Vandaag gingen Peter en ik een rondje fietsen. Hij op zijn oude Giant, ik op mijn nieuwe elektrische Gazelle; dat was een goede combi. Windje mee moet hij zich iets inhouden en windje tegen doe ik hetzelfde, en dan kunnen we goed samen op fietsen. Hij krijgt voorlopig nog geen (snellere) fiets!
Ik had hem een keuze uit 5 musea voorgelegd, dan hadden we in elk geval een doel. Hij koos voor het Engelandvaarders museum in Noordwijk. Door de duinen waren we er binnen een uurtje en we vonden het allebei een interessant museum. In een uurtje krijg je een goede indruk van de mannen en vrouwen die tijdens de Tweede Wereldoorlog uit bezet Nederland ontsnapten om vanuit Engeland de strijd tegen nazi-Duitsland en Japan voor te zetten. De Noordzee-route was de kortste, maar ook de gevaarlijkste weg naar Engeland dankzij mijnenvelden, bunkers en Duitse patrouilles. Honderden vertrokken in nauwelijks zeewaardige bootjes, soms zelfs in een kano. Velen verdronken op zee of werden tijdens de voorbereiding gearresteerd, gevangengezet of doodgeschoten. Anderen maakten barre tochten over land, via België, Frankrijk, Spanje, Portugal en zelfs Rusland. Ruim 2000 Nederlanders kwamen in Engeland aan, waarvan slechts 172 Engelandvaarders. Daar namen de Engelandvaarders dienst bij Britse en Nederlandse krijgsmacht-onderdelen, de koopvaardij of gingen werken voor de regering. Ook zetten veel Engelandvaarders vanuit Australië de strijd tegen Japan voort. Van de 180 Nederlanders die vanuit Engeland als geheim agent naar Nederland werden gestuurd, zijn er 108 Engelandvaarder. Bijna de helft van hen werd slachtoffer van het lugubere spionnen spel tussen de Britten en Duitsers; velen vonden de dood in het concentratiekamp Mauthausen.
Veel verhalen waren te lezen in verslagen op de muur, de meesten voorzien van foto's, kleine documenten of stukken van uitrusting. Ook kon je een brief lezen van een Engelandvaarder die waarschijnlijk in een bootje verhongerd is; in een fles had hij een brief naar zijn ouders gestuurd met zijn legitimatie en wat muntjes. De fles is na de oorlog aangespoeld; de man, zijn vrienden en hun boot zijn nooit gevonden.
Het was indrukwekkend!
Hierna fietsten we naar Sassenheim, waar we bij Schuitemakers een paar heerlijke Hollandse nieuwe haringen aten (ik) en een broodje gegrilde tonijn (Peter).
Na de lunch fietsten we naar Zoetermeer, waar ik de laatste asperge koppen kocht van dit seizoen.
Hierna fietsten we door de mooie polder tussen Zoetermeer en Voorschoten terug naar huis. 63 kilometer op de teller. Dit gaan we vaker doen (als ik hem van dat golfveld af krijg)...
No comments:
Post a Comment