Dag 9. Naar Nafplio.

De 3e zeildag begon weer met een bak wind.

Peter besloot een hoge koers te gaan varen - we moesten bijna pal tegen de wind in - met alle zeilen vol in gebruik. Het duurde niet lang of wij lagen ruim aan kop. De rest heeft het misschien niet zo door, maar onze kinderen zijn bijzonder gelukkig -en ik verdenk Peter van dezelfde gevoelens- als we iedereen voor blijven.

Zo is hij een poos bezig geweest de fok niet zo te laten klapperen op de variabele middagwind, door die vast te zetten met een bezemstok;

Prompt zagen we een andere boot dat trucje ook uithalen en Jillis beloerde hen met een verrekijker of het hen beter lukte (bij ons brak de stok bijna).

Het mooiste baaitje op de route van vandaag lag bijna bij onze eindbestemming, zodat we eerst een flink eind moesten zeilen. Voor mij wel een beetje saai. Ik kijk altijd uit naar onze middagpauze, kan ik mijn handjes ook even laten wapperen.

Rond lunchtijd viel ook nog eens de wind weg, wat het voordeel opleverde dat ik op mijn gemak de bemanning kon voorzien van verse broodjes eiersalade.

Tegen half 4 voeren we dan toch de baai in, en begon ik aan mijn dagelijkse portie broodnodige lichaamsbeweging.

Ik zwem het hele jaar eigenlijk niet, maar als er niks anders te doen valt, vind ik het geen straf om een klein uurtje in helder water te spartelen dat ook nog eens de perfecte temperatuur heeft.

Er is niet gek veel te zien, vooral kleine zwarte visjes. Af en toe een geel-, of een iets groter platter exemplaar. Gister zag ik een soort kwalachtige zee-egel, fel geel, met verdachte sprietjes bovenop. Ik voelde ook wat prikken op een voet en ik ben maar niet blijven hangen om deze vreemde wezens aan een nadere inspectie te onderwerpen. Vandaag zag ik op de bodem overal bergjes zand, in de vorm van vulkaantjes, blauwachtig en het leek te leven.

Nou, jullie horen het al, ik heb geen zooologische capaciteiten maar kan wel genieten van wat uitzicht onder water.

Toen we in Nafplio binnen voeren aan het eind van de middag, werden we aangenaam verrast van het prachtige uitzicht... Een enorm fort boven op een berg schitterde ons tegemoet. Ook had ik al gelezen dat Nafplio de vroegere hoofdstad van Griekenland was in het midden van de 19e eeuw. Het had gezellige restaurantjes, een enorme supermarkt op loopafstand en andere leuke winkeltjes. Peter en ik besloten eerst maar eens naar de supermarkt te gaan, en toen we bepakt en bezakt terug kwamen, stonden alle pubers uit de groep klaar om het fort te gaan beklimmen. Peter wilde niet mee, dus ik zette snel de boodschappen binnen en sloot me aan bij een handje vol ouders die er rustig achteraan sjokten.

Pubers als eerste boven en wachten op geld voor de entree (verbeeld mezelf niet dat ze op ons wachtten)

Het Palamidi fort stond op een 216 m hoge rots. Het betekende ruim 900 treden op (en nog de nodige na de entree) en hoewel het al tegen zessen liep, was het nog steeds vreselijk heet. 

 

Maar de uitzichten waren prachtig, oa op een kleiner fort in de buurt en op een eilandje met... een fortje.

Het fort zag er nog best goed uit, ik dacht dat het 800 jaar oud zou zijn maar het is gebouwd in 1714. We hadden geluk; het fort zou over een half uur sluiten, dus snel liepen we naar binnen. Het was enorm uitgestrekt en na een uur werden we het fort uitgejaagd; we hadden net aan alles kunnen bekijken.

Toen we thuis kwamen, ging de zon bijna onder en zaten Peter en Jillis (die sneller terug gelopen had) als lekker in de kuip te genieten van de koelte.

's Avonds gingen we uit eten met 2 Engelse gezinnen, de ene had 2 puberdochters en de ander 2 puberzoons.

We beginnen eindelijk de groep een beetje door te krijgen.

Er is nog een Engels gezin met 4 kinderen tussen de 14 en 20.

Er is nog een Nederlands gezin met 3 kinderen tussen de 17 en 21.

Verder zijn er 2 boten met echtparen; uit Schotland, uit Oostenrijk/Engeland.

En dan is er een bemanningsboot en een 'bemanningsboot in opleiding'. Hun nationaliteiten varieren van Grieks, Engels, Canadees en Nederlands.