21-8-'21. Slot Zuylen en 80 km fietsen terug naar huis.

Vandaag deden we rustig aan omdat we naar Slot Zuylen wilden en die ging pas om 11.30 uur open. Het was maar 10 km fietsen en we waren er ruim op tijd. Eerst kwamen we door het poortgebouw uit 1530. Hier woonde de poortwachter met zijn gezin;

De tuinen rond het kasteel waren al wel open en ik maakte van alle kanten foto's van het slot;

Rond 1250 werd op deze plek een woontoren gebouwd in opdracht van de familie Van Zuylen. In de 15e eeuw werd de woontoren vernietigd, en nadat er zo'n 100 jaar enkel een ruïne had gestaan, liet de nieuwe eigenaar Willem van Rennenberg in 1522 een imposant slot bouwen. Via verkoop en huwelijken kwam het slot in het bezit van het geslacht Van Tuyll van Serooskerken, dat het slot tot 1952 ononderbroken in eigendom had. In de eerste instantie bewoonde de familie het slot alleen in de zomer, later werd Slot Zuylen permanent door de familie bewoond. In 1822 erkende de Koning het geslacht en mochten zij de titel baron voeren. 

In 1752 werd het kasteel tot modern landhuis verbouwd. 

Om precies half 12 mochten wij naar binnen. In het souterrain waren vroeger de voorraadkamers en de kerker. We liepen de trap op en kwamen in de woonvertrekken van de familie. We kwamen eerst in de Hal. Deze ruimte is later aangebouwd om het slot van buiten een systematisch aanzicht te geven. De linkermuur op de foto was dus vroeger de buitenmuur en zo dik dat er diepe vitrinekasten in gemaakt zijn;

portret van Willem René van Tuyll van Serooskerken (1743-1839).

Hierna kwamen we in de Blauwe Kamer. De kamer werd door de familie gebruikt als salon. 

Tafelpiano uit 1849. Er boven hangt een portret van drie kinderen, geschilderd in 1677 door Nicolaes Maes, een leerling van Rembrandt.

Hierna kwamen we in het boudoir (= een fraai ingerichte dameskamer). Zolang de familie in het huis woonde, heeft de vrouw des huizes hier brieven geschreven. Er stond een bonheur du jour; een kleine dames schrijftafel. Het kleine kabinetje dat er nu nog staat stamt uit de late 17e eeuw. Het schilderij van De drie Gratiën door Gerard van Honthorst heeft naar verluid lange tijd op zolder gehangen, omdat het te onzedelijk zou zijn voor de kinderen die op het slot woonden;

De meest indrukwekkende ruimte is de Gobelinzaal. De betimmering en de wanden zijn 18e eeuws, maar het wandtapijt stamt uit de late 17e eeuw. De bosrijke voorstelling met tal van verdwijnpunten doen de ruimte groten lijken dan hij werkelijk is. In de 19e eeuw hingen de wanden vol met portretten en stonden er tal van meubelen. Het wandtapijt heeft tijdens de oorlog opgerold in de kerker gelegen en is nooit ontdekt door de Duitsers;

Tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft de baron opgesloten gezeten in een gevangenis en had de barones enkele onderduikers op het slot wonen. De familie heeft de oorlog overleefd maar door de kosten van het onderhoud is het eigendom geworden van een stichting en nu te bezichtigen als museum en te huren voor trouwpartijen of zakelijke vergaderingen.

Het bijzondere van dit slot is dat de familie veel van de schilderijen en de meubels achter heeft gelaten. Er zijn ook regelmatig tentoonstellingen met bijvoorbeeld het thema servies; dan is al het servies dat de familie in privé bezit heeft tijdelijk te bezichtigen.

Zo bevat de eetkamer één van de weinige nog complete vooroudergalerijen in Nederland. De inrichting is sinds de 19e eeuw weinig veranderd. Op tafel staan delen van een porseleinen servies dat rond 1750 op bestelling in China werd gemaakt. Het is uniek omdat het in grote compleetheid bewaard is gebleven. Ook is er een grote verzameling glaswerk, hier verspreid op tafel en in kasten te zien;

 

Het theekamertje is één van de ruimtes die in de 16e eeuw tegen het al bestaande slot zijn aangebouwd. In de late 17e eeuw werd het kruisgewelf beschilderd met puti die wapenschilden vasthouden (boven in de rechter foto nog net te zien);

 

Deze kamer heeft volgestaan met kostbaarheden die via de VOC naar Nederland waren gekomen. Porselein en thee was uitermate kostbaar en modieus dus het theekamertje was tevens pronkkamer. Via de trap (rechts boven) liepen we naar de volgende etage.

We kwamen in de logeerkamer, daterend rond het einde van de 19e eeuw. De logeerkamer is ingericht met een bureau en een wasmeubel en een erg leuke koffer;

Hierna kwam je in de Bellekamers, waar Belle van Zuylen tot haar dertigste de zomers in deze kamers door bracht. Ze hield zich bezig met schrijven, dichten, musiceren, tekenen, tuinieren en handwerken. Van haar hand zijn honderden brieven bewaard; haar opvattingen botsten geregeld met de adellijke opvattingen van haar familie. In de kamers zijn verscheidene portretten van haar te zien. In 1771 trouwde Belle met de huisleraar van haar broer en is met hem naar Zwitserland verhuisd.

 

De Stenenkamer kreeg haar huidige uiterlijk rond 1920 en is ingericht als herenkamer. er hangen jachttrofeeën en er stond een biljart.

De portretten zijn Frederik Leopold Samuel van Tuyll van Serooskerken (1858 - 1934) en Johanna WIlhemina Schimmelpenninck (1863 - 1922), die Slot Zuylen van verre verwanten erfden in 1899. Hun kleinzonen waren de laatsten die in deze kamer jarenlang hebben geslapen.

De Zuylenkamer dankt zijn naam aan het feit dat het oorspronkelijk het appartement van de heer des huizes was. Later deden de ruimtes dienst als wintervertrekken, die door kleinere omvang gemakkelijker warm werden gehouden. De wandkast in rococostijl bevat nu een bijzonder pronkservies van Duits Meissen-porselein. De grote wandkaart toont Utrecht en haar meest vooraanstaande families, waaronder ook de familie van Tuyll van Serooskerken, te herkennen aan het wapen met de drie hondenkoppen;

Hiernaast ligt de bibliotheek, in 1919 ingericht en bevat vele bijzondere werken waaronder een Statenbijbel uit 1664, 17e eeuws werk van Cats en Vondel en een verzameling adelsboeken. Deze zijn ook bekend als rode boekjes; in blauwe boekjes worden prominente families die niet van adel zijn - het patriciaat - bijgehouden.

Ten slotte kwamen we in de keuken. Kasteelkeukens bevinden zich vrijwel altijd in het souterrain, maar omdat de kelders herhaaldelijk onderliepen, is de keuken van dit slot op de bel-etage. De voorraadkelders waren bereikbaar via een trap. Oorspronkelijk werd er op een open vuur gekookt, maar in de 18e eeuw werden een oven en fornuis ingemetseld. De aanrechten en terrazzo vloeren werden in begin 20e eeuw aangelegd. 

Op de plaats van de koperkast zat vroeger een wenteltrap;

De zolder was niet te bezichtigen.

Wij vonden het een prachtig slot en echt een aanrader om eens te bezoeken. In bijna elke kamer stond een vrijwilliger die je heel graag dingen uitlegde en over de familie vertelde.

De laatste bewoner van het slot, F.C.C. van Tuyll van Serooskerken was tot 1958 opperkamerheer van Koningin Juliana.

Na de bezichtiging sprongen we weer op de fiets en begonnen we aan de 70 km terug naar huis. We hadden een andere route als de heenweg en nu fietsten we een heel stuk langs de Vecht en de mooie huizen van Mijdrecht. We aten onderweg nog ergens en tegen 17 uur waren we weer thuis. 

.