In de winter was ik al eens een keer gaan wandelen op Tiengemeten, maar vriendin Marja wilder er ook graag eens heen dus spraken we af om 10 uur bij de pont.
Dit keer was het bezoekerscentrum en het Rien Poortvliet museum open EN ik had vorige keer een klein stukje van het eiland gemist dus voor mij ook nog genoeg nieuws.
Het eiland Tiengemeten begon rond eind 16e eeuw met het droogvallen van een slijkplaat in het Haringvliet. De slijkplaat is aanvankelijk 'tien gemeten' (5 hectare) groot, maar de plaat groeide snel aan tot 116 hectare in 1639. Het is dan een ruig getijdengebied vol slikken en kreken, vit en vogels. In 1750 is de eerste inpoldering van de Oude Polder in het oosten; een eigen haven en een eerste boerenhoeve verschenen.
In 1790 werd heel Tiengemeten eigendom van baron van Brienen van de Groote Lindt. Ze polderden veel wildernis in en de grond werd als landbouwgrond verpacht. Van 1804 tot 1831 werd de haven in de Oude Polder quarantaineplaats voor schepen uit de 'Oost' die op weg waren naar Rotterdam en Dordrecht; hier moesten ze voor anker ivm besmettelijke ziektes. In de 2e helft van de 19e eeuw kwamen er steeds meer mensen wonen en werken op Tiengemeten; rond 1900 woonden er ongeveer 100 mensen in 9 boerderijen en 19 arbeiderswoningen.
De watersnoodramp van 1953 spaarde ook Tiengemeten niet; buitendijken braken door, 2 mensen verdronken alsmede het vee. Het herstel in de jaren hierna werd steeds ingrijpender en Tiengemeten veranderde in een modern akkerbouwgebied. Eind 20e eeuw besloten rijk en provincie dat het een waterrijk natuurgebied moet worden en Natuurmonumenten wordt eigenaar.
Nadat we in 10 minuten met het pontje overgestoken waren, sloegen we gelijk linksaf. Het was best lekker weer, al waren de luchten dreigend. Tot onze verbazing waren er al heel veel bramen rijp; wel een beetje zuur maar goed te eten. We liepen tot het hotel aan het meest oostelijke puntje en vandaar zwalkten we een beetje terug richting het westelijke deel.
Dezelfde paarse bloemen als in de duinen bij Santpoort kwamen we hier ook tegen;
Onderweg kwamen we langs de kudde Schotse hooglanders;
Het enige minpuntje was dat heel veel picknickbanken rond lunchtijd bezet waren, en ze waren al niet dik gezaaid. Maar eindelijk vonden we er eentje maar toen we hongerig aanvielen, begon het te spetteren en even laten te GIETEN! Dus wij snel inpakken en naar de dichtstbijzijnde boom gerend en daar werd het al snel droog, maar we waren in die paar minuten goed nat geworden.
Voor Marja was 12 km wandelen precies goed; terug bij de boot hadden we nog een klein half uurtje voor het Rien Poortvliet museum in een 17e eeuwse boerderij. Ik had er nog wel wat langer willen kijken. Ik was vroeger een grote fan van Poortvliet en had een flink aantal van zijn boeken.
Rien Poortvliet is in 1995 op 63 jarige leeftijd aan botkanker overleden. Omdat hij hartstochtelijk jager was, begon hij als snel allerlei natuuronderwerpen te tekenen. Met de kabouterserie verwierf hij internationale bekendheid en het boek is later als tekenfilm verfilmd.
Er hangt veel van zijn werk, en ook diverse foto's van het koninklijk huis, waarmee hij goed bevriend was.
De meeste schilderijen herkende ik uit zijn boeken. De Ark van Noach herinnerde ik me niet en vond ik prachtig;
Werk uit zijn boek 'Hij was één van ons';
En hoewel ik vroeger elke woensdag EN zondag in een katholieke kerk zat (met flinke tegenzin), vond ik deze prent zó herkenbaar. Vooral het eau-de-cologne zakdoekje en het knikkebollen deed me heel erg aan mijn vader denken op zondag;
En natuurlijk alle tekeningen uit 'Leven en werken van de Kabouter'. Uit 1976! Toen had ik al geld gespaard om dit boek te kopen. Het boek is over de hele wereld uitgebracht en meer dan 60 keer herdrukt. Het heeft meer dan 1 jaar op de bestsellerlijst van de New York Times gestaan. Hij heeft totaal 4 boeken over kabouters uitgegeven.
Op zolder stond dit kabouter poppenhuis;
No comments:
Post a Comment