Ik was lekker vroeg wakker vanmorgen, maar omdat het niet voor 8 uur licht is, stapte ik pas om 7.15 uur in de auto naar Doorn. Ik had al ruim 5 weken niet meer dan 10 km gewandeld omdat ik al een poos loop te tobben met mijn linker knie. De dokter zegt dat er niets te zien is op een rontgenfoto, maar als ik lang loop wordt knie en onderbeen dik, het voelt gek in mijn knie holte en de helft van mijn yoga oefeningen kan ik niet meer doen. Ik heb besloten vandaag net zo lang te lopen tot ik last ga krijgen - of tot ik bevries van de kou. De weersvoorspelling was; grijs, windstil, droog en 4 graden. Mijn lijf hou ik prima warm, maar het probleem zijn mijn handen. Maar met een beetje geluk hoef ik het boekje er niet vaak bij te pakken en kan ik gewoon stickers volgen.
Nog voor half 9 startte ik de wandeling in hartje Doorn. Ik had in het boekje over het zogenaamde Bezemstelenbos gelezen; sinds de 18e eeuw zijn hier veel essen aangeplant en het essenhakhout wordt al jaren gebruikt voor gereedschapsstelen en brandhout. Hoewel de laatste jaren de percelen langzaamaan vervangen worden, zijn er nog een paar over want ze zijn populair bij vogels, kikkers, hazelwormen en ringslangen. Ook zijn er 61 soorten mos gevonden in deze bossen.
Geen idee of ik gelijk heb, maar ik kwam langs een paar stukken waarvan ik dacht dat dit wel eens Bezemstelenbos zou kunnen zijn;
Ik kwam al snel langs Capanella; aan de rand van landgoed Huis Doorn staat een dienstwoning voor het personeel uit 1750. Capanella betekent 'hutje'.
Barones WIlhelmina Cornelia van Heemstra - De Beaufort was eigenaresse van Huis Doorn en Capanella van 1902 tot 1919. Zij was de overgrootmoeder van Audrey Hepburn. In 1919 verkocht ze Huis Doorn aan ex-keizer Wilhelm II.
Capanella is nu een Rijksmonument en na grondige verbouwing rond 2007 is het nu een charmant woonhuis.
Na een paar kilometer kwam ik in de omgeving van Langbroek. In deze regio zijn na afdamming van de Kromme Rijn in 1122 verschillende versterkte huizen gebouwd rond 1300 langs de Langbroekerwetering; zogenaamde donjons (woontorens). Na de 16e eeuw verloren zij hun militaire waarde en veel eigenaars bouwden een woonvleugel naast de toren. 's Winters woonden ze in Utrecht en de zomers brachten ze hier door. In de 18e en 19e eeuw raakten veel woontorens in verval. Sommige werden verbouwd tot buitenhuizen omgeven door parkachtige tuinen. De meeste kastelen en buitenhuizen in deze streek zijn particulier bezit en niet toegankelijk voor publiek.
De eerste waar ik langs kwam was Lunenburg. In 1944 werd het 19e eeuwse landhuis van kasteel Lunenburg door een bombardement van de geallieerden verwoest (ze hadden het op een belangrijke Duitser voorzien maar die was net niet thuis). De woontoren uit de 13e eeuw bleef wel bespaard en functioneert tegenwoordig als gastenverblijf;
Vanaf de weg kreeg ik een aardig beeld van de woontoren van Lunenburg (bovenste foto) en daaronder een foto van de woontoren en het nieuwe buitenhuis (links aan de toren) vanaf een drassig klompenpad;
Bijna tegenover Lunenburg staat Sandenburg;
Ik ben hier al minstens 1 keer langs gelopen deze zomer, en misschien wel 2 keer, maar steeds van een andere hoek. Sandenburg is gesticht in de 14e eeuw door familie van Zijl. De woontoren werd in de 18e eeuw gesloopt en Baron van Lynden breidde het gebouw in 1860 uit met brede vleugels en hoektorens en liet de witte pleisterlaag aanbrengen. Er ligt een park met vijvers omheen, met een oranjerie en een monumentaal toegangshek.
Een stukje verderop kwam ik langs landgoed Broekhuizen;
De route ging een flink stuk door de tuin van dit buitenhuis, helaas niet langs de voorkant die een flink aantal imposante pilaren heeft wat ik er door de bomen van kon zien. De tuin was schitterend;
En vanaf een brug had je een goed zicht op de achterkant van het huis en de vijver;
Bij een picknickbankje hing een aardig informatiebord over mevrouw Agnies Pauw van Wieldrecht, die begin 20e eeuw als kind haar vakanties doorbracht bij oma op het landgoed. Zij heeft haar herinneringen beschreven in het boek 'Grootmama mogen wij kluiven?', waarin ze bijzondere plekken beschreef waar ze als meisje speelde; de vijver, de ijskelder, de brug, de Montagne Russe (roetsjbaan), het theehuisje, de tennisbaan, het zwembad en de 2 sfinxen bij de voordeur. Ze vertelt in het boek over de knechten, de binnenmeisjes, de kamenier, de keukenmeid en haar hulpje, de wasmeid en de tuinbaas. En dat het streng verboden was om in de etenslift te gaan zitten.
Na het gat Darthuizen kwam ik langs landgoed Zuylenstein uit 1270. Eerst liep ik door de enorme bosachtige tuinen buiten de muren van dit landgoed. Dit wordt gedeeltelijk bewoond door zeer luidruchtige varkens;
Die vrolijk kwamen aanrennen in de hoop dat ik wat bij me had. Even later kwam ik hun moeder tegen, die een stukje bos voor haar alleen had (en een eigen trog);
Sinds oktober zijn de huidige bewoners bezig om de moestuin, de oranjerie en de 'spiegelvijver' weer te herstellen; deze worden na de renovatie weer opengesteld voor publiek;
Ik volgde de muur om het terrein en kon even later door het hek een foto maken van de voorkant van Zuylenstein;
In 1630 kwam Zuylenstein in handen van stadhouder Frederik Hendrik van Oranje Nassau. Zijn nazaten bewonen nog steeds de buitenplaats. Het huidige huis is in 1983 gebouwd, maar niet op de oude kasteelplaats (die lag nog rechts van de spiegelvijver).
Het bos om de muren van de buitenplaats is aardig groot en hier worden de vroegere eikenhakhout percelen vervangen door beuken. De Douglassparren uit 1890 hebben de renovatie wel overleefd.
Na het bos rond dit landgoed kwam ik bij de eerste huizen van Amerongen. Ik wilde nog even een stukje om kasteel Amerongen lopen, maar halverwege was de weg afgesloten en het gevolg was dat ik er bijna volledig omheen moest lopen. Maar dat was niet echt een straf;
 |
zijkant achterkant  andere zijkant |
Alleen de voorkant moest ik door de verbouwing en afsluiting van een afstandje bewonderen en daarbij was de hele voorgevel ingepakt. Maar het kasteel ziet er interessant genoeg uit om nog eens voor terug te komen;
 |
No comments:
Post a Comment