Dit is Liesbeth, getypt door Lilith...
Operatie begon om 08:30, een heel lief team hield me de laatste 10 minuten gezelschap en ik herinner me nog een anesthesist die me vertelde dat ik maar aan een hele fijne plaats en fijne mensen moest denken, dan zou dat beeld als ik wakker zou worden weer op mijn netvlies komen. Ik dacht aan mijn gezin en mijn moeder en als locatie Davos. Moest wel een traantje laten van al die lieve aandacht. Ik was echt heel snel weg en lekker diep liggen tukken.
Werd om 12 uur weer wakker. Niks geen fijn beeld van Davos maar dacht wel gelijk aan Peter, en dat ik stomverbaasd was dat ik totaal niet misselijk was en zo 'helder'. Jaja. Ik wilde zo graag dat Peter wist dat ik wakker was en dat ik me zo goed voelde (had inmiddels ook al door dat mijn rechterkant het nog helemaal deed), en hoewel ik wist dat Peter mijn mobiel mee naar huis had genomen, heb ik hem op denkbeeldige knopjes op mijn laken een bericht ge-appt tot ik door kreeg dat dat geen zin had, hahaha.
Ik was zo onbeschrijfelijk opgelucht over het functioneren van rechterarm en rechterbeen; daar was ik toch wel erg bang voor geweest. Bij inklemming kan dat nog verslechteren maar is dan vaak niet blijvend. Blijvende epilepsie, mijn andere operatie risico, komt eigenlijk pas aan het licht als ik over een paar maanden anti epileptica mag gaan afbouwen.
Ik had op de voorbereidingskamer heel goed doorgegeven dat ik mijn flesje water met Arnica korrels eerst wilde proberen, voor ik pijnstilling zou krijgen, maar ze hebben er na operatie om 11 uur nog een dipidolor injectie ingejast. Maar goed. (Dat verklaarde misschien ook de app-poging aan Peter!)
Ik neem sindsdien af en toe een slokje van die Arnica oplossing en heb totaal geen pijn. Maar laat ik niet te vroeg juichen.
Om 13:00 wilde ik heel graag even mama bellen. Die wil vandaag nog niet op bezoek komen en dat is het enige nummer dat ik nog uit mijn hoofd ken. (al 50 jaar niet verandert, dat helpt ook). Ik mocht de mobiel van anesthesie-personeel gebruiken want de neurocare had nog geen tijd om me op te halen. Ze kwamen om 14:00 aankakken, precies op tijd voor het bezoekuur.
Ik kwam op een 4 persoonskamer, met 2 rustige dames en 1 kreuner. Gelukkig heb ik verse oordoppen bij me voor vannacht, maar eigenlijk ben ik haar al zat.
Er kwam nog een arts-assistent langs. Weer gevraagd of ik via infuus vitamine C kan krijgen vandaag. Hij gaat het even nakijken maar ik heb er weinig hoop op, dan doe ik het zaterdag zelf wel.
Heb op eigen verzoek nog wel zuurstof. Dat vond de verpleging gezien mijn saturatie eigenlijk een beetje onzin maar daar denk ik anders over. Bleek dat ze stiekum na een kwartier de zuurstof dicht hadden gezet, maar ik was wel duf maar niet gek.
Mijn infuus ging al pijn doen, dus we besloten er een ander in te zetten. Ondanks die kabelvaten van mij, lukte het haar niet een nieuw infuus te zetten en na 3 pogingen met een heel klein naaldje besloten we het op te geven, ook omdat ik al een liter thee probleemloos had opgedronken en ik dat infuus alleen nog wilde voor die vitamine C waar ik steeds minder hoop op kreeg.
Peter en Lilith waren inmiddels op bezoek geweest, heel kort maar die waren ook ZO opgelucht dat ik er goed doorheen gekomen was en geen pijn had.
Mijn catheter mocht ook uit als ik helder genoeg was om naar de toilet te lopen. Rond 16 uur begon ik een klein beetje blaasontstekingsachtig gevoel te krijgen. Ik keek eens naar mijn catheter en die stond op klappen!! Er was geen verpleegster te zien en ik besloot dat kreng maar wat te legen in bekkentjes die op mijn nachtkastje stonden om de ergste spanning eraf te halen. Direct liep de catheter weer vol. Ik had ondertussen ook gebeld natuurlijk, maar daar ging nog wel 15 minuten overheen. Toen ze eindelijk aankwamen vroeg ik of de catheter er niet gelijk uit mocht; ik had ook al gebengeld met mijn benen over de rand en ik dacht wel naar toilet te kunnen. De arts werd gebeld en de catheter mocht inderdaad eruit, maar hij gaf wel de opdracht tot postoel voor de eerste 2 keer.
Na een uur moest ik plassen, had ook goed thee liggen drinken in de hoop dat ik een blaasontsteking voor kon blijven. Van de verpleging mocht ik gelijk naar toilet. Ik ging maar niet in discussie; had al door dat de avonddienst hier niet overliep van extra energie. Ze liepen niet eens mee naar toilet!
Daarna kwam het medicijn-rondje langs. Ik had een paar vragen en daar kon weinig antwoord op gegeven worden. Met name wat ik precies tijdens de operatie had gehad aan dexamethason en anti-epileptica, dat hadden ze slecht bijgehouden bleek.
Daarna ging ik wat eten; een lekkere bieten/wortel/appel/ avocado/ zaden smoothie, deels uit eigen tuin, met een lepel van zitten genieten. Van de afdeling kreeg ik een glutenvrije pasta met gehakt en 2 flinters wortel, terwijl ik om groente of rauwkost had gevraagd. Gelukkig had ik aan die smoothie meer dan genoeg. Peter bracht 's avonds ook nog wortel/pompoensoep mee met verse kippenbouillon, kokos en gember. Maar dat was te veel. Ik verbaasde mezelf hoe weinig eten ik op kon.
's Avonds ging er nog wel een sinaasappel en een dadel in.
De hele middag en avond genoot ik van alle aandacht die ik kreeg via appjes. Ik had geen idee hoe ik uit de operatie zou komen, en om Peter te ontlasten hadden we bedacht dat Lilith het blog kon bijhouden voor degene die op de hoogte wilden blijven. Maar ik kon zo goed typen en lezen dat ik dit blog zelf al grotendeels bij elkaar typte en heb ook lekker appjes zitten sturen.
Eigenlijk alles gaat perfect en buiten verwachting.
Af en toe rustte ik wel even uit. Maar na een half uurtje ging ik dan weer verder. De arts die weer langs kwam verzekerde me dat lezen noch appen kwaad kon voor genezing van mijn hersenen.
Operatie begon om 08:30, een heel lief team hield me de laatste 10 minuten gezelschap en ik herinner me nog een anesthesist die me vertelde dat ik maar aan een hele fijne plaats en fijne mensen moest denken, dan zou dat beeld als ik wakker zou worden weer op mijn netvlies komen. Ik dacht aan mijn gezin en mijn moeder en als locatie Davos. Moest wel een traantje laten van al die lieve aandacht. Ik was echt heel snel weg en lekker diep liggen tukken.
Werd om 12 uur weer wakker. Niks geen fijn beeld van Davos maar dacht wel gelijk aan Peter, en dat ik stomverbaasd was dat ik totaal niet misselijk was en zo 'helder'. Jaja. Ik wilde zo graag dat Peter wist dat ik wakker was en dat ik me zo goed voelde (had inmiddels ook al door dat mijn rechterkant het nog helemaal deed), en hoewel ik wist dat Peter mijn mobiel mee naar huis had genomen, heb ik hem op denkbeeldige knopjes op mijn laken een bericht ge-appt tot ik door kreeg dat dat geen zin had, hahaha.
Ik was zo onbeschrijfelijk opgelucht over het functioneren van rechterarm en rechterbeen; daar was ik toch wel erg bang voor geweest. Bij inklemming kan dat nog verslechteren maar is dan vaak niet blijvend. Blijvende epilepsie, mijn andere operatie risico, komt eigenlijk pas aan het licht als ik over een paar maanden anti epileptica mag gaan afbouwen.
Ik had op de voorbereidingskamer heel goed doorgegeven dat ik mijn flesje water met Arnica korrels eerst wilde proberen, voor ik pijnstilling zou krijgen, maar ze hebben er na operatie om 11 uur nog een dipidolor injectie ingejast. Maar goed. (Dat verklaarde misschien ook de app-poging aan Peter!)
Ik neem sindsdien af en toe een slokje van die Arnica oplossing en heb totaal geen pijn. Maar laat ik niet te vroeg juichen.
Om 13:00 wilde ik heel graag even mama bellen. Die wil vandaag nog niet op bezoek komen en dat is het enige nummer dat ik nog uit mijn hoofd ken. (al 50 jaar niet verandert, dat helpt ook). Ik mocht de mobiel van anesthesie-personeel gebruiken want de neurocare had nog geen tijd om me op te halen. Ze kwamen om 14:00 aankakken, precies op tijd voor het bezoekuur.
Ik kwam op een 4 persoonskamer, met 2 rustige dames en 1 kreuner. Gelukkig heb ik verse oordoppen bij me voor vannacht, maar eigenlijk ben ik haar al zat.
Er kwam nog een arts-assistent langs. Weer gevraagd of ik via infuus vitamine C kan krijgen vandaag. Hij gaat het even nakijken maar ik heb er weinig hoop op, dan doe ik het zaterdag zelf wel.
Heb op eigen verzoek nog wel zuurstof. Dat vond de verpleging gezien mijn saturatie eigenlijk een beetje onzin maar daar denk ik anders over. Bleek dat ze stiekum na een kwartier de zuurstof dicht hadden gezet, maar ik was wel duf maar niet gek.
Mijn infuus ging al pijn doen, dus we besloten er een ander in te zetten. Ondanks die kabelvaten van mij, lukte het haar niet een nieuw infuus te zetten en na 3 pogingen met een heel klein naaldje besloten we het op te geven, ook omdat ik al een liter thee probleemloos had opgedronken en ik dat infuus alleen nog wilde voor die vitamine C waar ik steeds minder hoop op kreeg.
Peter en Lilith waren inmiddels op bezoek geweest, heel kort maar die waren ook ZO opgelucht dat ik er goed doorheen gekomen was en geen pijn had.
Mijn catheter mocht ook uit als ik helder genoeg was om naar de toilet te lopen. Rond 16 uur begon ik een klein beetje blaasontstekingsachtig gevoel te krijgen. Ik keek eens naar mijn catheter en die stond op klappen!! Er was geen verpleegster te zien en ik besloot dat kreng maar wat te legen in bekkentjes die op mijn nachtkastje stonden om de ergste spanning eraf te halen. Direct liep de catheter weer vol. Ik had ondertussen ook gebeld natuurlijk, maar daar ging nog wel 15 minuten overheen. Toen ze eindelijk aankwamen vroeg ik of de catheter er niet gelijk uit mocht; ik had ook al gebengeld met mijn benen over de rand en ik dacht wel naar toilet te kunnen. De arts werd gebeld en de catheter mocht inderdaad eruit, maar hij gaf wel de opdracht tot postoel voor de eerste 2 keer.
Na een uur moest ik plassen, had ook goed thee liggen drinken in de hoop dat ik een blaasontsteking voor kon blijven. Van de verpleging mocht ik gelijk naar toilet. Ik ging maar niet in discussie; had al door dat de avonddienst hier niet overliep van extra energie. Ze liepen niet eens mee naar toilet!
Daarna kwam het medicijn-rondje langs. Ik had een paar vragen en daar kon weinig antwoord op gegeven worden. Met name wat ik precies tijdens de operatie had gehad aan dexamethason en anti-epileptica, dat hadden ze slecht bijgehouden bleek.
Daarna ging ik wat eten; een lekkere bieten/wortel/appel/ avocado/ zaden smoothie, deels uit eigen tuin, met een lepel van zitten genieten. Van de afdeling kreeg ik een glutenvrije pasta met gehakt en 2 flinters wortel, terwijl ik om groente of rauwkost had gevraagd. Gelukkig had ik aan die smoothie meer dan genoeg. Peter bracht 's avonds ook nog wortel/pompoensoep mee met verse kippenbouillon, kokos en gember. Maar dat was te veel. Ik verbaasde mezelf hoe weinig eten ik op kon.
's Avonds ging er nog wel een sinaasappel en een dadel in.
De hele middag en avond genoot ik van alle aandacht die ik kreeg via appjes. Ik had geen idee hoe ik uit de operatie zou komen, en om Peter te ontlasten hadden we bedacht dat Lilith het blog kon bijhouden voor degene die op de hoogte wilden blijven. Maar ik kon zo goed typen en lezen dat ik dit blog zelf al grotendeels bij elkaar typte en heb ook lekker appjes zitten sturen.
Eigenlijk alles gaat perfect en buiten verwachting.
Af en toe rustte ik wel even uit. Maar na een half uurtje ging ik dan weer verder. De arts die weer langs kwam verzekerde me dat lezen noch appen kwaad kon voor genezing van mijn hersenen.
No comments:
Post a Comment