12 augustus

Ik krijg zeer regelmatig te horen dat ik toch wel heel erg veel doe op een dag. Maar ik vrees dat dit is hoe ik ben. Ik kwam een dag erg lamlendig uit bed en ik besloot inderdaad maar eens helemaal niks te doen. Nou, 's avonds ging ik NOG lamlendiger naar bed en ik sliep ook nog eens slechter als ik normaal al doe. Dus tja...

De dokter had gezegd dat ik wel mijn rust moest nemen en dat het vooral belangrijk is vroeg naar bed te gaan. Nou... dat doe ik. Vaak lig ik ruim voor 22 uur er al in. Ook lig ik 5 keer per week 's middags een half uurtje op de bank. En verder... draaf ik maar lekker door.

De nacht van zaterdag op zondag was een hele slechte nacht. Ik sliep pas om 23 uur, (wel om 22 uur naar bed maar voelde me niet slaperig dus nog maar een uurtje gelezen), was om 1 uur KLAAR wakker, sliep pas rond 4 uur weer in en werd om 7 uur eigenlijk wel uitgerust wakker. 

Ik had al 3 dagen geen yoga gedaan (wel veel gefietst, gewandeld en naar de gym) en ik besloot maar eens uit te proberen hoe dat zou gaan. Nou; ik vloog door het uurtje heen en alles waar ik wel eens moeite mee heb lukte ook nog.

's Middags een half uurtje op de bank (viel niet in slaap) en toen stond mijn Havo-vriendin voor de deur. Die ken ik dus het allerlangst. In haar pittige verpleegsters-tempo hebben we nog ruim 2 uur om de Vlietlanden gelopen, en daarna ging zij naar huis en heb ik een currietje gemaakt voor mezelf. (Jillis en Emma kwamen ook nog even langs; daar kreeg ik alleen een fruitsalade in en toen waren ze weer weg).

Boven stond er ook nog een strijkwas en daar had ik ook nog energie voor.

Maar toen ik in mijn badkamer de handdoeken stond op te ruimen voelde ik me vreemd. Ik keek naar mijn handen maar daar had ik volledige controle over. Ik kon helder denken en gaf mezelf de opdracht om de zin; 'Doe effe normaal zeg!' uit te spreken. Ik kwam een halve minuut niet verder dan 'doe - doe - doe - doe'. Na die 30 seconde kon ik de zin gewoon weer uitspreken. 

Ik Peter maar even gebeld en we kwamen samen tot de conclusie dat ik het toch maar even zou melden aan de nurse-practitioner de volgende ochtend. Claudine is een kordaat type die ik wel vertrouw. Ze vroeg of ik geschrokken was. Nee hoor. En we kwamen samen tot de conclusie dat ik gewoon door moest gaan met de medicijnen en dat dit nog geen indicatie was om het op te hogen.

Omdat ik vannacht uitzonderlijk goed geslapen had (ruim 8.5 uur) sprong ik mijn yogamat maar weer op. Ging ook prima maar niet zo super makkelijk als gister. 

Straks komt mijn neef Ton. Daar ga ik ook nog maar even mee buiten wandelen als het droog blijft, maar ik heb de uitnodiging om te blijven eten maar ingetrokken. Scheelt weer boodschappen doen straks. Kijk - dat is toch IETS rustiger aan. Toch??