8-7-‘21. BPPD en rondje Hertme. 10 km.

Vandaag stond ik op en alles draaide om mij heen dus ik ging maar snel weer liggen. Het was een langzaam draaitje, ik heb het wel eens meer en het gaat vanzelf na een paar minuten weg. Maar nu ging het niet weg, dus ik ging maar eens waggelend naar het toilet en toen maar snel terug in bed. 

Joyce ging douchen en ik besloot maar eens aan de tafel te gaan zitten. Maar na een paar minuten draaide het zo erg dat ik naar de wc slingerde en wat maagslijm eruit wist te werken. Daarna maar snel weer even in bed liggen, daar draaide het stukken minder. Joyce ging maar even alleen eten en ik googelde maar eens wat dit nu zou kunnen zijn. Ik had het snel door; BPPD. Dan zit er gruis in je binnenoor dat draaiduizeligheid veroorzaakt. De beschrijving klopte precies en ik las ook dat de huisarts de Epley beweging bij je kan uitvoeren waardoor dit over gaat. Omdat het nu al anderhalf uur draaide, en ik niet mijn hele wandeldag in bed wilde doorbrengen, belde ik de plaatselijke huisarts. Maar de assistente zei dat ik maar rustig in bed moest blijven en dan zou het vanzelf over gaan. Jaja.

We vonden een filmpje over de Epley beweging en besloten dat we dat wel samen durfden uit te proberen. Hierna leek het iets beter te gaan maar over was het nog niet. Ik besloot nog een half uurtje in bed te blijven en daarna ging ik me toch maar aankleden. Wandelen zagen we allebei niet zitten dus we besloten naar Deventer te gaan; kon ik altijd op een terrasje gaan zitten als het niet ging.

We reden weg maar binnen 5 minuten vroeg ik Joyce of ze meteen wilde stoppen en het schaaltje yoghurt wat ik had ontbeten kwam in de berm terecht. Ik bleef nog even op mijn knieën zitten want durfde niet goed op te staan. Er kwam een hele schoolklas langs; alle kinderen keken en vroegen aan de meester wat er was. De meester vroeg aan mij of het wel ging; ik zei maar dat ik wagenziek was, dat is een goede verklaring voor het overgeven en niet al te ernstig en makkelijker uit te leggen dan BPPD. 

Hierna kwamen er nog een paar mensen vragen of het echt wel ging en daar werd ik zo zat van dat ik maar naar de auto terug liep. Joyce keerde de auto en even later lag ik weer in mijn bed en ging zij maar even alleen op pad. 

Behalve dat ontzettende draaien voelde ik me eigenlijk best goed maar baalde als een stekker. Ik belde Peter en een paar vriendinnen en toen ik Lilith aan de telefoon had, besloot ik even naar buiten te gaan. Lilith was net een beetje aan het poetsen in huis en dat kon prima aan de telefoon. Het was heerlijk buiten en ik voelde me weer bijna als vanouds. Dus terug gelopen en mijn wandelschoenen aan getrokken. Het hotel had een wandelroute van 8 km dus ik besloot die maar eens uit te proberen. 

Het eerste stukje ging door een prachtig stuk bos;

Helaas was dat bos niet al te groot, maar het kwam uit op een klootschietbaan;

Ik had wel eens vaag van klootschieten gehoord maar dacht dat het meer een ludieke uitdrukking was. Nou... niet in Hertme, een dorp met 450 inwoners en een klootschietersvereniging van 100 leden. De vereniging is in 1941 opgericht en heeft zelfs internationaal 'aansprekende' (??) resultaten geboekt.

Een kloot is een met lood verzwaarde houten bal, weegt tussen de 250 en 900 gram en wordt onderhands gegooid. Om beurten gooien spelers de kloot zo ver mogelijk  weg en het team dat voor een parcours de minste worpen nodig heeft, is winnaar. Dit parcours had bochten, flauwe heuvels, straattegels en zandbanken om het extra uitdagend te maken;

En als het parcours langs water loopt hangen er een soort ijzeren korfjes aan een lange stok (op de foto onder bij linkse boom) zodat de kloot uit het water gevist kan worden;

Kloot komt van het oud-middeleeuwse woord cloet dat rond voorwerp betekend; klootschieten werd al in de 13e eeuw gespeeld.

In ons hotel stond een enorme prijzenkast en toen ik 's middags een keek waar die prijzen mee verdiend waren, bleken dat allemaal klootschieten bekers te zijn.

Na de klootschietersbaan kwam ik door het dorpje Hertme. Hierna ging de wandeling langs de Bornsebeek

Ik kwam onderweg nog deze uitgeholde boom tegen;

Het was heerlijk weer, en ik merkte dat ik met gemak het rondje in een paar uur uitliep. Ik was precies om 3 uur thuis en 5 minuten later arriveerde Joyce ook. Die had vooral in de stad geslenterd en met haar maakte ik nog een klein extra rondje. Daarna kwamen er dreigende regenbuien opzetten en gingen we terug naar het hotel, even douchen en was het al tijd voor het diner.

Ik voelde me eigenlijk best goed, voor 95% als vanouds, maar ik was wel benieuwd hoe ik de volgende ochtend op zou staan... 

.