We wonen al 2.5 jaar in hetzelfde straatje en ik zag buurvrouw Patricia een paar keer per dag voorbij lopen met Onin, haar blindengeleide pup in opleiding. We maakten af en toe een praatje en op een keer vroeg ze of ik ook van wandelen hield en of ik niet af en toe met haar mee wilden lopen. Nou, dat wilde ik wel en vorige week liepen we met z'n drieën om de Vlietlanden. Ze had dat nog nooit gelopen omdat ze niet wist of de hond het zou volhouden, maar zij was nu ruim een jaar en na het rondje waren wij het zat en ik geloof vast dat Onin nog wel een rondje had gewild.
Toen ze me vandaag kwam ophalen, vroeg ze of ik niet door het bos wilde wandelen waar ik soms bessen takken schooierde voor oktober stukjes.
Ik heb nog nooit wat gedaan aan bloemschikken en het resultaat verraste mij en mijn moeder die er ook eentje kreeg.
Ik had Patricia destijds mijn oogst laten zien en nu wilde zij er ook wel eens heen. Ik was bang dat de bessen al verdwenen waren inmiddels maar de hulst zou er nog wel zijn en met een tasje en snoeischaar togen we op jacht.
De weg naar het bos loopt langs een schapenweide waar we echter Onin met geen mogelijkheid over het rooster heen kregen. Ze woog inmiddels 30 kilo en liet zich niet overhalen opgetild te worden. Dus liepen we maar een beetje om, langs de Vliet en 2 tuinverenigingen.
Inderdaad waren er niet veel besjes meer over, maar er was nog volop hulst en bij de tuinvereniging staken er hier en daar zelfs wat dennentakken over de heg. We besloten die gevaarlijke takken wat weg te snoeien en al gauw waren onze tassen overvol.
's Avonds hebben we in mijn keuken alles weer in een paar schalen geprikt. Het resultaat;
3 uur wandelen en 1.5 uur stukjes maken maar dan heb je wel wat!!
.
No comments:
Post a Comment