TIA. 15 juli 2019

15 juli 2019.

Ik was bij mijn moeder kersen aan het eten toen ik opeens niet meer uit mijn woorden kon komen. Ik bleef een beetje hakkelend iets van ik-ik-ik-ik-ik zeggen, en met mijn rechter hand schudden.

Hetzelfde had ik een paar weken geleden meegemaakt toen ik met Lilith aan de telefoon zat. Het was toen binnen een paar minuten vanzelf weggetrokken, dus ik wist met redelijke zekerheid dat dit straks ook weer voorbij zou zijn, maar ik kon dat niet aan mijn moeder duidelijk maken.

Mijn moeder is 87 en ze raakte niet in paniek, maar was wel heel erg van slag. Ze had wel door dat ik dit niet expres deed, maar vroeg toch aan mij om ermee te stoppen, omdat ze er bang van werd.

Ik ben toen maar opgestaan en heb even buiten op de galerij gewacht tot het weer voorbij zou gaan. Mijn rechterhand schudde nog steeds en ik concentreerde me erop om hem rustig te houden. Vreemd genoeg kon ik heel helder denken.

Op een gegeven moment lukte het ook, en even later merkte ik dat ik ook weer kon praten.

Ik liep naar binnen, met het besef dat het deze 2e keer niet meer te ontkennen viel. Er was wat aan de hand!!

Ik belde de huisarts en kon binnen een half uur al terecht. Het viel me niet eens op dat dit geen goed teken was!

Onderweg naar de dokter, bedacht ik me dat dit natuurlijk een tumor kon zijn die op mijn spraakcentrum drukte. En ik bedacht me ook dat ik daar vrede mee zou hebben. Heel vreemd. Ik heb zo'n heerlijk leven maar vond het niet erg dat het misschien over zou zijn.

Maar de dokter dacht iets heel anders. Een TIA!

Ja, natuurlijk, dat ik daar niet aan had gedacht!!! Hoe dom kun je zijn?? En hoe dom ook dat ik niet gelijk al bij de eerste waarschuwing een dokter had gewaarschuwd! (Ik had wel gekeken of er geen oog en mondhoek was gaan hangen).

Een TIA kan een voorbode zijn van een CVA, een hersenbloeding, en dat is heel wat gevaarlijker en kan een hoop dingen flink kapot maken.

Ik koos voor het Westeinde ziekenhuis, omdat ik wist dat dat ziekenhuis gespecialiseerd is in hersenproblematiek.

Ik kon de volgende ochtend al terecht op de TIA-poli. Dan worden er allerlei onderzoeken achterelkaar uitgevoerd en zou je aan het begin van de middag gelijk een uitslag horen.

De dokter raadde me aan om te starten met een 'kinderaspirine'. Dat zou mijn bloed dun houden zodat een volgende TIA wellicht voorkomen zou kunnen worden. 

Kinderaspirine!! Ik nam nooit een pijnstiller. 

Ik stelde het uit tot ik naar bed ging, zodat ik in elk geval niet verrast zou kunnen worden in mijn slaap, en ik stelde 's avonds een hele lijst aan orthomoleculaire supplementen op die ik zou gaan nemen als zou blijken dat ik de rest van mijn leven aan de bloedverdunners zou moeten.

Vitamine E, ginkgo biloba, knoflook, en zo waren er nog tientallen supplementen die ik zou kunnen gebruiken. 

Peter bood nog aan om te proberen naar huis te komen maar 5 uur hangen in zo'n ziekenhuis is geen feest en ik zou wel een boek meenemen.

Ik sliep niet zo makkelijk in als anders (ben binnen 5 minuten weg) en ik was ook wat vroeger wakker, maar dat kwam ook wel handig uit zodat ik genoeg tijd had om ontbijt en lunch te maken en mee te kunnen nemen.

Ik was er zo klaar voor als maar mogelijk was!