23 augustus. De dag na de operatie.

Vanochtend kwamen er 2 hele aardige dagdiensten. Ze verschoonden mijn bed en gingen de kreuner wassen en een schoon bed geven. Daarna werd de sondevoeding er weer ingeperst. Het zat er nog niet in of ALLES kwam er weer uit en konden ze opnieuw beginnen met wassen en bed verschonen. Dit vond ik voor allemaal zielig, voor patiënt en verpleging.

Hierna werd ze lekker op haar zij gedraaid en ze geeft echt geen kick meer.

Er kwamen maar liefst 5 dokters langs voor mij. Vitamine C infusen werden definitief afgeraden. Waren ze het alle 5 unaniem over eens; de voordelen wegen niet op tegen de nadelen. De nadelen waren vooral de intraveneuze toediening. Halve hoofd opengezaagd en een arteriële lijn; daar praatten ze niet over. De voordelen wisten ze eigenlijk niet. (=snelle genezing en nauwelijks kans op wondinfecties; daar was te weinig onderzoek naar gedaan. Nou, ik geloof het wel en vind het 'nadeel' aanvaardbaar). 

We hebben het ook nog over de ontslagdatum gehad. Officieel staat hier minstens 3 opname dagen voor. Na 48 uur is de kans op zwelling en inklemming minimaal, dus ze waren het er wel over eens dat ik zaterdag naar huis kon. Mits ik de trap op kan lopen. Nou, dat kon ik wel.
De artsen wilden ook dat ik regelmatig op de gang zou lopen de rest van de dag.

Dus de ontslagdatum werd bepaald op zaterdag; precies op tijd thuis voor dat volgende vitamine C infuus, haha. Wondinfecties en in mindere mate hersenvliesontstekingen kunnen nog ontstaan tussen 7 en 10 dagen postoperatief maar die kun je thuis makkelijker herkennen dan inklemmingen en ze houden geen kostgangers meer in Nederlandse ziekenhuizen.

Mijn tulband die ik 's nachts weer verloren had, kon ook afblijven want het litteken zag er prima uit; geen onderhuidse bloedingen.

Ook kwam het afbouwschema van de dexamethason nog ter spraken. Om verdere nachtrust problemen te proberen te voorkomen zou ik de tabletten alleen nog 's morgens innemen. Vandaag nog 2 tabletten, morgen 2, dan 1, 1 en nog een halve. Het is de bedoeling dat daarna de bijnieren de cortison productie weer kunnen overnemen.

Ze bespraken ook de pijnmedicatie; maar ik vertelde dat ik totaal geen pijn had gehad. Verpleging was verbaasd en artsen zeiden dat er niet veel pijnreceptoren in het bot en hersenvlies zitten. Hebben ze wel gelijk in maar verpleging deelt de medicijnen en die waren verbaasd dat die arnica korrels verdere pijnmedicatie overbodig maakten.

Vandaag heb ik zelfs geen arnica meer genomen.

Ik heb ook nog een reukflesje Carcinosinum van de homeopaat gekregen. (1 keer per dag 1 seconde aan ruiken). Daar kan ik morgen mee verder. Over dit flesje heb ik het maar met niemand hier gehad. Ook dit bespoedigd genezing en kan wel naast vitamine C maar niet in combinatie met arnica gebruikt worden.

Om 11 uur werd ik overgeplaatst van neurocare naar neurochirurgie.

Wat een verademing daar! Ik kwam naast een 81 jarige dame die vorige week was geopereerd aan een meningeoom. Ze is heel rustig en wacht op overplaatsing naar een (tijdelijk) verpleeghuis. Ze heeft wat verlamming aan haar rechter hand en kan moeilijk lezen en zich dingen herinneren.

Er liepen prima verpleegkundigen rond op deze afdeling; echt geen enkele rotte appel. 

Tot mijn verrassing en verbazing kwam Dr. R., de eerste neuroloog die ik had ontmoet op mijn TIA-poli ochtend, langs. Hij was degene die mij moest vertellen dat ik geen TIA maar een hersenvlies tumor had. Hij had dat slechte nieuws met ontzettend veel zorg verteld. En nu verbaasde hij me weer door de moeite die hij nam om me nog te komen opzoeken. Hij was erg blij dat het zo goed met me ging. Ik heb nog uitgebreid met hem gesproken over de anti-epileptica. Hij denkt dat dr M., de neurochirurg, gaat starten met de afbouw na de MRI over 3 maanden. Pas als dat niet lukt, dat ik dus tijdens die afbouw weer insulten ga krijgen, gaat hij me verwijzen naar een neuroloog. In Antoniushove lopen neurologen rond met ervaring in epilepsie door tumor/hersenoperaties. Maar toen ik vroeg of hij me daar ook mee kon helpen, moest hij glimlachen en sprak de hoop uit dat dat nooit nodig zou zijn, maar dat hij dat wel wilde doen.

De rest van de middag was alleen maar doodmoe, heb veel gerust maar niet geslapen. Beetje soep van huis gegeten. En een tomaat uit het ziekenhuis.

Om half 4 was er bezoek; Peter kwam met Lilith en mijn moeder. Mijn moeder wilde eerst niet komen; te vermoeiend, te warm, te spannend, maar na alle goede berichten had ze zich laten overhalen en was blij dat ze mij had gezien. Hopelijk slaapt die vanavond ook ;-)

Na een uur bracht Peter haar naar huis, en Lilith en ik gingen nog een frisse neus halen in het hofje van Nieuwkoop tegenover het Westeinde. Het waren prachtige, geronoveerde 1 persoons woningen uit 1670 rond een parkje. Midden in hartje Den Haag!

De frisse lucht deed mij goed en ik liep anderhalf rondje door het parkje. Een paar 100 meter. (Ik had toestemming van een verpleegkundige die me had aangeraden lekker even naar buiten te gaan. En inderdaad; ik knapte van dat kleine beetje groen al heel erg op!).

Daarna terug naar de afdeling; gegeten (spruitjes en hache van huis) en daarna kwam Peter terug met Jillis en Emma. Om 19.30 was het bezoekuur afgelopen en gingen zij lekker uit eten. 

Eigenlijk waardeloze bezoektijden voor familie maar voor patiënt ideaal. De dag komt zo wel door.

Nu nog het laatste nachtje en morgen tussen 10 en 12 naar huis.