3 februari. Santa Cruz, Galapagos.

Na een beetje onrustige nacht (het was erg licht in mijn kamer) toch wel lang geslapen. Ik bleef nog een beetje langer liggen want ik had geen zin mij te haasten. Maar om 7 uur was het genoeg; douchen (koud en de straaltjes gingen alle kanten op behalve naar beneden) en ontbijten. 

Daarna eerst eens kijken of die markt soms open was; en ja hoor. Veel meer te koop dan in die kleine supermarktjes en iets minder overprijsd. Dus met volle tas naar huis. Ze geven hier trouwens nergens plastic zakjes!! Prima. En in elk logement staan van die hervulbare 20 liter waterflessen. Over sommige dingen denken ze hier heel goed na.

Daarna stond het Charles Darwin Research Station op mijn programma. 

Ik liep via een weg die ik gister nog niet gelopen had, en ontdekte allerlei souvenirwinkels. Nadat ik ze allemaal bekeken had, kocht ik een koelkastmagneet. Die kan ik maar binnen hebben. Ook ging ik op zoek naar iets tegen de zon. Alle hoeden waren zagen er niet uit, dus ik besloot een opvouwbare paraplu te kopen. Het is regentijd hier, dus 2 vliegen in 1 klap.

Daarna zag ik nog een bordje dat verwees naar ‘Station Beach’. Was maar 100 meter lopen dus dat kon er ook nog wel af. Het was een piepklein strandje, met mooi wit zand, zwarte rotsen en... mijn eerste zwarte zeeleguaan die net uit het zand leek te kruipen;

Ik kon echt met mijn Iphone tot een halve meter voor haar gezicht komen. (Ik denk dat het een vrouwtje is die op zoek is naar een geschikte plek voor haar eieren; daarom gaan ze graven.)

Deze zeeleguaan eet alleen maar algen, die ze uit de zee halen. Nadat ze terug op land zijn, nemen ze lange zonnen-baden om weer op temperatuur te komen. Op land hebben ze geen natuurlijke vijanden vandaar dat ze niet bang zijn. Alleen haaien zijn dol op deze leguaan. Elke maaltijd is dus een kwestie van eten-of-gegeten-worden...

Ze kunnen 1.75 m. lang worden en meer dan 15 kilo wegen. 

Je hebt deze soort ook in een kerstmis uitvoering. (Zo heten ze echt!). Dit komt omdat in het paarseizoen, de mannen rood en groen verkleuren.

Ik stak nog even mijn teen in het water, om te voelen of ik een wetsuit nodig had als ik ooit besloot te snorkelen, maar het water was heerlijk op temperatuur. 

Hierna liep ik het Charles Darwin Research Station in. Dit  Station is in 1959 opgericht door UNESCO, met als doel het behouden van het Galapagos- ecosysteem. Er wordt onderzoek gedaan naar bedreigde diersoorten en wat er voor hen gedaan kan worden.

Er werd nu onderzoek gedaan naar de bedreigde vogelsoorten zoals de mangrovevink en de floreanaspotlijster. Die worden bedreigd door een vlieg die oorspronkelijk niet op de eilanden voorkomt. De vlieg legt eitjes in de nesten van de vogels, en zodra de eitjes uitkomen kruipen de larven van de vlieg in de oren en neusgaten van de jonge vogels, om zich tegoed te doen aan hun bloed. Veel van de vogels overlijden daarna. Men probeert de vogels te redden op 2 manieren; 

1. Men haalt de eieren uit de nesten en broedt ze elders uit. Zodra de vogels groot en sterk genoeg zijn worden ze weer vrijgelaten. 

2. Men probeert een natuurlijke vijand te vinden die graag de eitjes van de vlieg eet maar geen schade toebrengt aan de rest wat leeft op de Galapagos. Er zijn hoopvolle proeven gaande met lieveheersbeestjes uit Australië.

Eerst kwam ik in een ruimte waar van alles te vinden was over zeedieren. Er stond een enorm geraamte van een Bryde’s walvis. Deze is in 1995 dood gevonden op Rabida eiland;

Ook werd er in deze ruimte veel aandacht besteed aan haaien. Haaien zijn al 400 miljoen jaar op aarde. Zij leefden al voor de dinosaurussen. En zij zijn dus nooit uitgestorven maar steeds verder geëvolueerd.

Er werd uitgelegd waarom haaien zo nuttig zijn, en waarom het zo zorgwekkend is dat mensen nog steeds haaienvinnen eten.

Ook kwam de plastic vervuiling in de oceanen uitgebreid aan bod.

Het centrum bestond uit diverse gebouwen. In een ander gebouw kon je opgezette dieren bekijken, en werd er veel uitleg gegeven over de evolutietheorie van Darwin.

Darwin was een Britse natuuronderzoeker, bioloog en geoloog. In 1831, hij was toen 22 jaar, voer hij mee op de HMS Beagle. In 1835 bereikte dit schip de Galapagoseilanden. Darwin bleef 5 weken op deze eilanden en hier ontwikkelde hij zijn ideeën voor de evolutietheorie. Hij vond namelijk op elk Galapagos eiland een ander soort schildpad, en dat vond hij vreemd. Het was niet logisch dat God op elk eiland een ander soort schildpad had neergezet. En hij bedacht dat het moest komen door de omstandigheden. De schildpadden hadden zich aangepast naar hun omgeving om te overleven. Deze gedachten namen vorm aan in 1838. 

Evolutie; het zich continu aanpassen en de sterkste soort overleeft.

Hij was niet de eerste met deze theorie; ook zijn grootvader speelde al met dit idee in de 18e eeuw. Zijn boek rondom de evolutietheorie werd pas in 1859 gepubliceerd, omdat hij het eerder niet aandurfde. Maar toen een andere onderzoeker met dezelfde theorie kwam moest hij wel doorzetten, en zo is Darwin bekend geworden als de persoon die de evolutietheorie bedacht.

“Evolution; it is not the strongest of the species that survives, nor the most intelligent, but the one most responsive to change”.

Hierna kwam ik terecht bij de afdeling ‘Reuzenschildpadden’. Ooit leefden er duizenden reuzenschildpadden op deze eilanden, op elk eiland een ander soort. Na de ontdekking van de Galapagos eilanden zijn er sinds eind 17e eeuw naar schatting 200.000 schildpadden weggehaald, en ratten, katten, honden en geiten losgelaten. Deze vormden ook een bedreiging voor de schildpadden.

Men denkt dat er op dit moment nog maar 10% van de oorspronkelijke populatie in leven is. Maar... langzaam stijgt dit aantal door ‘vreemde dieren’ te verwijderen en de eieren te beschermen.

In 1999 vond men op het eiland Pinta, waar geen toeristen mogen komen, een schildpad die de enige in zijn soort was. Hij kreeg de naam Lonesome George. Hij werd overgebracht naar het Charles Darwin Research Station en overleed daar in 2012 op 102 jarige leeftijd. Er is getracht hem zich te laten voortplanten met andere reuzenschildpadden. Er zijn ooit 14 eieren gelegd, maar hiervan was er niet één vruchtbaar...

Nadat George is overleden is zijn lichaam opgezet. Hij is te zien in het Research Station, achter glas in een aparte gekoelde kamer;

Na deze ruimte kwam je buiten in een omgeving waar heel veel schildpadden leven, op leeftijd bij elkaar.

Hier een groepje van volwassen schildpadden;

Ik ben wel anderhalf uur in het Research Station gebleven, het was zeer interessant.

Na het Research Station kwam ik langs diverse touroperators en bij de eerste die ik binnenstapte boekte ik een tour voor woensdag. (Ik had gisteravond ook al hier en daar mijn licht opgestoken). Je kunt vanuit Santa Cruz naar diverse eilanden, om diverse dieren te zien. Maar ik denk dat er op mijn volgende eiland, Isabela, nog genoeg mogelijkheden komen en ik wilde graag naar Bartelomé. Daar leven geen dieren maar het landschap moet spectaculair mooi zijn. Dus daar boekte ik mijn tour heen.

Daarna liep ik naar huis, at mijn lunch in de koele a/c, en om 14 uur vertrok ik richting Laguna las Ninfas. Dit is een meer dat omzoomd wordt door diverse soorten mangroven, en je kunt hier over een boardwalk omheen lopen. Een paar honderd meter voor ik er was, was de toegang opeens afgesloten wegens werkzaamheden. Pfff. Voor niks in die hitte gelopen. Mijn bedoeling was na de Laguna naar Tortuga Bay Beach te gaan, dat hier 2.5 km vandaan lag. Dat was een prachtige wandeling;

Maar 2.5 km was een flink eind. Ik loop liever op 2800 meter hoogte dan in 30 graden. Maar ik zag veel vogels. Allemaal niet te fotograferen, maar ik heb ze thuis geprobeerd op te zoeken en ik denk dat ik de bruine noddy stern, de Galapagos duif en diverse Darwin vinken gezien heb.

Ook groeiden er overal van dit soort enorm cactus’bomen’; de cendelabra;

Ze hebben vaak bloemen; allemaal geel;

Eindelijk bereikte ik het strand. En jawel; weer heel veel zeeleguanen;

Het was een prachtige zee; het eerste stukje leek het water geel, daarna groen en daarna donkerblauw;

Het zag er vrij onschuldig uit maar overal hingen waarschuwingen dat de stroming enorm sterk was.

Ik liep een stuk langs de kustlijn, en toen moest ik weer om een zwarte rotspartij heen. Hier weer van die grabus-grabus krabben, dit keer ook een zwarte variant;

Ook zag ik kustvogels rennend over het zand, een Amerikaanse oestervanger en stormvogels.

Gelukkig ook een bruine pelikaan en een Galapagos aalscholver. Die zijn tenminste te fotograferen;

Ik liep een heel eind want er zou nog een baai komen waar je veilig kon snorkelen en waar je ook de kans had op flamingo’s. Maar helaas; geen flamingo te zien en ik ga woensdag al snorkelen dus besloot het hele eind maar weer terug te lopen.

Om 17 uur was ik weer thuis. Heerlijk onder de koude douche en ik had nog het idee om ergens iets te gaan drinken maar ik ben lekker thuisgebleven vanavond. Meer dan genoeg gelopen!! Tussen de 12 en 15 km denk ik.

.