Vandaag reden Tonia en ik naar het station in Santpoort-Noord waar we heel makkelijk onze auto konden parkeren. We waren nog nooit in het Nationaal Park van Kennemerland geweest en inderdaad was het net zo prachtig als alle verhalen!
We waren al snel op landgoed Duin- en Kruidberg. In de 17e eeuw verbleven steeds meer Amsterdammers die het zich veroorloven konden op een lust-plaetse (buitenplaats). In 1634 werd de eenvoudige boerenhofstede Duin en Bergh gekocht door Hendrik Reijnst voor fl 11.700,-. In de loop van de eeuwen werd deze buitenplaats door eigenaren steeds meer uitgebreid en opgesmukt. Ook Willem III is eigenaar geweest en gebruikte het landgoed voornamelijk als jachtverblijf en als plek voor geheime besprekingen. Na zijn dood in 1702 raakte het landgoed in verval.
Na de 2e wereld oorlog werd het landhuis als hotel verpacht. In 1981 werd het natuurgebied eigendom van Natuurmonumenten maar je kunt nog steeds overnachten in het hotel;
Bij het hotel hoort een prachtige tuin en een grote vijver;
Even later liepen we in het natuurgebied en ik zag op 150 meter 3 bruine reeen weg rennen. Het ging te snel voor een foto maar het waren duidelijk geen herten.
Zandvlaktes wisselen zich af met open duin gebied;
We liepen een flink stuk door het bos en kwamen langs een vogelkijkhut bij het Duinmeer. Vlak hierna kwamen we op het smalle struinpad van de Hubertusvallei. Hier liepen we 2 serieuze natuurliefhebbers tegen het lijf die op zoek waren naar het bloemetje de parnassia. Na een kwartier kwamen we ze weer tegen en onderhand had ik het bloemetje al gegoogeld maar we zagen alleen witte bloemetjes van de braam. Ze waren zo enthousiast dat ze een stukje met ons het duin inliepen om de bloemen aan te wijzen;
Parnassia bloeit zomers in natte duinvalleien. (deze twee foto's zijn van internet; mijn foto's waren erg wazig.)
Ook vertelden ze over de moeraswesporchis, en die vond ik! Als je goed in het kelkje keek zag je duidelijk de orchidee vorm. Deze is vrij zeldzaam in Nederland volgens de kenners;
We namen hartelijk afscheid en we vervolgden onze weg. Een stukje moesten we via het fietspad overbruggen want het wandelpad zou te moerassig zijn. Gelukkig waren we niet eigenwijs want een stuk verderop zagen we waar het wandelpad op uit kwam; inderdaad niet zonder droge voeten over te steken;
Hierna moesten we een steile zanderige heuvel opklimmen waarna we aan zee kwamen.
We liepen een kleine 2 km langs het strand; het zand was goed hard aan de kustlijn dus prima te doen. Het begon zelfs een beetje te spetteren maar het mocht gelukkig geen naam hebben.
Bij strandtent Parnassia liepen we weer zo’n zanderige heuvel op en vervolgden onze weg door de duinen. Het werd steeds zanderiger en heuvelachtiger.
We misten een afslag en moesten door een drassig stuk vol doornstruiken en waterpartijen;
maar we zagen gelukkig in de verte een trap die beschreven werd in de route en na flink wat omzwervingen door de struiken en het moeras kwamen we uiteindelijk bij de trap, die leidde naar het uitzichtpunt ‘de Hazenberg’; geen haas en zelfs geen konijn te bekennen maar wel prachtige uitzichten;
Toen we de Hazenberg weer afliepen kregen we het Vogelmeer in het vizier. Een kant van het meer was bezaaid met paarse kattenstaarten. Een geweldig gezicht en we konden haast niet ophouden met foto’s hiervan te maken;
We kwamen er al snel achter waar de naam Vogelmeer vandaan kwam; toen we er omheen liepen zagen we in het meer een soort eiland in het Vogelmeer liggen, dat stikte van … vogels. Vooral aalscholvers waren goed te herkennen van een afstand. En de nodige eenden soorten.
Hierna hielden we onze welverdiende lunchstop en daarna gingen de wandeltocht verder, en ik moet zeggen; bijna 50% zandpaden van het soort ruiterpaden, en alles liep non stop omhoog en omlaag. Normaal draai ik mijn hand niet meer om voor 21 km maar ik moet eerlijk toegeven dat ik aardig op mijn tandvlees begon te lopen. Misschien heeft de 110 km fietsen, het wadlopen en de 30 km wandeltocht dat ik deze week achter de rug had, er ook mee te maken. En heel misschien… tja… ook ik word er niet jonger op…
Om beurten mochten we even klagen maar Tonia liep vandaag veel beter. Gelukkig had ik geen last van mijn achillespees vandaag.
We kwamen langs 2 gedenkstenen waar in 1943 10 gijzelaars door de Duitsers als vergeldingsactie werden gefusilleerd.
Als klap op de vuurpeil zagen we ook nog een paar Schotse hooglanders. Met zeer indrukwekkende hoorns dus de foto's zijn een beetje een zoekplaatje geworden;
Ik moet zeggen; ik was blij toen we het landgoed Duin- en Kruidberg weer in het oog kregen en de laatste kilometer kon er toen ook nog wel af. We waren om 9 uur van start gegaan en het was inmiddels iets na drieen. En alleen 2 korte stops van 10 en 15 minuten gemaakt! Van de 21 km leek ruim de helft over rul zand te gaan en alles ging omhoog en omlaag.
Bijkomend voordeel; 's avonds vroeg naar bed en 9 uur in coma gelegen!
No comments:
Post a Comment