Vandaag werd de mogelijkheid geboden om op excursie te gaan, 's morgens vroeg om 8 uur weg, om half 11 terug, waarna we direct zouden gaan zeilen.
11 van de bijna 40 zeilers van onze groep meldden zich hiervoor aan (de vier kinderen van het Engelse gezin onder dwang). Ik ging ook mee, als enige van onze boot. Ik vond dat de kinderen hun portie oude stenen wel gehad hadden, dus zij mochten uitslapen met z'n drieen.
Na een korte, zeer onaangenaam warme nacht was ik blij dat ik even van die boot af kon, een airco busje in. Na 25 minuten kwamen we in Mycenae aan. Hier ligt, op een top van 500 meter, een ruine van de Mycaeniers, die hun bloeitijd beleefden van 1600 tot 1200 BC.
Er is zelfs bewijs gevonden dat Neolithiers hier 6000 jaar BC al leefden.
De ruine van Mycenae bestaat uit een ommuurde citadel en wat opgravingen in de naaste omgeving. De muren van de citadel waren 13 m hoog, 7 m dik, 900 m lang en bestond uit stenen van 6 ton.
Er was een museum met gevonden schatten uit de opgravingen, maar daar hadden we geen tijd voor, dus we liepen maar direct de ruine binnen via de leeuwenpoort; op een enorme steen boven de ingang waren 2 leeuwinnen uit gehakt (hun koppen hebben de eeuwen niet overleefd);
Eerst kwamen we langs de oude begraafplaats, waar koningen begraven lagen in een ronde, ommuurde grafkelder, waar 6 'grave shafts' in 1875 ontdekt zijn;
Hierin werd oa een gouden dodenmasker uit die tijd gevonden.
Tegen de noordmuur aan lag een heel interessante waterbron. Die bron lag zeer diep onder de grond, je moest wel 100 treden afdalen, met een paar scherpe bochten. Het was er bovendien stikdonker (rechter foto);
Het voorste groepje liep 10 treden, scheen dan naar boven en daarna kon ik in het tweede groepje 10 treden afdalen. Het was een verademing te kunnen zien waar je liep, en uiteindelijk stonden we beneden. De oorspronkelijke waterbron was opgedroogd/bedolven onder het puin (linker foto).
Hierna liep ik terug naar de uitgang, kwam de mensen uit mijn groep weer tegen en we gingen terug naar de bus. Na 5 minuten stopte hij bij de 'treasury of Atreus'. Dit was de graftombe van Agamemnon.
De grafkamer ziet er aan de buitenkant uit als een begroeide heuvel, maar omdat de ingang nooit verstopt is geweest, heeft men er nooit meer iets van waarde in gevonden.
De open deur is 8 meter hoog (tot de dwarse steen); de gang erheen 40 meter lang, die via de deur toegang bood tot een bijenkorf vormige grafkamer;
In de nabije omgeving staan diverse van deze zg Tholos tombes, maar deze was de mooiste en we hadden ook geen tijd meer om meer te bekijken. Maar dit was al heel leuk geweest en iedereen reed voldaan weer terug naar de boten.
Ik raakte in de bus nog in gesprek met een Nederlands bemanningslid, die in Christchurch woonde ten tijde van de aardbeving. Hij had daar ook een eigen huis en het was ongelovelijk wat hij allemaal over Christchurch wist te vertellen en wat hij zelf meegemaakt had.
Weer terug in de boot, gingen we er bijna meteen vandoor. We hadden een flink eind te zeilen voor de boeg, en de laatste dagen was de wind voor 12 uur en na half 4 het beste. We voeren met een lekker windje weg, en inderdaad moesten we op een gegeven moment de motor aan zetten.
Ik zat in de kuip te lezen, tot ik opeens uit mijn ooghoek een dofijn dicht tegen de romp van de boot aan zag zwemmen. Peter en Lilith geloofden me eerst niet dat ik echt een dolfijn had gezien, maar opeens zag ik een 2e, en een 3e en 4e, en toen zagen zij ze ook. Het was een enorme groep, misschien wel 50 stuks, met diverse baby dolfijnen.
Ik was meteen helemaal enthousiast, wilde gelijk gaan zwemmen. Zwemmen tussen de dolfijnen... Wie wil dat nou niet?? Nou... eh.... Peter bijvoorbeeld. Hij wist dat het nog een heel eind naar de eindbestemming zou zijn, maar we keken hem zo smekend aan dat hij de boot toch stil legde en ik sprong gelijk in het water. En ik dus zwemmen met de dolfijnen... Alleen zij niet met mij want ze kwamen niet meer zo dicht in de buurt van de boot als eerst.
Het water was ontzettend blauw, 600 meter diep, en behalve de dolfijnen zwom er verder helemaal niks. Maar waren ook geen zeilboten in de buurt te zien, dus ik zwom nog 10 minuten hoopvol rond. (Later hoorden we, dat dolfijnen aangetrokken worden door de golven van de boot. Dus als je de boot stil legt, dan is hun speeltje weg en zwemmen ze weer verder)
Ondertussen had Peter, die er toch lol in begon te krijgen geloof ik, een boei aan een touw uitgegooid en daar zijn Lilith en ik aan gaan hangen terwijl hij de motor weer aan zette. Het was heerlijk om je door het water te laten mee sleuren. Op een gegeven moment wilde Jillis ook. Dus ik stond mijn plekje af, en Lilith trok haar bikini uit want daar had je alleen maar last van en er was toch niemand in de buurt. Maar de blote billen van Jillis kregen we niet te zien!! (en sorrie; jullie niet de blote billen van mijn dochter)
Het laatste stukje trok de wind gelukkig weer aan en voeren we verder op de zeilen en zonder motor. Toen we in de haven van Plaka aan kwamen, was daar een prachtige baai en ik besloot nog even wat te gaan zwemmen. Helaas bleek de baai vol te zitten met die gele kwallen die ik gister ook was tegengekomen. Het waren er zoveel, dat ik ze eens goed heb kunnen bekijken. Ze zijn knalgeel, met een zuignap aan de onderkant en aan de bovenkant lijkt het wel een speldenkussen; het zit tjokvol paarse balletjes op ragfijne steeltjes. Wat een dag, eerst zwemmen met de dolfijnen die niet met mij willen zwemmen, en dan zwemmen met de kwallen waar ik niet mee wilde zwemmen.
In Plaka heb ik nog uitgebreid boodschappen gedaan, want we zouden de volgende dag in een baai slapen.
Daarna zijn we met de hele groep uit eten gegaan, was erg gezellig en de kinderen vermaakten zich ook prima met elkaar.
11 van de bijna 40 zeilers van onze groep meldden zich hiervoor aan (de vier kinderen van het Engelse gezin onder dwang). Ik ging ook mee, als enige van onze boot. Ik vond dat de kinderen hun portie oude stenen wel gehad hadden, dus zij mochten uitslapen met z'n drieen.
Na een korte, zeer onaangenaam warme nacht was ik blij dat ik even van die boot af kon, een airco busje in. Na 25 minuten kwamen we in Mycenae aan. Hier ligt, op een top van 500 meter, een ruine van de Mycaeniers, die hun bloeitijd beleefden van 1600 tot 1200 BC.
Er is zelfs bewijs gevonden dat Neolithiers hier 6000 jaar BC al leefden.
De ruine van Mycenae bestaat uit een ommuurde citadel en wat opgravingen in de naaste omgeving. De muren van de citadel waren 13 m hoog, 7 m dik, 900 m lang en bestond uit stenen van 6 ton.
Er was een museum met gevonden schatten uit de opgravingen, maar daar hadden we geen tijd voor, dus we liepen maar direct de ruine binnen via de leeuwenpoort; op een enorme steen boven de ingang waren 2 leeuwinnen uit gehakt (hun koppen hebben de eeuwen niet overleefd);
Eerst kwamen we langs de oude begraafplaats, waar koningen begraven lagen in een ronde, ommuurde grafkelder, waar 6 'grave shafts' in 1875 ontdekt zijn;
Hierin werd oa een gouden dodenmasker uit die tijd gevonden.
Achter de begraafplaats stonden de ruines van een aantal huizen. Hierna leidde een pad omhoog naar de ruines van het paleis, waar Agamemnon, de bekendste koning uit die periode, gewoond heeft. Naast het paleis lagen ruines van een tempel en diverse huizen.
Tegen de noordmuur aan lag een heel interessante waterbron. Die bron lag zeer diep onder de grond, je moest wel 100 treden afdalen, met een paar scherpe bochten. Het was er bovendien stikdonker (rechter foto);
Het voorste groepje liep 10 treden, scheen dan naar boven en daarna kon ik in het tweede groepje 10 treden afdalen. Het was een verademing te kunnen zien waar je liep, en uiteindelijk stonden we beneden. De oorspronkelijke waterbron was opgedroogd/bedolven onder het puin (linker foto).
Maar het was leuk om te zien hoe vernuftig het aangelegd was.
Hierna liep ik terug naar de uitgang, kwam de mensen uit mijn groep weer tegen en we gingen terug naar de bus. Na 5 minuten stopte hij bij de 'treasury of Atreus'. Dit was de graftombe van Agamemnon.
Er was een 40 m lange gang, die leidde naar een enorme bijenkorf vormige grafkamer;
De grafkamer ziet er aan de buitenkant uit als een begroeide heuvel, maar omdat de ingang nooit verstopt is geweest, heeft men er nooit meer iets van waarde in gevonden.
De open deur is 8 meter hoog (tot de dwarse steen); de gang erheen 40 meter lang, die via de deur toegang bood tot een bijenkorf vormige grafkamer;
In de nabije omgeving staan diverse van deze zg Tholos tombes, maar deze was de mooiste en we hadden ook geen tijd meer om meer te bekijken. Maar dit was al heel leuk geweest en iedereen reed voldaan weer terug naar de boten.
Ik raakte in de bus nog in gesprek met een Nederlands bemanningslid, die in Christchurch woonde ten tijde van de aardbeving. Hij had daar ook een eigen huis en het was ongelovelijk wat hij allemaal over Christchurch wist te vertellen en wat hij zelf meegemaakt had.
Weer terug in de boot, gingen we er bijna meteen vandoor. We hadden een flink eind te zeilen voor de boeg, en de laatste dagen was de wind voor 12 uur en na half 4 het beste. We voeren met een lekker windje weg, en inderdaad moesten we op een gegeven moment de motor aan zetten.
Ik zat in de kuip te lezen, tot ik opeens uit mijn ooghoek een dofijn dicht tegen de romp van de boot aan zag zwemmen. Peter en Lilith geloofden me eerst niet dat ik echt een dolfijn had gezien, maar opeens zag ik een 2e, en een 3e en 4e, en toen zagen zij ze ook. Het was een enorme groep, misschien wel 50 stuks, met diverse baby dolfijnen.
Ik was meteen helemaal enthousiast, wilde gelijk gaan zwemmen. Zwemmen tussen de dolfijnen... Wie wil dat nou niet?? Nou... eh.... Peter bijvoorbeeld. Hij wist dat het nog een heel eind naar de eindbestemming zou zijn, maar we keken hem zo smekend aan dat hij de boot toch stil legde en ik sprong gelijk in het water. En ik dus zwemmen met de dolfijnen... Alleen zij niet met mij want ze kwamen niet meer zo dicht in de buurt van de boot als eerst.
Het water was ontzettend blauw, 600 meter diep, en behalve de dolfijnen zwom er verder helemaal niks. Maar waren ook geen zeilboten in de buurt te zien, dus ik zwom nog 10 minuten hoopvol rond. (Later hoorden we, dat dolfijnen aangetrokken worden door de golven van de boot. Dus als je de boot stil legt, dan is hun speeltje weg en zwemmen ze weer verder)
Ondertussen had Peter, die er toch lol in begon te krijgen geloof ik, een boei aan een touw uitgegooid en daar zijn Lilith en ik aan gaan hangen terwijl hij de motor weer aan zette. Het was heerlijk om je door het water te laten mee sleuren. Op een gegeven moment wilde Jillis ook. Dus ik stond mijn plekje af, en Lilith trok haar bikini uit want daar had je alleen maar last van en er was toch niemand in de buurt. Maar de blote billen van Jillis kregen we niet te zien!! (en sorrie; jullie niet de blote billen van mijn dochter)
Het laatste stukje trok de wind gelukkig weer aan en voeren we verder op de zeilen en zonder motor. Toen we in de haven van Plaka aan kwamen, was daar een prachtige baai en ik besloot nog even wat te gaan zwemmen. Helaas bleek de baai vol te zitten met die gele kwallen die ik gister ook was tegengekomen. Het waren er zoveel, dat ik ze eens goed heb kunnen bekijken. Ze zijn knalgeel, met een zuignap aan de onderkant en aan de bovenkant lijkt het wel een speldenkussen; het zit tjokvol paarse balletjes op ragfijne steeltjes. Wat een dag, eerst zwemmen met de dolfijnen die niet met mij willen zwemmen, en dan zwemmen met de kwallen waar ik niet mee wilde zwemmen.
In Plaka heb ik nog uitgebreid boodschappen gedaan, want we zouden de volgende dag in een baai slapen.
Daarna zijn we met de hele groep uit eten gegaan, was erg gezellig en de kinderen vermaakten zich ook prima met elkaar.
No comments:
Post a Comment