18 augustus. Ik word 'gedragen'.

Ik heb na lang twijfelen toch besloten om bijzondere ervaringen van afgelopen weken met jullie te delen. Als je geen belangstelling hebt voor wat voor (in veel ogen) vreemde acties ik onderneem, kun je dit blog misschien maar beter overslaan.

Het begon al een paar dagen na de diagnose, tijdens telefonisch contact met een Duitse arts in Beieren. Een niet bepaald reguliere dame met veel bijzondere inzichten.

Ze had me in juni aangeraden shungit te kopen, een zwarte steen uit Rusland die beschermt tegen alle soorten straling. Inmiddels staat er een zwarte piramide op mijn nachtkastje en heb ik een steentje in mijn zak.

Ze vertelde nu dat mijn aura al waarschijnlijk sinds mijn geboorte te veel open staat, waardoor ik mijn hele leven al op zoek ben naar 'prikkels' en gedreven wordt door onrust en waar ik een hoop van mijn overtollige energie in kwijt raak. Met mijn toestemming gaat ze mijn aura proberen wat te sluiten. Ik geloof niet helemaal dat het mogelijk is, maar ik herkende wel haar verhaal en ik heb een hele hoge pet van haar op.

Het belangrijkste wat ze me aanraadde was me niet in de week van 12 augustus te laten opereren. Dit was de week die de neurochirurg had gezegd dat hij me zou kunnen inplannen. (Maar dat ik het ook nog een jaar mag uitstellen). Andrea waarschuwde me echter dat op de 14e of de 15e het volle maan zou zijn. Operaties rond deze tijd kunnen meer nabloedingen veroorzaken. Mijn eerste reactie was; 'Ja zeg, DAAR kan ik toch geen rekening mee houden!!'

Maar toen ging ik er eens over nadenken. In mijn kraamtijd tijdens mijn opleiding tot verpleegkundige liep het duidelijk 'storm' op verloskamers tijdens volle maan. De getijden. Demeter zaait/oogst zo veel mogelijk rond volle maan. De menstruatiecyclus. En met dat cruciale bloedvat dat zo dicht naast de tumor loopt... Ik besloot binnen 5 minuten de operatie nog een week te verschuiven.

Ik heb die beslissing mondeling met heel wat vriendinnen gedeeld. De meesten begonnen ongelovig te lachen, maar als ik ze dan over dat bloedvat vertelde, dat de operatie geen haast heeft, en daarna vroeg wat ZIJ in mijn situatie zouden besluiten, gaven ze allemaal toe dat ze dan ook de operatie een week zouden uitstellen.

Tegen Peter zei ik eerst dat het ziekenhuis toch had laten weten dat de week van 12 augustus al 'bomvol' zat. Door diezelfde volle maan vielen er voor hem maar liefst 4 moslim feestdagen in Dubai die hij dan zou kunnen gebruiken rond mijn operatie. Maar toen hij een week later vertelde dat hij op bijna elke extra vrije dag toch naar kantoor was geweest wegens dringende werkzaamheden, durfde ik hem wel de waarheid te vertellen. Zijn reactie verraste me. Hij begon eerst over de magnetische aantrekkingskracht van de maan op de aarde. En hij eindigde met ook toe te geven dat als hij voor deze keus had gestaan, hij de operatie ook zou uitstellen!! Zijn we bijna 25 jaar getrouwd en dan kan je eigen man je toch nog verrassen, haha!

Later vertelde een andere vriendin, die weer een kennis had met bijzondere interesses in het heelal, dat de week van 12 augustus ook nog bijzonder onrustig was door allerlei kometen-standen. 

De volgende vriendin die langs kwam, bracht mij op het pad van intra-veneuze vitamine C. Ik heb natuurlijk door Jan Blaauw, mijn orthomoleculaire docent vorig jaar, al vele verhalen gehoord waar hij vitamine C voor inzette. Ik ben er nog wat dieper ingedoken, en besloot hulp te vragen van een holistische arts in Amsterdam, die ik ken. Hoe kundig en aardig mijn huisarts en neurochirurg ook zijn, op dit vlak verwacht ik geen kennis van zaken van hen. De arts in Amsterdam vond het direct een uitstekend idee ter preventie van postoperatie (wond)infecties. Ze wilde het eerste infuus graag persoonlijk geven, en gezien mijn achtergrond stemde ze in dat ik de rest thuis zelf mocht doen.

(Jan Blaauw is op vakantie maar hij is 19 augustus weer thuis en vroeg me hem te bellen die dag om 11.15 uur. Ik heb een erg hoge pet van hem op en ga hem dus morgen bellen.)

Eind juli meldde ik me af bij de homeopatische opleiding waar ik me voor had ingeschreven. Tijdens de open dagen had ik een fijn contact met één van de docenten. Op mijn vraag of hij nog ideeën had op homeopatisch gebied ter voorbereiding op de operatie, vertelde hij dat hij op vakantie was maar 14 augustus weer terug was en dat hij me graag wilde zien in zijn praktijk in Nijmegen. Na zijn artsen studie is hij opnieuw begonnen met een studie homeopathie, uit onvrede over de machteloosheid van de reguliere geneeskunde op de meeste chronische ziektebeelden. Hij heeft al 30 jaar een praktijk en is een bijzonder prettige man. Ondanks de lange reis (6 uur met het openbaar vervoer heen en weer), besloot ik naar hem toe te gaan. Een vriendin had aangeboden om me te brengen, maar zij woont zelf in Hilversum, en nu KAN ik het nog zelf en wie weet hoeveel hulp ik nog nodig heb na de operatie.

Bij de homeopaat heb ik 2 uur gesproken over allerlei zaken. Ongelofelijk hoeveel geduld deze man had om te luisteren en nog vaak dóór vroeg ook.

Na het consult kreeg ik een zakje arnica korrels mee. Op de operatie dag moet ik deze druppels oplossen in water en na operatie als pijnstiller met kleine slokjes gaan opdrinken. Het is zijn ervaring dat morfine dan nog nauwelijks nodig is. Nou - dit ga ik zeker proberen!!

Ook ging hij na grondige bestudering van mijn constitutie, een homeopatisch geneesmiddel maken die hij me zou toesturen per post. Het is een klein flesje, dat ik koel moet bewaren en waar ik elke ochtend op nuchtere maag aan moet ruiken (1 seconde) na het flesje krachtig geschud te hebben. Het is Carcinosinum LM2 Olf. Het moet mijn constitutie verbeteren. Ook hij had het over mijn onuitputtelijke 'dadendrang' en zoektocht naar nieuwe indrukken. Deze karaktereigenschappen kunnen ziekmakend zijn. Van het ruiken aan het flesje kan ik lichamelijke en psychische veranderingen door gaan maken die ik moet gaan observeren en noteren. Ik moet die doorgeven omdat ze de 'onderliggende laag' aangeven die voor hem van belang zijn te weten voor eventuele verdere therapie.

Ook heb ik erg veel steun ervaren van een telefoongesprek met een vriendin uit de tijd dat we in Karatha woonden, meer dan 20 jaar geleden.

Toevallig heeft zij 12 jaar geleden een meningeoom gehad, wat meer richting voorhoofd dan die van mij, die ook andere klachten gaf, maar in Utrecht is die er destijds uitgehaald. Ik was vooral benieuwd naar haar postoperatieve ervaringen. Natuurlijk is elk mens en elke operatie anders maar toch vond ik het heel fijn om met haar te praten. Ik was haar min of meer uit het oog verloren, maar een gezamelijke vriendin vertelde haar over mijn tumor en toen had ze aangeboden dat ze wel met me wilde bellen of langs komen als ik daar behoefte aan had. Binnen 24 uur na haar aanbod hebben we een lang gesprek gehad. Ze heeft een moeilijke tijd gehad, met een langere voorgeschiedenis, maar is volledig herstelt en kijkt met een goed gevoel terug op deze periode.

De laatste ervaring in deze enervende tijd was gister. 

Ik ben nog naar een lesdag van mijn hormoonopleiding geweest. Het was eigenlijk weer geen sterke les, maar gelukkig had ik gezelschap van vriendin H. 
H. heb ik 2 jaar geleden ontmoet bij mijn opleiding darmtherapie, en is een zeer dierbare vriendin geworden. Haar moeder is een aantal jaren geleden overleden, en sinds die tijd spreekt ze H. af en toe 'in haar hoofd'. Dan hoort ze opeens dingen die zo typisch uitspraken van haar moeder zijn. Ze twijfelt zelf wel eens of haar verbeelding haar geen parten speelt, maar de stem zegt dingen die ze zelf nooit had kunnen bedenken, en als het dan na verloop van tijd uitkomt, vraagt de stem hoelang ze nog blijft twijfelen dat het echt haar moeder is die de dingen zegt.

Ze doet er verder niet veel mee, en ze praat er ook heel weinig over. Waarom ze het mij wel verteld heeft weet ze niet goed. Maar vorig jaar rond kerst stond ik voor een moeilijke keus; met mijn kinderen naar Peter in Dubai gaan terwijl het duidelijk helemaal niet goed ging met het hart van mijn moeder. De moeder van H. liet mij via H. weten dat het echt geen enkel probleem was naar Dubai te gaan. Het zou allemaal goed gaan met mijn moeder, die steun had van haar vele zussen en mijn broer.

Toen ben ik vreemd genoeg met heel veel vertrouwen toch naar Dubai gegaan, en ja hoor; mijn moeder leeft nu nog steeds en is zowaar weer over de crisis heen gekomen.

Ik heb H. in juli gevraagd of haar moeder iets kon zeggen over mijn naderende operatie, maar 'ik moest door dit leerproces zonder voorkennis en ik moest vertrouwen hebben'. 

Deze woorden gaven me vreemd genoeg al steun. Gisteravond appte H. opeens dat ze weer contact met haar moeder had. Ze zei dat ik mijn les al geleerd had (???? mmm... meestal ben ik erg hardleers), dat ik vertrouwen mag hebben in goede afloop, het gewoon over me heen moet laten komen en dat ik gedragen word...

Nou... ik ben niet zo erg gevoelig maar door de ervaringen van afgelopen weken voel ik dat inderdaad zo. 

Bovendien ligt er elke dag post in de brievenbus, (de eerste kaarten die ik kreeg heb ik heel opstandig in de prullenbak gegooid maar na een paar dagen heb ik die er weer uitgevist) en nu staan ze allemaal uitgestald in de boekenkast in de huiskamer. Zo lief van zo veel vriendinnen! Ook heel bijzonder vind ik dat mensen, die ik nog maar zelden zie/spreek maar die een paar keer per jaar op mijn blog kijken en dan op deze verhalen stuiten, ook de moeite nemen om een kaartje te sturen.

En echt iedereen leeft zo ontzettend mee. 

Ik ben jullie daar oneindig dankbaar voor.

.