Lilith had vandaag een vrije dag en we besloten langs een paar musea in Amsterdam te gaan en een beetje door de stad te kuieren.
Omdat de musea weer open waren, besloten we op onze route er een paar te bezoeken. We begonnen bij het woonboten museum;
Dit schip, de Hendrika Maria, is in 1914 als vrachtschip gebouwd. Hij werd voortbewogen door zeilen. Met dit schip vervoerde men tot 1967 voornamelijk hout, zand en grind. Hierna werd het ruim omgebouwd tot woonboot en toen in 1997 de laatste bewoner er uit trok is de boot zo veel mogelijk in de oorspronkelijke staat teruggebracht en werd het een museum.
Je kwam de boot binnen in de roef. Hier woonde vroeger het gezin van de schipper. Het was niet groter als de hal in mijn huis. Er stond een klein keukenblok met handpomp, een paar kastjes voor servies en kleding, een tafel en een kachel. Een toilet was er niet; daarvoor gebruikte men de puts (emmer met touw).
Er waren 2 bedstedes onder het achterdek, die uitkwamen op de roef. Een bedstede voor kinderen was 1.65 m, in de grotere (1.82m) sliepen de volwassenen;
Het vroegere laadruim werd in 1967 in ruimtes verdeeld en verbouwd tot een keuken, huiskamer (die met een houtkachel verwarmd werd), bad- en slaapkamer;
Later werden door het hele schip radiatoren gehangen, die op een gasgestookte CV ketel werden aangesloten.
Onder de leefruimtes is het vlak; de bodem van het schip, een kleine ruimte die is opgevuld met isolatie en straattegels (als ballast waardoor het schip iets dieper in het water ligt en makkelijker onder bruggen door kan). Het vlak is ingevet om roesten van binnenuit te voorkomen.
In het vooronder kun je honderden metalen 'doppen' zien zitten; in 1914 was het lasproces nog niet uitgevonden en de metalen platen van een schip werden met klinknagels in elkaar geklonken; zwaar en gevaarlijk werk.
Er zijn 2256 woonboten in Amsterdam en geen vrije ligplaatsen meer. Het is wel mogelijk een woonboot te kopen die al op een ligplaats ligt. De prijzen van woonboten zijn iets lager dan de huurprijzen, maar een woonboot vergt veel meer onderhoud. Bovendien moet je liggeld betalen aan de gemeenste en Roerend Ruimte belasting betalen, die afhankelijk is van de waarde van de boot. De kosten van gas, water en elektra zijn gelijk als op de wal, maar een verzekering is behoorlijk duurder.
Ondanks dat het een klein en particulier museum is, is dit woonboten museum zeker een aanrader als je eens in de buurt bent. De dame die de kaartjes verkoopt is in vaste dienst en vertelde nog het één en ander over de huidige eigenaar, bezoekers aantallen en haar andere baan.
Hierna liepen we door de Negen straatjes en kwamen weer langs een galerie waar ik vorige keer al een heel aardig schilderij gezien had. Na overleg met Peter kocht ik het volgende schilderij;
Hierna kwamen we langs de Dam. Ik wil al heel lang het Paleis op de Dam in, maar ook dit keer was het paleis niet open. Dus dan maar naar de Nieuwe Kerk.
In 1408 werd begonnen met de 2e parochiekerk van Amsterdam (na de Sint-Nicolaaskerk = Oude Kerk). Eerst werd begonnen met het koor (met hoofdaltaar) en transept (dwarsschip), die in 1421 door een stadsbrand beperkte schade opliepen. Rond 1435 begon de bouw van het schip, dat door ruimtegebrek 5 ipv 8 traveeën kreeg.
In 1565 begon heiwerk voor een eigen toren. Het uiteindelijke doel was een hogere toren dan die in Utrecht. De bouw kwam stil te liggen doordat de kosten van de bouw van het nieuwe Stadhuis uit de hand liepen en in 1783 werd de onvoltooide romp grotendeels gesloopt.
In 1566 werd ook de Nieuwe Kerk niet gespaard voor de Beeldenstorm; en na de Alteratie van 1578 wordt de kerk in gebruik genomen als Protestantse kerk. Door loodgieter werkzaamheden onder het dak stond in een half uur tijd de hele kerk in lichterlaaie. Alleen de koperen kroonluchters konden gered worden.
Na de restauratie werden de houten gewelven vervangen door stenen en het uiterlijk ging er zeer op voor uit. Er kwam een nieuw orgel en een nieuwe preekstoel;
Op de plek van het vroegere hoofdaltaar kwam in 1662 het grafmonument voor Michiel de Ruyter op zijn grafkelder;
Naar schatting hebben hier ongeveer 10.000 doden gelegen, onder wie van Galen, Holsteyn, Hooft, ten Kate, Tulp, van den Vondel en van Speijk. Tijdens restauratiewerkzaamheden tussen 1959 en 1980 werden vrijwel alle graven geruimd.
In 1814 werd de Willem I ingehuldigd in de nieuwe kerk en sindsdien zijn alle Nederlandse vorsten hier ingehuldigd. Willem Alexander en Maxima zijn ook in deze kerk getrouwd. Het laatste burger huwelijk in deze kerk was in 1949.
Sinds 1955 worden er ook geen kerkdiensten meer gehouden; door ontkerkelijking waren de onderhoudskosten niet meer op te brengen. Wel vindt hier elk jaar op 4 mei de Nationale Dodenherdenking plaats, voorafgaand aan de kranslegging bij het Nationaal Monument op de Dam.
In 1980 is de kerk overgedragen aan een stichting die tentoonstellingen en orgelconcerten organiseert. Vandaag was er een tentoonstelling van de World Press Photo 2021.
De tentoonstelling vonden we indrukwekkend. Helaas bijna allemaal foto's over ellende in de wereld... en de tentoonstelling kwam het toch al karige interieur ook niet ten goede...
Hierna kreeg Lilith honger en besloot dat ze trek had in een portie zoete aardappelfriet. We moesten er oneindig lang op wachten maar de frietjes kwamen wel dampend uit het vet op tafel en met een klodder truffelmayonaise die groter was dan de portie friet. Zelfs ik vond het heerlijk!
In het Rembrandthuis is een reconstructie gemaakt van Rembrandts woonruimte en werkplaats.
Het is heel leuk om er doorheen te lopen, vooral omdat ik nog niet zo lang geleden het boek 'Schilderlief' had gelezen.
Na de entree heb je zicht op een binnenplaats met kakhuis en ingang naar de keuken;
De keuken was de behaaglijkste ruimte; het vuur was er meestal aan, er werd gekookt en gegeten en in de bedstee sliep de dienstmeid. Het deurtje naast de schouw komt uit in een steegje;
De slaapkamer van Rembrandt;
Rembrandt was behalve een belangrijk schilder ook een baanbrekend etser. Volgens de inventaris stond in de 'caemer agter de sijdelcaemer' een eikenhouten drukpers. In die tijd werd een ets - een afdruk van een bewerkte koperplaat - gedrukt op een houten pers. De geïnkte plaat werd samen met een vochtig stuk papier door de pers gehaald. De etsen die klaar waren, werden als wasgoed aan een lijntje te drogen gehangen;
Het Voorhuys lag achter de voordeur; hier kwamen bezoekers de woning van Rembrandt binnen. Zij konden plaats nemen op één van de stoelen langs de wanden. Wie op de houten verhoging bij het raam zat, had geen last van optrekkende kou en kon goed zien wat er op straat gebeurde. Aan de muren hingen schilderijen, van Rembrandt zelf, van zijn leerlingen en van andere meesters. Ze waren bedoeld voor de verkoop;
Zijn administratie zal Rembrandt hebben gedaan in het kamertje bij de trap, dat in de inventaris het 'cleyne kantoor' wordt genoemd;
In de Sijdelcaemer, naast het Voorhuys, dreef Rembrandt zijn kunsthandel. Aan de muren hingen tientallen schilderijen waaruit de klant zijn keus kon maken;
In de Kunstcaemer op de 1e etage bewaarde Rembrandt zijn verzameling kunstvoorwerpen en rariteiten, waarvan vele afkomstig uit verre streken. Hij verzamelde onder meer schelpen, koralen, gedroogde dieren en exotisch wapentuig. Er stonden borstbeelden van Romeinse keizers, Venetiaans glaswerk en een kastje met munten en penningen. Zijn 'kunstboecken' waren zijn kostbaarste bezit, waarin hij 8000 tekeningen en prenten van beroemde meesters bewaarde;
De Groote Schildercaemer was de grootste kamer van het huis. Hier was het atelier van Rembrandt waar hij tussen 1639 en 1658 zijn meesterwerken schilderde. Zijn medewerkers maakten zijn verf en prepareerden zijn doeken. Wapens en gipsafgietsels waren op planken langs de muren geplaatst en gebruikt als voorbeeld;
Op de bovenste etage lag de 'Cleyne Schildercaemer'. Deze kamer was niet kleiner maar wel lager dan de Groote Schildercaemer. Hier hadden de leerlingen van Rembrandt hun werkplek. Tussen de vensters stonden 'afschutsels', waardoor 4 tot 5 leerlingen in rust konden werken. Hier stonden ook diverse muziekinstrumenten, wapens, gipsen beelden en lappen stof ter inspiratie;
In Het Rembrandthuis hangt meestal geen werk van Rembrandt. Soms hangt er een schilderij in bruikleen. Nu is er een expositie van Hansken. Hansken was een Aziatische olifant die in 1630 op Ceylon geboren was. Op de leeftijd van 2 jaar werd ze van haar kudde gescheiden en op een schip naar Nederland gezet. Ze moest overal in Europa haar kunstjes vertonen voor publiek. Zij was in die tijd de enige olifant in Europa. Rembrandt was één van de kunstenaars die tekeningen van haar maakte.
Wij vonden het Rembrandthuis het hoogtepunt van deze dag. Ik kan iedereen aanraden om er eens een kijkje te nemen!
Het was inmiddels al het eind van de middag. We kregen honger en gingen terug naar de flat van Lilith.
.
No comments:
Post a Comment