3 maart 2020. Een schildpad met 4 gebroken pootjes.

2 dagen voor ik naar Dubai zou vliegen kreeg ik opeens een heel vreemde pijn in mijn linkerbil. Binnen een dag liep Ik als een schildpad met 4 gebroken pootjes, zitten op de wc ging niet meer, en mijn knie kon ik absoluut niet hoger dan heuphoogte heffen. Iets oprapen van de vloer ging alleen als ik mijn linker been naar achter zwaaide en sokken aantrekken was eigenlijk onbegonnen werk.

De huisarts dacht aan een geïrriteerde aanhechting van de bilspier en verwees me door naar de fysio. Die twijfelde aan die diagnose na een uur behandelen zonder enig resultaat en na overleg met de huisarts kreeg ik vrijdagmiddag om 15 uur toestemming voor een echo... die echter natuurlijk nergens meer te maken viel.

Na 2 nachten nauwelijks slapen ging ik... ik haat het om toe te geven... toch maar aan de ibuprofen. En zie... na 2 uur was de pijn dermate gezakt dat ik eindelijk een paar uur kon slapen. Zaterdag was de pijn goed uit te houden, toch mijn koffer maar ingepakt en voor de nacht nog een ibuprofen genomen.
Ik sliep van 22 tot 6 en... ik sprong uit bed alsof ik nooit problemen had gehad. Ik geloofde mijn eigen ogen niet. Ik gooide de laatste spullen in de koffer en om half 9 bracht Jillis me naar het vliegveld. Dat paste precies voor zijn rugbywedstrijd. 

Omdat ik op de terugweg nog graag langs Istanbul wilde, had ik een vlucht van 2 keer 5 uur met 2 uur stop in Istanbul (omdat ik op de terugweg nog een paar dagen die stad in wil). Nou, die stop in Istanbul was ook geen straf; heel veel leuke winkeltjes en de lounge in Istanbul was geweldig! Er waren minstens 10 bak-eilanden, waar de lekkerste hapjes voor je neus bereid werden. Spinaziepannekoekjes met feta, een gril, een pasta afdeling waar de chef verse raviola maakte zo klein als een tuinboon, een hele grote saladebar, en nog heel veel andere lekkere hapjes. Ik heb overal een paar hapjes van geproefd en het was heel lekker en heeeeel vet.

Bakeiland topper; spinazie met feta pannenkoekjes.

Ik landde in  Dubai om 22 uur Nederlandse tijd. (Dubai tijd 1 uur ‘s nachts).

Peter kwam me ophalen; die was net twee en een halve dag de woestijn in geweest met 5 stoere collega’s. Rally gereden en veel vlees gegeten. Dus die heeft geweldige dagen gehad en was grotendeels onbereikbaar voor mijn geklaag. Peter is nooit zo van de foto’s maar nu kreeg ik zelfs een hele video van zijn avonturen.

Met al die zandduinen zijn die rode vlaggetjes bittere noodzaak om elkaar niet kwijt te raken.

Bananenboom in de woestijn!

Ik ben inmiddels 2 dagen in Dubai en ik heb eigenlijk helemaal geen last meer van die linker heup. Gister 2 keer 3 kwartier gewandeld. Vandaag 2 keer 5 kwartier. (ja, je moet wat doen hier. Peter woont aan een strand en de supermarkt is vrij ver weg). 

Vandaag binnen een half uur het visum geregeld. Kostte vorige keer 4 of 5 uur. Corona slaat ook hier toe en alle scholen gaan miv 9 maart voor minstens 4 weken dicht! (Maar het aantal slachtoffers... daar wordt hier erg vaag over gedaan.)

Het is trouwens wel mijn laatste bezoek aan Dubai. Een paar dagen geleden kreeg Peter de vraag van van Oord of hij begin april terug naar Jakarta wilde. Daar had Peter de leukste baan ooit dus hij gaat graag terug.

Als het zo goed blijft gaan met mijn bil/heup zie ik het zelfs weer zitten volgende week naar Istanbul te gaan. Bizar hoeveel pijn ik had en hoe snel het ook weer verdween... laten we hopen voorgoed... 

Ik heb ook ontzettend veel mazzel gehad dat ik het niet een week geleden had!!

.