17 januari. El valle de la Luna (de vallei van de maan).

Best goed geslapen op deze hoogte. Ik liep even naar de keuken om water te pakken en toen viel de deur van mijn kamer achter me dicht en besefte ik dat sleutels, telefoon, alles achter de gesloten deur lag en ik liep in mijn pyama en slippers...
Gelukkig was Sarah ook wakker en zij appte naar de eigenaresse, maar die antwoordde niet dus misschien sliep ze nog. Het was half 8. Toen ben ik maar op de sponning van mijn raam gaan timmeren in de hoop dat het slot eraf zou trillen; dat slot stelde niet zo veel voor en gelukkig lukte dat!

Omdat ik geen afspraken had vanmorgen deed ik mijn uitgebreide yoga routine. Het zal daar de komende week niet van komen.

Daarna ontbijt, en ging ik logies voor Uyuni boeken. Daarna verdiepte ik me in het transport tussen Uyuni en Santa Cruz, mijn volgende reisdoel. Daar woont een goede Jakarta vriendin die mij heel graag te logeren wil hebben. Moet ik wel wat voor over hebben. 24 uur in een bus of misschien een gedeelte met het vliegtuig. Dat is zij op het moment voor mij aan het uitzoeken.

Daarna liep ik in de snikhitte het dorp in om een kaart te posten aan de vriendin van Jillis, die eerder jarig is dan ik dacht. Naast het postkantoor waren ze de katholieke kerk aan het renoveren;

Net als alle huizen hier lijkt hij van een soort leem gemaakt. 
Op de terugweg nog een paar boodschapjes en toen koken, eten en op naar El Valle de la Luna.

El Valle de la Luna ligt 13 km ten westen van San Pedro. Dit gedeelte van de woestijn bestaat uit diverse rots- en zand formaties die zijn ontstaan door wind- en water erosie. Het landschap heeft een brede diversiteit van kleur en textuur, waardoor het soms wat weg heeft van het maanoppervlak. 

Daarnaast zijn in het gebied verschillende zoutvlaktes en zoutmeren waar de aanwezigheid van het zout een witte laag op het oppervlak achterlaat. Je kunt hier net als in de Dode zee ook drijven op het water, maar dat heb ik al gedaan dus die tour laat ik aan mij voorbij gaan. Sarah, mijn Duitse huisgenote die ik gister heb ontmoet, was wel gegaan vanmorgen en kwam heeeel erg vies thuis. Ze vond het wel leuk maar niet zo spectaculair als in de dode zee.

Ik moest me iets voor 16 uur bij het reisbureau melden en toen ik om half 4 mijn kamer verliet vielen er dikke druppels regen. Ik ging toch even terug voor mijn regenjas maar voor ik bij het reisbureau was, was het al weer droog.


Met een groep Chilenen, 1 Braziliaan en een meisje uit Whales stapten we in een bus. We hadden een heel aardige gids, die erg haar best deed alles voor ons te vertalen wat ze over de rest van de groep uitstortte. De Braziliaan verstond ook geen Spaans maar zijn Engels was heel goed.

Ook zijn er rotsen die boven het oppervlak uitsteken en uit zoute mineralen  bestaan. De rotsen lijken door de mens gemaakt te zijn. Deze formaties bezochten we tijdens de tour als eerste;

De witte strepen en vlekken zijn allemaal zout.

En er zijn hier ook een aantal grotten maar daar kon je niet in. Je mocht sowieso niet van de paden afwijken en dingen aanraken.
Tot 1985 was dit een zoutwinningsgebied met diverse mijnen. Die zijn in 1985 allemaal gesloten toen het een natuurmonument werd, en inmiddels wordt er ontzettend veel meer geld aan toerisme verdiend als aan zoutwinning.



Een beetje onduidelijke foto van een oude mijn. Je hoorde de zoutkristallen heel zachtjes knisperen en kraken.

Hierna gingen we 45 minuten wandelen door een deel van de maanvallei. Het was vrij zwaar omdat je grotendeels door mul zand liep.

Je ziet hier een stuk van de weg lopen (foto boven).

We kwamen langs een oud mijnwerkersdorpje. Er stonden nog wat achtergelaten machines en wat bouwvallen, maar daar stond de halve groep in te poseren dus die niet op foto kunnen zetten;

Hierna reden we weer een stukje verder en toen liepen we een uur omhoog te klunen naar een fantastisch uitzichtpunt. Er hingen regelmatig donkere wolken in de verte, maar zoals verwacht kwam er geen druppel regen. Het zorgde wel voor prachtige effecten. Aan de ene kant die wolken, aan de andere kant stralende zon; de foto’s zijn ongeveer op hetzelfde tijdstip gemaakt maar alleen 180 graden de andere kant;

De donkerbruine streep in het midden is zand (foto boven).

Toen we op het uitzichtpunt stonden, gaf de gids ons de mogelijkheid nog hoger te klimmen, als we binnen 20 minuten terug zouden zijn. Het Engelse meisje en ik waren de enige die dat deden. De rest plofte neer en zat daar nog toen we terug kwamen;

Je ziet hier goed het zandpad waar we grotendeels op moesten lopen.

Achter dat donkere zand op de voorgrond loopt dus de afgrond honderden meters steil omlaag!

Hierna weer terug naar de bus; het was ondertussen 19.30 uur en we reden naar een uitzichtpunt om de zon onder te zien gaan;

 

De Atacama woestijn wordt beschouwd als een van de droogste plekken op aarde, doordat sommige plekken geen enkele neerslag in de afgelopen 100 jaar gehad hebben. (Hier is ook een prototype van de Marsrover getest vanwege het droge en onbegaanbare terrein.)

San Pedro is gebouwd in een oase in de Atacama woestijn.

Na de zonsondergang reden we terug naar San Pedro. Nog een stukje wandelen naar huis, waar ik tegelijk met Sarah aankwam, die dezelfde tour had gemaakt maar bij een ander agency had geboekt. We kletsten nog wat en daarna gingen we allebei naar bed.

Morgen de regenboogvallei!


Voor iedereen die me vergeefs antwoord heeft gegeven op de vraag hoe ik accenten op bv de letter e kan krijgen; ik heb het net zelf uitgevonden.
Op het toetsenbord van de Ipad de ‘option’ knop indrukken en de e typen; é
Nu nog de dubbele puntjes op de e. Die heb ik nog harder nodig... dus...