Mijn ontzettend leuke vriendin Sabine uit Gorinchem zie ik heel weinig, maar als we elkaar zien dan is het heel erg vertrouwd en ik kan ook heel erg met haar lachen.
Vandaag begon al goed. We hadden afgesproken een wandeling te maken en de startplaats was Doorn, waar we allebei naar toe reden. Ik was er het eerste en besloot mijn wandelschoenen vast aan te trekken. Ik vind het niet lekker autorijden met die klossen aan mijn voeten dus heb ik vaak mijn birkenstocks aan in de auto. Dus ik opende het achterportier om mijn wandelschoenen op te vissen, die altijd achter mijn stoel op de grond staan... kwam ik er achter dat ik ze vergeten had.
Stond ik daar met mijn korte broek, mijn wandelsokken en mijn birkenstocks.
Ik was blij dat Peter er niet bij was, die was vast terug naar huis gegaan. Maar dat vond ik toch wel een beetje te ver. Toen Sabine kwam aanrijden, vertelde ik natuurlijk direct wat ik vergeten was... en waar ik al bang voor was... we deden het haast in onze broek van het lachen.
Ik wilde ook niet die sokken uit doen, want dan voel je echt elk takje en zandkorreltje onder je voeten. Ik besloot maar te gaan wandelen op die Birkenstocks en maar te kijken of het wel ging en of ik er geen blaren van kreeg...
Sabine was al lang blij want dan zou ik me tenminste aan de route houden en niet stiekem extra kilometers erbij smokkelen. Maar het begon al goed... omdat we zo ontzettend liepen te lachen, misten we al binnen 100 meter een afslag en dat was goed voor de eerste 500 meter extra.
Maar uiteindelijk liepen we toch op de historische Postweg, waar vroeger de tram tussen Utrecht en Rhenen reed.
We liepen al snel over het land van natte rivierklei, maar gelukkig was het de laatste week prachtig weer geweest en waren de paden droog.
Na ongeveer 9 km vingen we onze eerste blik van kasteel Sandenburg op;
Kasteel Sandenburg is in de 14e eeuw gebouwd. Tegen het eind van de 18e eeuw werd het oorspronkelijke middeleeuwse kasteel teruggebracht tot een enkele toren. Nadat de familie van Lynden eigenaar werd, kreeg Sandenburg in de 2e helft van de 19e eeuw zijn huidige aanzien. Het is het grootste landgoed van Langbroek (gemeente Wijk bij Duurstede). De witgepleisterde achtkantige torens met kantelen mogen middeleeuws lijken, maar slechts één toren komt dus uit die tijd.
Het omringende park is ook aangelegd na 1850 en uitgebreid met een oranjerie (nu evenementenlocatie), een koetshuis (nu bedrijfspand) en een portierswoning. De familie van Lynden van Sandenburg bewonen nog steeds het kasteel.
We liepen door het bos dat grotendeels bij het kasteel hoort;
En we vingen nog 2 keer een blik op het kasteel op, steeds van een andere hoek, maar niet echt van dichtbij;
Het lag er in elk geval sprookjesachtig bij.
Hierna kregen we honger en gingen op zoek naar een bankje om te lunchen. Geen geluk; we liepen kilometers zonder dat er enig bankje in zicht kwam, en toen we op een gegeven moment een bankje langs de weg vonden, namen we die maar. We wilden allebei niet op een betere locatie wachten.
Door dat gezoek naar een bankje en ons eindeloze geklets, misten we wel weer een afslag wat ons weer bijna een extra kilometer opleverde...
Wel kwamen we langs het poortgebouw van kasteel Groenestein;
Dit kasteel werd aan het eind van de 14e eeuw gebouwd door Willem de Ridder van Groenestein. Het bestond uit een gebouwencomplex dat rond 1750 ingrijpend tot een landhuis werd omgebouwd. In 1802 erfde een ongehuwde zus van de Lyndenfamilie het complex. Zij overleed kinderloos in 1847, waarna het bij Sandenburg werd gevoegd. Het kasteel raakte in verval en werd rond 1862 gesloopt; slechts het poortgebouw is blijven staan.
Toen we het pad weer hadden gevonden, kwamen we nog langs een fleurige bloemenwei waar Sabine nog uitgebreid poseerde;
De laatste kilometers waren een beetje een uitdaging voor haar maar na een extra stopje kwamen we toch bij de auto's aan. Het wandelen op Birkenstocks was me niet eens tegen gevallen, maar ik zal mijn wandelschoenen niet snel meer vergeten!
.
No comments:
Post a Comment