Via de bibliotheek leende ik het boek Pelgrimspad deel 1; het lange-afstand-wandelpad van 206 km tussen Amsterdam en 's Hertogenbosch. Deze 206 km is onderverdeeld in 11 dagetappes. De totale route loopt tot Maastricht en is 450 km. De pelgrimsroute is beschreven in het boekje en wordt onderweg ook nog aangegeven met wit/rode stickers.
Er is veel onderzoek gedaan naar pelgrimage. Neurowetenschappelijk onderzoek laat zien dat wandelen een positief effect heeft op de stemming en gedachten van mensen. Lopen verhoogd de dopamine-activiteit, een stof die onaangename gevoelens bestrijdt en dus bij draagt aan het geestelijk welbehagen. Ook worden oplossingen al lopend gevonden, doordat je juist een tijdlang aan niets denkt. Hersenen moeten periodiek een poosje braak liggen om uitputting te voorkomen, zeker nu we ze zo ongelofelijk intensief gebruiken.
Buurvrouw Patricia wilde wel mee op de eerste dagtocht van 22 km tussen Amsterdam centraal en Oosteinde in Aalsmeer. Omdat Patricia geen auto heeft besloten we mijn auto neer te zetten op het eindpunt en vervolgens met het OV naar het beginpunt te reizen; op deze manier zouden we gelijk naar huis kunnen vanaf het eindpunt.
We reden om 8 uur weg en hadden de bus van 9.05 uur in Aalsmeer. (We stonden eerst aan de verkeerde kant van de weg en hadden dat maar NET op tijd door.) Met 2 bussen reden we naar Schiphol waar de sprinter 3 kwartier vertraging had, dus het was al ruim half 11 voor we op pad gingen. Het startpunt - het centraal station - lag er prachtig bij. Het was zonnig maar wel fris en winderig;
Amsterdam is gekozen als startpunt omdat Amsterdam bekend is van de Stille Omgang, een nachtelijke bidtocht langs de route van een sacramentsprocessie uit de middeleeuwen. Er doen heden ten dagen op de middelste zaterdagnacht van maart nog steeds 9000 pelgrims aan mee. Ze eren het Mirakel van Amsterdam, dat plaatsvond in 1345. Toen kreeg een doodzieke man op de Kalverstraat het sacrament der zieken. Hij moest al snel overgeven, en zijn verzorgster gooide met het braaksel ook de hostie in de haard, die echter boven het vuur bleef zweven. Zonder zich te branden pakte de vrouw de hostie en bracht het terug naar de pastoor, maar de volgende dag vond ze de hostie weer in een kist in de woning. Ze bracht het weer naar de pastoor, maar het wonder herhaalde zich. Toen verklaarde bisschop Jan van Arkel het als een godswonder en werd er een kapel gebouwd tussen de Kalverstraat en het Rokin. In 1578 kreeg Amsterdam een protestants stadsbestuur; de processie werd verboden en het Mirakel raakte in vergetelheid, tot in 1881 de stille tocht langzaam weer in ere werd hersteld. In het topjaar 1957 liepen er 75.000 deelnemers mee.
Op de Oude Zijds Voorburgwal vonden we het bankje van majoor Bosshardt en Patricia schoof gezellig aan;
Tegenover het bankje stond het mooie pand van het Leger de Heils;
De route slingerde een beetje lukraak door Amsterdam, vooral langs kerk- en kapelstegen. We kwamen ook langs het Begijnhof, dat nog steeds niet toegankelijk is wegens Corona. Ik denk dat die bewoners het heerlijk rustig vinden maar wel jammer voor Patricia die er nog nooit geweest was.
We kwamen langs het Paleis op de Dam; ook hier was het afgestorven;
Op een gegeven moment stonden we voor de (dichte) ingang van het Vondelpark;
Waarschijnlijk bedoeld als straf voor de Amsterdammers omdat het gister op Koningsdag enigszins uit de hand is gelopen.
Balen voor Patricia die hier ook nog nooit geweest was en balen voor mij omdat we steeds verkeerd liepen in een poging er dan maar omheen te lopen.
We kregen wel diverse unieke kijkjes op het uitgestorven Vondelpark;
Na het park konden we toch de route weer makkelijk oppikken. We liepen langs het kerkhof Te Vraage, een oud kerkhof waar in 1962 het laatste graf is gedolven. Maar de ingang zat aan de andere kant en na al die kilometers omlopen rond het Vondelpark besloten we dit kerkhof maar niet te bezoeken.
Na de sluisjes voor het IJsbaanpad zagen we onze eerste rood/witte route sticker;
Dat was wel heerlijk relaxed want nu hoefden we het boekje alleen nog maar af en toe in te kijken als we ergens zo snel geen stickers zagen, maar eigenlijk waren ze er de rest van de route in overvloed.
We kwamen bij het Amsterdamse bos en op het eerste vrije bankje stortten we neer want we waren allebei toe aan lunch. We hadden uitzicht op de Bosbaan;
Deze roeibaan is in 1934 uitgegraven en er zijn op deze 2.2 km lange baan internationale kampioenschappen geroeid. Het Amsterdamse bos is ook in dat jaar aangelegd en ziet er inmiddels uit als een echt bos. Er was ook een klimparcours door boomtoppen met leuke routes en kabelbanen. Het is een beetje onduidelijk te zien op de foto links onder maar een deel van het parcours ging over houten keukenstoelen;
Na een heel klein beetje klimwerk kwamen we op de Heuvelmantop;
Hier had je een aardig uitzicht maar we liepen na een fotootje weer door. Begin april heb ik ook door het Amsterdamse Bos een wandeling gemaakt, maar ik liep vandaag een heel ander stuk. Er zijn hier maar liefst 137 km voetpaden!!
Maar wel weer onder de snelweg van de A9 door. Welke wijze besloten heeft om de snelweg in 1969 dwars door het prachtige park aan te leggen is me onbekend en waarom andere wijzen dit stomme idee hebben goedgekeurd is me helemaal een raadsel. Bomen hebben het hier toch al zwaar omdat de vliegtuigen voor de Buitenveldertbaan hier ook overheen komen.
Na het viaduct kwamen we in het stuk bos wat ik wel herkende; de 400 Japanse kersenbomen. Er was geen bloesem meer te zien en het was er heerlijk rustig;
Ik liep de hele tijd te zoeken naar de Lelietjes van Dalen die ik tijdens de vorige wandeling in grote getale ben tegen gekomen.
Ik wil een paar bolletjes in mijn voortuin hebben en had dit keer een klein schepje en een plastic zakje mee genomen. Eindelijk kwamen we de velden tegen, maar nu er bloemknopjes in kwamen had ik door dat het geen Lelietjes van Dalen waren. Nou ja, scheelde me stiekem graafwerk.
We liepen net als vorige keer langs de Poel van Amstelveen en maakten een noodgedwongen een omweg door het bos na de Poel. Er was een brug afgesloten, zodat we weer een flink stuk om moesten lopen om verderop weer op de route door te kunnen gaan.
Na het Amsterdamse Bos kwamen we in het Schinkelbos. Hier was onze route afgesloten wegens vogelbroedgebied maar gelukkig was er een alternatief en zagen we zelfs een konijn. Even later zagen we een flinke ganzenfamilie met meer dan 10 kuikens;
En daarna ook nog een kleine kudde wilde paarden maar die wilden niet opkijken voor een foto;
Na het Schinkelbos was het nog een dikke 3 km naar de auto. We liepen allebei aardig op ons tandvlees; Patricia had nog nooit meer dan 20 km gewandeld en ik had die fietstocht van gister nog in mijn benen en had erg slecht geslapen.
Kortom; we waren blij dat we om 17 uur bij de auto waren!!
Maar; een superleuke tocht.
Wel jammer dat het zoveel tijd kost met het OV om van eind- naar beginpunt te komen, en dat we de route 3 keer moesten omgooien doordat er afsluitingen waren. Maar ik kijk al uit naar het volgende stuk!
No comments:
Post a Comment