We waren vandaag allebei vroeg wakker. Helemaal geen last meer van duizeligheid en we zaten rond 9 uur al in de auto op weg naar Twekkelo. We hadden deze wandeling uitgekozen omdat het een groene, ruige tocht zou worden.
Twekkelo - voor ons Kwekkelo - ligt tussen Hengelo en Enschede. We startten de wandeling bij het voetbalstadium van FC Twente. Een rode vesting;
Op de aparte brug voor fietsers en wandelaars over het Twentsekanaal;
kwamen we al op het Twentse platteland. Een oase van bos, landgoederen, slingerende zandwegen, beekjes, maisvelden, zompig grasland en boerenerven vol stiewelpaden (laarzenpaden).
Al snel liepen we langs de eerste ‘hondenhokken’; karakteristieke zouthuisjes waar boringen naar zout plaats vinden. Het stikte ervan;
We kwamen zelfs langs een oude zwarte zoutboortoren;
In 1918 werd de Koninklijke Nederlandse Zoutindustrie in Boekelo opgericht, een voorloper van AkzoNobel. het bedrijf kreeg in 1933 concessie om ook bij Hengelo naar zout te boren en verrezen er de eerste boortorens om het water uit de zoutlagen te pompen. Begin 1935 kwam het eerste zout uit de grond. Van de 80 torens zijn er 7 overgebleven, waarvan er 3 een monumentenstatus kregen. Ze zijn bekleed met geteerde houten platen met een paar vensters in de gevels. De torens zijn tot 1963 in gebruik geweest; hierna werden ze vervangen door lage pompgebouwtjes, de ‘hondenhokken’.
Even verderop passeerden we landgoed Het Stroot;
Het landgoed, bijna 70 hectare groot, werd gesticht door Johanna Roessingh-van Heek die in 1819 van de gemeente Enschede het erve Het Stroot met bijbehorende landbouwgronden en bos kocht. Zij liet een klein buitenhuis bouwen, dat zou uitgroeien tot het huidige landhuis. In 1865 werd het bezit door haar erfgenamen geveild en gekocht door Twentse textielmagnaat Gerrit Jan van Heek. Thans is het landgoed in bezit van een broer en zus, achterkleinkinderen van Gerrit Jan. Helaas was het niet te bezichtigen maar konden we het wel zien vanaf ons pad.
Op een gegeven moment begon de route over via haarspeldbochten te steigen. We hadden inmiddels al 2 uur gelopen, waren toe aan een korte pauze maar hadden al tijden geen bankje gevonden. Het bleek dat de heuvels gewoon met onkruid overwoekerde vuilnisbelten waren. En ja hoor, bovenop de heuvel, met uitzicht op de vuilstortlocatie Boeldershoek en bedrijvigheid van vrachtwagens en tractoren;
Stond een bankje!
We durfden het allebei niet te gokken dat er een beter bankje zou komen dus gingen we hier onze pauze maar houden. Onzichtbaar achter de heuvels lag een heel vuilnisbedrijf, inclusief afvalscheidingsinstallatie, afvalenergiecentrales, stortlab, vergister, biomassa-energie centrale en alleen de hoge toren van de CO2 recycling was echt in het zicht.
We verbeelden ons dat de stofwolken van de stort en allerlei dampen onze kant nog op kwamen en we hebben de kortste lunchpauze ooit gehouden. Maar het was inderdaad een goede beslissing want het eerstvolgende bankje was een half uur verder. Nog een half uurtje verder kwamen we bij rustpunt Het Plukreef. Er was een zelfbedieningsrestaurantje met locale streekproducten en we sloegen onze slag en hielden een korte pauze met uitzicht op hun prachtige tuin.
Hierna kwamen we langs velden vol wilde bloemen en stukken moeras;
Het laatste stuk was behoorlijk woest. Brandnetels, prikkel struiken en hoog scherp gras krasten onze benen en we moesten af en toe zelfs diep gebukt onder struikgewas door;
No comments:
Post a Comment