandeling van ongeveer een half uur. Hij zei daar dat hij terug keerde om onze lunch te maken, hij raadde aan om ongeveer een uur bij de lagoon door te brengen en dan via de achterkant van een rotspartij terug te lopen. 

Het was er prachtig en we konden makkelijk een uur zoet zijn. We klommen op diverse uitkijkpunten over de Mysterious lagoon;

Er zwommen allerlei watervogels en toen we alles gezien hadden liepen we om de rotspartij heen waar nog heel veel lama’s stonden met jongen dus daar hebben we ook nog zeker een half uur lopen fotograferen;

De babies zijn natuurlijk het leukste. En zo lekker donzig nog.

 Er waren zeker 4 hitsige mannetjes die hun vrouwtjes besprongen. Zodra ze op de rug van het vrouwtje zitten laat het vrouwtje zich zakken en wordt het op de grond verder afgemaakt. Ze doen er meer dan 10 minuten over en andere lama’s staan er omheen en kijken er naar;

Daarna kregen we een heerlijke lunch. Een soort aardappel/groente/kaasschotel uit de oven, gebakken rijst, avocado, rauwkost en tonijnsalade.

We aten allemaal een beetje teveel en toen we weer in de auto zaten vroeg Fillipi of we het goed vonden dat we even geen muziek aan zouden doen. Prima. En binnen 5 minuten waren we allemaal diep in slaap.

Helaas waren we binnen een half uur bij de Anaconda canyon. Helena en ik waren gelijk wakker en liepen richting de canyon, maar de Brazilianen kwamen pas een kwartier later aankakken. 

Het was een diepe canyon, met ergens een uitkijkpunt (een enorme rots waar je overheen kon lopen, 50 meter de canyon in) die aan beide kanten prachtig uitzicht op de canyon bood. Het waaide flink en Helena en ik bleven angstvallig in het midden van het uitkijkpunt want hij liep aan alle zijkanten en aan het eind stijl naar beneden en nergens ook maar een railing of waarschuwingsbordje. Dat hier nog nooit een ongeluk is gebeurd is een groot wonder;

Toen we de canyon uitgebreid bekeken hadden gingen we terug de jeep in. Ik wilde wakker blijven maar dat is niet gelukt. De omgeving waar we nu doorheen reden was niet spectaculair (of we waren gewoon verwend) en ondanks enorm gehobbel en geschud viel ik prompt weer in slaap. 

Na onbepaalde tijd waren we in een dorpje waar niks te beleven viel maar waar een bar was met vreemde biersoorten; cactusbier, quinoabier, cocabier en honingbier. We waren alleen geen van allen bierdrinkers. Maar er was wel een wc en er was tegen een kleine vergoeding ook internet dus iedereen blij.

Hierna reden we nog een uurtje en kwamen tegen 17 uur op onze bestemming aan; een zouthotel. Ik had hier al vele negatieve verhalen over gelezen; koud, vies en armoedig. De paar positieve zouthotels zijn gelijk weer hele dure veel-sterren aangelegenheden. Ik wist totaal niet wat ik me ervan voor moest stellen en wachtte het gewoon maar af.

Het eerste zouthotel bleek gesloten maar het 2e was wel open. Het was een openbaring! De muren (behalve de buitenmuren), de bedden, de tafels en de stoelen; alles was van zoutblokken gemaakt. Fillipi heeft het nog getest door aan een muur te likken (wij griezelden van het idee) en ja hoor; het was echt zout. 

Gang die uitkomt op de eetzaal/receptie

De bedden zijn een verhoging van zoutblokken waarop een matras lag, de nachtkastjes waren zoutblokken met een kleedje erover, de eettafel en stoelen waren van zout (=stapel zoutblokken met een kussentje erop) en de vloer in de eetzaal was van aangeharkte grove zoutkorrels;

Het was heel erg leuk. En schoon. En we kregen allemaal een eigen kamer! En er was tegen kleine vergoeding warm water. En dan was het eten ook nog heerlijk - kip, patat en tomaat. En groentesoep vooraf.

Voor het eten heb ik nog een wandeling gemaakt. Eerst door het dorp. Daar was ik snel uitgekeken. 

Zo op de foto ziet het er nog aardig uit maar het dorp is erg armoedig.

Daarna volgde ik een weg buiten het dorp, en kwam langs een nogal apart kerkhof. Er stonden allemaal kruizen, de meeste zonder naam en datum, met blauw, wit of zwarte versierselen. Sommige plastic slingers hadden de vorm van doodskopjes!

Links de doodskop slingers.

Daarna kwam ik langs keurig aangelegde akkertjes. Er zijn hier veel quinoa velden. Het blijkt dat 1 korreltje quinoa een kilo quinoa opbrengt. Daarna liep ik nog een stuk verder en zag enorme cactussen op een rotsige heuvel groeien. Deze cactussoort heet trichocereus pasacana en kan 12 meter hoog worden. 

Ik klom omhoog naar de eerste cactus en maakte deze foto. De cactus is minstens 3 keer zo hoog als ik zelf ben en veel hebben een soort vogelnest tussen hun armen;

Na het eten een heerlijke warme douche genomen en nu zit ik dit verhaal op mijn bed te typen en ga zo lekker slapen. Er is geen wifi hier dus kan het niet online zetten. Misschien morgen.

.

.