Vandaag weer een stuk Limespad met Tonia. Die begint er ook duidelijk lol in te krijgen dat we dwars door Nederland lopen. Ze vond het eerst een gedoe om weer terug naar het uitgangspunt te komen maar ze is er inmiddels aan gewend en zo komen we ook nog eens in het OV.
Maar... Omdat het openbaar vervoer tussen Cothen en Ingen zo'n drama is, besloten we met 2 auto's te rijden, ondanks dat het een aardig ritje is. We zetten de auto van Tonia in Cothen neer en reden met mijn auto naar Ingen. We hadden een aardig tochtje uitgestippeld maar het was prachtig weer en we hadden er zin in.
Voor vertrek nog even wat water erin gieten (scheelt sjouwen onderweg), wandelschoenen aan, bepalen of het colletje, handschoenen, extra trui en paraplu mee moeten of in de auto kunnen blijven, en daar gingen we.
Bij deze afstanden hebben we altijd 2 stops; een fruit/noten hapje tussen 11 en 12 en een lunch (salade of soep; afhankelijk van het weer) tussen 13 en 14 uur - EN afhankelijk van een bankje. Uit de wind en in de zon in het najaar en in de wind en uit de zon in de zomer. Dat is nog niet zo makkelijk en we zijn soms te kritisch, met als gevolg een uurtje verder lopen tot we bij een bankje komen dat eigenlijk toch minder is.
Al snel liepen we langs de oever van de Nederrijn;
Toen ik nog in Gorinchem woonde had ik ook al moeite de Merwede, het Merwedekanaal en de Linge uit elkaar te houden, maar de Rijn maakt het me ook niet makkelijk. De Oude Rijn, de Kromme Rijn, het Amsterdam-Rijn kanaal en nu weer de Nederrijn... Maar we volgden braaf de route, boven Maurik (Mannaricium) langs waar we langs een walnotenboom liepen. Tonia en ik zijn dol op walnoten en zeker als ze voor het oprapen liggen. Achter de boom was nog een heg en we moesten allebei plassen, dus daar was dat hegje prima geschikt voor. Terwijl we zaten te plassen, ontdekten we dat achter het hekje het echt wemelde van de walnoten, en we verzamelden handenvol in onze rugzak.
Het volgende plaatsje is Rijswijk (daar zijn er weet ik nu 3 van in Nederland. Boven deze Rijswijk is een Romeinse infanteriehelm gevonden in een zandwinplas.
Na Rijswijk kwamen we bij de pont naar WIjk bij Duurstede;
Tot onze verrassing lag er vlak na de pont een prachtige ruine; het restant van het iddeleeuwse kasteel Duurstede met de meer dan 40 meter hoge woontoren.
Ik had nog nooit van deze ruine gehoord en nieuwsgierig liepen we de ophaalbrug over. Na de ophaalbrug was een horeca gelegenheid, waar een meneer een beetje aan het opruimen was.
Het leek meer een feestlocatie en we zagen dat de linker toren een ijzeren stellage had met trap en die liepen we op, waardoor we een mooi uitzicht kregen op het gebouw en het achterliggende bos;
Ook konden we de torens van dichterbij bekijken (helaas zat alles wel potdicht);
Weer beneden besloten we nog even om de ruine heen te lopen, en al snel ontdekten we zoveel walnoten dat onze rugzakken te klein waren voor de hoeveelheden die hier voor het opscheppen lagen;
Met spijt in ons hart lieten we 95% van de noten achter. We liepen met flink zware rugzakken de ophaalbrug weer af en maakten nog een rondje om de slotgracht;
Hierna liepen we Wijk bij Duurstede in via een pittoresk lijbomenlaantje;
We kwamen langs een huis van een kunstenares die leuke beeldjes in haar raamkozijn had. Ze liep toevallig in haar tuin en vertelde dat ze de beeldjes verkocht voor 150 Euro per stuk.
Als ik ook zo'n leuk raam had gehad, had ik er vast een paar gekocht maar nog liever had ik er een workshop in gedaan. Ze vertelde dat ze daar mee gestopt was. Jammer!
Wijk bij Duurstede vonden we allebei een erg leuk stadje. Er was een kermis aan de gang en er waren een paar leuke winkels waar we graag eens hadden rondgeneusd. Ik kon het niet laten om een paar mooie kaarten te kopen en daarna liepen we weer door, inmiddels langs de oever van de Kromme Rijn;
Inmiddels kregen we behoorlijk spijt van onze hebberigheid, want de rugzakken voelden wel heel zwaar aan. Maar nog niet zo zwaar dat we een deel van de oogst in de Kromme Rijn kieperden.
De laatste kilometers liepen we op karakter en ik ben zelden zo blij geweest dat we bij de auto van Tonia aan kwamen, dankbaar dat we met 2 auto's waren gegaan waardoor ons een monsterrit OV bespaard bleef.
Ik stond een beetje te genieten dat we er waren, en Tonia zocht haar autosleutels in haar rugzak. Die kon ze niet 1-2-3 vinden dus even later lag haar halve oogst walnoten op de grond;
Maar ook toen kwamen de sleutels niet te voorschijn. Toen wist ze het weer; de sleutels had ze achtergelaten in mijn auto. Handig - had ze gedacht - scheelt die zware sleutelbos sjouwen.
Ik wist niet wat ik liever wilde; door de grond zakken of Tonia de grond in stampen.
Er zat niets anders op. OV. Ik checkte de route nog een keer. Ja hoor, we zouden 2.5 uur onderweg zijn voor die wandeling van 20 km. Maar 20 km terug lopen was ook geen optie. We besloten ons maar te trakteren op een taxi. Zonde van het geld maar we waren dwars af. Eerst maar eens Uber gecheckt. Nou - er zijn plaatsen in Nederland waar geen Ubers rijden en Cothen is daar een van.
Dan maar een taxi. We belden 2 taxibedrijven en die wisten ons te vertellen dat een ritje minstens 60 Euro zou kosten... maar... ook 2 tot 2.5 uur wachttijd.
Nou... dat wat ook geen optie dus. Er zat niets anders op; een dikke kilometer naar de bushalte lopen dan maar. Toen we de bushalte in zicht kregen, zagen we ook ONZE bus, die 1 keer per uur reed, daar net wegrijden.
Dat kon er ook nog wel bij. Dan zou het dus 3.5 uur gaan duren voor we terug in Ingen zouden zijn.
Ik bestudeerde de andere mogelijkheden maar eens en ontdekte dat er over een kwartier een bus zou komen naar Wijk bij Duurstede. Als we daar nu eens heen zouden gaan, dan lopend het pontje over, en dan daarna kijken wat de opties in Rijswijk waren.
Tonia zag die onzekerheid niet zitten maar voor mij was die 3.5 uur geen optie dus ik zei, wel een beetje asociaal; ik hou je niet tegen, doe wat je wil, maar ik ga naar Wijk bij Duurstede. Tonia is helemaal niet handig met mobieltjes en verbindingen met OV zoeken dus ze besloot al direct dan maar met mij mee te gaan.
In Wijk bij Duurstede weer langs die ruine, weer sjokkend met al die walnoten, en toen we de pont in zicht kregen, had ik een goed idee. We konden op de pont wel autobestuurders aanspreken om te vragen of ze soms richting Ingen of desnoods Maurik zouden gaan.
Tonia vond dit zo'n goed idee dat ze al chauffeurs die in de rij stonden voor de pont, begon af te lopen om om een lift te bedelen.
De eerste auto was duidelijk; nee, sorry.
De bestuurster van de 2e auto ging maar tot Rijswijk, een kilometer na de pont stond haar huis al. Ze vroeg Tonia wel wat er aan de hand was dat ze een lift zocht, en toen Tonia haar het hele verhaal vertelde, besloot ze prompt ons naar Ingen te brengen.
Ik weet nu hoe een reddende engel eruit ziet; als een gewone dame van onze leeftijd. We stapten heel erg dankbaar in, vooral toen ze vertelde dat het OV tussen RIjswijk en Ingen eigenlijk nauwelijks bestond, en zeker niet in het weekend aan het eind van de dag!
Ze bleek een politie agente te zijn, net klaar van haar dienst in Driebergen. Het was voor haar een extra kwartier naar Ingen en dan weer dat kwartier terug. Ze stond er op ons helemaal tot de auto te brengen, en toen we afscheid namen bood Tonia haar 20 Euro aan voor een bos bloemen. Maar dat wilde ze pertinent niet aannemen.
Ik vroeg haar toen waar ik haar dan wel blij mee kon maken. Nou - dat wist ze wel; een aardig briefje aan haar baas de politiechef over haar reddingsactie buiten haar dienst.
Nou - die heeft die politiechef dinsdag op zijn bureau gevonden!
Heel dankbaar reden we naar huis, via de auto van Tonia, en waren toch nog tegen 19 uur thuis.
Thuis hebben onze walnoten gewogen;
Tonia had dik 4 kilo en ik bijna 5. Hier komen we de winter wel mee door!!
No comments:
Post a Comment