For English readers; see 22nd August bottom lines.
De late avond begon goed met een bezoek van een hele aardige assistent. Hij legde uit dat de wakkere acties van mij een combinatie waren van karakter en vooral de dexamethason. Dat verminderd kans op hersenzwelling maar brengt ook onrust in je systeem. Hij legde uit dat de grootste kans op hersenzwelling afnam na 24 uur en dat we morgen als alles goed ging, zouden starten met afbouwen.
Hij verzekerde mij ook dat lezen en appen de kans genezing niet minder zou maken, maar dat ik wel moest proberen om nachtrust te nemen.
Hij zwachtelde ook voor de 4e poging van vandaag mijn tulband vast. Ondanks dat ik hele dag rechtop zat ging dat ding steeds los. Hij legde uit waarom het belangrijk was dat die tulband goed strak vast zat; dat voorkomt mogelijk onderhuidse bloedingen en het verband van de afdeling was daar niet geschikt voor want hij wilde kleefverband. Hij stuurde een pleeg op jacht en bond daarna zeer vakkundig mijn hoofd weer in. Mijn wond loopt inderdaad van bijna oor tot oor: aan weerszijde is een cm haar weggeschoren.
Met die tulband en na de operatie ga ik er qua uiterlijk niet op vooruit dus sluit geen foto bij, haha.
Ondanks dat ik nog klaar wakker was besloot ik dus om 23 uur te gaan slapen.
Ik realiseerde me dat er niemand langs was gekomen voor tandenpoets/opfrisrondje, ook niet bij mijn bedlegerige kamergenoten.
Dus besloot ik maar even tanden te poetsen.
Ik had ook een bos bloemen gehad tegen 21 uur van de studenten-vrienden van Lilith die ik een paar keer afgelopen jaar ‘gevoederd’ heb.
Lief hoor!!
Maar de bos bloemen werd onuitgepakt neergekwakt met het zakje bloemvoeding er ook nog (dicht) aan, en de stengels niet afgeknipt dus die begonnen al in te drogen.
Ik ontkoppelde me van mijn slangen en vroeg een mesje aan de dames, die gezellig aan het kwekken waren. Ik kreeg het mesje en de mededeling dat ik het maar in het slob (po-reinigingshok) moest doen.
Zo ben ik niet opgeleid in Vroonesteyn maar besloot met de tijd mee te gaan en het zelf te doen.
Daarna poetste ik mijn tanden, friste mijn gezicht op en legde mijn bed plat voor de nacht. Het vuile, bebloedde onderlaken was ook nog erg gekreukeld door de bedvouwen en ik trok het een beetje recht, wat slecht lukte want in de zorg nog steeds geen hoeslakens.
De broeder van de nachtdienst kwam vragen wat ik allemaal aan het rommelen was en ik antwoordde dat ik het onderlaken een beetje aan het rechttrekken was.
Ik kroop in bed en probeerde de bloeddrukmeterband weer om te doen.
Toen zei hij heel gemeen dat ik geacht werd die de hele nacht om te houden en bond hem stijver dan ooit vast.
Hij zat zo strak dat ik vroeg of hij toch niet los mocht ‘s nachts omdat hij mij toch elk uur moest wakker maken ivm wek-controles, maar ik kreeg als antwoord dat hij daar niet aan kon beginnen want als er een spoedgeval was, de controles in elk geval doorgingen. Deze broeder was ongevoelig, onflexibel en er viel niet mee te onderhandelen. Een verzuurde 60+er.
Ik weet dat (ex) plegen de lastigste patienten zijn maar ik vond mezelf niet onredelijk maar hield mijn mond.
Omdat het licht in het kantoortje, waar hij totaal niet zat, de hele nacht bleef branden, was het de hele nacht vreselijk licht.
De stilste kamergenote werd in de avond ontslagen.
Dat liet de snurker, de kreuner en een kans op een opname over.
De kreuner was door de avonddienst om de 3 uur gewisseld van houding, en op haar zij kreunde ze beduidend minder. Maar uitgerekend om 23 uur werd ze op haar rug gedraaid, en bleef daar ipv 3 uur maar liefst 5 uur op liggen. Nu wisselde het kreunen af met roepen en soms gillen. Argghhh
Toen ik iets voor twaalf uur toch even leek weg te zakken, daalde zowel mijn ademhaling als mijn polsslag onder de ingestelde grenswaarde: 50 en 5 ademhalingen per minuut.
De broeder was nergens te bekennen en ik besloot hem te bellen om te vragen voor wat lagere instellingen.
Toen hij na 15 minuten eindelijk op kwam dagen (terwijl hij alleen ons 3-en te verzorgen heeft), zei hij dat ik me niet zo moest fixeren op die waardes. Tja- dat wil ik ook niet maar er gaat een keihard alarm af. Hij draaide de meterkast van mij weg en hing er een doekje over heen. Nou, dat helpt weinig voor het 10 minuten afgaande alarm maar dat zei ik maar niet.
Het werd 1 uur en het alarm ging weer af, dit keer voor mijn ‘lage’ bloeddruk van 110/70 (valt best mee).
Wie er kwam voor wekadvies; geen broeder en het alarm hield na 10 minuten op, dit keer vergezeld door het alarm aan de overkant van 180/135, waar hij ook niet voor op kwam draven.
Om 2 uur hetzelfde verhaal.
Om 2.30 uur besloot hij het wekadvies, ‘prettig’ tussen de alarmen, te komen uitvoeren. Na 2.5 uur ipv na 1 uur. Hij vroeg hoe het ging. Ik zei dat ik nog geen oog had dichtgedaan en hij antwoordde dat dat heel vaak voorkwam.
Om 3 uur ging het alarm weer 10 minuten af en toen besloot ik een uurtje aan dit blog te werken.
Om 3.30 uur kwam hij zowaar weer voor controle en toen hij mij zag appen zei hij dat ik beter kon rusten. Ik vroeg hem beleefd of ik een uurtje ‘pauze mocht nemen van al dat onrustige gerust’ - niet met deze woorden maar voor mijn doen best nederig, en hij stemde zowaar in.
De snurker belde om 3.45 uur voor de po, maar precies op dat tijdstip besloot de broeder dat ze naar toilet mocht want haar 12 uur bedrust zat erop.
Dus zwalkte de oude dame op dat tijdstip naar het toilet. Zelfs voor haar kwam er geen postoel.
Nou, mijn uur app-afleiding zit er op. Even maar weer plat.
Om 5 uur na de controle met alarm ging ik maar weer eens naar toilet. Om half 6 kwam hij nog een keer het wekadvies uitvoeren.
Om 6 uur nog een controle met alarm en toen ben ik me maar gaan opfrissen.
De tulband was ik met al dat gedraai weer verloren. Maar de broeder vond het blijkbaar niet nodig die s morgens weer vast te komen maken.
Toch was hij na de 2e helft van deze intens lange nacht wel een stuk aardiger.
Ze zeggen dat elke verpleegkundige eens een nachtje in het ziekenhuis moet doorbrengen.
Ik heb bij elke bevalling een nachtje op de kraam geslapen maar dat ‘telt’ niet.
Deze Neurocare nacht is wel een eye opener voor mij. Dag en nacht heb je buiten bezoek niets anders te doen dan op de verpleging te letten.
Ik heb in dit blog wel erg zitten klagen. Maar wel (inderdaad) veel van geleerd - hoe het niet moet.
En ik weet dondersgoed dat ik zelf in mijn tijd heus de kantjes er ook wel eens af liep, maar zo bont als ze het hier maken kan ik me niet herinneren...
.
De late avond begon goed met een bezoek van een hele aardige assistent. Hij legde uit dat de wakkere acties van mij een combinatie waren van karakter en vooral de dexamethason. Dat verminderd kans op hersenzwelling maar brengt ook onrust in je systeem. Hij legde uit dat de grootste kans op hersenzwelling afnam na 24 uur en dat we morgen als alles goed ging, zouden starten met afbouwen.
Hij verzekerde mij ook dat lezen en appen de kans genezing niet minder zou maken, maar dat ik wel moest proberen om nachtrust te nemen.
Hij zwachtelde ook voor de 4e poging van vandaag mijn tulband vast. Ondanks dat ik hele dag rechtop zat ging dat ding steeds los. Hij legde uit waarom het belangrijk was dat die tulband goed strak vast zat; dat voorkomt mogelijk onderhuidse bloedingen en het verband van de afdeling was daar niet geschikt voor want hij wilde kleefverband. Hij stuurde een pleeg op jacht en bond daarna zeer vakkundig mijn hoofd weer in. Mijn wond loopt inderdaad van bijna oor tot oor: aan weerszijde is een cm haar weggeschoren.
Met die tulband en na de operatie ga ik er qua uiterlijk niet op vooruit dus sluit geen foto bij, haha.
Ondanks dat ik nog klaar wakker was besloot ik dus om 23 uur te gaan slapen.
Ik realiseerde me dat er niemand langs was gekomen voor tandenpoets/opfrisrondje, ook niet bij mijn bedlegerige kamergenoten.
Dus besloot ik maar even tanden te poetsen.
Ik had ook een bos bloemen gehad tegen 21 uur van de studenten-vrienden van Lilith die ik een paar keer afgelopen jaar ‘gevoederd’ heb.
Lief hoor!!
Maar de bos bloemen werd onuitgepakt neergekwakt met het zakje bloemvoeding er ook nog (dicht) aan, en de stengels niet afgeknipt dus die begonnen al in te drogen.
Ik ontkoppelde me van mijn slangen en vroeg een mesje aan de dames, die gezellig aan het kwekken waren. Ik kreeg het mesje en de mededeling dat ik het maar in het slob (po-reinigingshok) moest doen.
Zo ben ik niet opgeleid in Vroonesteyn maar besloot met de tijd mee te gaan en het zelf te doen.
Daarna poetste ik mijn tanden, friste mijn gezicht op en legde mijn bed plat voor de nacht. Het vuile, bebloedde onderlaken was ook nog erg gekreukeld door de bedvouwen en ik trok het een beetje recht, wat slecht lukte want in de zorg nog steeds geen hoeslakens.
De broeder van de nachtdienst kwam vragen wat ik allemaal aan het rommelen was en ik antwoordde dat ik het onderlaken een beetje aan het rechttrekken was.
Ik kroop in bed en probeerde de bloeddrukmeterband weer om te doen.
Toen zei hij heel gemeen dat ik geacht werd die de hele nacht om te houden en bond hem stijver dan ooit vast.
Hij zat zo strak dat ik vroeg of hij toch niet los mocht ‘s nachts omdat hij mij toch elk uur moest wakker maken ivm wek-controles, maar ik kreeg als antwoord dat hij daar niet aan kon beginnen want als er een spoedgeval was, de controles in elk geval doorgingen. Deze broeder was ongevoelig, onflexibel en er viel niet mee te onderhandelen. Een verzuurde 60+er.
Ik weet dat (ex) plegen de lastigste patienten zijn maar ik vond mezelf niet onredelijk maar hield mijn mond.
Omdat het licht in het kantoortje, waar hij totaal niet zat, de hele nacht bleef branden, was het de hele nacht vreselijk licht.
De stilste kamergenote werd in de avond ontslagen.
Dat liet de snurker, de kreuner en een kans op een opname over.
De kreuner was door de avonddienst om de 3 uur gewisseld van houding, en op haar zij kreunde ze beduidend minder. Maar uitgerekend om 23 uur werd ze op haar rug gedraaid, en bleef daar ipv 3 uur maar liefst 5 uur op liggen. Nu wisselde het kreunen af met roepen en soms gillen. Argghhh
Toen ik iets voor twaalf uur toch even leek weg te zakken, daalde zowel mijn ademhaling als mijn polsslag onder de ingestelde grenswaarde: 50 en 5 ademhalingen per minuut.
De broeder was nergens te bekennen en ik besloot hem te bellen om te vragen voor wat lagere instellingen.
Toen hij na 15 minuten eindelijk op kwam dagen (terwijl hij alleen ons 3-en te verzorgen heeft), zei hij dat ik me niet zo moest fixeren op die waardes. Tja- dat wil ik ook niet maar er gaat een keihard alarm af. Hij draaide de meterkast van mij weg en hing er een doekje over heen. Nou, dat helpt weinig voor het 10 minuten afgaande alarm maar dat zei ik maar niet.
Het werd 1 uur en het alarm ging weer af, dit keer voor mijn ‘lage’ bloeddruk van 110/70 (valt best mee).
Wie er kwam voor wekadvies; geen broeder en het alarm hield na 10 minuten op, dit keer vergezeld door het alarm aan de overkant van 180/135, waar hij ook niet voor op kwam draven.
Om 2 uur hetzelfde verhaal.
Om 2.30 uur besloot hij het wekadvies, ‘prettig’ tussen de alarmen, te komen uitvoeren. Na 2.5 uur ipv na 1 uur. Hij vroeg hoe het ging. Ik zei dat ik nog geen oog had dichtgedaan en hij antwoordde dat dat heel vaak voorkwam.
Om 3 uur ging het alarm weer 10 minuten af en toen besloot ik een uurtje aan dit blog te werken.
Om 3.30 uur kwam hij zowaar weer voor controle en toen hij mij zag appen zei hij dat ik beter kon rusten. Ik vroeg hem beleefd of ik een uurtje ‘pauze mocht nemen van al dat onrustige gerust’ - niet met deze woorden maar voor mijn doen best nederig, en hij stemde zowaar in.
De snurker belde om 3.45 uur voor de po, maar precies op dat tijdstip besloot de broeder dat ze naar toilet mocht want haar 12 uur bedrust zat erop.
Dus zwalkte de oude dame op dat tijdstip naar het toilet. Zelfs voor haar kwam er geen postoel.
Nou, mijn uur app-afleiding zit er op. Even maar weer plat.
Om 5 uur na de controle met alarm ging ik maar weer eens naar toilet. Om half 6 kwam hij nog een keer het wekadvies uitvoeren.
Om 6 uur nog een controle met alarm en toen ben ik me maar gaan opfrissen.
De tulband was ik met al dat gedraai weer verloren. Maar de broeder vond het blijkbaar niet nodig die s morgens weer vast te komen maken.
Toch was hij na de 2e helft van deze intens lange nacht wel een stuk aardiger.
Ze zeggen dat elke verpleegkundige eens een nachtje in het ziekenhuis moet doorbrengen.
Ik heb bij elke bevalling een nachtje op de kraam geslapen maar dat ‘telt’ niet.
Deze Neurocare nacht is wel een eye opener voor mij. Dag en nacht heb je buiten bezoek niets anders te doen dan op de verpleging te letten.
Ik heb in dit blog wel erg zitten klagen. Maar wel (inderdaad) veel van geleerd - hoe het niet moet.
En ik weet dondersgoed dat ik zelf in mijn tijd heus de kantjes er ook wel eens af liep, maar zo bont als ze het hier maken kan ik me niet herinneren...
.
No comments:
Post a Comment